Παράξενη μορφή κατάθλιψης

Καλησπέρα σε όλο το φόρουμ . Δεν ξέρω αν ειναη το σωστό θέμα για να γράψω αυτό το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε , συγχωρέστε με αν είμαι σε λάθος μέρος σαν καινούριο μέλος που είμαι . Θα ήθελα να αναφερθώ σε ένα γεγονός που σημάδεψε την ζωή μας . Χάσαμε τον παππού μου ξαφνικά . Από τα λεγόμενα και τις ενδείξεις πρέπει να έφυγε από την ζωή πολλές ώρες πριν το αντιληφθεί η γιαγιά μου καθώς ο Παππους μου είχε σηκωθεί το βράδυ να πάει τουαλέτα και τον βρήκε η γιαγια μου προς τα ξημερώματα νεκρό . Ήταν η πρώτη που τον αντίκρυσε . Ήταν πολύ αγαπημένοι μετρούσαν 50 χρόνια γάμου μαζί . Ο πόνος πολύς για όλους μας . Η γιαγια μου τέρμα στεναχωρημένη έχασε την γη κάτω από τα πόδια της . Προσπαθούσαμε όλοι μας να την στηρίξουμε ότι θα περάσει θα γίνει καλά χρειάζεται χρόνος…αφότου πέρασαν 3-4 μήνες άρχισε να παραπονιέται ότι έχει πόνο Στο στήθος ότι κάτι την καίει και πονάει . Την πηγαμε σε κάθε λογής γιατρό δεν της βρήκαν το παραμικρό . Καταλάβαμε ότι πρόκειται για ψυχολογικό . Όποτε επισκεφτήκαμε ψυχολόγους ψυχιάτρους που της έγραφαν αγωγή να ακολουθήσει αλλά με τον καιρό αντί να καλυτέρευει χειροτέρευε . Άρχισε να έχει διαφορά ξέσπασματα , να πηγαινοέρχεται πάνω κάτω χωρις να κάθεται λεπτό και να λέει όλη την ώρα τι θα απογίνω εγώ και τι θα γίνει με εμένα ;;; Η τωρινή της κατάσταση είναι σαν ένα ρομπότ κάνει μηχανικές κινήσεις ενώ τα έχει 400 Την ρωτάς για παλιά τα θυμάται ολα αλλά συμπεριφέρεται λες και είναι το τέλος του κόσμου από τότε που έχασε τον παππού . Έχει αρχίσει να τα κάνει και πάνω της κάποιες φορές και κάθε φορά που θα την δει κάποιος συγγενής και της πει μου φαίνεσαι καλύτερα εκείνη την ημέρα δεν θα υπάρχει ησυχία στο σπίτι θα είναι ανήσυχη θα πηγαινοέρχεται πέρα δώθε . Η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη . Σε όσους γιατρούς και να πηγαμε δεν βρήκαμε λύση καμία . Είναι 67 χρόνων . Υπάρχει κάποιος /α που έχει ζήσει κάτι παρόμοιο ; Πως το αντιμετώπισε ; Κάποια συμβουλή ; Πριν ξεκινήσει οποιοδήποτε αγωγή ήταν φυσιολογική απλά παραπονιόταν κάθε μέρα για το κάψιμο στο στήθος . Μετά την αγωγή που έδινε ο κάθε ψυχολόγος και ακολουθούσαμε έπαψε πλέον να είναι φυσιολογική και ξεκίνησαν ολα τα παράξενα . Δεν ξέρω τι έχει πως μπορούμε να την βοηθήσουμε με κάποιο τρόπο κάποιον ιατρό εξειδικευμένο ;

Πήγατε σε γαστρεντερολόγο?Ο πόνος και το κάψιμο στο στήθος μπορεί να είναι απλά σύμπτωμα γαστροοισοφαγικής παλιδρόμισης.Αλλάξατε πολλούς ψυχιάτρους και ο κάθε ένας της άλλαζε και την αγωγή?Την τρέλαναν την γυναίκα...Πόσο καιρό παίρνει τις διάφορες αγωγές?

Ο πρώτος γιατρός που την είδε ήταν γαστρεντολογος τις έκανε εξετάσεις δεν βρήκε το παραμικρό . Έπειτα την εξέτασε καρδιολόγος . Την είδαν πολλοί ιατροί και δεν βρήκε τίποτα . Έχει 2 χρόνια που είναι έτσι τώρα με την τελευταία αγωγή είναι κάπως καλύτερα αλλα δεν είναι φυσιολογική μιλάει θυμάται τα πάντα απαντάει αλλα αν σταματήσει τα χάπια παθαίνει κρίσεις …

Μήπως είναι Alzheimer; Την είδε νευρολόγος; Η χειροτέρευση της μνήμης σε τέτοια περίπτωση δεν αφορά το παρελθόν αλλά τα πρόσφατα γεγονότα, τι φάγαμε κλπ . Δεν υπάρχει λόγος να σταματήσει τα χάπια, και μένα η μάνα μου παίρνει αντικαταθλιπτικό μια δεκαετία αφού πέθανε ο αδερφός μου και θα τα παίρνει μια ζωή, δεν έγινε κάτι.

Αλτσχάιμερ δεν έχει , θυμάται τα πάντα απαντάει σε ολα αλλά κάνει πράγματα τα οποία δεν κάνει νορμαλ άνθρωπος . Άμα δεν πιει τα χάπια πηγαινοέρχεται πέρα δώθε συνεχώς ανοίγει τις πόρτες μπαινοβγαίνει μέσα έξω . Πράγμα το οποίο δεν είχε πριν πάρει τα αντικαταθλιπτικά , ήταν στεναχωρημένη ναι αλλά παραπονιόταν για ένα πόνο στο στήθος το οποίο οποίο γιατρό την πηγαμε λύση δεν βρήκαμε και καταλάβαμε ότι πρόκειται για ψυχολογικό και σε ψυχολόγους που την πηγαμε ο κάθε ένας έγραφε τα δικά του και λύση δεν βρήκαμε

Να μην τα κόψει αφού γίνεται χειρότερα χωρίς αυτά.

Δεν είμαι ειδική ούτε θα σε παραπέμψω να πας σε κάποιον ιατρό καθώς δεν γνωρίζω, αλλά θεωρώ ότι είναι ψυχολογικό. Πριν λίγα χρόνια ειχα περάσει και εγώ ένα παρόμοιο περιστατικό καθώς πέθανε η γιαγιά μου, και ο παππούς μου ήταν χαλια. Σκέψου ότι έπεφτε κάτω από τη στεναχώρια του και έπαιρνε ηρεμιστικά. Εμείς αυτό που κάναμε ήταν να μένει σπιτι ενός συγγενικού προσώπου, δηλαδή είχε κάποιον μαζί του σχεδόν συνέχεια. Προφανως και πήρε πολύ καιρό να το ξεπεράσει. Έχουν περάσει 3 χρόνια και ακόμα το σκέφτεται ωρες ωρες αλλά το έχει ξεπεράσει και έχουν φύγει τα ξεσπάσματα και τα κλάματα. Θέλει χρόνο και πολύ υπομονή καθώς ήταν τόσα χρόνια μαζί και είναι πολύ μεγάλη έλλειψη για εκείνη. Αυτό που θα πρότεινα λοιπόν είναι να την απασχολείται συνέχεια με κάτι και να είστε δίπλα της τώρα που σας χρειάζεται περισσότερο από τον καθένα.

Ρομπότ που κάνει μηχανικές κινήσεις; Ψάξατε για Πάρκινσον;
Αν όχι, κάντε και αυτό. Εγώ αυτό το εύκολο χαπάκι του "είναι ψυχολογικό" θα έλεγα
να μην το καταπίνετε έτσι εύκολα.