Βιώνω άγχος στην σχολή, θέλω κάπου να μιλήσω
Λοιπόν..
Είμαι φοιτητής Ιατρική, του χρόνο τελειώνω την σχολή. Την ιατρική την αγαπώ πολύ. Παίρνω τόσες γνώσεις που δεν θα τις έβρισκα πουθενά αλλού, έχω ζήσει πράγματα που δεν θα ζούσα πουθενά αλλού. Είναι απίστευτο το αίσθημα ότι μπορώ να βοηθήσω κάποιον και υπάρχουν στιγμές που μου παρουσιάζεται η ευκαιρία να το κάνω. Στην εκπαίδευση έχουμε κλινικές και χειρουργεία. Επειδή είμαι στο τελευταίο κομμάτι της σχολή συμμετέχω πιο ενεργά (όπως οι περισσότεροι). Αυτό σημαίνει ότι πάω σε εφημερίες και κάνω πράξεις σε ασθενείς. Έχω δει κάποιους ασθενείς να καταλήγουν στα ΤΕΠ και ένιωσα απαίσια. Δεν μπορώ να καταλάβω τι συμβαίνει μέσα μου. Δεν θα αποτραβηχτώ, δεν σταματάω να πάω στα ΤΕΠ (ενώ εθελοντικά πάω) αλλά δεν θα νιώσω και άνετα. Κάποιες φορές θλίβομαι άλλες νιώθω ένα σοκ μέσα μου. Βλέπω ανθρώπους να κλαίνε (συγγενείς). Εκεί νιώθω κάτι μεταξύ σοκ και φόβου. Μέσα σε όλα αυτά σκέφτομαι και τι ειδικότητα να διαλέξω. Θέλω κάτι μάχιμο. Είμαι γρήγορος. Δεν ξέρω αν με φθείρει όλο αυτό ή αν θέλω χρόνο να προσαρμοστώ. Νιώθω δύσκολα αλλά δεν αποτραβιέμαι. Νιώθω απαίσια όταν βλέπω αίμα αλλά δεν το φοβάμαι. Όσο με απωθεί άλλο τόσο με έλκει, βγάζει νόημα; Δηλαδή φοβάμαι αλλά θέλω να πάω εκεί. Δεν ξέρω πως να το εκφράσω καλύτερα.
