Διατροφή και προτροπή για να βγω εξω από το σπίτι!!
Καλησπέρα σε όλους! Είμαι νέο μέρος και η αλήθεια είναι ότι σήμερα βρήκα αυτό το forum. Από μικρό υπέρβαρη, ως έφηβος παχύσαρκη με ένα διάλειμμα στα 14 μου όπου από τα 93 κατέβηκα στα 62 με τρελή πειθαρχεία, μετά πανελλήνιες πάλι ανέβηκα, μετά σχολή κατέβηκα … και όπως καταλαβαίνει κανείς που το διαβάζει ένας συνεχιζόμενος κύκλος. Ρόδα είναι και γυρίζει ένα πράμα! Φέτος, στα 38 μου, μετά από μία καταστροφική 15ετίας (απώλεια γονιού μου, σοβαρή ψυχιατρική ασθένεια αδερφού μου, απόπειρα κολλητής μου) που τελειώσε με τρία υπέροχα χρόνια που περιείχαν καραντίνα (στην πρώτη καραντίνα πήρα 20 κιλά και στην δεύτερη άλλα 10) και κατ οίκον εργασία έφτασα αισίως να ζυγίζω 120 κιλά.
Δουλεύω από το σπίτι με αποτέλεσμα να μην βγαίνω καθόλου! Βόλτες; Ούτε λόγος. Ψώνια; Να είναι καλά τα ηλεκτρονικά καταστήματα. Ο οργανισμός μου δεν άντεξε πια, είχα μητρορραγία, ο γυναικολόγος μου μου είπε ότι είναι καθαρά λόγο βάρους. Μπήκα στη διαδικασία θεραπευτικής μικροεπέμβασης. Σταμάτησε η αιμορραγία. Η ψυχολογία μου χάλια, το σώμα μου το αισθανόμουν χάλια, βαρύ, ασήκωτο!
Τον προηγούμενο μήνα είπα δεν πάει άλλο. Έβαλα σε περίοπτη θέση στον πάγκο της κουζίνας μου τα διάφορα γλυκίσματα της λιγούρας που έλεγα (δεν τρώω σοκολάτες και μπισκότα, αλλά γλυκά του ταψιού, του κουταλιού και κέικ που έφτιαχνα από διάφορους πειραματισμούς μου) και είπα στον εαυτό μου δυνατά «Κοπελιά πιστεύεις ότι μπορείς να αντέξεις; Μπορείς να μην τα φας ή αν φας θα είναι μόνο όσο πραγματικά θέλεις και όχι όσο μπορείς να φας;». Καθαρά πειραματισμός ήταν. Πέρασε μία μέρα δεν έφαγα. Δεν ήθελα! Από τότε δεν έχω βάλει στο στόμα μου τίποτα γλυκό. Δεν το θέλω, δεν είναι ότι κρατάω τον εαυτό μου να μην φάω, μέχρι και τον καφέ τον πίνω σκέτο!
Την προηγούμενη εβδομάδα ζυγίστηκα, είδα στη ζυγαριά 117 κιλά. Λέω πάλι στον εαυτό μου «κοπελιά πάμε ένα βήμα παρακάτω;». Και πήγα. Με πολύ μικρές αλλαγές και ΠΟΛΥ ΝΕΡΟ (ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΝΕΡΟ) το βάρος μου έπεσε στα 113 κιλά. Θέλω μικρές αλλαγές, μείωση βάρους είναι εφικτή! Όλοι το μπορούμε. Ως στόχο έχω βάλει να φτάσω τα 100 κιλά για πρώτο σκαλοπάτι. Και θα τα φτάσω ...
Αυτό που βρίσκω πολύ δύσκολο είναι να ξεκινήσω να βγαίνω έξω! Δεν ξέρω γιατί μου φαίνεται τόσο δύσκολο να βγω εκτός σπιτιού! Θέλω να γραφτώ γυμναστήριο αλλά … όλο το αναβάλω! Θέλω πολύ να πάω κολυμβητήριο αλλά … εκεί και αν το αναβάλλω! Σήμερα, γράφοντας αυτό λέω στο εαυτό μου «κοπελιά; Ξεκινάμε σιγά – σιγά από αύριο (ξημερώνει Παρασκευή) περπάτημα». Baby steps!
Συνειδητοποίησα ότι από το σοκ που έπαθα λόγω της αιμορραγίας το σώμα μου αντιδρά - με ειδοποιεί ότι φτάνω στα όριά του – και με τη συνειδητοποίηση αυτή απλά μου κόπηκε η όρεξη! Σταμάτησα να θέλω πίτσες, σουβλάκια και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς (μαγειρεύει η μητέρα μου και κάθε Κυριακή μαγειρεύω εγώ τρώμε όλοι μαζί).
Θέλω να συνεχίσω την προσπάθειά μου σε αυτό το ταξίδι. Είναι ταξίδι που το ξεκίνησα πολλές φορές στο παρελθόν και ξέρω πόσο δύσκολο είναι, αλλά πιστεύω ότι η ψυχολογία μου είναι καλή. Με φοβάμαι στη φυσική δραστηριότητα. Αλλά που θα μου πάει; Και εκεί θα τα καταφέρω κάποια στιγμή (θα σας ενημερώσω αν πήγα τελικά για περπάτημα!!!)
