Η τοξική οικογένεια του άντρα μου

Καλημέρα σας,
δεν ξέρω πως να ξεκινήσω, είναι τόσα πολλά.
Γνωρίζω την οικογένεια του άντρα μου σχεδόν 25 χρόνια και τόσα χρόνια εξακολουθώ να βρίσκομαι σε σοκ κάθε φορά που τους αντικρύζω. Φαινομενικά είναι μια ευπρεπέστατη οικογένεια, με 2 ενήλικα μορφωμένα παιδιά, παντρεμένα και τα δύο. Με καλή δουλειά αν και σε σύνταξη τώρα, φίλους και γνωριμίες. Περνώντας όμως την πόρτα του σπιτιού τους διαπιστώνεις πως τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται.
Έχουν μια κόρη και έναν γιο, ο οποίος είναι και ο άντρας μου. Στο πρώτο λεπτό της γνωριμίας μου με τους δικούς του διαπίστωσα την διάκριση των γονιών απέναντι στα 2 παιδιά τους, την συνεχόμενη σύγκριση αλλά και έπαρση. Ανέβαιναν στα ουράνια μιλώντας για τις σπουδές και τα κατορθώματα της κόρης, ενώ για τον γιο απλή αναφορά, αν και έχει αποφοιτήσει από εξαιρετική σχολή και έχει καταφέρει πάρα πολλά μόνος του. Έζησα φοβερές αδικίες προς τον άντρα μου και τώρα πια και στα παιδιά μου, τα οποία μπαίνουν σε τριτοτέταρτη μοίρα μπροστά στα αγγελούδια της κόρης, η οποία παντρεύτηκε, έκανε 2 παιδιά και παίζει να είναι η μοναδική που δεν άλλαξε τίποτα στην καθημερινότητα της. Η ζωή της είναι μόνο η δουλειά. Όλα τα άλλα τα έχει αναλάβει η μαμά της, η οποία έχει και τον κύριο λόγο στην οικογένεια της. Ο γαμπρός δεν μιλάει καθόλου καθώς είναι ακριβώς ίδιος με την κόρη και βολεύεται μέχρι σκασμού από όλο αυτό. Η πεθερά από το πρωί θα βρεθεί στο σπίτι της κόρης και θα αναλάβει τα πάντα. Φαγητό, δουλειές, αποφάσεις, μεγάλωμα παιδιών, θα τα πάει και θα τα φέρει από το σχολείο και θα βρίσκεται εκεί μέχρι το βράδυ αργά. Κανείς από τους δύο γονείς δεν έχει λόγο στο μεγάλωμα των παιδιών, ούτε καν για τα φαγητά που αρέσουν στα παιδιά τους. Σε αντίθεση με εμάς, που ζούμε την οικογένεια μας έχοντας καταφέρει μια ισορροπία με κόπο, απίστευτο προσωπικό χρόνο και πολλές θυσίες, χωρίς όμως να παραπονεθούμε ποτέ για όσα "χάσαμε" από αυτή την επιλογή μας και κυρίως χωρίς να επιτρέπουμε εξωτερικούς παράγοντες να παρεμβαίνουν ούτε κατά το ελάχιστο στο σπίτι, στη ζωή και στις επιλογές μας.
Όταν όμως το φέρει η τύχη και συναντηθούμε όλοι μαζί, αδυνατώ να συγκρατήσω την ψυχραιμία μου βλέποντας όλα όσα γίνονται. Αδυνατώ να βλέπω τους γονείς να κάθονται και τα παιδιά να τα αναλαμβάνουν οι παππούδες, το τάισμα, το ντύσιμο, το μπάνιο τους (είναι και μικρά). Προσπαθώ να μην δίνω σημασία και να μένω στη δική μου πραγματικότητα, όμως δεν μπορώ. Νευριάζω, οργίζομαι. Προφανώς για αυτούς δεν είμαι παρά μια μύγα, που για πολλά χρόνια ήμουν αόρατη. Όμως ένα σοκαριστικό γεγονός με έκανε να αλλάξω τόσο πολύ που με φοβήθηκε το μάτι τους. Η κουνιάδα όμως παραμένει το ίδιο τοξικό κ ανάγωγο άτομο, η οποία επηρεάζει με μια ματιά της μόνο τόσο τη μάνα της όσο και τον πατέρα της και πολλές φορές και τον άντρα μου, αφού από ότι κατάλαβα εκείνη κινεί τα νήματα, κοινώς τις αποφάσεις τις παίρνει η μάνα και η κόρη αποκλειστικά. Ο άντρας μου έχει απομακρυνθεί αρκετά από αυτούς γιατί πια δεν την παλεύει αλλά δεν μιλάει κιόλας. και μαντέψτε ποιος βγαίνει ο κακός της υπόθεσης; Εγώ. Όχι ότι με νοιάζει κιολας η γνώμη τους. Ο πεθερός είναι διακοσμητικό στοιχείο, καμία απόφαση, καμία φωνή.
Δυστυχώς κανένας τους δεν έχει σκεφτεί το κακό που προκαλείται από όλη αυτή την κατάσταση. Κανένας δεν μπορεί να σκεφτεί πόσο κακό γίνεται στο ζευγάρι, στα παιδιά, στους ρόλους που έχει ο καθένας τους. Και φοβάμαι πως αν πάθει κάτι κάποιος από τα πεθερικά μου, το ζευγάρι αυτό ή θα πρέπει να ξαναγνωριστεί ή θα χωρίσει. Γιατί θα λείπει ο συνδετικός τους κρίκος, το τρίτο πρόσωπο που έβαλαν και οι δύο στη ζωή τους.
Τα έγραψα όλα αυτά αφενός για να τα βγάλω από μέσα μου αφετέρου για να σας ρωτήσω, ποιος είναι εκείνος ο τρόπος αντιμετώπισης τέτοιων ανάγωγων και τοξικών ανθρώπων που ακόμη και αν έχει κάνει κάποιος χρόνια ψυχοθεραπεία αδυνατεί να συγκρατήσει την οργή, την αγανάκτηση αλλά και την λύπη που νιώθει όταν σκεφτεί ποιο μπορεί να είναι το μέλλον των παιδιών που ζουν κάτω από αυτές τις συνθήκες;
Σας ευχαριστώ!

Εγώ θα πρότεινα απλά να κρατήσετε αποστάσεις. Αυτό που κάνει ήδη και ο σύζυγός σου δηλαδή.

Τώρα, σχετικά με το μεγάλωμα των παιδιών, αν οι παππούδες/γιαγάδες είναι μια χαρά με αυτό και από τη στιγμή που δεν εμπλέκεται άμεσα η οικογένειά σας, ίσως δεν υπάρχει και λόγος να ασχολείστε.

ας μην γράψω καλύτερα

Quote:

---

Originally Posted by Dora1982

Καλημέρα σας,
δεν ξέρω πως να ξεκινήσω, είναι τόσα πολλά.
Γνωρίζω την οικογένεια του άντρα μου σχεδόν 25 χρόνια και τόσα χρόνια εξακολουθώ να βρίσκομαι σε σοκ κάθε φορά που τους αντικρύζω. Φαινομενικά είναι μια ευπρεπέστατη οικογένεια, με 2 ενήλικα μορφωμένα παιδιά, παντρεμένα και τα δύο. Με καλή δουλειά αν και σε σύνταξη τώρα, φίλους και γνωριμίες. Περνώντας όμως την πόρτα του σπιτιού τους διαπιστώνεις πως τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται.
Έχουν μια κόρη και έναν γιο, ο οποίος είναι και ο άντρας μου. Στο πρώτο λεπτό της γνωριμίας μου με τους δικούς του διαπίστωσα την διάκριση των γονιών απέναντι στα 2 παιδιά τους, την συνεχόμενη σύγκριση αλλά και έπαρση. Ανέβαιναν στα ουράνια μιλώντας για τις σπουδές και τα κατορθώματα της κόρης, ενώ για τον γιο απλή αναφορά, αν και έχει αποφοιτήσει από εξαιρετική σχολή και έχει καταφέρει πάρα πολλά μόνος του. Έζησα φοβερές αδικίες προς τον άντρα μου και τώρα πια και στα παιδιά μου, τα οποία μπαίνουν σε τριτοτέταρτη μοίρα μπροστά στα αγγελούδια της κόρης, η οποία παντρεύτηκε, έκανε 2 παιδιά και παίζει να είναι η μοναδική που δεν άλλαξε τίποτα στην καθημερινότητα της. Η ζωή της είναι μόνο η δουλειά. Όλα τα άλλα τα έχει αναλάβει η μαμά της, η οποία έχει και τον κύριο λόγο στην οικογένεια της. Ο γαμπρός δεν μιλάει καθόλου καθώς είναι ακριβώς ίδιος με την κόρη και βολεύεται μέχρι σκασμού από όλο αυτό. Η πεθερά από το πρωί θα βρεθεί στο σπίτι της κόρης και θα αναλάβει τα πάντα. Φαγητό, δουλειές, αποφάσεις, μεγάλωμα παιδιών, θα τα πάει και θα τα φέρει από το σχολείο και θα βρίσκεται εκεί μέχρι το βράδυ αργά. Κανείς από τους δύο γονείς δεν έχει λόγο στο μεγάλωμα των παιδιών, ούτε καν για τα φαγητά που αρέσουν στα παιδιά τους. Σε αντίθεση με εμάς, που ζούμε την οικογένεια μας έχοντας καταφέρει μια ισορροπία με κόπο, απίστευτο προσωπικό χρόνο και πολλές θυσίες, χωρίς όμως να παραπονεθούμε ποτέ για όσα "χάσαμε" από αυτή την επιλογή μας και κυρίως χωρίς να επιτρέπουμε εξωτερικούς παράγοντες να παρεμβαίνουν ούτε κατά το ελάχιστο στο σπίτι, στη ζωή και στις επιλογές μας.
Όταν όμως το φέρει η τύχη και συναντηθούμε όλοι μαζί, αδυνατώ να συγκρατήσω την ψυχραιμία μου βλέποντας όλα όσα γίνονται. Αδυνατώ να βλέπω τους γονείς να κάθονται και τα παιδιά να τα αναλαμβάνουν οι παππούδες, το τάισμα, το ντύσιμο, το μπάνιο τους (είναι και μικρά). Προσπαθώ να μην δίνω σημασία και να μένω στη δική μου πραγματικότητα, όμως δεν μπορώ. Νευριάζω, οργίζομαι. Προφανώς για αυτούς δεν είμαι παρά μια μύγα, που για πολλά χρόνια ήμουν αόρατη. Όμως ένα σοκαριστικό γεγονός με έκανε να αλλάξω τόσο πολύ που με φοβήθηκε το μάτι τους. Η κουνιάδα όμως παραμένει το ίδιο τοξικό κ ανάγωγο άτομο, η οποία επηρεάζει με μια ματιά της μόνο τόσο τη μάνα της όσο και τον πατέρα της και πολλές φορές και τον άντρα μου, αφού από ότι κατάλαβα εκείνη κινεί τα νήματα, κοινώς τις αποφάσεις τις παίρνει η μάνα και η κόρη αποκλειστικά. Ο άντρας μου έχει απομακρυνθεί αρκετά από αυτούς γιατί πια δεν την παλεύει αλλά δεν μιλάει κιόλας. και μαντέψτε ποιος βγαίνει ο κακός της υπόθεσης; Εγώ. Όχι ότι με νοιάζει κιολας η γνώμη τους. Ο πεθερός είναι διακοσμητικό στοιχείο, καμία απόφαση, καμία φωνή.
Δυστυχώς κανένας τους δεν έχει σκεφτεί το κακό που προκαλείται από όλη αυτή την κατάσταση. Κανένας δεν μπορεί να σκεφτεί πόσο κακό γίνεται στο ζευγάρι, στα παιδιά, στους ρόλους που έχει ο καθένας τους. Και φοβάμαι πως αν πάθει κάτι κάποιος από τα πεθερικά μου, το ζευγάρι αυτό ή θα πρέπει να ξαναγνωριστεί ή θα χωρίσει. Γιατί θα λείπει ο συνδετικός τους κρίκος, το τρίτο πρόσωπο που έβαλαν και οι δύο στη ζωή τους.
Τα έγραψα όλα αυτά αφενός για να τα βγάλω από μέσα μου αφετέρου για να σας ρωτήσω, ποιος είναι εκείνος ο τρόπος αντιμετώπισης τέτοιων ανάγωγων και τοξικών ανθρώπων που ακόμη και αν έχει κάνει κάποιος χρόνια ψυχοθεραπεία αδυνατεί να συγκρατήσει την οργή, την αγανάκτηση αλλά και την λύπη που νιώθει όταν σκεφτεί ποιο μπορεί να είναι το μέλλον των παιδιών που ζουν κάτω από αυτές τις συνθήκες;
Σας ευχαριστώ!

---

καλησπερα.
ποιο ηταν το σοκαριστικο γεγονος στο οποιο οδηγησε η οργη σου και σε φοβηθηκε το ματι τους;

πολυ καλα μας το ξεκινησες, αλλα στο τελος μου το χαλασες...

η τετραδα ζευγαρι- πεθερικα, ξερει πολυ καλα τι κανει, εχουν κανει ολοι τις παραδοχες τους και τα βρισκουν τελεια μεταξυ τους.
το ζευγαρι ξερει και αποδεχεται προθυμα οτι το τιμημα για να παρκαρουν τα παιδια, ειναι να μην παιρνουν τις αποφασεις. τα πεθερικα (βασικα η πεθερα), ξερει πολυ καλα οτι θα γινει χαλι να την πατησουν για να εχει τον πληρη ελεγχο ολων. οι ανδρες ακολουθουν ο μικρος το παραδειγμα του μεγαλου και το βουλωνουν για να εχουν την ησυχια του και παραλληλα ΜΗΔΕΝ ευθυνες και ολα πανε ΑΚΡΙΒΩΣ οπως οι 4 τους επιθυμουν.

εκει που μου το χαλασες, ειναι, οτι εσενα δεν σου πεφτει λογος στο τι προβληματα ΙΣΩΣ εχει το ζευγαρι στο μελλον (αν θα εχει). μεγαλα παιδια ειναι και πολυ συνειδητα παιζουν αυτους τους ρολους, ωστε να εχουν την ζωη που (μαλλον) επιθυμουν.
εκει μου το χαλας. στο οτι δεν σου πεφτει λογος.

αν αδικειστε εσεις σε κατι ουσιαστικο μονο σου πεφτει λογος, μονο που δεν μας ειπες τπτ τετοιο, εκτος αν το παρελειψες.

πολυ καλα κανετε και επωμιζεστε τις δικες σας δουλειες προκειμενου να μην σας ανακατευονται. ειναι ολοφανερο και αποδεδειγμενο οτι οι "βοηθειες" των πεθερικων πληρωνονται πολυ ακριβα.. μακρια..
πολυ καλα κανει ο ανδρας σου κι εχει παρει αποστασεις κατα την γνωμη μου.
ακολουθησε το παραδειγμα του!
και μην ξεχνας ποτε, οτι δεν ειστε στην ιδια θεση με τον ανδρα σου, επειδη παντρευτηκατε.
ειναι γονεις του και αποφασισε τηνσ ταση του.
εσυ εισαι εξ αγχιστειας συγγενης, κι αν χωρισετε δεν θα τους εισαι τπτ. δεν ειναι δικο σου θεμα να τους βαζεις ορια, ειναι του ανδρα σου. και το να κραταει απσοτασεις ειναι μια χαρα σταση σε τετοιες περιπτωσεις..
εσυ, σε τι εγινες "η κακια"; εκατσες και τους τα ειπες;

κι εγω ζω με τοξικη μανα δε λεγετε ποσο βάσανο ειναι . σε νιωθω φιλαρακι μου

Μου ήταν τόσο δύσκολο στα τόσα χρόνια γάμου να βλέπω τη διαρκή σύγκριση που έκαναν οι γονείς στα δυο τους παιδιά. Το θεωρούσα μεγάλη αδικία για το σύζυγο μου. Έπειτα ήρθαμε και οι «ξένοι» μέσα στην οικογένεια. Αποθέωση του γαμπρού, χαλαρά στη νύφη. Μετά ήρθαν τα παιδιά μας. Και εκεί διάκριση. Όσο ήταν μικρά έκανα υπομονή. Τώρα ειναι μεγάλα κ κανουν τις δικές τους επιλογές. Εδώ να πω ότι ουδέποτε παραβίασα ή χλεύασα τη μεταξύ τους σχέση. Γενικά ήμουν ένας άνθρωπος που δεν παραπονέθηκε ποτέ. Και για να μην κακοκαρδίσω τους γονείς του άντρα μου δέχτηκα αρκετη χειραγώγηση όμως στο σπίτι μου δεν μπήκαν όσο κ αν προσπάθησαν. Και προσπάθησαν πολύ! Πριν κάποιους μήνες ξεκίνησα ψυχοθεραπεία καθώς στη σκέψη ότι θα συναντιόμασταν χτυπούσαν ανελέητα τα ψυχοσωματικά. Κάποια στιγμή χρειάστηκε να συναντηθούμε όλοι μαζι σε μια γιορτη κ θα μέναμε στο σπίτι τους για ένα βράδυ. Το ειχαμε κανονίσει γιατί ήθελαν τα παιδιά να ανάψουμε το τζάκι. Όμως το άλλο ζευγάρι είχε κανει τα δικά του σχέδια στα οποία δεν χωρούσαμε εμείς. Έτσι, ενώ είχαμε πει στα παιδιά ότι θα μείνουμε ένα βράδυ στους παππούδες κ θα ψήσουμε στο τζάκι, ξαφνικά εκδιωχθήκαμε χωρίς δεύτερη σκέψη για να μείνει η αλλη οικογένεια. Δεν χωρούσαμε! Κανείς δεν προσπάθησε να μας κρατήσει. Ούτε καν ο άντρας μου που έφυγε πρώτος με απίστευτο θυμό αλλά τι να το κάνω; Ούτε αυτός μίλησε. Ψαχναμε να βρούμε δικαιολογία για τα παιδιά για να μην φανεί ο διωγμός μας. Οι αλλοι εννοειται πέρασαν υπέροχα κ μας έστελναν κ φωτογραφίες από τα σουβλάκια που έψηναν. Εκεί άλλαξαν όλα. Εκεί σαν να με ξυπνησε κάποιος. Και άλλαξα τελείως συμπεριφορά κ στάση.
Μπορεί να μην είμαι το παιδί τους αλλά είμαι η γυναίκα του γιου τους. Και τα παιδιά μου είναι τα εγγόνια τους. Και αποφάσισα να μην ανεχτώ πια καμία είδους τέτοια συμπεριφορά. Απαιτώ τον σεβασμό πια από όλους. Άργησα αλλά ευτυχώς ποτέ δεν είναι αργά.
Τα πεθερικά κατάλαβαν πως δεν είμαι πια η ίδια. Πήρα αποστάσεις πολλές, επιτέλους. Και άρχισαν τις γλύκες. Όμως δεν χαμπαριάζω.
Εχεις δικιο όμως. Δεν πρέπει να με νοιάζει ούτε το άλλο ζευγάρι ούτε τα παιδιά τους.
Ο καθένας όπως στρώνει κοιμάται. Πρώτη και καλύτερη εγώ.

Dora1982 έχεις μια συγκρότηση σκέψης αλλά δεν έχεις το σωστό πόιντ. Δεν θα σου κρύψω ότι θύμωσα μαζί σου και ήμουν έτοιμη να ονομάσω εσένα το τοξικό άτομο, αλλά δεν είσαι από την στιγμή που μόνο παρατηρείς και δεν επεμβαίνεις. Αλήθεια, δεν θα ήθελες κι εσύ κάποια βοήθεια από την μητέρα σου; Ειλικρινά τώρα. Αισθάνομαι πως δεν νιωθεις αδικία αλλά πως ζηλεύεις για τα 'προνόμοια' που έχει καταφέρει να έχει η αδερφή. Θα σου έλεγα να μην ασχολείσαι άλλο με το τι κάνουν πεθερά και κουνιάδα, άλλωστε δεν σου πέφτει και λόγος. Μια χαρά τα έχεις καταφέρει με την δική σου οικογένεια. Το μόνο που είναι λυπηρό είναι πως οι παππούδες ξεχωρίζουν τα εγγόνια... Με το δίκιο σου εξοργίζεσαι. But...That's life.... Αυτό είναι λάθος δικό τους όχι δικό σου. Εν ολίγης δεν υπάρχει τοξική οικογένεια στη ζωή σου αν εσύ πάψεις να ασχολείσαι.

Δεν θα μπορούσα να αντέξω ούτε τη βοήθεια της μανας μου με τέτοιο τρόπο. Για αυτό και εκείνη δεν έκανε ποτέ παρόμοια κίνηση. Και φυσικά έχεις δίκιο όταν λες ότι δεν μου πέφτει λόγος. Όταν όμως οι αποφάσεις τους επηρεάζουν την ισορροπία και γαλήνη της δικής μου οικογένειας πως είναι δυνατόν να μην υπάρχει η ανάλογη αντίδραση;
Όλοι είμαστε τοξικοί, στον βαθμό που μπορούμε. Όμως δεν μπορώ να δεχτώ αυτόν τον χαρακτηρισμό για τον εαυτό μου στην συγκεκριμένη περίπτωση. Δεν θα ζήλευα ποτέ τα «προνόμια» της χειραγώγησης στην ζωή μου, της παρέμβασης, της διαπαιδαγώγησης των παιδιών μου. Δεν θα ανεχόμουν ούτε το μοίρασμα των υποχρεώσεων. Των δικών μου υποχρεώσεων.
Το λάθος μου είναι που επέτρεπα στον εαυτό μου να λυπάται πολύ όταν έβλεπα την αδιαφορία στον άντρα μου και στα παιδιά μου. Λυπήθηκα πολύ και προσπάθησα να κατανοήσω. Δεν τα κατάφερα. Έβλεπα τις δύο πλευρές και έλεγα δεν μπορεί, έχουν 2 παιδιά. Έχει έναν αδερφό. Έχουν 4 εγγόνια. Μετά το πήρα προσωπικά, όταν είδα πως οι προτιμήσεις πια είναι δεδομένες. Δεν καταπίνεται όμως εύκολα αυτό.
Γνώρισα πολύ αγάπη από τους γονείς μου. Θυμάμαι ακόμη την μυρωδιά της γιαγιάς μου. Βλέπω την αδερφή μου που αν και αρκετά μεγαλύτερη είναι η καλύτερη μου φίλη. Έχουμε ζήσει μαζί όμορφες και δύσκολες στιγμές. Τα παιδιά μου δεν τα σύγκρινα ούτε μια φορά. Είναι μοναδικά! Και μετά ζω αυτό και μου είναι τόσο ξένο, τόσο άγνωστο. Αισθάνομαι δίκαιη αλλά όχι τοξική. Ότι δίνεις παίρνεις σε αυτή τη ζωή.

Εντάξει Dora. Προφανώς έχουν αδυναμία στην κόρη, μας το λες. Τι μπορείς να κάνεις γι αυτό; Απολύτως τίποτε θα σου πω εγώ. Ίσως η ψυχοθεραπεία σε βοηθήσει. Απλά, έτσι όπως τα λέμε εμείς εδω πέρα, θα σου έλεγα να αφαιρέσεις όλα τα άλλα και να μείνεις στον διαχωρισμό των εγγονιών. Αυτό είναι που πονάει πραγματικά... Πώς θα το λύσεις; Είτε με μια κουβέντα είτε ποτέ και θα πρέπει να προχωρήσεις τη ζωη σου με αυτά τα δεδομένα.

Έχεις δίκιο! Καλώς ή κακώς όλα εδώ πληρώνονται. Δεν με νοιάζει η αδυναμία στη κόρη, αλήθεια. Με νοιάζει η αδιαφορία. Όμως πράγματι έχεις δίκιο και σε ευχαριστώ. Δεν είναι δική μου δουλειά να θεραπεύσω κ να σώσω καμία σχέση.

Dora1982 μου δεν χρειάζεται να ευχαριστείς και όντως όλα εδώ πληρώνονται. Περίμενε και θα δεις όταν θα βλέπεις τα παιδιά σου επιτυχημένα χωρίς τη βοηθεια κανενός! Μην σπας το έξυπνο κεφαλάκι σου για τις αχρηστίες άλλων. Και θα μου είσαι χαρούμενη, όχι στον ψυχίατρο.