Printable View
Καλησπέρα είμαι 25 χρονών και νομίζω ότι έχω τη συγκεκριμένη διαταραχή.Αποφευγω συνέχεια τις συζητήσεις με άλλους ανθρώπους γιατί τις περισσότερες φορές δεν ξέρω τι να πω και δεν μπορώ να κρατήσω μια συζήτηση.Υπαρχουν περιθώρια βελτίωσης σε όσους το έχουν περάσει αυτο με τη βοήθεια ψυχιάτρου ή όχι;
Μάλλον συμβουλή ψυχολόγου παρά ψυχιάτρου χρειάζεται!
καλα τα λες homebod ......
όντως. η αποφευκτική είναι πολυσύνθετο πράγμα. κατι θα συμβαίνει που πρέπει να λύσεις.
με μια γρηγορη αναζητηση θα δεις οτι σε μικρες ηλικιες σαν την δικια σου βελτιωνεται παρα πολυ υπο την καθοδηγηση ειδικου
Μπορείς και με ψυχολόγο να δουλέψεις..κατα προτίμηση γνωσιο-συμπεριφοριστη. Όχι ψυχίατρο. Δεν χρειάζεσαι φάρμακα...η θεραπεια ψυχολογική θα σε βοηθήσει.
Η αποφευκτικη διαταραχή αν έχεις διαγνωστεί συνήθως οφείλεται σε χαμηλή αυτοεκτίμηση και σε φόβο κριτικής και απόρριψης (φόβος να φανείς ευάλωτος, φόβος ότι θα σε κρίνουν αυστηρά και ότι θα σε κοροϊδέψουν). Τα καλά νέα είναι ότι μπορείς αν θες πραγματικά να κάνεις πολλά βήματα μπροστά και να καταφέρεις να το εξαλειψεις. Τα κακα νεα είναι ότι θέλει δουλειά αρκετή και θέλει και θάρρος να εκτεθεις στους φόβους σου σιγά σιγά. Βρες κάποιον που να είναι ειδικός στη γνωσιακή συμπεριφοριστική προσέγγισηQuote:
Originally Posted by xrismakk
Υποψιιαζευται οτι εχει την διαταραχη αυτη,δεν υπαρχει διαγνωση ακομη,μπορει να ειναι και κοινωνικη αγχωδης διαταραχη,οποτε καλο ειναι να δει εναν ειδικο,να εξηγησει τις συμπεριφοριες του και τα προβληματα του για να παρει διαγνωση τι ειναι ακριβως αυτο που εχει,η αποφευκτικη ειναι αυτο που περιεγραψε συντομα ο Honorata και εχει να κανει με φοβο απορριψης,αρνητικης κριτικης,οτι θα σε κοροιδεψουν και θα πληγωθεις,χαμηλη αυτοεκτιμηση/αυτοπεποιθηση και διαφορα αλλα στοιχεια που δημιουργουν στρες και κοινωνικο αγχος.Δυσκολη διαταραχη,την εχω αν και 10 χρονια μεγαλυτερος,δεν ειναι ευκολα αντιμετωπισιμη,χρειαζεται χρονο,χρημα,να βρεθει η καταλληλη θεραπεια και προσωπικη δεσμευση οτι θελεις και εισαι διατεθιμενος να κανεις αλλαγες στον εαυτο σου που θα πονεσουν συναισθηματικα.
Ήμουν σε κατάσταση που δεν σήκωνα τηλέφωνα και δεν άνοιγα την πόρτα όταν μου χτυπούσαν το κουδούνι. Εάν έβλεπα ότι με έπαιρνε κάποιος φίλος μου το σήκωνα αλλά ενώ του μιλούσα είχα εφίδρωση και γενικά άγχος. Ψυχοθεραπεία και (ενδεχομένως, θα το κρίνει ψυχολόγος και ψυχίατρος) αγωγή βοηθάει.