Χαμένος στο χώρο, σε μια φοβική εικονική πραγματικότητα

Καλησπέρα!

Εδώ και χρόνια ταλαιπωρούμαι από φοβίες, διαφόρων ειδών κατά καιρούς, αλλά κατά μεγάλα διαστήματα έχω υπάρξει αρκετά καλά με τη βοήθεια αντικαταθλιπτικών (seroxat παλιότερα και cipralex των 20μγ αργότερα). Έχω δοκιμάσει κατά καιρούς (3 φορές) να σταματήσω τις αγωγές, αλλά πάντα υπήρχε επιδείνωση μετά από διάστημα περίπου 5-6 μηνών.
Το τελευταίο διάστημα ταλαιπωρούμαι (περίπου 2 μήνες) από έντονες αρνητικές σκέψεις, εμμονές, που σχετίζονται με τη φοβία μου.

Προσπαθώντας να περιγράψω τη φοβία μου, μην ξέροντας πού ακριβώς να την κατατάξω, θα πω αρχικά ότι είναι βαθιά ριζωμένη, γιατί ουσιαστικά την κουβαλάω από την παιδική μου ηλικία. Κάνω σκέψεις ότι είμαι μόνος, μικροσκοπικός μέσα σε ένα χώρο ολόγυρά μου τόσο αχανή, αφιλόξενο. Στις κρίσεις άγχους ή και πανικού αποπροσωποποιούμαι και είναι σα να μην ξέρω αν στα αλήθεια ζω ή αν ο κόσμος τριγύρω είναι πραγματικός. Νιώθω ότι η ζωή είναι μάταιη, πως ό,τι και να κάνουμε, ο χρόνος περνάει γρήγορα και θα πεθάνουμε. Νιώθω περιορισμένος στο σώμα μου στο χάος κι ο χρόνος σταματάει.

Πρέπει να πω ότι από την τελευταία τάξη του δημοτικού είχα αναπτύξει ενός τύπου αγοραφοβία, παράλληλα με τα πιο πάνω που προανέφερα. Αισθανόμουνα ότι αν περπατάω σε μεγάλο άδειο χώρο (μια άδεια μεγάλη αλάνα, ένα τεράστιο πάρκο άδειο, ένα γήπεδο ποδοσφαίρου) κάτι θα με τραβήξει στον ουρανό. Πάθαινα δέος από τότε κοιτώντας τον ουρανό, αν δεν υπήρχε σημείο διαφυγής (ένα αυτοκίνητο, ένα σπίτι, ακόμα κι ένα δέντρο). Αν συνδυαζόταν και το ύψος (πεζοπορία σε ένα οροπέδιο, ανάβαση σε βουνό) τα πράγματα γίνονταν ακόμα χειρότερα. Όταν κοιτάω ψηλά κτίρια με πιάνει τέτοιο δέος που τραβάω το βλέμμα κάτω και θέλω να έχω σημείο διαφυγής.

Έχω ξαναξεκινήσει θεραπεία (αρχικά με seropram των 20μγ από 16 Μαρτίου) και πλέον με cipralex των 20μγ από 31 Μαρτίου). Νιώθω ακόμα να βασανίζομαι συνεχώς από τις έμμονες σκέψεις. Νιώθω μαγκωμένος, χωρίς αυτοπεποίθηση, έχω ένα τρέμουλο όταν γίνονται πιο έντονες οι σκέψεις, και γενικά δεν μπορώ να βρω εύκολα ηρεμία και γαλήνη.

Το ξέρω, έγραψα πολλά, αλλά αν κάποιος έχει βιώσει ή βιώνει κάτι παρεμφερές, ή κάποιος επαγγελματίας του χώρου έχει εμπειρία από παρόμοια κατάσταση ασθενούς, θα ήθελα μία γνώμη, μία σύσταση, ή ο,τιδήποτε άλλο θα μπορούσε να βοηθήσει να απαλλαγώ ή να αντιμετωπίσω καλύτερα το θέμα μου

Νομίζω η φοβία σου πηγάζει από το το ότι δεν έχεις κάποιο περιβάλλον στο οποίο να αισθάνεσαι ότι ανήκεις.
Επειδή οι σκέψεις σου είναι και εμμονικές και ψχαναγκαστικές ίσως χρειάζεσαι και κάποιο αντιψυχωσικό μαζί με το αντικαταθλιπτικό,αλλά αυτό είναι κάτι που θα το συζητήσεις με τον γιατρό σου.
Είχα πάθει και εγώ κρίση αποπραγματοποίησης μετά απο κρίση πανικού,όπου ένοιωθα ότι ο κόσμος είναι ψεύτικος, σαν όνειρο, και οι άνθρωποι ασυνείδητοι κομπάρσοι.

Quote:

---

Originally Posted by Yoco Choco

Νομίζω η φοβία σου πηγάζει από το το ότι δεν έχεις κάποιο περιβάλλον στο οποίο να αισθάνεσαι ότι ανήκεις.
Επειδή οι σκέψεις σου είναι και εμμονικές και ψχαναγκαστικές ίσως χρειάζεσαι και κάποιο αντιψυχωσικό μαζί με το αντικαταθλιπτικό,αλλά αυτό είναι κάτι που θα το συζητήσεις με τον γιατρό σου.
Είχα πάθει και εγώ κρίση αποπραγματοποίησης μετά απο κρίση πανικού,όπου ένοιωθα ότι ο κόσμος είναι ψεύτικος, σαν όνειρο, και οι άνθρωποι ασυνείδητοι κομπάρσοι.

---

Πώς αντιμετώπισες τη δική σου φοβία; Την ξεπέρασες;

Η ψυχίατρος περιμένει το cipralex ότι θα δώσει αποτελέσματα, όπως στο παρελθόν. Έχει περάσει μία βδομάδα που το παίρνω. Όμως δεδομένου ότι έπαιρνα και άλλες 2 πριν το seropram πίστευα ότι θα έχω ήδη δει αποτελέσματα. Οπότε νιώθω απόγνωση κάποιες φορές. Έχω την έξτρρα φοβία ότι δε θα βγω από αυτή την κατάσταση. Πιστεύεις ότι υπάρχει λύση; Υπάρχουν φοβίες που δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά; Χθες και σήμερα τα συμπτώματα της ανησυχίας, της έντασης είναι πιο έντονα. Ακόμα κσι στο σπίτι που νιώθω πιο οικεία! Τουλάχιστον κοιμάμαι. Περιμένω νέα σου και σε ευχαριστώ!

Δεν έχω συγκεκριμένη φοβία...Εχω γενικευμένη αγχώδη διαταραχή που εκτονώνεται με κρίσεις πανικού....Την διαχειρίζομαι εν μέρει με αντικατθλιπτικά και αντιψυχωσικά αλλά δεν κάνω πράη τις απαραίτητες αλλαγές στην καθημερινότητά μου και στην ρουτίνα μου που θα με βγάλουν απο το τέλμα.
Είτε λόγω τεμπελιάς θες?...είτε λόγω ανημπόριας και πίστης ότι δεν αλλάζει η κατάσταση?...Πάντως δεν προσπαθώ αρκετά.
Εσύ δεν μας είπες,πόσων χρονων είσαι?...Εργάζεσαι?...Εχεις σχέσεις φιλικές ή ερωτικές?...Ζεις μόνoς ή με την οικογένειά σου?

Quote:

---

Originally Posted by Yoco Choco

Δεν έχω συγκεκριμένη φοβία...Εχω γενικευμένη αγχώδη διαταραχή που εκτονώνεται με κρίσεις πανικού....Την διαχειρίζομαι εν μέρει με αντικατθλιπτικά και αντιψυχωσικά αλλά δεν κάνω πράη τις απαραίτητες αλλαγές στην καθημερινότητά μου και στην ρουτίνα μου που θα με βγάλουν απο το τέλμα.
Είτε λόγω τεμπελιάς θες?...είτε λόγω ανημπόριας και πίστης ότι δεν αλλάζει η κατάσταση?...Πάντως δεν προσπαθώ αρκετά.
Εσύ δεν μας είπες,πόσων χρονων είσαι?...Εργάζεσαι?...Εχεις σχέσεις φιλικές ή ερωτικές?...Ζεις μόνoς ή με την οικογένειά σου?

---

Εγώ είμαι 47 ετών. Εργάζομαι ως αναλυτής σε ιδιωτική εταιρία προμήθειας ενέργειας. Έχω μία σχέση για πάνω από 1 χρόνο και παντρεύομαι τον Ιούλιο και ζούμε μαζί στο σπίτι μου.
Εσύ;

Quote:

---

Originally Posted by gmakalfy

Εγώ είμαι 47 ετών. Εργάζομαι ως αναλυτής σε ιδιωτική εταιρία προμήθειας ενέργειας. Έχω μία σχέση για πάνω από 1 χρόνο και παντρεύομαι τον Ιούλιο και ζούμε μαζί στο σπίτι μου.
Εσύ;

---

Μπράβο σου βρε φίλε που παρά τα ψυχολογικά προχώρησες μπροστά με την προσωπική σου ζωή αλλά και την επαγγελματική. Κατά βάθος δεν πίστεψες έστω εν μέρει τις σκέψεις ότι είσαι "μόνος, μικροσκοπικός μέσα σε ένα χώρο ολόγυρά μου τόσο αχανή, αφιλόξενο", γι αυτό προχώρησες, αν και στη δική μου περίπτωση με παρόμοιες μ' αυτές σκέψεις προχώρησα σε πολλούς τομείς της ζωής εκτός από τις διαπροσωπικές σχέσεις, το να κάνω δηλ γνήσιες φιλίες, κοινωνικό κύκλο και ωραία σχέση. Έχεις παει σε ψυχολόγο, κατ ακρίβειαν της γνωστικής συμπεριφορικής μεθόδου η οποία συνισταται για φοβίες και διαστρεβλωμένες σκέψεις? Τα φάρμακα είναι ωφέλιμα διότι μας καταλαγιάζουν αλλά δεν αλλάζουν τον τρόπο σκέψης μας ούτε σβήνουν τη μνήμη μας, γι αυτό σε ρωτάω. Δυστυχώς όσο πιο νωρίς ξεκίνησαν ως μαζικές εμπειρίες που μορφώθηκαν σε τρόπο ζωής, τόσο πιο δύσκολα ξεπερνιούνται.

Quote:

---

Originally Posted by gmakalfy

Εγώ είμαι 47 ετών. Εργάζομαι ως αναλυτής σε ιδιωτική εταιρία προμήθειας ενέργειας. Έχω μία σχέση για πάνω από 1 χρόνο και παντρεύομαι τον Ιούλιο και ζούμε μαζί στο σπίτι μου.
Εσύ;

---

Εγώ είμαι 38...Δεν εργάζομαι τα τελευταία 3 χρόνια και μένω στο πατρικό μου με την οικογένενειά μου...Σχέσεις δεν έχω,ούτε φιλικές ούτε ερωτικές εδω και πολλά χρόνια.
Η ζωή σου μοιάζει απο κάποιον που την κοιτάζει απο έξω ότι είναι ''στρωμένη''...Βεβαια άβυσσος το τι γίνεται μέσα στην ψυχή του καθενός.
Σου λείπει κάτι ή αισθάνεσαι πλήρης?

Πλήρης δεν αισθάνομαι! Μου λείπει η ψυχική ηρεμία τους τελευταίους μήνες! Αλλά το παλεύω!

Κοίτα λίγο επειδή είχα παλαιότερα έντονο το πρόβλημα της αγοραφοβίας με την ενεργειακή ψυχολογία θα βρείς λύση που μπορείς να κάνεις μόνος/η σου. Υπάρχουν πολλοί δάσκαλοι για αυτό το είδος

έκανες με κάποιο δάσκαλο ενεργειακή ψυχολογία και είχε αποτελέσματα; Είναι μια μέθοδος που μπορείς να τα βρεις online και να την κάνεις μόνος σου;

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

Μπράβο σου βρε φίλε που παρά τα ψυχολογικά προχώρησες μπροστά με την προσωπική σου ζωή αλλά και την επαγγελματική. Κατά βάθος δεν πίστεψες έστω εν μέρει τις σκέψεις ότι είσαι "μόνος, μικροσκοπικός μέσα σε ένα χώρο ολόγυρά μου τόσο αχανή, αφιλόξενο", γι αυτό προχώρησες, αν και στη δική μου περίπτωση με παρόμοιες μ' αυτές σκέψεις προχώρησα σε πολλούς τομείς της ζωής εκτός από τις διαπροσωπικές σχέσεις, το να κάνω δηλ γνήσιες φιλίες, κοινωνικό κύκλο και ωραία σχέση. Έχεις παει σε ψυχολόγο, κατ ακρίβειαν της γνωστικής συμπεριφορικής μεθόδου η οποία συνισταται για φοβίες και διαστρεβλωμένες σκέψεις? Τα φάρμακα είναι ωφέλιμα διότι μας καταλαγιάζουν αλλά δεν αλλάζουν τον τρόπο σκέψης μας ούτε σβήνουν τη μνήμη μας, γι αυτό σε ρωτάω. Δυστυχώς όσο πιο νωρίς ξεκίνησαν ως μαζικές εμπειρίες που μορφώθηκαν σε τρόπο ζωής, τόσο πιο δύσκολα ξεπερνιούνται.

---

Έχω κάνει ψυχανάλυση για 2 χρόνια, συμπεριφορική-γνωσιακή για 1 και γκρουπ θεραπεία για άλλα 2 χρόνια. Όμως, είτε γιατί δεν ήμουν έτοιμος, είτε γιατί δεν προσπάθησα αρκετά, είτε ακόμα γιατί δεν υπήρξε η κατάλληλη χημεία με τους ψυχοθεραπευτές, δεν είχα τα αποτελέσματα που προσδοκούσα. Βέβαια, πρέπει να πω ότι σε συνεργασία με τα φάρμακα, κατά περιόδους αισθανόμουνα αρκετά καλά και σίγουρα λειτουργικός, για να μην είμαι άδικος.

Quote:

---

Originally Posted by gmakalfy

Έχω κάνει ψυχανάλυση για 2 χρόνια, συμπεριφορική-γνωσιακή για 1 και γκρουπ θεραπεία για άλλα 2 χρόνια. Όμως, είτε γιατί δεν ήμουν έτοιμος, είτε γιατί δεν προσπάθησα αρκετά, είτε ακόμα γιατί δεν υπήρξε η κατάλληλη χημεία με τους ψυχοθεραπευτές, δεν είχα τα αποτελέσματα που προσδοκούσα. Βέβαια, πρέπει να πω ότι σε συνεργασία με τα φάρμακα, κατά περιόδους αισθανόμουνα αρκετά καλά και σίγουρα λειτουργικός, για να μην είμαι άδικος.

---

Μπορείς να κάνεις ένα ξεκίνημα με τον Robert Natzemy που θα τον γνώρισα και θα τον βρεις στο youtube, τον εμπιστεύομαι απόλυτα στις τεχνικές του που αν τις κάνεις σίγουρα θα βρεις αποτέλεσμα. Μέσω της αυτογνωσίας και της θεραπείας του εσωτερικού παιδιού θα καταλάβεις πώς η βάση της ψυχολογίας μας, το ακρολίθαρο του τί είμαστε είναι τα παιδικά χρόνια, το υποσυνείδητο που πρέπει να θεραπευτεί.

Συμφωνώ απόλυτα σε αυτό. Εξάλλου οι φοβίες μου το νιώθω κι ο ίδιος ότι έχουν τη ρίζα τους στα παιδικά μου χρόνια, παρόλο που φαινομενικά δεν είχα κάποια ιδιαίτερη τραυματική εμπειρία. Πάντως, παρόλο που θυμάμαι να έχω φοβίες από πιο μικρός (ύψος, σκοτάδι, κλειστά μέρη), οι έντονες υπαρξιακές φοβίες και η αγοραφοβία κλιμακώθηκε όταν έχασα τη γιαγιά μου στα 11 μου, η οποια βασικά με μεγάλωσε, μιας και η μητέρα μου έλειπε αρκετές ώρες ούσα εργαζόμενη στον ιδιωτικό τομέα τότε.

Οι υπαρξιακές φοβίες gmakalfy έτσι, υπάρχουν μέσα μας και είναι προγραμματισμένο από τη γέννηση μας. Μετά δραστηριοποιούνται ανάλογα με τις ευκαιρίες ζωής που θα τύχει να έχουν. Εμείς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να τις έχουμε υπό καταστολή μιλώντας καθημερινά με το υποσυνείδητο μας και αγαπώντας το παιδί που έχουμε μέσα μας. Οσο πιο πολύ το αγαπάμε τόσο οι φοβίες θα εξαφανίζονται. Η γιαγιά σου που για σένα ήταν η δύναμη και το στήριγμα το αγαπημένο, φυσικό είναι με την απώλεια να ξεριζώθηκε κάτι σημαντικό από την ψυχή σου. Αναντικατάστατοι οι ρόλοι αυτοί. Σε καταλαβαίνω

Quote:

---

Originally Posted by gmakalfy

Έχω κάνει ψυχανάλυση για 2 χρόνια, συμπεριφορική-γνωσιακή για 1 και γκρουπ θεραπεία για άλλα 2 χρόνια. Όμως, είτε γιατί δεν ήμουν έτοιμος, είτε γιατί δεν προσπάθησα αρκετά, είτε ακόμα γιατί δεν υπήρξε η κατάλληλη χημεία με τους ψυχοθεραπευτές, δεν είχα τα αποτελέσματα που προσδοκούσα. Βέβαια, πρέπει να πω ότι σε συνεργασία με τα φάρμακα, κατά περιόδους αισθανόμουνα αρκετά καλά και σίγουρα λειτουργικός, για να μην είμαι άδικος.

---

Από τους ψυχοθεραπευτές παίρνεις τη μεθοδολογία αντιμετώπισης, μαθαίνεις τις θεμελιώδεις αρχες δημιουργίας της σκέψης, χειρισμού της και ως επέκταση της, της συμπεριφοράς, τους τρόπους με τους οποίους χειρίζεσαι ως εσωτερικός παρατηρητής τις σκέψεις και συναισθήματα σου και κατ επέκταση τη συμπεριφορά σου. Προσανατολίζεις τη συσχέτιση σου με το θεραπευτή επικεντρωνόμενος σ' αυτά που θα πάρεις κι όχι αν ταιριάζεις σαν χημεία χαρακτήρα μαζί τους. Τις δυο πρώτες μεθόδους τις οποίες ανέφερες τις έκανα, ίσως και να με ωφέλησε το ότι δεν είχα χημεία με αυτόν που έκανα τη συμπεριφορική-γνωσιακή, διότι τότε θα με εξυπηρετούσε απλά στο να του λεγα τον πόνο μου, ενώ η ανυπαρξία χημείας με βοήθησε στο να επικεντρωθώ στη μεθΟδολογία του.

Όμως, όπως ανέφερες, κι αυτό ισχύει και για μένα, το πρόβλημα έχει τις ρίζες του στην παιδική ηλικία, όχι σε μομονωμένο περιστατικό ή περιστατικά αλλά σε τραυματικά συμβάντα αρκετά και συχνά στο σύνολο των εκφάνσεων της ζωής ιδίως των διαπροσωπικών σχέσεων, τα οποία επαναλαμβάνονται στη μετέπειτα ζωη μέσα από τους τρόπους διαπροσωπικών σχέσεων και συσχετίσεων που χαρακτηρίζουν τη μετέπειτα ζωή. Κι έτσι, αφού τα τραύματα αυτά ως αυτόματος τρόπος σκέψης και δράσης γίναν τόσο βαθιά ριζωμένα είναι πολύ δύσκολο να τα ξεπεράσεις ακόμα και με τις καλύτερες μεθόδους στους καλύτερους θεραπευτές. Είναι λες και θέλεις να αλλάξεις το dna σου, απλά για να δεις στο τέλος μια αισθητή βελτίωση παλεύοντας με πείσμα έχοντας συνεχώς στη σκέψη ότι αγωνίζεσαι για βελτίωση με βάση τις μεθόδους που έμαθες.