Originally Posted by
Charis
Γεια σας και από εμένα
Λέγομαι Χάρης, είμαι 40 χρονών και θα ήθελα την γνώμη σας πάνω σε ένα θέμα που με απασχολεί πολύ από πάντα.
Λίγα λόγια για εμένα
Όταν ήμουνα μικρός, ζούσα με τους γονείς μου και ακριβός δίπλα έμενε η γιαγιά μου.
Οι γονείς μου δούλευαν από το πρωί έως το απόγευμα και οι δυο με αποτέλεσμα να περνάω πολλές ώρες μόνος μου στο σπίτι ή μαζί με την γιαγιά μου που με αγαπούσε και την αγαπούσα πάρα πολύ.
Από την άλλη οι γονείς μου γύρναγαν από την δουλειά το απόγευμα, και ξεσπάγανε όλη τους πίεση από την καθημερινότητα τους επάνω μου.
Πραγματικά με το παραμικρό σήκωναν χέρι και όχι μια σφαλιάριτσα η μια φαπούλα για να συνετιστώ, μιλάμε για σοβαρό ξύλο γροθιές στο πρόσωπο στο στομάχι κλπ. Πολλές φορές με έκρυβαν για να μην δει ο κόσμος τους μώλωπες και αρχίσει τις ερωτήσεις.
Το μόνο καταφύγιο που είχα ήταν η γιαγιά μου που με αγαπούσε χωρίς αντάλλαγμα, που έτσι και τολμούσε η κακομοίρα να με υπερασπιστή αντιμετώπιζε και εκείνη την οργή των γονιών μου
Όταν πήγα 15 χρονών Ο παππούς μου αποφάσισε να πάρει την γιαγιά μου και να πάνε να ζήσουν στο χωριό.
Όπως καταλαβαίνετε αυτό για εμένα ήταν πολύ βαρύ, ο μοναδικός άνθρωπος που με αγαπάει φεύγει από κοντά μου και μένω μόνος μου με τους γονείς μου.
Δεν άντεξα πολύ και στα 16 μου αποφάσισα να φύγω από το σπίτι μου με όπιο κόστος,
πόσο χειρότερα να πάνε τα πράγματα σκέφτηκα.
Το είπα και το έκανα, έφυγα από το σπίτι μου και για ένα διάστημα μικρό ευτυχώς ζορίστηκα αρκετά γιατί αναγκάστηκα να κοιμάμαι σε παγκάκια και να τρώω από τα σκουπίδια.
Τελικά όμως τα κατάφερα να βρω μια δουλίτσα και με τον πρώτο μου μισθό νοίκιασα ένα μικρό δωματιάκι και κάπως έτσι όλα άρχισαν να παίρνουν τον δρόμο τους, συνέχισα και τελείωσα το σχολείο αργότερα την σχολή μου (ΤΕΙ) πήγα φαντάρος και όλα πηγαίνανε μια χαρά.
Σήμερα έχω καταφέρει να έχω μια πιο σταθερή ζωή και μια δουλειά που με βοηθάει να εξελίσσομε.
Όταν μικρός έφυγα από το σπίτι είπα στον εαυτό μου ότι θα κάνω την δική μου οικογένεια γιατί ήθελα μωρέ και εγώ να αγαπηθώ και να αγαπήσω χωρίς αντάλλαγμα και όρους, γιατί ήταν κάτι που το έζησα πολύ λίγο σε μικρή ηλικία με την γιαγιά και ήθελα να το ξαναζήσω.
Και αυτό ακριβός είναι το θέμα που με απασχολεί.
Μετά από πολλές απογοητεύσεις από φίλους και σχέσεις έχω καταλήξει να ζω πραγματικά σαν μοναχός, λες βρε παιδί μου και είμαι καταδικασμένος να ζω μόνος μου. Όλες μου οι προσπάθειες πέφτουν στο κενό και όσο περνάνε τα χρόνια κάνω όλο και πιο έντονη αυτοκριτική γιατί δεν μπορεί να είναι στραβός ο γιαλός, σίγουρα κάνω κάτι λάθος και δεν μπορώ να το εντοπίσω.
Όταν δεν είμαι σε καλή μέρα ψυχολογικά, μου έρχεται μια ερώτηση έντονα στο μυαλό μου
που όταν μου την κάνω μουδιάζω ολόκληρος και είναι η εξής:
Αφού ρε φίλε όταν ήσουνα μικρούλης και γλυκούλης (όπως όλα τα μικρά παιδιά) δεν κατάφερες να κερδίσεις την συμπάθεια-αγάπη των γονιών σου, πως θα γίνεις συμπαθείς-αγαπητός τώρα κοτζάμ μαντράχαλος σε κάποια-ον (άσχετο-η) εκεί έξω? Μήπως εκπέμπεις κάτι αποκρουστικό που δεν σου το είπε κάνεις ποτέ γιατί πολύ απλά δεν νοιάζετε κάνεις? Και μουδιάζω ακαριαία, σκέψη που όταν έρχεται δυσκολεύομαι πολύ να την διαχειριστώ.
Για να τα λέμε όμως όλα έχω κάνει σχέσεις στο παρελθόν και φιλίες αλλά με τους ανθρώπους που συναναστρεφόμουνα συνήθως ήταν μαζί μου όχι για εμένα αλλά για πράγματα που με πλαισίωναν όπως π.χ. Για την δουλεία μου, ή κάποια γνωριμία που είχα και άλλα τέτοια, πάντως σίγουρα όχι γιατί εκτιμούσαν εμένα.
Αυτό είναι ένα θέμα που δεν το έχω συζητήσει ποτέ με κανέναν, μάλλον για λόγους άμυνας
Θα ήθελα πολύ να δω απόψεις και ιδέες πάνω στο θέμα γιατί εγώ πραγματικά έχω στερέψει.
Ευχαριστώ πολύ για τον χώρο και τον χρόνο σας.
