Originally Posted by
Gigi93
Καλησπέρα,
Ειμαι φιλη της κοπέλας που έχει ξανά γράψει.
Ο λόγος που γράφω είναι ο εξής:
Από μικρή κοπέλα ήμουν αρκετά ανασφαλής χαρακτήρας. Ήθελα πάντα να έχω δίπλα μου ανθρώπους. Δεν μπορούσα να μείνω μόνη μου σπίτι κτλ. Με τον μπαμπά είχα πολύ καλύτερες σχέσεις, ήμουν πιο πολύ μαζί του ενώ με τη μαμά όχι τόσο. Ήμουν πιο απόμακρη, ήταν αρκετά αυστηρή. Έχω μια αδερφή με την οποία ήθελα να κάνω συνέχεια παρέα και να είμαι δίπλα της εκείνη ήταν πιο μοναχική και δεν ήθελε πολύ παρέα μαζί μου. Θυμάμαι να με διώχνει. Το οικογενειακό περιβάλλον ήταν αρκετά κακό γιατί οι γονείς μαλώνανε και υπήρχε έντονη φασαρία στο σπίτι. Από το δημοτικό έψαχνα να κάνω παρέα με κάποια φιλη με την οποία θα μοιραζόμουν όλα τα προβλήματα μου και έτσι και έγινε απέκτησα μια φιλη πολλά χρόνια μέχρι την Τρίτη λυκειου. Τώρα είμαι 26χρ με την οποία δεν κάνω παρεα πλέον. Είχαμε ξεκόψει όταν ήμουν 20χρ κάτι το οποίο μου στοίχισε ψυχολογικά γιατί ένιωθα μονίμως μόνη μου. Φίλες άλλες ειχα κάνει αλλά δεν ταιριαζα εύκολα έτσι ώστε να μοιραστώ πολυ προσωπικές μου ανασφάλειες ή σκέψεις. Ήταν πιο τυπικές οι φιλίες αυτές. Στο ερωτικο κομμάτι δεν ειχα προχωρήσει μέχρι τα 22 μου. Με θυμάμαι όλα τα χρόνια της ζωής μου να περιτρυγιριζομαι από αγόρια και να μου αρέσει. Τρελαινομουν να είμαι δίπλα από άντρες αλλά πάντα ήθελα να έχω και τη φιλη μου παρεα. Στα 22 μου γνώρισα ένα παλικάρι με το οποίο δεν ήμουν ερωτευμένη αλλά ενθουσιασμένη και ως πρώτος μου έμεινα μαζί του μέχρι πρόσφατα που χωρισα πριν 4 μηνες. Σεξουαλικα ήμουν πολυ ευχαριστημένη και αρκετές από τις ανασφάλειες μου έφυγαν, περνούσαμε αρκετό χρόνο μαζί και με θυμάμαι αρκετά ευτυχισμένη. Βέβαια δεν ειχα φίλες όλο αυτό το διάστημα, έκανα 2 δουλειές μπορεί και 3 καμία φορά και δεν πολυ έβγαινα παρά μόνο με το αγόρι μου. Από τότε που χωρισα έχω τρομερές φοβίες πως δεν ελκύομαι από άντρες αλλά από γυναίκες. Τρομερό overthinking ξεκίνησε καθημερινώς, σε σημείο εμμονικο. Σκέφτομαι λες να είμαι; Λες να μην με ελκύουν οι άντρες; Λες για αυτό να μην είχα τόσο καιρό φίλες ; Λες από μικρή για αυτό να χρειαζόμουν μια φιλη πάντα παρέα; Μικρότερη στα 15 είχα πειραματιστεί με κοπέλα στα πλαίσια παιχνιδιού και δεν μου άρεσε. Με αγόρια πάντα ένιωθα όμορφα να με περιτρυγιριζουν και πάντα έψαχνα που βγαίνουν αυτοί να πηγαίνω με τη φιλη μου. Και φυσικά πάντα όταν μου μιλούσαν ντρεπόμουν και αγχωνόμουν. 4 μήνες τώρα όμως έχω τρομερές ανασφάλειες. Η σκέψη αυτή με στοιχειώνει και όσο το σκέφτομαι διογκώνεται και όποτε μου μιλάνε κοπέλες στρεσαρομαι να μην βγάλω τέτοια ένστικτα. Πριν 1 μήνα με φλέρταρε ένας 10χρ μεγαλύτερος μου και τρελάθηκα. Μαρεσε παρά πολύ, ένιωθα κοριτσάκι και γλυκια απέναντι του. Δεν έγινε όμως κάτι. Γενικώς η μόνη μου ολοκληρωμένη εμπειρία είναι με το αγόρι που είχα και πιο πριν είχα εμπειριες φιλάκια και τέτοια με αγόρια μόνο αλλά αισθανόμουν πάντα όμορφα.
Με θυμάμαι στα 18,19,20 να πηγαίνω στο εξωχικο μου με τακούνια και φορέματα να συναντήσω τις παρέες που θα ήταν πάντα αγόρια. Τώρα νιώθω κάπως περίεργα με τα συναισθήματα μου. Δεν ξέρω τι έχω πάθει και γιατί αισθάνομαι έτσι αλλά νιώθω περίεργα. Όποτε μιλάω με τις ξαδερφες μου για αγόρια αισθάνομαι τέλεια. Έχω φοβηθεί άπειρα, μην μου πείτε τι κακό εχει να είσαι ομοφυλόφιλος ποτε δεν είχα πρόβλημα με αυτούς , ποτε όμως αλλά κάπως εμένα αυτό μου φέρνει δυσφορία να μου συμβαίνει γιατί ποτε δεν ένιωσα ερωτικά για γυναίκες. Δεν ξέρω τι έχω πάθει και αισθάνομαι έτσι περίεργα αλλά σίγουρα μου εχει γίνει εμμονή η σκέψη και η φοβία με καθιστά δυσλειτουργική.
