Quote:
Originally posted by efikontor
Καλησπερα!
Ειμαι μια κοπελα 20ετών. Σπουδάζω σε ενα αλλο μερος εκτος του τοπου μου. Και εχω δώσει λόγο με ενα παιδί από ένα επίσης διαφορετικο μερος. Η αποσταση με τους γονεις μου σε ωρες με τα μεσα μαζικης μεταφορας ειναι πολυ μεγαλυτερες-χρονοβορες απο οτι με το αγορι μου. Το χειμώνα το μεγαλυτερο χρονικο διαστημα σπουδαζω και όσο μπορώ περνάω περισσότερο χρόνο, όπως ειναι πιστεύω φυσικο, με το αγορι μου οσο αυτό γίνεται...
Ειμαι μοναχοκορη, με αποτελεσμα να ειμαι και ήμουν αρκετά πιεσμένη (απο πάντα!). Προσπαθώ να ξεφυγω, ισως λιγο αποτομα, αλλα τα πάντα με έπνιγαν και ηθελα να παρω δυο ανασες. Η σχεση μου με το παιδι εξελιχθηκε πολύ γρήγορα.
Τώρα έχουμε φτάσει σε σημειο να νοιωθουμε πως οι γονεις μου μας πιεζουν και μας τραβανε εως το σημειο να θελουν να μας χωρισουν. Μένω τώρα το καλοκαιρι το περισσοτερο χρονικο διαστημα μαζι του. Αποφευγω, ειναι η αληθεια, να ερθω σπιτι μου γιατι δεν μπορω αυτή τους την εξαρτηση και τη λατρεια πανω μου. Απο την αλλη ο κοσμος λεει τις κακιες του και επηρεαζονται.
Ξερουν πως όταν τελειωσω, σε εναμιση χρονο θα μεινω στο μερος του μαζι του και \"λενε\" πως εχουν συμβιβαστει αλλα οποτε παμε εκει τη συζητηση στεναχωριουνται.
Προτιμουν καποιες φορες να ειμαι μαζι τους λυπημένη παρά μακρια τους και χαρούμενη. Τι μπορώ να κανω για να το αντιμετωπίσω??? Το παιδι ειναι διπλα μου αλλα ως ποτε? Δεν θελω να στεναχωρισω κανεναν αλλα.....
Ευχαριστω που τουλαχιστον ακουσατε το προβλημα μου.
Αν εχετε να μου προτινετε κατι θα ειμαι υποχρεη....
θα σου απαντησω με ενα σοφισμα του πιο γλυκου και σοφου απο ολους τους \"προφητες \" με τους οποιους εχω ασχοληθει μεχρι σημερα στην ζωη μου....