Originally Posted by
Pinkwoman21
Είχα 2 χρόνια σχέση με κάποιον που όλοι μου έλεγαν πώς δεν μου άξιζε.Όλοι το έβλεπαν ακόμη κι εγώ η ίδια το έβλεπα αλλά δεν μπορούσα να φύγω..Το πρώτο εξάμηνο μόνο ήταν όλα καλά.Μετά όλα χάλασαν..Ανακάλυψα οτί μιλούσε αλλού όχι για να κάνει κάτι σε πράξη αλλά είχε τόσες ανασφάλειες και προσπαθούσε να πάρει έπιβεβαίωση απο παντού.Μετά απο αυτό εγώ δεν μπορούσα να τον εμπιστευτώ,χάθηκε ο κόσμος μου.Ήμουν καχύποπτη,δημιουργούσα κλίμα γιατί δεν το ξεπέρασα ποτέ όλο αυτο.Συνεχίσαμε παρόλα αυτά αλλά με τσακωμούς και γκρίνια.Πολύ τοξικότητα και απο πλευράς μου φυσικά και απο πλευράς του.Συνέχιζα όμως δεν μπορούσα να φύγω..Δεν ξέρω αν το έχετε νιώσει ποτέ,αλλά μαζί του ένιωθα οτι με αγαπάει τόσο πολύ αλλά ταυτόχρονα δεν μπορεί να με κάνει ευτυχισμένη.
Είχε τόσα θέματα απο το οικογενειακό του περιβάλλον που ολοένα και περισσότερο τα έβγαζε σ’εμάς.Έμενα εκεί όμως,συγκατοικήσαμε κιόλας..Οι τσακωμοί φυσικά και συνεχίστηκαν και η συμπεριφορά του γινόταν όλο και πιο άσχημη. Εκτός απ´όλα τα υπόλοιπα δούλευε πάρα πολλές ώρες σε σημείο που τον έβλεπα μόνο 5 λεπτά το πρωί οταν ξυπνούσαμε..Ένιωθα τόσο μόνη μου και ένιωθα οτί δεν μπορούσα να μιλήσω σε κανέναν..Άρχισα ν’απομακρύνομαι από αυτόν και του είπα οτι θα εφεύγα απο το σπίτι σε λίγο διάστημα,έκλαιγε με παρακαλούσε να μην τον παρατήσω και οτι με αγαπάει χωρίς όμως ν’αλλάξει κάποια συμπεριφορά αργότερα.Συνέχιζε να δουλεύει 18 ώρες τη μέρα χωρίς να με υπολογίζει.Δεν είχε ανάγκη τα λεφτά απλά είχε μανία με τα λεφτά και τα έβαζε πάνω απ’όλα,κάτι που εμένα δεν μου άρεσε.Εφόσον δεν άλλαξε κάτι στην συμπεριφορά του και δεν έκανε κάτι για να με κρατήσει του ανακοίνωσα οτι φεύγω απο το σπίτι σε λίγες μέρες και άρχισα να μαζεύω τα πραγματά μου ελπίζοντας βαθιά μέσα μου οτι θα έκανε κάτι,έστω τελευταία στιγμή.Αντίθετα όμως έλειψε ένα βράδυ απο το σπίτι και ήρθε την επόμενη μέρα και μου έτριψε στην μούρη οτι πήγε με άλλη κι οτί ήταν πολύ εύκολο εφόσον ήταν πλέον ελεύθερος.Εκείνη την ώρα απλά ήμουν σαν χαμένη,δεν αντέδρασα,πάγωσα..Με κοιτούσε σαστισμένος,δεν ξέρω τι αντίδραση περίμενε αλλά δεν έκανα τίποτα.Με ρώταγε αν έχω πάρει κάτι και είμαι τόσο ήρεμη και οτι περίμενε να σπάσω όλο το σπίτι.Του είπα οτι δεν έχω πάρει τίποτα και οτί δεν θα σπάσω κανένα σπίτι.Μάζεψα όλη τη δύναμη που μου είχε απομείνει κι έφυγα απο το σπίτι μας.Δουλεύαμε στην ίδια δουλειά και ήταν πολύ δύσκολο.Μετά απο αυτό έκανε ότι μπορούσε να μου κάνει τη ζωή δύσκολη..Δεν του έδινα καμία σημασία,σαν να μην υπήρχε..Αργότερα ξεκίνησε κάτι με ένα παιδί απο την δουλειά.Ήταν πολύ δύσκολο γιατί δουλεύαμε όλοι μαζί,δεν ξέρω άν ήταν σωστό ή λάθος αλλά ένιωσα οτί ήταν η ευκαιρία μου να ξεκολλήσω από κάποιον που μου φέρθηκε σαν να ήμουν σκουπίδι.Προχώρησε το στόρυ με το παιδί και το έμαθε ο πρώην μου.Άρχισε να πίνει,πράγμα που δεν έκανε ποτέ γιατί δεν του άρεσε.Μου έστελνε μηνύματα οτί θα του κάνει κακό αν συνεχίσω να είμαι μαζί του αλλά δεν του έδινα σημασία,αλλά μου έλεγαν όλοι οτί τον έβλεπαν χάλια.Αδιαφορούσα όμως,η έτσι ήθελα να δείχνω..Έφυγα απο την δουλειά γιατί δεν ήθελα να είμαι στην ίδια δουλεια μαζί του.Δεν ήθελα να ξέρει για μένα τίποτα.Προσπαθούσε να μάθει για μένα που είμαι,τι κάνω έλεγε στους φίλους μου οτί του λειπω,αλλά δεν μπορούσε να μάθει τίποτα.Πέρασε ένας χρόνος και συναντηθήκαμε τυχαία.Βουρκώσαμε και οι δύο,αγκαλιαζόμασταν τόσο σφιχτά σαν να μην είχε γίνει τίποτα απ’όλα αυτά.Μου έλεγε οτι με αγαπάει και οτί μετά απο μένα δεν έχει προχωρήσει και με ρωτούσε αν τον δω με άλλη πως θα νιώσω.Του είπα πως δεν θα είναι εύκολο αλλά κάποια στιγμή θα γίνει.Μου είπε πως δεν θέλει να με δεί με άλλον και οτι δεν μ’έχει ξεπεράσει.Δεν περνάνε λίγες μέρες και μαθαίνω οτι τα έμπλεξε με την κολλητή μου.
Δεν ξέρω τι με πόνεσε πιο πολύ,όμως απο εκείνον το περίμενα..Δεν μπόρεσε να ξέπεράσει οτι βρήκα κάτι αλλο και ήξερε πολύ καλα τι θα με πονέσει..
Θεωρητικά μετά απ’όλα αυτά δεν θα έπρεπε να τον σκέφτομαι καν,αλλά δεν μου περνάει..Γιατι?