Originally Posted by
Hopeless
Γειά σας, είμαι 22 χρόνων και πάντα ένιωθα σαν εξωγήινος μαζί με τους άλλους ανθρώπους, ένιωθα ότι δεν ανήκω σε αυτόν τον κόσμο ή μαζί τους. Από μικρή που ήμουν η μαμά μου ήταν υπερπροστατευτικη και φοβόταν μην αρρωστήσω οπότε δεν με άφηνε και πολύ με άλλα παιδιά. Ήμουν εσωστρεφή παιδί και ακόμα είμαι. Έχω κοινωνικό άγχος και δεν εμπιστεύομαι τους πάντες. Από πάντα η μαμά μου με έκρινε για τις επιλογές μου ή μου έλεγε συνέχεια τι να κανω (π.χ. πλύνε τα δόντια σου, άλλαξε το βρακι σου)
Όχι με βίαιο τρόπο αλλά ήταν σπαστικό να μου λέει συνέχεια τα ίδια και τα ίδια. Ακόμα έτσι κάνει, κάνει λες και είμαι μικρό παιδί ακόμα. Δεν αντέχω αλλο! Όταν ξεκίνησε ο κορονοιος στην αρχή δεν με ενδιέφερε πολύ αλλά κάποια μέρα ξύπνησα και ένιωθα πόνο στο στήθος, έπαθα μυοκαρδιτιδα και πήγα στο νοσοκομείο για μια βδομάδα (αυτα συνεβησαν το 2021) . Από εκεί και πέρα ένιωσα σαν όλα να διαλύονται μέσα μου, σαν κάτι να ξύπνησε και μου ειπε: είσαι ευάλωτη, και άρχισα να έχω φοβίες και ψυχαναγκασμους περί υγείας που έχω ακόμα και μέχρι τωρα. Η μαμά μου δεν με καταλαβαίνει καθόλου, ούτε τα ψυχολογικά μου ούτε με αποδέχεται για αυτό που είμαι. Έχει αρχίσει να μαζεύεται όλο αυτο σαν βουνό στο κεφάλι μου και δεν αντέχω αλλο! Έχω σκέψεις αυτοκτονίας από την πίεση και την στεναχώρια. Να πω ότι μόνο εγώ και η μαμά μου ζούμε στο σπίτι (μαζί με τον σκύλο μας) ο μπαμπάς μου πέθανε το 2018. Φίλες έχω μόνο 2 και η μαμά μου με κρινει και για αυτό, λέει εγώ φταίω που δεν έχω φίλους. Η μαμά μου είναι πέρα για πέρα εξωστρεφής άνθρωπος και αυτο τα κάνει ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα γιατί δεν με καταλάβαινε ποτε. Μαλώνουμε κάθε μέρα και βριζομαστε για χαζούς λόγους και εγώ πάω στο δωμάτιο μου και κλαίω. Πάω σε ψυχολόγο αλλά έχω πάει μόνο 5 φορές μέχρι τώρα, με έχει βοηθήσει σε κάποια πράγματα και σε κάποιους τρόπους σκέψεις αλλά είναι αρχή ακόμα. Γενικά, νιώθω ότι είμαι αδύναμη, άχρηστη και τεμπελα, ούτε σπουδές δεν έχω τελειώσει, σπούδαζα για βοηθός βρεφονηπιοκομου αλλά δεν το τελείωσα γιατί τότε έπαθα την μυοκαρδιτιδα που είπα πιο πάνω και μετά το παράτησα, αλλά έτσι και αλλιώς αυτό το επάγγελμα δεν είναι για μένα. Δεν έχω δουλέψει ποτέ στην ζωή μου αλλά δεν είναι ότι δεν θέλω, απλά δεν έχω motivation και θάρρος για να το κάνω. Δεν ξέρω το να κάνω πλέον, νιώθω ένα χάος μέσα στο κεφάλι μου!????
