Δεν έχω φίλους -έχω έναν

Είναι κάτι που πάντα ήθελα να συζητήσω. Το θέμα φίλοι για μενα είναι πονεμένη ιστορία. Δεν ξέρω γιατί πάντα είχα πρόβλημα σε αυτό το θέμα.

Στο σχολείο (δημοτικό με λύκειο) είχα μια κολλητή που την αγαπούσα πολύ. Χωρίς να συμβεί κάποιος τσακωμός χαθήκαμε και εκείνη έφυγε στο εξωτερικό. Είχα επίσης μια παρέα που ήμασταν "φίλοι" αλλά ένιωθα ότι ήμουν ο τελευταίος τροχός της αμάξης. Μετά έκανα παρέες που χάθηκα και μετά άλλες και άλλες. Έχω δύο θεματάκια θεωρώ. Το πρώτο ότι δεν μαρέσει να βγαίνω έξω και το δεύτερο ότι δεν οδηγώ. Δηλαδή αν τους την βαρέσει να βγούνε για ποτά στην παραλιακή δεν μπορώ να ακολουθήσω. Μαρέσει να πάω σινεμά, θέατρο, καφέ, φαγητό δεν την παλεύω για μπουζούκια, ξεφτιλάδικα όπως τα λένε και ποτά. Απλά δεν περναω καλά, το έκανα μπας και έχω άδικο αλλά δεν μαρέσει. Ούτε δηθενιές μπορώ να μαι όρθιος σε μαγαζί φίσκα στο κολωνάκι και να παριστάνω πως περνάω καλά. Ενώ ξέρω άπειρο κόσμο με τους οποιούς μιλάω, είμαστε μαζί στην δουλειά περνάμε ευχάριστα κανένας δεν έχει περάσει το όριο του να έρθει πιο κοντά μου. Ίσως σηκώνω και εγώ τείχη.

Ο μοναδικός φίλος που έχω είναι ο ξάδερφος μου που ζει στο χωριό και πηγαινοέρχεται σε μια κοντινή πόλη γιατί εκεί δουλεύει είναι καθηγητής. Ήταν πάντα το αδερφάκι που ποτέ δεν είχα. Εκείνος έχει αδέρφια. Είμαστε δεμένοι με την ευρύτερη οικογένεια, οι γονείς μας μιλάνε τηλεφωνικά αρκετά. Η μητέρα μου λέει ότι αυτός είναι πιο αντικοινωνικός και από εμένα. Δεν λέμε πόσο πολύ μιλάμε έχω την άισθηση. Ίσως φανεί περίεργο ότι μιλάμε 1-2 ώρες κάθε βράδυ στο τηλέφωνο. Από το γυμνάσιο μιλάμε φουλ με sms, msn, email ότι τεχνολογία έχει υπάρξει. Από κοντά συναντιόμαστε σπάνια, κάποιες φορές τον χρόνο. Με φώναξε σπίτι του στην Πάτρα να περάσουμε το ΣΚ. Είναι αστείο αυτό που μου συμβαίνει. Όταν κάποιος μου πει να βγουμε πάντα ψάχνω δικαιολογία. Κάτι μέσα μου φοβάμαι ότι θα κουραστεί πολύ. μπορεί να το σκέφτομαι όλη την εβδομάδα και να αγχώνομαι. Έξω από την επιστήμη μου νιώθω ότι δεν είμαι πάντα όσο λειτουργικός θα ήθελα. Και δεν θα ήθελα να ξεκόψω από αυτόν επειδή η βλάβη στον εγκέφαλο δεν μαφήνει και ψάχνω δικαιολογίες. Κοιμήθηκα σπίτι του ήταν ότι πιο ασυνήθιστο έχω κάνει τα τελευταία χρόνια. Και παρότι τον ξέρω τόσο, ντρεπόμουν και λίγο δεν ξέρω γιατί. Προς το παρόν νιώθω πιο άνετα να του μιλάω μέσω τηλεφώνου. Είναι αστείο. Όταν κατέβαινα σαν παιδάκι με τους γονείς μου στο χωριό παίζαμε όλοι μαζί. Και πάλι τον ντρεπόμουν όμως (και τον αδερφό του, ίσως και όλους εκτός από τα ξαδέρφια που ήμασταν και στην Αθήνα).

Ένα κομμάτι μου φοβάται ότι αυτή η επαφή θα χαθεί επειδή πχ θα έχει βρει μια σχέση και δεν θα έχει χρόνο για μενα. Ένα άλλο θα χαρεί αν είναι ευτυχισμένος και αυτό το κομμάτι είναι μεγαλύτερο. Διάλεξα να ασχοληθώ με την επιστήμη μου, την φυσική γιατί είχα κόλημα από μικρός μαζί της μου άρεσε όλη η πληροφορία που είχε να αφομοιώσω, πάντα θα μαρέσει. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι ήξερα πως θα μαι μόνος. Ήθελα να κάνω μια δουλειά που να είναι το πάθος μου. Δεν ξέρω γιατί όλα αυτά. Από εξωτερική εμφάνιση έχω αυτοπεποίθηση και είμαι ευχάριστος (θεωρώ στην συναναστροφή). Και όμως δυσκολεύομαι. Απλά έχω ανάγκη να μιλήσω

εσύ αν έκανες σχέση θα παρατούσες τους φίλους σου; έχουμε απομακρυνθεί νομίζω από αυτό. οι ανθρώποι πλέον μπορούν να έχουν φίλους και σύντροφο με όρια και χρόνο και λοιπά.

Quote:

---

Originally Posted by user

εσύ αν έκανες σχέση θα παρατούσες τους φίλους σου; έχουμε απομακρυνθεί νομίζω από αυτό. οι ανθρώποι πλέον μπορούν να έχουν φίλους και σύντροφο με όρια και χρόνο και λοιπά.

---

Δεν έχω κάποιον να παρατήσω αυτό λέω

εγώ κατάλαβα ότι φοβάσαι ότι αν κάνει σχέση ο φίλος σου θα σε παρατήσει.
γιατί να παρατήσεις κάποιον; αν υπάρχει λόγος να το κάνεις. δεν κατάλαβα εγώ καλά μάλλον.
θα σου πω το κλασσικό, κοινωνικοποιήσου. μάθε τί παίζει στην γειτονιά σου ή στην πόλη που μένεις, δρώμενα και τέτοια, κανένα μουσείο ή κάποιο στέκι, ένα πάρκο, μια δραστηριότητα στη φύση ίσως σε κάνει πιο κοινωνικό;

Γιατί δεν προσπαθείς να κάνεις νέες γνωριμίες και νέους φίλους?

Αγαπητέ θεματοθέτη,
είναι πολύ φυσιολογικό να νιώθεις άβολα με τον φίλο σου καθώς δεν έχεις συνηθίσει να είστε από κοντά και να περνάτε τόσο χρόνο μαζί. Η οικειότητα θελει χρόνο για να αναπτυχθεί και μπορεί να υπάρχει οικειότητα μέσω τηλ, αλλά όχι από κοντά ακόμη. Δεν σημαίνει κάτι.
Χρειάζεται ίσως λίγο να εκτεθείς πιο πολύ στο να περνάς χρόνο και να κάνεις πράγματα με τους άλλους, να μιλάς για τον εαυτό σου. ΚΑι να είσαι κάπου στη μέση, να δεις ανθρώπους που έχετε παρόμοια ενδιαφέροντα και ταυτόχρονα να είσαι και εσύ λίγο πιο ευέλικτος σε δραστηριότητες.
Το ότι έχεις αυτοπεποιθηση και είσαι ευχάριστος στην παρέα είναι πολύ καλό και σου ανοίγει πολλές πόρτες εύκολα.
Αυτό που χρειάζεται παραπάνω έκθεση είναι η ανάπτυξη οικειότητας και η σύνδεση.

Δεν είσαι ο μόνος. Εγώ το πήρα απόφαση. Δεν βρίσκω τίποτα διασκεδαστικό με το να κυκλοφορώ έξω , βαριέμαι όλα όσα για τους άλλους είναι φυσιολογικά, καφέδες, ποτά , γλέντια, διακοπές, χορούς και πανηγύρια. Νεότερος τα έκανα από υποχρέωση. Δυστυχώς λόγο ηλικίας η επικοινωνία μέσω ιντερνέτ με βρήκε μετά το πτυχίο , και δεν κράτησα επαφές , από δημοτικό ,γυμνάσιο ,λύκειο, πανεπιστήμιο, στρατό, δουλειά ,ούτε και με συγγενείς.
Γνώριζα δεκάδες άτομα αλλά πάντα οι δρόμοι μας χώριζαν και αφού δεν τους είχα δίπλα μου δεν υπήρχε τρόπος για επικοινωνία τι να συζητήσουμε… , ένα χρόνια πολλά και αυτό τον πρώτο χρόνο μετά δεν υπήρχε νόημα να συνεχίζεται… ! Η μοναξιά συνηθίζεται γιατί άτομα σαν εμάς στηρίζονται στα πόδια τους δεν έχουν φίλους να περιμένουν βοήθεια …
Για όσους μας θεωρούν αντικοινωνικούς και προβληματικούς ας αναρωτηθούν αυτοί γιατί δεν αντέχουν να μείνουν μόνοι τους στη ζωή ,φοβούνται να έρθουν αντιμέτωποι με την συνείδησή τους? Να νιώσουν φτωχοί? Ανυπεράσπιστοι?. Εγώ πιστεύω πως κρύβουν την δυστυχία τους πίσω από την καλοπέραση και έχουν φίλους για να τους εκμεταλλεύονται προς όφελος τους! Ζω σε χωριό στην επαρχία όποτε δεν νιώθω πως στερούμε διασκέδαση, γιατί εδώ όλα είναι περιορισμένα.

έχεις δίκιο και πραγματικά, γιατί δεν τολμούν να μείνουν μόνοι τους; ή να μας αφήσουν στην ησυχία μας;

Quote:

---

Originally Posted by user

έχεις δίκιο και πραγματικά, γιατί δεν τολμούν να μείνουν μόνοι τους; ή να μας αφήσουν στην ησυχία μας;

---

Τις περισσότερες φορές οι κοινωνικοποιημένοι, παντρεμένοι με οικογένεια και φίλους υποκρίνονται και καταπιέζονται για να τηρούν τα πρότυπα της κοινωνίας. Υπακούν στα πρέπει για να τους θεωρούν φυσιολογικούς .
Το μόνο σίγουρο είναι ότι γεννηθήκαμε σε λάθος εποχή.
Μερικές δεκαετίες πριν ποιος διασκέδαζε ( σε καφετέριες, κέντρα , διακοπές, κάνοντας ψώνια, είχε πολλές ερωτικές σχέσεις κ.α) Σπίτι -δουλεία ήταν όλοι και ομαδική εργασία με γείτονες . Τώρα είναι μια μεταβατική περίοδος , η τεχνολογία άλλαξε τα επαγγέλματα και πλέον δεν συναντάς άνθρωπο για να εξυπηρετηθείς σε συναλλαγές με το δημόσιο , για πληρωμές , για αγορές από το ιντερνέτ. Με αυτοκίνητο και gps ο καθένας ταξιδεύει μόνος του και δεν ρωταει περαστικούς για τον σωστό δρόμο. Σταμάτησαν και τα παιδιά να παίζουν ομαδικά. Βρίσκεις και ''ερωτικό'' σύντροφο από απόσταση ή και συνομιλείς με ''φίλους'' που δεν ξέρεις. Δουλεύεις και μέσω ιντερνέτ χωρίς καν να βγεις από το δωμάτιο σου και μπορείς να βρίσκεσαι οπουδήποτε.
Νομίζω πως τα μοναχικά άτομα θα προσαρμοστούν ευκολότερα στον τρόπο ζωής που θα επικρατήσει τα επόμενα χρόνια .Περάσαμε με επιτυχία και τον κορονοιό χωρίς να στερηθούμε τίποτα γιατί έτσι ζούμε.

λες να απομονωθούμε σαν κοινωνία πολύ περισσότερο; εμένα η ασέβια με ενοχλεί. πχ επειδή δεν μοιάζεις με τον άλλο άρα είσαι κατώτερος δηλαδή, δεν πειράζει να στερηθείς κάτι.

Έτσι δείχνουν τα πράγματα κοινωνικός αποκλεισμός από παντού. Οι περισσότεροι για να αποκτήσουν αξία θέλουν να ανήκουν σε αγέλη σε μια ομάδα να αλληλοϋποστηρίζονται και να κατηγορούν τους διαφορετικούς έτσι αποκτά νόημα η ζωή τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα κομματόσκυλα του 1980 -2000 (ο κακός χαμός γινόταν σε συγκεντρώσεις και σε καφενεία) το 2023 έφτασαν οι εκλογές και δεν έγινε καμία μαζική συγκέντρωση κάνουν περιοδείες και μαζεύουν ελάχιστους, ο αγώνας γίνεται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ! Βλέπουμε και διαφημίσεις με τεχνητή νοημοσύνη που ζωντανεύουν μνημεία δίνουν πληροφορίες σε πραγματικούς και εικονικούς επισκέπτες (αυτό σηματοδοτεί το τέλος των ξεναγών, τις σχολικές εκδρομές ,και τα γκρουπ τουριστών). Κάποτε ο κόσμος αγόραζε εφημερίδες και περιοδικά και συναντιόταν για κουτσομπολιό τώρα τα μαθαίνουν στο ιντερνέτ και σχολιάζεις με αγνώστους.

Καλησπέρα, γιατί αισθάνομαι ότι είναι όλα ασπρόμαυρα σε αυτό το διάλογο;οι άνθρωποι είμαστε κοινωνικά όντα, το να θέλουμε συνοδοιπόρους δε μας κάνει απαραίτητα προβληματικού, αδύναμους και ρηχούς όπως περιγράφεται, είναι αλήθεια ότι υπάρχει και αυτό βέβαια, απλά με κάποιους ταιριάζουμε και με κάποιους όχι Sharp υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι που τούς αρέσει το θέατρο και ο σινεμά και ένας χαλαρός καφές, αφού σε αγχωνει τόσο η έξοδος και το σκέφτεσαι όλη τη βδομάδα γιατί δε δοκιμάζεις να το κάνεις αυθόρμητα; Ας πούμε να προτείνεις μετά τη δουλειά σε κάποιον συνάδελφο να κάτσετε για κάνα καφέ, κάτι χωρίς προετοιμασία και πολλές φιοριτουρες, όσον αφορά το ξάδερφο όταν πρώτο κάνουμε σχέση ναι σίγουρα λίγο παραμελούμε τις φιλίες μας αλλά αυτό δεν είναι μόνο προσωρινό νομίζω...

κι εγώ αν είμαι ήδη έξω ίσως να μην απέρριπτα μια πρόταση, το να πρέπει να κανονίσω έξοδο με άλλους είναι μεγάλο κόλλημα για μένα δεν με εμπνέει.
εμένα αυτό ακριβώς με έκαναν να νιώθω, δεν είναι καθόλου ωραίο να είσαι σε αυτή τη θέση, δακτυλοδεικτούμενος, επειδή δεν μοιάζεις με τους άλλους.

Ναι κοίτα Από ότι καταλαβαίνω προφανώς δεν ταιριάζεις και πολύ με αυτούς τους ανθρώπους, καταλαβαίνω ότι μετά από μία ηλικία ειδικά αμα δουλεύουμε είναι δύσκολο ,αλλά δεν ακατόρθωτο να βρεις και άλλες παρέες...

Συνηθως οι παρεες και φιλιες που διαρκουν, εχουν να κανουν με ατομα που εχουν κοινα ενδιαφεροντα ή/και παρομοια προβληματα - συμπεριφορες π.χ. ατομα στον ιδιο συλλογο/ομιλο/λεσχη ή ατομα που εχουν άλλα κοινα σημεια π.χ. φασμα αυτισμου κτλ κτλ. Ετσι νομιζω εγω τουλαχιστον, Sharp.