Καλησπερα

Πάσχω από βαριά καταθλιψη με έντονα ψυχοσωματικα αβεβαιοτητα για το μέλλον μου και έντονη απελπισια.Ολα αυτά έγιναν πέρσι όταν αρρωστησα από ψυχωση και νοσηλευτηκα 1 μήνα ώστε να φύγουν τα συμπτώματα που είχα.Αφοτου βγήκα λοιπόν παρατήρησα αλλαγές στην λειτουργία του εγκεφάλου μου.Ο εγκεφαλος μου δεν ήταν σε εγρηγορση δεν στροφαρε και ακόμα τα ίδια δεν εχω ευελιξία σκεψης έχω αργή σκεψη,νιωθω πως έχει πέσει το iq μου δυσκολεύομαι να μάθω νέα πράγματα και κάποιες φορές δεν καταλαβαίνω τι διαβάζω.Στην αρχή το είχα πάρει κάπως χαλαρα ότι θα φύγει με τον καιρο αλλά ρε παιδια εδώ και 1 χρόνο και δεν έχει υποχωρήσει κάτι και ανησυχώ μήπως έχω πάθει κάποια ζημιά σοβαρή.Πηγα στον γιατρό του παρέθεσα προχθές τα συμπτώματα και μου λέει πως όλα αυτά είναι από την καταθλιψη και πως όταν φύγει η καταθλιψη θα φύγουν.Εγω πάντως έχω τις αμφιβολίες μου σχετικά με αυτό ότι όλο αυτό είναι από την ψυχωση πράγμα που δεν παραδέχεται.Επισης έχω τεράστια εκπτωση των κοινωνικών δεξιοτήτων εκπτωση στη συγκέντρωση προσοχή μνημη αντιληψη ταχύτητα επεξεργασιας και στην κρίση.Να τολμούσα να πάρω και μια δεύτερη γνωμη;Εσείς τι λετε;Ευχαριστώ

Ναι να πάρεις δεύτερη και τρίτη γνώμη.

Θα σου κάνω συνειδητο αυτό που φοβάσαι.

Εχεις επιθυμίες γι αυτήν την ζωή και φοβάσαι πως λόγω των δυσλειτουργιών που παρουσιάζεις , δεν θα μπορέσεις να τις εκπληρώσεις.Εισαι σίγουρος γι αυτό? Μήπως αυτό που πέρασες και οι δυσλειτουργίες που περιγράφεις σε φέρνουν (καπως) πιο κοντά στις επιθυμίες σου?

Μην πιστεύεις το μυαλό σου τόσο πολύ ,δεν είναι όσο ισχυρό φαντάζεσαι.

Quote:

---

Originally Posted by Panos_019

Πάσχω από βαριά καταθλιψη με έντονα ψυχοσωματικα αβεβαιοτητα για το μέλλον μου και έντονη απελπισια.Ολα αυτά έγιναν πέρσι όταν αρρωστησα από ψυχωση και νοσηλευτηκα 1 μήνα ώστε να φύγουν τα συμπτώματα που είχα.Αφοτου βγήκα λοιπόν παρατήρησα αλλαγές στην λειτουργία του εγκεφάλου μου.Ο εγκεφαλος μου δεν ήταν σε εγρηγορση δεν στροφαρε και ακόμα τα ίδια δεν εχω ευελιξία σκεψης έχω αργή σκεψη,νιωθω πως έχει πέσει το iq μου δυσκολεύομαι να μάθω νέα πράγματα και κάποιες φορές δεν καταλαβαίνω τι διαβάζω.Στην αρχή το είχα πάρει κάπως χαλαρα ότι θα φύγει με τον καιρο αλλά ρε παιδια εδώ και 1 χρόνο και δεν έχει υποχωρήσει κάτι και ανησυχώ μήπως έχω πάθει κάποια ζημιά σοβαρή.Πηγα στον γιατρό του παρέθεσα προχθές τα συμπτώματα και μου λέει πως όλα αυτά είναι από την καταθλιψη και πως όταν φύγει η καταθλιψη θα φύγουν.Εγω πάντως έχω τις αμφιβολίες μου σχετικά με αυτό ότι όλο αυτό είναι από την ψυχωση πράγμα που δεν παραδέχεται.Επισης έχω τεράστια εκπτωση των κοινωνικών δεξιοτήτων εκπτωση στη συγκέντρωση προσοχή μνημη αντιληψη ταχύτητα επεξεργασιας και στην κρίση.Να τολμούσα να πάρω και μια δεύτερη γνωμη;Εσείς τι λετε;Ευχαριστώ

---

Καλησπέρα, θέλει κάποιους μήνες, χρόνια να επανέλθει τελείως ο εγκέφαλος απ'ότι ξέρω.
Υπομονή και προσπάθησε να βγαίνεις και να γυμνάζεσαι, έστω περπάτημα, βοηθάει.

Υπάρχει ένα φάρμακο που το γράφουν οι γιατροί προς αποκατάσταση εγκεφαλικών βλαβών είναι το Neurobion ζήτησε να στο γράψει αν και δεν το αγοράζεις με συνταγή. Συζήτησε το με το γιατρό σου κι αν είναι πάρε το για κάποιο καιρό.

Το οποίο αν και κυκλοφορεί ως φάρμακο είναι τρεις βιταμίνες, B1, B6, B12, αλλά σε υψηλή δόση.

Αυτό ακριβώς είναι όπως το είπες και χρησιμοποιείται για λίγο καιρό προς αποκατάσταση βλαβών του εγκεφάλου.

Την b12 και το φυλλικό οξύ και πολλοί γιατροί το σύνολο των βιταμινών β το συστήνουν και προληπτικά για πρόληψη της άνοιας ή γενικότερα της έκπτωσης της νοητικής λειτουργίας στους ηλικιωμένους κυρίως αλλά όχι μόνο. Και σε μένα που είμαι 48 μου τις σύστησαν και παίρνω b complex, b12, filicine, όχι κάθε μέρα όμως. Ίσως ο γιατρός να μου τις σύστησε λόγω και των προβλημάτων μου, δηλαδή για το άγχος, την κατάθλιψη.

Μην ανησυχείς κι εγώ έχω πάρει filicine και Neurobion -είμαι 34- το filicine δεν ξέρω γιατί το έπαιρνα αλλά το Neurobion το έπαιρνα προς αποκατάσταση βλαβών του εγκεφάλου που μου είχε κάνει το αλκοόλ. Μπορεί το παιδί εδώ να μην πίνει αλλά το Neurobion ίσως τον βοηθούσε. Θα δούμε, θα του πει ο γιατρός του.

Μήπως είχες χαμηλό αιματοκρίτη; Το δίνουν και για αυτό το λόγο το filicine. Ίσως να επηρεάζουν τη σκέψη του και τα φάρμακα. Εγώ το σιπραλεξ παίρνω και έχω δει διαφορά προς το πιο αργό στροφαρισμα. Βέβαια με αυτό γλυτωσα από τις εμμονές. Όπως και να έχει καλή ιδέα είναι η πρόταση σου.

Ρε παιδια δεν ξέρω νομίζω ότι κάτι έχει πάθει ο εγκεφαλος μου δεν στροφαρω δεν εχω πολλές και αναλυτικές σκέψεις στο μυαλο μου δυσκολεύομαι και στα πιο απλά πράγματα.Νιωθω το μυαλο μου αδειο και μεγάλο έλλειμμα μνήμης και όλο αυτό με έχει ρίξει στην καταθλιψη και στην απελπισία.Νιωθω ότι έχω χαζεψει και ο γιατρός δεν το παραδέχεται νομίζει ότι λέω βλακειες και μου λέει μια χαρα είναι το μυαλο σου

Πανο κι εγώ το ίδιο.... Είναι απελπιστικη η κατάστασή μου...
Πριν λίγο ήρθαν στο σπίτι κάτι συγγενείς μας και δεν μπορώ να συμμετέχω στη συζήτηση... Μόνο χαμογελάω σαν ηλιθια ενώ πολλές φορές δεν έχω καταλάβει τι λένε, το κάνω συχνά αυτό...
Και αυτή τη στιγμή κλαίω... Γράφω και κλαίω...
Απομονώθηκα απο τους συγγενείς... Τώρα αυτοί τρώνε όλοι μαζί κι εγώ δεν κάθισα μαζί τους.... Κλείστηκα στο δωμάτιο... Ας με παρεξηγησουν....
Αν και τους συμπαθώ πολύ.... Λυπάμαι που θα αισθανθούν άσχημα που δεν είμαι μαζί τους αλλά πραγματικα δεν μπορώ...

Ποιος θα καταλάβει το δικό μου δράμα επιτέλους????
Οι γονείς μου μήπως? που έρχονται σαν πυροσβέστες να σβήσουν τη φωτιά μου κάθε φορά??? τη φωτιά από θυμό που έχω και που με βγάζουν τρελή κι ότι φταίω εγώ που θυμώνω??
Μέχρι κι ο παπάς που πηγαίνω καμιά φορά αυτο μου λέει. Ότι φταίμε εμείς για το θυμό μας. Από πού να πιαστώ οταν όλοι είναι εναντίον μου??

Εν τέλει δεν φταίει κανείς....
Εγω γεννήθηκα ελαττωματική. Στο μεγαλύτερο βαθμό φταιει η ιδιοσυγκρασια μου λέει ο γιατρός για αυτό που έπαθα...
Μέχρι κι ο ίδιος ο γιατρός μου κατηγορεί εμένα για το πώς είμαι και παίρνει το μέρος των γονιών μου λέγοντάς με χειριστικη.... Ότι χειρίζομαι τους γονείς μου..

Αυτό που έπαθα ίσως να το είχα ξεπεράσει ποιος ξέρει αν δεν έκοβα συνέχεια τα φάρμακα απότομα....

Το μυαλό μου εμένα δεν είναι καθαρό. Μπλοκάρει με το παραμικρό.

Κλαίω και δεν μπορώ να σταματήσω...

Αισθάνομαι τους γονείς μου ότι με ευνουχισαν ψυχολογικά...
Και το έκαναν από υπερβολικη αγαπη έτσι θα μου πούνε...
Εγω λέω το έκαναν από υπερβολική υποκρισία και ψέματα που έλεγαν πάντα στον εαυτό τους και στους άλλους.

Με έχει αρρώστησει αυτό το σπίτι κι επειδή δεν λειτουργεί κανονικά το μυαλό μου φοβάμαι δεν θα βρω ποτέ δουλειά και δεν θα καταφέρω να γίνω ανεξάρτητη....
Εγω λέω μη σώσω.
Ετσι κι αλλιώς χαμένη θα πάω..

Δεν αντέχω... Συγγνώμη

[QUOTE=pause;1225619]Πανο κι εγώ το ίδιο.... Είναι απελπιστικη η κατάστασή μου...
Πριν λίγο ήρθαν στο σπίτι κάτι συγγενείς μας και δεν μπορώ να συμμετέχω στη συζήτηση... Μόνο χαμογελάω σαν ηλιθια ενώ πολλές φορές δεν έχω καταλάβει τι λένε, το κάνω συχνά αυτό...
Και αυτή τη στιγμή κλαίω... Γράφω και κλαίω...
Απομονώθηκα απο τους συγγενείς... Τώρα αυτοί τρώνε όλοι μαζί κι εγώ δεν κάθισα μαζί τους.... Κλείστηκα στο δωμάτιο... Ας με παρεξηγησουν....
Αν και τους συμπαθώ πολύ.... Λυπάμαι που θα αισθανθούν άσχημα που δεν είμαι μαζί τους αλλά πραγματικα δεν μπορώ...

Ποιος θα καταλάβει το δικό μου δράμα επιτέλους????
Οι γονείς μου μήπως? που έρχονται σαν πυροσβέστες να σβήσουν τη φωτιά μου κάθε φορά??? τη φωτιά από θυμό που έχω και που με βγάζουν τρελή κι ότι φταίω εγώ που θυμώνω??
Μέχρι κι ο παπάς που πηγαίνω καμιά φορά αυτο μου λέει. Ότι φταίμε εμείς για το θυμό μας. Από πού να πιαστώ οταν όλοι είναι εναντίον μου??

Εν τέλει δεν φταίει κανείς....
Εγω γεννήθηκα ελαττωματική. Στο μεγαλύτερο βαθμό φταιει η ιδιοσυγκρασια μου λέει ο γιατρός για αυτό που έπαθα...
Μέχρι κι ο ίδιος ο γιατρός μου κατηγορεί εμένα για το πώς είμαι και παίρνει το μέρος των γονιών μου λέγοντάς με χειριστικη.... Ότι χειρίζομαι τους γονείς μου..

Αυτό που έπαθα ίσως να το είχα ξεπεράσει ποιος ξέρει αν δεν έκοβα συνέχεια τα φάρμακα απότομα....

Το μυαλό μου εμένα δεν είναι καθαρό. Μπλοκάρει με το παραμικρό.

Κλαίω και δεν μπορώ να σταματήσω...

Αισθάνομαι τους γονείς μου ότι με ευνουχισαν ψυχολογικά...
Και το έκαναν από υπερβολικη αγαπη έτσι θα μου πούνε...
Εγω λέω το έκαναν από υπερβολική υποκρισία και ψέματα που έλεγαν πάντα στον εαυτό τους και στους άλλους.

Με έχει αρρώστησει αυτό το σπίτι κι επειδή δεν λειτουργεί κανονικά το μυαλό μου φοβάμαι δεν θα βρω ποτέ δουλειά και δεν θα καταφέρω να γίνω ανεξάρτητη....
Εγω λέω μη σώσω.
Ετσι κι αλλιώς χαμένη θα πάω..

Δεν αντέχω... Συγγνώμη[/QUOTE
.

Vagg αν εσένα σου κράτησε 7 μήνες εμένα μου κρατάει 17 χρόνια... Και κρατάει γερά δε λέω..
Βέβαια δεν έχω ολα αυτά τα χρόνια διαταραχή γιατί το μεγαλύτερο διάστημα παίρνω κανονικά τα φάρμακά μου... Οπότε η διαταραχή καλύπτεται...
Αλλά είμαι σε μια μόνιμη κατάσταση αδράνειας, κλεισίματος στον εαυτό και θλίψης η οποία όταν έχω μανία δεν φαίνεται.. Αλλά είναι εκεί... Υπάρχει η θλίψη συνεχεια στη ζωή μου από τότε που ήμουν 12..

Και μένα μου στάθηκαν οι γονείς μου και μου στέκονται αλλά τι να το κάνω που αισθάνομαι ανάπηρη ψυχολογικά, κοινωνικα και ως προς τη συγκέντρωση και νοητικά?
Μπορουν να κάνουν κάτι?
Ό,τι ήταν να κάνουν το έχουν κάνει.. Δόξα τω Θεω ηταν πάντα υπερπροστατευτικοι, αγχώδεις, και καταστροφολογοι... Με μεγάλωσαν με τα καλύτερα δηλητήρια...
Τα πιο υπουλα...
Που απ τη μία σου λένε σε αγαπάμε κι απ την άλλη δεν σ αφήνουν ελεύθερο να κάνεις αυτό που θες πάρα μόνο όταν αυτό που θες συμπίπτει με αυτό που θέλουν αυτοί...

Δεν δοκίμασα ποτέ να τρέξω... Σε πιστεύω ότι σε βοήθησε όμως.... Γιατι το έχω ακούσει πολλάκις ότι η άσκηση βοηθάει στην ψυχολογία...

Αλλά όπως είπες έχουν μείνει υπολείμματα κατάθλιψης.. Δεν φεύγει αυτή η μαυρίλα εύκολα...

Pause καλησπέρα σε νιώθω όσο δεν πάει και το πρόβλημα με εμένα είναι ότι δεν μπορώ να το αποδεχτώ και έχω πέσει σε μαύρη καταθλιψη και τάσεις αυτοκτονιας είχα πριν κάποιες εβδομάδες.Τωρα αυτά έχουν φύγει αλλά που ξέρω ότι δεν θα επιστρεψουν;Ο γιατρός μου λέει να διαβάζω και να το παλεύω όσο μπορώ και να μην είμαι αδρανής.Στις παρέες έξω έχω αλογια και στεναχωριεμαι που δεν ειμαι όπως πριν.Και για άλλη μια φορά όπως καταλαβαίνεις ο γιατρός δεν το παραδέχεται και οι γονείς μου ακούν το γιατρό και όχι εμένα.Αστα να πάνε πόσα να αντέξω

Quote:

---

Originally Posted by pause

Vagg αν εσένα σου κράτησε 7 μήνες εμένα μου κρατάει 17 χρόνια... Και κρατάει γερά δε λέω..
Βέβαια δεν έχω ολα αυτά τα χρόνια διαταραχή γιατί το μεγαλύτερο διάστημα παίρνω κανονικά τα φάρμακά μου... Οπότε η διαταραχή καλύπτεται...
Αλλά είμαι σε μια μόνιμη κατάσταση αδράνειας, κλεισίματος στον εαυτό και θλίψης η οποία όταν έχω μανία δεν φαίνεται.. Αλλά είναι εκεί... Υπάρχει η θλίψη συνεχεια στη ζωή μου από τότε που ήμουν 12..

Και μένα μου στάθηκαν οι γονείς μου και μου στέκονται αλλά τι να το κάνω που αισθάνομαι ανάπηρη ψυχολογικά, κοινωνικα και ως προς τη συγκέντρωση και νοητικά?
Μπορουν να κάνουν κάτι?
Ό,τι ήταν να κάνουν το έχουν κάνει.. Δόξα τω Θεω ηταν πάντα υπερπροστατευτικοι, αγχώδεις, και καταστροφολογοι... Με μεγάλωσαν με τα καλύτερα δηλητήρια...
Τα πιο υπουλα...
Που απ τη μία σου λένε σε αγαπάμε κι απ την άλλη δεν σ αφήνουν ελεύθερο να κάνεις αυτό που θες πάρα μόνο όταν αυτό που θες συμπίπτει με αυτό που θέλουν αυτοί...

Δεν δοκίμασα ποτέ να τρέξω... Σε πιστεύω ότι σε βοήθησε όμως.... Γιατι το έχω ακούσει πολλάκις ότι η άσκηση βοηθάει στην ψυχολογία...

Αλλά όπως είπες έχουν μείνει υπολείμματα κατάθλιψης.. Δεν φεύγει αυτή η μαυρίλα εύκολα...

---

Να ξέρεις ότι η σωματική άσκηση κάνει θαύματα στα καταθλιπτικά άτομα.