Η αποπροσωποποίηση/αποπραγματοποίηση ξεπερνιέται
Πριν από πολλά χρόνια (νομίζω το 2009 ήταν) είχα γράψει σε αυτό το φόρουμ για την αποπροσωποποίηση/αποπραγματοποίηση που μου συνέβαιναν ζητώντας συμβουλές. Είχα άλλο όνομα και πλέον δεν θυμάμαι τον κωδικό μου οπότε δημιούργησα νέο προφίλ.
Με αφορμή μια ασθένεια που περνώ τον τελευταίο χρόνο, και μιλώντας για την ασθένεια αυτή με άτομα σε άλλο φόρουμ, είδα ποσο σημαντικό είναι να διαβάζω ιστορίες άλλων που πέρασαν το ίδιο και έχουν πλήρως αναρρώσει. Θυμήθηκα λοιπόν πόσα χρόνια πάλεψα κι εγώ με την αποπροσωποποίηση/αποπραγματοποίηση και ότι τελικά, αφού βγήκα νικήτρια, όφειλα να επιστρέψω εδώ και να δώσω κουράγιο και ελπίδα.
Θυμάμαι, μάλιστα, πως ένα από τα πρώτα πράγματα που διάβασα εδώ μπαίνοντας στο φόρουμ πριν τόσα χρόνια είναι πως όσοι γίνονται καλα, δεν επιστρέφουν να γραψουν τίποτα γιατί δεν ασχολούνται πλέον με την αποπροσωποποίηση/αποπραγματοποίηση.
Εγώ λοιπόν πάλεψα αρκετά χρόνια με τις δυο αυτες καταστασεις και μάλιστα, τον πρω΄το καιρό δεν είχα καταλαβει τι έχω και γιατί. Ξεκίνησαν όλα από εναν δυνατό καφέ που εξελίχθηκε ώρες μετά σε νυχτερινή κρίση πανικού (όπως καταλαβα αργότερα). Από την επόμενη μέρα τίποτα δεν ήταν το ίδιο. Είχα απίστευτιο βάρος στο κεφάλι και φυσικά ζούσα αυτές τις απίστευτες εμπειρίες που φέρνει η αποπροσωποποίηση και η αποπραγματοποίηση. Έβλεπα τον εαυτό μου στον καθρέφτη και τα χέρια μου και δεν ήταν δικά μου, ήταν ξένα, το ίδιο και στις φωτο που έβλεπα εμένα. Ένιωθα να με περιβάλει ένα τζάμι από τον πραγματικό κόσμο και τους γύρω μου. Πολύ τρομαχτικό....Ξεκίνησα ψυχοθεραπεία και δούλεψα περίπου 3 χρόνια. Τα 3 χρόνια αυτά ήταν φουλ με αποπροσωποποίηση/αποπραγματοποίηση. Στα 3 χρόνια αποφάσισα να παω σε ένα αλλο μέρος για ενα σεμινάριο για τη δουλειά μου. Εκεί για πρώτη φορά "άνοιξε το παράθυρο" όπως λέω εγω. Γνώρισα κόσμο, διασκέδασα πάρα πολύ γιατί βρήκα καλή παρέα και για πρω΄τη φορά απλως διαλύθηκε το σύννεφο της αποπροσωποποίηση/αποπραγματοποίησης. Έκτοτε συνέβησαν καποια όμορφα πράγαμτα στη ζωή μου, όπως ότι γνώρισα τον αγαπημένο μου σύζυγο, που πραγματικά με τράβηξαν από ολο αυτο το κομμάτι και η ψυχοθεραπεία με βοηθησε να συνειδητοποιήσω τραυματα και άγχη. Μετά από 4 χ΄ρονια περίπου η αποπροσωποποίηση και η αποπραγματοποίηση με ξέχασαν και τις ξέχασα. Η ζωή με συνεπήρε. Εβγαινε μόνο σε περιόδους αγχους και κούρασης. Π΄λέον έχω 2 χρόνια που δεν μου συμβαίνει καθόλου. Και μάλιστα, ακόμη κι αν έρθει, δεν τη φοβάμαι καθόλου πια. Ξέρω ότι είναι σύμπτωμα του μυαλού μου λόγω άγχους ή κουρασης που προσπαθεί να με προστατέψει.
Eπίσης, με δικό μου ψάξιμο και λόγω της ασθένειας που με ταλαιπωρεί τώρα, ανακάλυψα ότι το νευρικό μας σύστημα έχει 2 κομμάτια, το συμπαθητικό και το παρασυμπαθητικό. Όταν βιώνουμε κάτι πολύ δύσκολο ή αγχωτικό ή έοχυμε ανεπίλυτο τραύμα μέσα μας, τότε με δύο τρόπους αντιδρά το νευρικό σύστημα. ή με την αντίδραση πάλης ή φυγής (flight or fight - συμπαθητικό σύστημα) ή με πάγωμα (freeze - παασυμπαθητικό σύστημα). Το κομμάτι του παρασυμπαθητικού συστήματος που μας κάνι να ζουμε αρμονικά με ευτυχία και ηρεμία δεν λειτουργεί (είναι το λεγόμενο rest/digest μέρος του παρασυμπαθητικού νευρικού συστήματος). Συνειδητοποίησα λοιπόν πως η αποπροσωποποίηση και η αποπραγματοποίηση δεν είναι τίποτα άλλο από ένα παγωμα του νευρικού συστήματος. Το κάνει το μυαλό για προστασία. Ακινητοποιείται. Μπορείτε να το ψάξετε κι εσεις.
Ήθελα να τα γράψω να πάρετε όλοι και όλες κουράγιο. Υπάρχει ελπίδα. Μπορείτε να τα καταφερετε.
Καλή συνέχεια!
