Originally Posted by
StGi
Μια μέρα τσακώθηκα με τον πατέρα μου τόσο άσχημα που με έκανε να τον φτύσω, να τον βρίσω με κάθε βρισιά και να φωνάξω καρκίνο να πάθεις. Όλα αυτά γιατί με έφθασε στι σημείο να μην ξέρω πως να εκτονωσω τα νεύρα μου. Είχα περάσει την κόκκινη γραμμή. Δεν ξεκίνησα εγώ τον καυγά απλά εκείνος συνήθως βρίσκει αφορμές για να νευριάσει τον άλλον, και κολλάει τόσο πολύ στον καυγά που το άλλοι άτομο σκέφτεται ακόμη και να πηδηξει από το μπαλκόνι για να ηρεμήσει.
Πολλά νεύρα μου έχουν δημιουργηθεί διότι έχω δει καυγάδες από μικρός στο οικείο μου περιβάλλον, αλλά όχι κάτι ακραίο (ξύλο), κυρίως βρισιές και πολλές πολλές φωνές. Αυτό όλο το σκηνικό ίσως πέρασε μέσα μου χωρίς να το καταλάβω. Δεν ελέγχω τα νεύρα μου. Ο πατέρας μου πολλές φορές βρίζει άσχημα τη μάνα μου και εκείνη το ίδιο εκείνον, αλλά εγώ παιρνω το μέρος της δεύτερης γιατί ως γυναίκα είναι πιο ευάλωτη και ο πατέρας μου της κάνει τον ίδιο ψυχολογικό πόλεμο που κάνει και σε εμένα.
Παιδιά δεν θέλω να εστιασω τόσο στο γιατί τσακωνομαι με τον πατέρα μου, στο ποιος φταίει και ποιος όχι, στο αν ήταν υπερβολική η αντίδραση μου. Θέλω βοήθεια στο πως να ξεπεράσω τα λόγια που είπα. Δεν μπορώ να κοιμηθώ γνωρίζοντας ότι είπα αυτά τα πράγματα στον έναν από τους δύο ανθρώπους που με έφεραν στην ζωή. Λυπάμαι και ντρέπομαι για εμένα και νιώθω απαίσια. Δεν ήταν κουβέντες αυτές που είπα... Ποιος άλλος άνθρωπος έχει πει αυτά τα πράγματα στους γονείς του? Υπάρχει σωτηρία.? Υπαρχει γυρισμός ή επανορθωση?
