πάλι τα ίδια;

Ήμουν καλύτερα σχετικά με την ζάλη και άγχος. Ωσπου χτες πήγα για περπάτημα μεσημεριάτικά μέσα στον ήλιο και όταν γύρισα σπίτι με έπιασε ζάλη. Μετά με πήρε λίγο ο ύπνος και όταν ξύπνησα άρχισα να έχω ταχυκαρδία. Γενικά αποφεύγω να κοιμάμαι την ημέρα για αυτόν τον λόγο. Λοιπόν και δεν περνούσε ανέβασα και λίγο πίεση στο 13.5 με 100 και κάλεσα ασθενοφόρο φτου. Μου καναν καρδιογράφημα αίματος όλα καλά και γύρισα σπίτι είχα πάρει και stedon από πριν. Την νύχτα τα ίδια είχα διακοπτόμενο ύπνο και σχεδόν κάθε φορά αυξημένους παλμούς. Τουλάχιστον κατάφερα να κοιμηθώ και με αυτόν τον τρόπο. Έχω λίγη ανησυχία και αίσθημα καύσου στο σώμα με κρυάδες αλλά δεν έχω πυρετό. Πριν μια βδομάδα είχα κάνει και εξετάσεις αίματος τα πάντα και ήταν όλα καλά με εξαίρεση την d που ήταν χαμηλή.

Σήμερα είναι μια καινούργια μέρα. Δεν πρέπει να το αφήσω να με πάρει από κάτω.

Ναι δεν πρέπει !!!! Ημουν αρρωστοφοβικός μέχρι αηδίας (εβαζα όλα τα αντικείμενα στο σπίτι σε θέση ώστε να μήν "δειχνουν" προς το νεκροταφείο..οκ?
Επίσης 2 φορές την βδομάδα στο νοσοκομείο....έτσι για καλο και για κακό)

Το ξεπέρασα μόνος μου χωρίς φάρμακα ( μετά πήρα για άλλους λογους βεβαια)
Αυτο που με βοήθησε πολύ ήταν να φτιάξω την σχέση μου με τον θάνατο.

Άρχισα να βλέπω στο γιουτιούμ βίντεο και να διαβάζω άρθρα/βιβλία με ανθρώπους που πεθάναν για καποιο χρονικό διάστημα και η συντριπτική πλειοψηφία είχε υπέροχες εμπειρίες με συνέπεια κατά την διάρκεια της ημέρα να σκέφτομαι το θάνατο σαν κάτι θετικό!!!!

Το χεις σκεφτεί ποτέ ? Θάνατος σαν κάτι θετικό ή τουλάχιστον όχι αρνητικό.
Εχεις σκεφτεί ότι ο θάνατος μπορεί να είναι τόσο ωραίος όσο είναι η ζωή?

Ξέρω πως αυτές οι σκέψεις σε τρομάζουν αρχικά ("αν τον σκεφτώ σαν κάτι θετικό ίσως τον έλκω!!", "Ισως τον θελήσω κιόλλας αν τον βλέπω σαν κάτι θετικό") αλλά εν καιρό θα σε ελευθερώσουν (έτσι έγινε με μένα τουλαχιστόν).

Τώρα σκέφτομαι τον θάνατο σαν ισάξιο με την ζωή , θέλω να ζήσω αλλά και να πεθάνω καλά θα είναι.

Ελπίζω να βοήθησα κάπως.

Ενδιαφέροντα όσα λες. Έχω κάνει και εγώ κατά καιρούς τέτοιου είδους «θετικές» σκέψεις. Μου έδωσες μια μικρή ώθηση να εντρυφήσω περισσότερο.

Το βλέπεις πως το default μας ειναι θάνατος=αρνητικό (κλαίμε στις κηδείες, λέμε " τον καημένο πέθανε") που το ξέρουμε?? Που το ξέρουμε πως είναι αρνητικό?? Τι απίστευτη μισαλλοδοξία είναι αύτη???

Απλώς προβάλλουμε αρνητικές σκέψεις στο άγνωστο(θανατο) και μετά το φοβόμαστε!!!!! Φοβόμαστε τις σκέψεις μας ΟΧΙ το θάνατο!!! Λέμε ασυνείδητα
"Στον θάνατο δεν υπάρχει αγάπη,ελευθερία, ευτυχία μόνο στην ζωή" οπότε αν πεθάνω τα χάνω όλα αυτά!!!!

Το απίστευτο είναι ότι όσοι έχουν φτάσει κοντά σε αυτόν ,η πλειψηφία λέει το αντίθετο, πως είναι γεμάτος αγάπη ,ελευθερία,ευτυχία ,ΑΛΛΑ και ύπαρξη, συνεχίζεις ΝΑ ΥΠΆΡΧΕΙΣ!!!

Αυτό που θέλω να καταλάβεις είναι ότι εφτασα στο σημείο (μετά απο καιρό) να με πιάνει ο υποχονρισμός μου, να σκέφτομαι πως πεθαίνω (αυτο σκεφτόμαστε εκείνη η την στιγμή) και να λέω απο μέσα μου "ωραία, ας πεθάνω,ωραία θα ναι ,γιατί όχι? , μου αρέσει και η ζωή και ο θάνατος , γιατί το ένα να είναι θετικό και το άλλο κατά ανάγκη αρνητικό??
ΚΑΙ τα δύο θετικά!! και ο υποχονρισμός ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΗΚΕ!!

Αυτό που θέλω να σου μεταδώσω είναι πως γίνεται να τον δείς το θάνατο σαν κάτι θετικό ,απλά θα πάρει χρόνο και επανάληψη.

Δύσκολο αυτό ακόμη παλεύω με κρίσεις πανικού. Και το χειρότερο είναι η ζάλη κάθε μέρα όλη μέρα. Γιατί; Άγνωστο.

Been there...
Εμείς οι ψυχοαρρωστοι ,είμαστε αρρωστοι(ένας απο του λογους τουλαχιστον) γιατί σκεφτόμαστε ΑΚΡΑΙΕΣ αρνητικες σκεψεις. Γιατρειά σε σε αυτό ειναι κατι αντίρροπο και ισοδύναμο δηλαδή ΑΚΡΑΙΕΣ θετικές σκέψεις. Αυτό σου προτείνω παραπάνω.

Εχεις σκέφτεί τις κρίσεις σου σαν κάτι θετικό?
Ας πούμε η δικιά μου ασθενεια με έκανε να έχω μεγαλυτερη συναίσθηση για τον πόνο των άλλων, με έμαθε (με το ζόρι ) ψυχολογία, κάτι που μ αρέσει και βοηθα κόσμο και με έκανε (μετα απο καιρό) πιο ανθεκτικό στην αρνητικότητα (τι να μου πει εμενα ενα ψιλοαγχος,είχα τόσο αγχος που δεν ετρωγα και δε κοιμόμουν)

Η αρνητικότητα γιατρεύεται με θετικότητα ,είναι τόσο απλό...

Quote:

---

Originally Posted by The Owl

Been there...
Εμείς οι ψυχοαρρωστοι ,είμαστε αρρωστοι(ένας απο του λογους τουλαχιστον) γιατί σκεφτόμαστε ΑΚΡΑΙΕΣ αρνητικες σκεψεις. Γιατρειά σε σε αυτό ειναι κατι αντίρροπο και ισοδύναμο δηλαδή ΑΚΡΑΙΕΣ θετικές σκέψεις. Αυτό σου προτείνω παραπάνω.

Εχεις σκέφτεί τις κρίσεις σου σαν κάτι θετικό?
Ας πούμε η δικιά μου ασθενεια με έκανε να έχω μεγαλυτερη συναίσθηση για τον πόνο των άλλων, με έμαθε (με το ζόρι ) ψυχολογία, κάτι που μ αρέσει και βοηθα κόσμο και με έκανε (μετα απο καιρό) πιο ανθεκτικό στην αρνητικότητα (τι να μου πει εμενα ενα ψιλοαγχος,είχα τόσο αγχος που δεν ετρωγα και δε κοιμόμουν)

Η αρνητικότητα γιατρεύεται με θετικότητα ,είναι τόσο απλό...

---

Δεν γνωρίζω αν είναι τόσο απλό. Μπορεί για σένα να ήταν, για κάποιον άλλον ίσως είναι αλλιώς.