Είμαι παιδόφιλος, θέλω να αυτοκτονήσω
Δεν είμαι σίγουρος αν επιτρέπεται σε αυτό το site μια τέτοια συζήτηση αλλά δεν βρήκα κανένα άλλο μέρος να μοιραστώ την ιστορία μου πριν φύγω.
Παρατήρησα οτι είμαι παιδόφιλος όταν έγινα 22 χρονών, αναπολώντας θυμάμαι τον εαυτό μου όμως οτι ελκόμουν απο άτομα πολύ μικρότερα απο εμένα απο τα 13 μου.
Σε γάμους και βαφτήσεις έβλεπα κοριτσάκια να τρέχουν και να παίζουν και εγώ τα κοιτούσα απο μακριά...
Έφτασα πλέον σε σημείο να μην μπορώ να συνεχίσω την ζωή μου, φοβάμαι τους νόμους και την τημωρία σε τέτοιο βαθμό που δεν μπορώ να κοιμηθώ τα βράδια. Στις σκέψεις μου βλέπω αστυνόμους να εισβάλουν και να με συλαμβάνουν, έχω ακόμα και παραισθήσεις με αυτούς.
Είναι τόσο απλό και εύκολο για εναν παιδόφιλο να κάνει μια λάθος κίνηση και η τημωρία είναι τρομερά μεγάλη... Χωρίς προμελέτη και πρόθεση μπορεί "στα γρήγορα" κάποιος να μπεί 20 χρόνια φυλακή.
Έχω πάει σε ψυχίατρο και ψυχολόγο αλλά και αυτοί φαίνεται πως δεν ξέρουν τι να κάνουν, δεν είμαι απο αυτούς τους τυχερούς που ξέρουν να το ελέγχουν. Αμα βρεθώ σε θέση να με παρακαλέσει κάποιο παιδί για έρωτα (πράγμα που συμβαίνει συχνά, κρίνοντας και απο τον ξάδερφό μου και τον πατέρα του) δεν ξέρω αν θα του αρνηθώ.
Αμα ψάξετε online "είμαι παιδόφιλος - χρειάζομαι βοήθεια" βλέπετε μονο γραμμές στήριξης για παιδιά και άρθρα του τύπου "πως να σκοτώσετε εναν παιδόφιλο".
Ποιος είναι ο ευκολότερος τρόπος να αυτοκτονήσει κανείς; Αμα το κάνω αυτό θα το εκτιμήσει η κοινωνία; Θα υπάρξει κάποια αλλαγή;
... Ήθελα να γίνω πατέρας απο τα 16 μου, ένα απο τα όνειρα που δεν θα ολοκληρώσω ποτέ καθώς είναι σίγουρο οτι θα είχα μια διαφορετική σχέση με τα παιδιά μου...
Συγνώμη αν αυτά που λέω ακούγονται εξωφρενικά... Δεν ξέρω τι να πώ, είπα να γράψω ενα άρθρο μπας και εμφανηστεί κάτι διαφορετικό στο internet...
Ως παιδί ήμουνα ποιό σοφός απο ότι τώρα, καταλάβαινα τα πάντα.
--------
Όταν ήμουν 8 χρονών οι γονείς μου με πήγανε στην παιδίατρο, αυτή καθώς με εξέταζε με ακούμπησε στην περιοχή μου και εμένα μου άρεσε. Ήθελα να συνεχίσει, ακόμα και τώρα λυπάμαι που δεν συνέχισε.
Απο τα 15 μου μιλούσα στο internet με άτομα μεγαλύτερα απο εμένα και ερωτοτροπούσαμε, ήτανε απο τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου και δεν μετανιώνω τίποτα.
Οπότε γιατί... Γιατί τόσο μίσος; Οι μόνοι που με έβλαψαν στην ζωή μου ήτανε οι γονείς μου, αλλά το να χτυπάς τα παιδιά σου ήτανε νόμιμο...
Πάσχω απο πολλές ψυχικές ασθένειες, είπα στην ψυχολόγο μου οτι φοβάμαι την φυλακή τόσο πολύ που σκέφτομαι να κάνω έγκλημα για να αντιμετωπίσω την ποινή και να τελειώσει η αγωνία μου. Οπότε ή θα φύγω πριν βλάψω κανέναν ή θα φταίει η κοινωνία για ότι συμβεί...
Λυπάμαι.
Αφιέρωσα την ζωή μου βοηθόντας άλλους, έβαζα τους πάντες πάνω απο τον εαυτό μου, στην σχολή μου αφιέρωνα 8 ώρες την μέρα να βοηθάω παιδιά που έμεναν πίσω, αμα δεν υπήρχε κανείς να βοηθήσω έχανα το ενδιαφέρον μου για τα μαθήματα, είμαι περίφανος για ότι κατάφερα.
Είχα να βγώ απο το σπίτι μου πολλά χρόνια για χαλαρή βόλτα ή για παραλία, καθώς με έχουνε κάνει να νοιώθω οτι είμαι επικύνδυνος. Ειδικά όταν ακούω στις ειδήσεις περιστατικά #MeToo και τέτοια. Δεν κοιτάζω κανέναν στα μάτια ή στο σώμα γιατί φοβάμαι μην μου κάνουν μήνυση για παρενόχληση. Και προφανώς όταν βλέπω παιδιά αλλάζω πεζοδρόμιο.
Τέλος πάντων, Είμαι ανοικτός σε ερωτήσεις...
Ειθέ να έχετε μια καλή ξέγνοιαστη ζωή.
[αν δεν επιτρέπεται αυτό το κείμενο εδώ ζητήστε μου να το αφαιρέσω]
