Printable View
Και αν ο κόσμος με την απουσία σου γίνει λίγο καλύτερος; Αν το παλέψες και το ξαναπαλεψες και είσαι κατάκοπος από τις προσπάθειες και οι πληγές σού δε κλείνουν;αν έρθει μία μέρα που συνηδιτοποιεις ότι δεν έχεις την ικανότητα να θεραπευτεις, αν δηλητηριάζεις με αυτά που κουβαλάς και την επόμενη γενιά; Οι παππούδες μου τους γονείς μου,οι γονείς μου σε εμένα εγώ στο παιδί μου; Πότε σταματάει αυτός ο κύκλος; είναι τόσο άρρωστο να φύγεις ή μήπως είναι να μείνεις;
Το να μεινεις δεν ειναι αρρωστο. Πρεπει να συνεχιζεις να παλευεις ομως. Ο αγωνας δεν σταματα ποτέ. Ειναι ισοβιος.... Επισης δεν ειναι σιγουρο οτι τα αρνητικα γονιδια θα κληροδοτηθουν και θα εμφανιστουν στην επομενη γενιά. Αυτο ειναι θεμα τυχης, καθως ο καθε απογονος παιρνει μονο το 50% των χρωμοσωματων του κάθε γονέα.
Ας αρχίσουμε από τα βασικά. Είναι προς τιμή σου που σκέφτεσαι τον κόσμο και πώς θα γίνει καλύτερος, αλλά μήπως να σκεφτόσουν τον εαυτό σου πρώτα; Μήπως έβαλες παραπάνω φορτίο στους ώμους σου υπάρχοντας για τον κόσμο αντί να υπάρχεις για σένα;Quote:
Originally Posted by Ανεμονη
O κοσμος υπηρχε πριν απο εμας και θα υπαρχει μετα απο εμας, αρα δεν μας χρειαζεται ως ατομα. Εμεις χρειαζομαστε πρωτα τον εαυτο μας.
Κόσμος= κοινωνία, ένα σύνολο ανθρώπων που αλληλεπιδρούν μεταξύ τους, οκ ναι κάποιες φορές κουράζεσαι πολύ....
Ανεμονη ...και γιατι μην συνεχίσεις σαν βετερανος , απαλλάσσοντας τον εαυτό σου από περιττές ενοχές να παλευεις για να προσφέρεις στο παιδί σου κάτι καλύτερο από αυτό που σου πρόσφεραν οι δικοί σου γονείς ;
Γιατί να μην είσαι εδώ να το διδάξεις να κάνει το ίδιο και στα δικά του παιδιά... Γιατί να παραδωσεις τα οπλα και να μην δώσεις τον δικό σου προσωπικό αγώνα με στόχο να γίνει λίγο καλύτερος ο κοσμος;
Valeria kat έχεις δίκιο σε όλα , το ποστ μου ήταν σε μια πολύ δύσκολη στιγμή αδυναμίας , αν και έχω να πω ότι μαθαίνεις να αγαπάς ,να θυμώνεις, να μοιράζεσαι και να προσφέρεις με το τρόπο σου μάθανε να το κάνεις στη τρυφερή παιδική ηλικία, αργότερα ακόμα και αν συνειδητοποιήσεις τελικά οτι κάπως αλλιώς είναι τα πράγματα είναι ασύλληπτα δύσκολο να επαναπρογραμματιστείς, έχεις πάντα μέσα σου έναν εαυτό που σαμποτάρει όλο σου το είναι...
Τουλάχιστον έχουμε τα μάτια και μπορούμε να το δουμε.Αυτο μας έχει δοθεί... Ας προσπαθήσουμε να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε αναγνωρίζοντας μας την προσπάθεια και βάζοντας που και που τον άλλο εαυτό στο mute .
Βασικά παλεύω τόσο πολύ να το δεχτώ και δεν ξέρω αν μπορώ...Με πάει πολύ πίσω στην ζωή μου όλο αυτό. Έχω μια ελπίδα ότι ίσως καταφέρω κάτι από την θεραπεία .
Πάντα θα υπάρχει η ελπίδα Valeria , η οπτική που βλέπεις τα πράγματα όμως έχει μεγάλη σημασία, μπορεί όντως για κάποιους η θεραπεία να είναι εφ όρου ζωής, είναι πολύ αποκαρδιωτικό όταν το σκέφτεσαι έτσι, όμως στο δρόμο αυτό μπορεί να καλητερεψεις πολύ τη ζωή σου, όπως είπες και εσύ μπορείς να βάζει όλο και περισσότερες φορές στο mute το σκοτάδι σού, μπορεί να μη φύγει ποτέ η θλίψη όμως ίσως μπορεί να συρρικνωθεί.Quote:
Originally Posted by Valeria kat