Γεια σας,
με λένε Μανώλη και είμαι 30 χρονών. Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν λιγων μηνών και έτσι μεγάλωσα με τη μητέρα μου η οποία έιχε αναπτύξει βαριά κατάθλιψη εξαιτίας της καταπίεσης που υπέστη απο το πατέρα της που ήταν αυταρχικός και έπειτα από το πατέρα μου για μια 10ετια τουλάχιστον που ως αντίποινα διεκδικούσε την επιμέλεια γιατί σήκωσε το ανάστημα της και τον χώρησε. Πάντα την θυμόμουν να τα βλέπει όλα μαύρα και να κλαίει στο άκυρο για θέματα του παρελθόντος. Δυστυχώς από όσο ξέρω δεν ζήτησε ποτέ βοήθεια... Μεγαλώνοντας σε ένα τέτοιο τοξικό περιβάλλον αναμενόμενο ήταν να αναπτύξω κατάθλιψη απο μικρή ηλικία. Στο σχολείο έπεφτα συνέχεια θύμα bullying λόγω των παραπάνω κιλών που είχα και των τεράστιων γυαλιών που μου είχαν φορέσει. Καπου στο 2005 στην προσπάθεια μου να ενταχθώ και εγώ στην ¨ομάδα" κάποιων cool παιδιών απ το σχολείο και τη γειτονιά έκανα βουτιά σε ένα παιχνίδι που ήταν πάρα πολύ διαδεδομένο εκείνη την εποχή, το World of Warcraft. Για αρκετά χρόνια ζούσα στον ψεύτικο κόσμο του εν λόγω παιχνιδιού αδιαφορώντας εντελώς για την πραγματική ζωή. Στο σχολείο πήγαινα μόνο για τις απουσίες και κοιμόμουν στο θρανείο. Καπου στην εφηβεία θυμάμαι είχα αναπτύξει πολύ έντονο τραυλισμό που έκανε όλη την κατάσταση ακόμα χειρότερη και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να αποφύγω οποιαδήποτε συναναστροφή με τον έξω κόσμο. Ετσι έβαλα ακόμα πιο πολλά κιλά φτάνοντας τα 190+. Το 2008 διαγνώστηκα με υποθειροειδισμό και μου χορηγήθηκε T4 και σιγα σιγα αρχισα να χανω κιλά σε συνδιασμό με ηπιο περπατημα απο και προς το σχολειο.
Λίγα χρόνια αργότερα, το 2012 εγω κ ο πατέρας μου πέσαμε απ το μηχανάκι με μικρή ταχύτητα έχοντας λεκτική διαμάχη. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να τραυματίσω τους τότε αγύμναστους τετρακέφαλους και να μην μπορούν να υποστηρίξουν το βάρος μου για αρκετό καιρό. Για καλή μου τύχη βέβαια συνάντησα ένα πολύ καλό μου φίλο που είχαμε μαλώσει για ασήμαντο λόγο πριν χρόνια και σπούδαζε φυσιοθεραπεία. Του είπα το πρόβλημα μου και μου συνέστησε το ποδήλατο. Πήρα δειλά δειλά το ποδήλατο που είχα απο παιδί, ξεχασμένο για πάνω απο μια 10ετια στο μπαλκονι και έτσι το ένταξα στην καθημερινότητα μου. Οι πρώτες μέρες ήταν δύσκολες αλλά το πρόβλημα στα πόδια μου θεραπέυτηκε πολύ γρήγορα. Με το ποδήλατο πορώθηκα, και έβαλα για πρώτη φορά στόχο στην ζωή μου να χάσω τα κιλά για να μπορέσω να οδηγήσω ποδήλατο δρόμου (κούρσα). Το καλοκαίρι του 2013 έκανα καθημερινά 30-40 χλμ με το ποδηλατο στην παραλιακη και έπειτα άρχισα να συμμετέχω σε διάφορες ποδηλατοβόλτες και έτσι άρχισαν και τα πρώτα βήματα κοινωνικοποίησης. Μετά απο λίγους μήνες κατάφερα και έχασα πάρα πολλά κιλά και έκανα τη μετάβαση στη κούρσα. Το ποδήλατο πλέον ήταν το μόνο που έδινε φως στο σκοτάδι που ήμουν παγιδευμένος τόσα χρόνια. Άρχισα να κάνω όλο και μεγαλύτερες αποστάσεις, φτάνοντας σε σημειο να γράφω και 400+ χλμ εβδομαδιαίως και πλέον η ζυγαρία έδειχνε διψήφιο αριθμό. Είχα δηλώσει συμμετοχή σε έναν ερασιτεχνικό αγώνα Αντοχής 200χλμ (brevet) και επειδή λόγω του υπερβολικού άγχους που είχα εκείνο το βράδυ δεν μπόρεσα να κοιμηθώ και έτσι δεν ήμουν σε θέση να λάβω συμμετοχή, ένιωσα ότι όλος μου ο κόσμος κατεύρευσε και έιχα ένα ωραιότατο καταθλιπτικό επεισόδειο.Άρχισα να σπάω τα πάντα και απειλούσα ότι θα πέσω στο κενό. Έτσι η μητέρα μου το πήρε απόφαση πλέον οτι έπρεπε να ζητήσω βοήθεια, αν και πριν ήταν κάθετη σε αυτό. Επισκευτήκαμε εναν ψυχίατρο οπου μου εδωσε το ladose σε κανονική δόση από την πρώτη μέρα και ταυτόχρονα άρχισα και ψυχοθεραπεία με μια ψυχολόγο. Δεν ενημερώθηκα για τις παρενέργειες που δεν άργησαν να κάνουν την εμφάνιση τους. Για πρώτη φορά βίωσα τι ειναι οι κρίσεις πανικού και όλο αυτό είχε ώς αποτέλεσμα να ξανακλειστώ για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα στο σπίτι και να ξαναπάρω σχεδόν όλα τα κιλά που έχασα με τόσο κόπο. Το ladose με είχε κάνει απαθή στα πάντα και εξαιρετικά νωχελικό και έτσι μου έδωσε και το wellbutrin ως συμπλήρωμα. Δεν με ένοιαζε σχεδόν τίποτα και μπορώ να πω ότι με βοήθησαν να ξεπεράσω το ξαφνικό θάνατο του πατέρα μου το 2015 απο ανακοπή σχετικά γρήγορα. Άρχισα ξανά το ποδήλατο και έχασα μερικά κιλά με μεγάλη δυσκολία. Αυτό που θυμάμαι επίσης είναι ότι ξόδευα χωρίς να το ολυσκέφτομαι τα χρήματα που είχα στην άκρη για τις σπουδές μου.
Μετά από λίγο καιρό και εγώ και η μητέρα μου που είμασταν άνεργοι φτάσαμε σε σημείο να μην έχουμε να φάμε και έτσι πήρα την απόφαση να πουλήσω ένα απ τα ποδήλατα μου και να βγάλω διπλώμα κ να παρω μηχανάκι.Έτσι το καλοκαίρι του 2018 μέσω φίλων απ τη γειτονιά μπήκα στην αγορά εργασίας ως διανομέας σε ένα ψητοπωλείο. Οι συνθήκες εργασίας τρισάθλιες, δούλευα για 3ε την ωρα σε ενα μαγαζι με 15χλμ ακτινα με δικο μου μηχανακι, βενζίνες, συντήρηση και χωρις τα σωστά ενσημα και οτι ορίζει ο νομος. Επίσης έκανα τα πάντα μέσα στο μαγαζί εκτός απο το να ψήνω. Δούλευα 10-16 ωρες τη μέρα βραδινό ωράριο μέχρι την άλλη μέρα το πρωί αλλά δεν με ένοιαζε τόσο γιατί είχαμε ανάγκη τα χρήματα και έπαιρνα ψυχική ικανοποίηση που μπορούσα πλέον να συνεισφέρω στα έξοδα του σπιτιού. Επίσης να αναφέρω ότι σταμάτησα απο μόνος μου την αγωγή γιατί είχα κουραστεί απο την συμπεριφορά του γιατρού που με έβλεπε απλά σαν πορτοφόλι και πλέον πίστευα ότι η ζωή μου είχε μπει σε μία τάξη. Αλλά...όχι...η χαρά μου δεν κράτησε πολύ γιατι μετά από λίγους μήνες, γυρνώντας σπίτι ξημερώματα βρήκα τη μητέρα μου παράλυτη κάτω και να κλαίει. Είχε καρκίνο και το έκρυβε τόσο καιρό και πλέον ήταν πολύ αργά. Δούλευα ολη μερα για να μπορέσω να ανταπεξέλθω στα έξοδα για τη νοσηλεια της και αυτό είχε ως αποτέλεσμα μια βροχερή μέρα να πέσω και να σπάσω στον αστράγαλο μου και να μην μπορώ να είμαι μαζί της τις τελευταιες της ωρες. Μετά από λίγες μέρες η μητέρα μου επέσε σε κώμα και την επόμενη βδομαδα πέθανει. Είχα χάσει τη γη κάτω από τα πόδια μου προσπαθούσα να μην σκέφτομαι, θάβοντας τον εαυτό μου στη δουλειά. Τον επόμενο μήνα μου λήστεψαν το σπίτι και μου πήραν ότι οικονομίες είχα. Φτάνοντας πλέον σε αδιέξοδο επιχείρησα να πέσω από το μπαλκόνι και τελευταία στιγμή έκανα πίσω. Κουλουριάστηκα και ξέσπασα σε κλάμματα. Έπειτα ήρθε η αστυνομια και με πήγαν στο τμήμα. Βλέποντας την κατάσταση μου καθώς και την ακαταστασία και βρωμια που επικρατούσε στο σπίτι μου εκείνη τη περίοδο λόγω της άσχημης ψυχολογίας μου και επειδή δεν υπήρχαν εμφανή σημάδια παραβίασης στην κλειδαριά εκ πρώτης ώψεως(παραβίαστηκε με αλουμινόχαρτο) δεν με πίστεψαν και ρώτησαν τον θείο μου που ήρθε στο τμήμα αν είμαι καλά ψυχολογικά και έκανε το λάθος κ είπε οτι επαιρνα ψυχοφάρμακα εννοώντας αντικαταθλιπτικά, ενώ και ο ίδιος έπαιρνε αγωγή. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μου ασκήσουν πίεση προσπαθώντας να με πείσουν να πάρω τα φάρμακα και ότι όλο αυτό ήταν προιόν της φαντασίας μου και έτσι εγώ πήρα ένα στυλό και ανίκανος πλέον να διαχειριστώ όλη αυτή την κατάσταση επιχείρησα να το καρφώσω στην αρτηρία μου. Αμέσως μου φόρεσαν χειροπέσες και για 15 μερες με κλείσανε με εισαγγελική στο Δαφνι. Εκεί μέσα για πρώτη φορά συνειδητοποίησα ότι είμαι μόνος μου. Είδα πάρα πολλά που αν δεν τα έβλεπα με τα μάτια μου δεν θα τα πίστευα οτι γίνονται και παραμένουν ατιμώρητα. Ο απόλυτος εξευτελισμός του ανθρώπου, δεν μπορώ να πω κάτι αλλο... Με όσες δυνάμεις ειχα επαίξα το παιχνιδάκι τους και όσο και να έβραζα μέσα μου με αυτά που έβλεπα προσπαθούσα να παραμείνω ψύχραιμος. Δεν πήρα κανένα απ τα χάπια που μου χορήγησαν γιατί δεν μου εξήγησαν ποτε τι είναι. Αν είναι να βάλω κάτι στο σώμα μου, θέλω να το κάνω συνειδητά και γνωρίζω τι είναι. Να σημειώσω ότι ποτέ μου δεν έκανα καταχρήσεις, ουτε αλκόολ, τσιγάρο τίποτα. Επίσης σε αυτή τη δύσκολη περίοδο της ζωής μου εντός του ψυχιατρείου, συκγρατούμενοι μου πρόσφεραν ναρκωτικά και είχα τη δύναμη να αρνηθώ. Αφού πέρασαν οι 15 μέρες μου έδωσαν εξιτήριο και γύρισα με τα μούτρα στη δουλειά. Είχε μαθευτεί ότι νοσηλεύτηκα και μου ειχαν κολλήσει την ταμπέλα του τρελου..Δεν τους έδινα σημασία ομώς. Δούλεψα σαν το σκυλι, σταθεροποιήθηκα οικονομικά, αγόρασα καινούριο μηχανάκι και βρήκα δουλειά σε άλλο μαγαζι με καλύτερα χρήματα και συνθήκες εργασίας. Λίγο πριν τελειώσει αυτή η καταραμμένη χρονιά ομως ,την παραμονή Πρωτοχρονιας μου άνοιξαν ξανά το σπίτι και μου πήραν την μοναδική και αγαπημένη κούρσα που μου είχε απομείνει. Δεν πτοήθηκα όμως. Αγόρασα άλλο ποδήλατο αλλά δεν πρόλαβα να το χαρώ γιατι ήρθε ο covid19 και η καραντίνα.
---------η συνέχεια σε απαντηση------------
