Originally Posted by
Χρυσάνθεμο
Από τότε που τελείωσα τις σπουδές τίποτα καλό δεν μου συμβαίνει. Πέρα από την κακοποίηση που έχω δεχτεί κατά το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου, τώρα η καθημερινότητά μου είναι -στην καλύτερη περίπτωση- βαρετή. Έχω ξοδέψει όλα μου τα χρήματα σε ψυχολόγους, κάνω μία δουλειά που δεν μου αρέσει. Μένω σε μία πόλη που επίσης δεν μου αρέσει. Έχασα τους φίλους μου επειδή μένω μακριά . Δεν ταιριάζω με τα άτομα εδώ. Έκανα προσπάθειες για δραστηριότητες αλλά δεν πήγαν καλά. Έχω μόνο λίγους γνωστούς πλέον και το αγόρι μου (με τον οποίο επίσης δεν περνάω καλά). Ήθελα όσο είμαστε ακόμη νέοι να πάμε διακοπές, να βγαίνουμε έξω και γενικά να κάνουμε πράγματα αλλά δεν θέλει. Θέλει μόνο να φροντίζει τους γονείς και τους συγγενείς του, κατανοητό βέβαια. Εγώ είμαι πάντα σε δεύτερη μοίρα, μην πω τελευταία. Και ας μην θέλει να χωρίσουμε και ας λέει ότι μ' αγαπάει. Δεν θέλει να κάνουμε τίποτα μαζί. Πολύ σπάνια πάμε για καφέ ή ποτό. Περνάνε τα χρόνια και εμείς έχουμε βαλτώσει. Πού να γεράσουμε κιόλας δηλαδή... Με αυτή την ρουτίνα έχει φθαρεί και η σχέση μας όπως ήταν φυσικό. Ήρθα εδώ μόνο για αυτόν. Και όσα χρόνια είμαι εδώ πάμε από το κακό στο χειρότερο. Βγαίνει μόνο με τους φίλους του και νιώθει ενοχές που με αφήνει μόνη. Ποτέ δεν του παραπονέθηκα, ενώ εκείνος γκρινιαζε όποτε έβγαινα με τις φίλες μου στο παρελθόν και ήθελε να μιλάμε με μηνύματα καθόλη τη διάρκεια της εξόδου και να αγνοώ την παρέα, οπότε μου το έβγαζε ξινό. Κουράστηκα να προσπαθώ και πλέον τίποτα δεν με ευχαριστεί. Έκανα πολλά χρόνια ψυχοθεραπεία και έπαιρνα αντικαταθλιπτικά. Ωστόσο είχαν πολλές παρενέργειες (υπερβολική υπνηλία, κακή διάθεση και αύξηση βάρους, που κατάφερα να χάσω εν τέλει με πολύ κόπο και φοβάμαι μην παχύνω ξανά καθότι έχω δεχτεί πολύ bullying στο παρελθόν και ας μην ήμουν πολλά κιλά). Με "έριξαν" ακόμη περισσότερο οπότε τα σταμάτησα αφού και η ψυχίατρος δεν ήθελε να αλλάξω αγωγή και ας μην με βοηθούσαν τα συγκεκριμένα. Παρόλο που τα είχα σταματήσει ήμουν μια χαρά επειδή έκανα πράγματα με φίλους κλπ. Τώρα και η καθημερινότητα δεν με βοηθάει να είμαι καλά. Σκέφτομαι να χωρίσω παρόλο που αγαπάω τον σύντροφό μου και να φύγω από εδώ. Να βρω μία δουλειά πιο κοντά στο αντικείμενό μου και να πάω σε μία άλλη πόλη ή και στο εξωτερικό. Αν και φοβάμαι να ρισκάρω. Αν τελικά μείνω χωρίς δουλειά και χρήματα, θα αναγκαστώ να γυρίσω στο πατρικό μου όπου το κλίμα είναι άκρως κακοποιητικό. Πώς μπορείς να είσαι καλά όταν οι συνθήκες της ζωής δεν σε βοηθάνε καθόλου;
