Φέτος θα έλεγα ότι είχα μια αρκετά παραγωγική χρονιά (θα εκδώσω καινούργιο βιβλίο, συμμετεχω συνολικά σε πέντε ανθολογίες, δημοσίευσα σε περιοδικά κλπ κλπ) αλλά δεν νιώθω ευχαριστημένος. Νιώθω αποτυχημένος και ότι δεν είναι αρκετό. Ότι δεν συνεισφέρω στον θόρυβο της κοινότητας των ανθρώπων. Όλο αυτό το μουρμουρητό τους με ενοχλεί. Κοιτάω το βιογραφικό της μικρής μου αδερφής και με εκνευρίζει (όχι από ζήλεια, ενδεικτικά αναφέρω την αδερφή μου, το οποιοδήποτε βιογραφικό με εκνευρίζει με την καπιταλιστική απαρρίθμιση επιτευγεμάτων) Τελικά δεν γράφτηκα στο μεταπτυχιακό (ίσως όμως δώσω κατακτήριες σε μια σχολή που με ενδιαφέρει, το σκέφτομαι ακόμα) γιατί θέλω να ασχοληθώ με το τρίτο μου βιβλίο που είναι αρκετά απαιτητικό και αν βγει όπως το θέλω θεωρώ ότι θα είναι μεγάλη επιτυχία. Αυτό που με ενδιαφέρει βέβαια κυρίως είναι να γίνει γνωστό σε ακαδημαικούς κύκλους, όπως έγινε περίπου με το πρώτο. Αλλά ίσως ποτέ δεν θα νιώθω επιτυχημένος όσο δεν κάνω γνωστή την δραστηριότητα στον περίγυρό μου. Εννοώ ότι ποτέ δεν έκανα παρουσίαση στο νησί μου και ούτε με ενδιαφέρει. Τι θα καταλάβαιναν από τα γραπτά μου; Γράφω και για ταμπού (για αυτούς) θέματα. Νομίζω ότι ένα μεγάλο μέρος της δυσφορίας μου για τον τόπο που μένω, εκτός του ότι οι περισσότεροι είναι τοπικιστές, αντιφιλόζωοι και ρατσιστές, είναι πως δεν μπορώ να είμαι πλήρως ο εαυτός μου.
Επιπλέον, πολλές φορές νιώθω ότι δεν χωράω σε αυτόν τον κόσμο. Δεν θα με ικανοποιούσε απλώς μια σωρεία λάικς, μια ναρκισσιστική προβολή μου. Θέλω κάτι πιο απόλυτο. Δεν ξέρω.