Μεγάλωνα το παιδί της αδελφής της αλλά χωρίσαμε
Καλησπέρα.
Είμαι 32 χρονών Άνδρας και εκείνη 26.
Χωρίσαμε το Απρίλιο ενώ μέναμε μαζί για 3.5 χρόνια. Τον χωρισμό τον προκάλεσα εγώ. Δηλαδή σε όποια συζήτηση και να είχαμε, πάντα κατέληγε εκεί. Ήταν όντως μια τοξική σχέση. Το θέμα είναι ότι μέχρι τα 2.5 χρονια είχαμε βελτίωση. Μέχρι που η τοξικομανείς αδελφή της επιτέλους ξέφυγε από τον "άνδρα της". Θα μου πείτε γιατί τα λέω αυτά? Εδώ είναι το θέμα όλης της υπόθεσης.
Η αδελφή της με τον "κακοποιό" που είχε μπλέξει (τουρκογυφτος) έκανε ένα πανέμορφο κοριτσάκι. Αυτό το πλασματακι ενώ δεν ήθελα ήρθε στο σπίτι μας (για 2 βδομάδες μου έλεγε) και το κρατήσαμε για 8 μήνες μέχρι που μπήκε σε παιδικό χωριό sos και τελικά υιοθετήθηκε.
Αυτούς τους μήνες τα πλήρωνα όλα εγώ στο σπίτι. Και το λέω αυτό γιατί οι γονείς (χωρισμένοι) της ήταν
Αδιάφοροι δηλαδή με το ζόρι λίγα ψώνια αντε και κανένα 50ευρω που και που. Εμβόλια του έκανα του παιδιού, ρούχα παιχνίδια κτλπ βοήθησαν οι δικοί μου. Οι μάνα της ήταν να το πάρει να το μεγαλώσει αλλά μόνο με όρους. Να παίρνει τα επιδόματα. Και επειδή περνούσε καιρός το παιδί και οι 2 μας λέγαμε ότι δεν θέλουμε να καταλήξει εκεί (στην μαμά της) αποφασίσαμε να πάει για υιοθεσία.
Με το που έφυγε ήταν πολύ χάλια η πρωην μου γιατί ένιωσε μητέρα μαζί με την μικρή. Λογικό αφού πρώτη φορά ένιωσε πως είναι η μητρική αγάπη.
Πέρασαν μήνες και όλο και ποιο συχνά το συζητούσαμε για τον χωρισμό.
Τελικά έτσι έγινε μέχρι που έφυγε για σεζόν στις 11 Μαΐου. Εκείνη την ημέρα είχε ξεχάσει ανοιχτό το κινητό της και μπήκα στο instagram και ανακάλυψα ότι μιλούσε με έναν από τον Σεπτέμβριο. (Τότε της είχα πει ότι θέλω να χωρίσουμε αλλά το πείρα πίσω.)
Δεν μιλούσαμε τόσο καιρό. Αυτή έκανε σχέση με αυτόν τώρα και συγκατοικουνε. (Εφυγε νωρις απο την σεζον) Το ξερω ότι ξεκάθαρα εγώ φταίω για τον χωρισμό μας.
Βάρεσα σκοτάδι, κλείστηκα στον εαυτό μου από την στιγμή που ήρθε η μικρή στο σπίτι και δεν συζητούσα τίποτα. Και με κανέναν. Ακόμα και μαζί της. Ήμουν αρνητικός σε οτι και να μου έλεγε. Ασπρο μου ελεγε μαυρο έλεγα. Μόνο οι δικοί μου ήξεραν για αυτή την κατάσταση που περνούσαμε. Είχα κλειστεί τελείως.
Πέρασαν τόσοι μήνες λοιπόν και την Κυριακή που μας πέρασε πείρε και τα τελευταία πράγματα της. Μιλήσαμε λίγο. Όταν την είδα έπαθα ένα μικρό σοκ αλλά αυτή ακόμη πιο πολύ.
Περασε καιρός που έχω καταλάβει το λάθος μου. Το θέμα είναι ότι πριν λίγο καιρό αποδέχτηκα το την θέλω. Πάλευα να με πίσω ότι δεν πρέπει να είναι στην ζωή μου αλλά με νίκησε η καρδιά μου.
Θέλω να τα ξαναβρουμε. Όντως το θέλω πιστεύω ότι μέσω αυτής θα γίνω καλύτερος άνθρωπος γιατί είναι και εκείνη πολύ δύσκολη σαν και εμένα. Αλλά δεν θέλει ούτε να το συζητήσει. Μιλάω με την αδελφή(έχει 2 αδελφές) της είπε ότι θα με βοηθήσει αλλά δεν δέχεται τίποτα. Με αποφεύγει! Εγώ δεν θέλω να το βάλω κάτω, ξέρω ότι θα είναι όχι. Αλλά μέσα μου λέω δεν μπορεί, κάτι πρέπει να υπάρχει. Μου λέει ότι με αγαπάει αλλά ότι έγινε έγινε τώρα. Ξέρει λέει ότι την αγαπάω πιο πολύ και από την οικογένεια της.
Πείτε μου ρε παιδιά, αλήθεια. Τι να κάνω? Την θέλω πάρα πολύ. Την αγαπώ όσο τίποτα άλλο. Αλλά ούτε να συζητήσει δεν θέλει.
