Αλκοολική μητέρα/ Τραύμα

Το σκέφτηκα πολλές φορές για το αν θα άνοιγα αυτό το thread σε αυτό το forum η σε εκείνο σχετικά με τις εξαρτήσεις αλλά νομίζω πως η περίπτωση μου υπάγεται εδώ και θα εξηγήσω το γιατί.

Είμαι 22 ετών και η μητέρα μου είναι αλκοολική. Δεν είναι ο τύπος αλκοολικής μητέρας που πίνει, φέρεται έξαλλα, χτυπάει εμένα η την αδερφή μου και μετά κοιμάται και το επόμενο πρωί τα ξεχνάει. Είναι ο τύπος αλκοολικού που πίνει μέχρι αηδίας και μέχρι να μην μπορείς να συνεννοηθείς μαζί του. Εργάζεται στον τομέα υγείας ως νοσηλεύτρια και γυρνάει από την δουλειά και αρχίζει να πίνει. Και όταν λέω ότι πίνει εννοώ ότι πίνει. Αρκετά. Ας πούμε σήμερα ήπιε ένα ολόκληρο μπουκάλι κρασί του 1.5L. Θα μου πείτε γιατί βρισκόταν αυτό στο σπίτι… Η αδερφή μου και εγώ θέλαμε να φτιάξουμε μια συνταγή και ήταν ένα από τα υλικά αλλά ακόμη και αν δεν ήταν στο σπίτι, η μητέρα μου πάντα βρίσκει την ευκαιρία να το πάρει από το ράφι του σουπερμάρκετ και να το χώσει στη σακούλα με τα ψώνια. Καταναλώνει κάθε είδους αλκοόλ αλλά κυρίως κρασί και μπίρα.

Αυτό που με ενοχλεί είναι ότι από ένα σημείο και έπειτα δεν μπορεί να ακούσει τα προβλήματα μου και να μου δώσει λύση σε αυτά. Δεν μπορώ να κάνω μια σοβαρή κουβέντα μαζί της. Είναι σαν να βρίσκεται μονίμως σε μια κατάσταση καταστολής. Δεν έχει καμία διαφορά από το αν κοιμάται. Οι μόνες ώρες της ημέρας που μπορώ να της μιλήσω είναι πολύ νωρίς το πρωί και αυτό όταν εγώ έχω ξενυχτήσει για να διαβάσω για τη σχολή και εκείνη ετοιμάζεται για δουλειά. Αυτό δεν μπορώ να της το αρνηθώ, στη δουλειά της είναι εντάξει και κανείς δεν μπορεί να καταλάβει ποια ήταν η κατάσταση της το προηγούμενο απόγευμα.

Πέρα από αυτό, εγώ νιώθω μια έντονη απέχθεια για τη μυρωδιά του αλκοόλ, νιώθω ότι πλέον μπορεί να μυρίζει και ο ιδρώτας της όταν έχει πιει και πολλές φορές τελευταία όταν πάω στο σαλόνι μυρίζω έντονα αυτή τη μυρωδιά και ξαφνικά νιώθω άρρωστος και θέλω να κάνω εμετό. Τις προάλλες σφουγγάρισα όλο το σπίτι για να φύγει η μυρωδιά αυτή. Μια άλλη φορά βρισκόμουν έξω με την κοπέλα μου και είχε πιει ένα ποτήρι κρασί και όταν φιληθήκαμε με έπιασε το ίδιο συναίσθημα… ένιωθα ότι θελω να κάνω εμετό γιατί δεν μπορώ άλλο την μυρωδιά του αλκοόλ και δεν μπορώ να απαγορεύσω στην κοπέλα μου να πίνει καθώς δεν φταίει σε τίποτα που η μάνα μου είναι αλκοολική.

Ακόμη, όταν βγαίνουμε έξω οικογενειακά (πράγμα που δεν είναι τόσο συχνό αλλά έγινε καμια δυο φορές το καλοκαίρι), η μητέρα μου πίνει πριν καν βγούμε με αποτέλεσμα στο τραπέζι να φέρεται περίεργα και, αν κάποιος την παρατηρήσει, σίγουρα νιώθει άβολα με το πως κάνει, είναι σαν να βρίσκεται σε έναν δικό της κόσμο, δεν επικοινωνεί με το περιβάλλον και προσωπικά αισθάνομαι παρά πολύ άσχημα, νιώθω να ανεβαίνει η θερμοκρασία του σώματος μου και να θέλω να εξαφανιστώ από το μαγαζί. Νιώθω αυτό το αίσθημα που νιώθεις όταν δίνεις ενα πολύ αγχωτικό διαγώνισμα και δεν έχεις κοιμηθεί και η αδρεναλίνη βρίσκεται στα ύψη και καις ολόκληρος.

Σίγουρα και οι άλλοι που βρίσκονται στο τραπέζι θα νιώθουν περίεργα, σίγουρα θα το συζητάνε όταν γυρνάνε σπίτι τους αλλά δεν μπορώ να έχω και αυτό το βάρος μέσα μου. Μου είναι ήδη αρκετό το ότι εγώ πρέπει να κάνω τον γονέα στο παιδι-μητέρα μου και νιώθω ότι αυτό το βάρος δεν μπορώ άλλο να το σηκώσω. Με φθείρει παρά πολύ… Νιώθω ότι δεν θέλω να έχω καμία επαφή με τη μητέρα μου… Κάθε μέρα μαζί της είναι σαν να με γερνάει και να με σκοτώνει. Είναι βαριά αυτά που λέω και σίγουρα θα έπρεπε αυτά τα άτομα να αντιμετωπίζονται με λίγη περισσότερη συμπόνοια αλλά 5 χρόνια τώρα έχω κανει και ήρεμες συζητήσεις μαζί της και έχω τσακωθεί και αρκετές φορές μαζί της αλλά το πράγμα φαίνεται μόνο να χειροτερεύει. Τρέμω στην ιδέα του τι θα γίνει όταν βγει στη σύνταξη (κάτι όχι και τόσο μακρινό) που θα έχει όλη τη μέρα στη διάθεση της για να πίνει και κανέναν ηθικό φραγμό για το πως θα είναι στη δουλειά.

Τι γίνεται με τον υπόλοιπο περίγυρο μου; Η αδερφή μου είναι μικρότερη μου, ειναι 18 χρόνων και μολις τελείωσε με τις πανελλήνιες που σημαίνει ότι αυτό σε συνδυασμό με την εφηβεία της την έκανε να βρίσκεται αρκετές ώρες στο δωμάτιο της με αποτέλεσμα κάθε φορά που της έλεγα ότι η μαμά ήταν κάπως να μην το καταλαβαινε ακριβώς και να με θεωρούσε υπερβολικό. Ο πατέρας μου δεν είναι αλκοολικός. Για την ακρίβεια, ο πατέρας μου δεν πίνει σχεδόν καθόλου καθώς πάντα οδηγάει και αυτό είναι ένα από τα πολύ λίγα προτερήματα που μπορώ να του αποδώσω. Κατά τα αλλά, πρόκειται για μια ναρκισσιστική προσωπικότητα, ενδιαφέρεται αποκλειστικά για τον εαυτό του και θεωρεί ότι όταν εκείνος είναι καλά, όλα είναι καλά. Είναι ξερολας και κλειστομυαλος αλλά αυτά είναι πράγματα που θα μπορούσα να συζητήσω σε ένα άλλο forum. Νιώθω ότι υστερεί από άποψη συναισθηματικής νοημοσύνης και όλα τα παραπάνω τον καθιστούν ένα άτομο ολάκερα ανίκανο να βοηθήσει στην κατάσταση.

Δεν ξέρω ακριβώς γιατί κάνω αυτή τη δημοσίευση, δεν ξέρω τι περιμένω να ακούσω. Ίσως την κάνω για να γράψω όλα όσα με προβληματίσουν αλλά κάθε βοήθεια θα ήταν δεκτή.

Το θέμα είναι ότι δεν μπορείς να βοηθήσεις κάποιον που δεν θέλει να βοηθηθεί αλλά δεν ξέρω κατά ποσό αποτελεί λύση το να συνεχίζεις να πορεύεσαι με αυτόν τον αβάσταχτο σταυρό στην πλάτη σου ανυπομονώντας για τον καιρό που θα φύγεις από το σπίτι. Αυτό δεν λύνει το προβλημα από τη ριζα, διορθώνει μόνο το σύμπτωμα. Το δικό μου σύμπτωμα ενώ θα ήθελα μαζί με εμένα να φτιάξει και η μητέρα μου είτε της μιλάω είτε όχι γιατί πρώτα από όλα καταστρέφεται εκείνη τόσο ψυχικά όσο σωματικά όσο και νοητικά.

Αν φτάσατε μέχρι εδώ, σας ευχαριστώ που διαβάσατε τους προβληματισμούς μου. Περιμένω να ακούσω τις δικές σας σκεψεις…

Καλησπέρα. Καλά έκανες και άνοιξες θέμα στο φόρουμ να μιλήσεις για αυτά που σε προβληματιζουν. Αν θες μπορείς να ανοίξεις ακόμη ένα θέμα για να μιλήσεις για τον πατέρα σου (επειδή το ανάφερες).
Πιστεύω ότι ο λόγος που πλέον νιώθεις αηδία με τη μυρωδιά του αλκοόλ, είναι επειδή έφτασες να μην αντέχεις με την όλη κατάσταση. Δηλαδή δεν αηδιάζεις με το αλκοόλ αλλά με την κατάσταση της μητέρας σου. Που είναι φυσιολογικό.
Μην νιώθεις άσχημα που εκφράζεσαι όπως εκφράζεσαι. Ναι αυτοί που είναι αλκοολικοί χρειάζονται συμπαράσταση, κατανόηση και ότι για κάποιο λόγο πίνουν αλλά είσαι παιδί. Είσαι το παιδί της. Μπορείς μέχρι ενός σημείου να την καταλάβεις, αλλά αν η συμπεριφορά της επηρεάζει και εσένα καλά κάνεις και το εκφράζεις. Το πρόβλημα θα ήταν να μη σε ενοχλεί, να θεωρείς όλη αυτή την κατάσταση φυσιολογική.
Αυτά είναι λίγα σχόλια για τους προβληματισμούς σου.

Με τη μητέρα σου, όταν είναι σε συζητήσιμη φάση, έχεις κάνει μια ήρεμη συζήτηση; Να της καθρεφτίσεις τη συμπεριφορά της; Να της εξηγήσεις πως σε επηρεάζει και εσένα; Να ακούσεις τι είναι αυτό που την απασχολεί; Ο πατέρας σου τι λέει για αυτή την κατάσταση; Η σχέση των γονιών σου πως είναι;

Quote:

---

Originally Posted by george1520

Με τη μητέρα σου, όταν είναι σε συζητήσιμη φάση, έχεις κάνει μια ήρεμη συζήτηση; Να της καθρεφτίσεις τη συμπεριφορά της; Να της εξηγήσεις πως σε επηρεάζει και εσένα; Να ακούσεις τι είναι αυτό που την απασχολεί; Ο πατέρας σου τι λέει για αυτή την κατάσταση; Η σχέση των γονιών σου πως είναι;

---

Η αλήθεια είναι πως επειδή το πρόβλημα έχει ξεκινήσει εδώ και 4-5 χρόνια όπως ανέφερα, έχω περάσει και από συζητήσεις ήρεμες αλλά και έντονες με τη μητέρα μου η οποία όμως αδιαφορεί για το πως νιώθω, απαντάει με ένα «ναι εντάξει» και γενικά έχει θέμα με το να «της την λες» σε όλους τους τομείς. Δεν θεωρεί ότι τα κάνει όλα σωστά- ίσα ίσα νομίζω ότι θίγεται επειδή καταλαβαίνει το ότι ο άλλος έχει δίκιο. Εγώ εκφράσει με κάθε τρόπο τον εκνευρισμό μου για τη συμπεριφορά της και μάλιστα επειδή πρόσφατα πέθανε η αδερφή της έχω φέρει αρκετά συχνά ως παράδειγμα το ποσό την ενοχλούσε όταν η θεία μου έκανε πράγματα με τα οποία η μητέρα μου δεν συμφωνούσε η είχε γενικά μια συμπεριφορά που δεν ενέκρινε η μάνα μου (ξέρω ότι σε αυτό το σημείο θα μπορούσε να αποδοθεί στη μαμά μου ένα «ελαφρυντικό» αλλά οφείλω να τονίσω πως ο θάνατος της θείας μου δεν επιβάρυνε την κατάσταση της και τον αλκοολισμό της. Για την ακρίβεια, επειδή η θεία μου έλεγε αρκετά συχνά ψέματα στη μητέρα μου και είχε μια σχέση με έναν πολύ νεότερο άνδρα (ο οποίος ήταν μαζί της επιβεβαιωμένα για τα χρήματα αλλά η θεία μου αρνούνταν να το καταλάβει), νιώθω ότι όσο ζούσε η θεία μου είχε συνέχεια αυτό το βάρος της. Επομένως, εφόσον έχει περάσει και εκείνη κατά μια έννοια από τη θέση μου περίμενα ότι θα με καταλάβαινε αλλά δεν είναι έτσι τα πράγματα…

Η απάντηση της μητέρας μου στο τι είναι αυτό που την απασχολεί είναι ότι «έχει κατάθλιψη». Έχω κουραστεί που πλέον σαν είδος έχουμε απλώς αποδεχτεί μια ψυχική νόσο και την έχουμε κάνει και ταμπέλα ενώ πραγματικά υπάρχει ελπίδα και μπορείς να βγεις από αυτό… Η μαμά μου κουράζεται στη δουλειά πράγμα το οποίο καταλαβαίνω και σέβομαι αλλά όλος ο κόσμος κουράζεται στη δουλειά του….

Ο πατέρας μου όπως ανέφερα δεν έχει καθόλου
Τη λέξη συμπόνοια στο λεξικό του, ειλικρινά συναισθηματικά πάσχει και δεν μπορεί να καταλάβει ούτε εμένα ούτε τη μάνα μου. Το μόνο που τον νοιάζει είναι ο εαυτός του. Όταν του λέω ότι η μαμά πάλι ήπιε λέει «το ξέρω τι να κάνω». Δεν αγοράζει αυτός τα κρασιά κτλ αλλά δεν γίνεται να είναι σαν να αδιαφορεί. Σίγουρα αν δεν ήταν τόσο νάρκισσος θα ενοχλούταν και αυτός από την συμπεριφορά της μητέρας μου… Και στο κάτω κάτω εκείνος θα μπορούσε να βοηθήσει κάπως την κατάσταση με την έννοια ότι θα μπορούσε να την πάει σε κάποιο κέντρο απεξάρτησης η για να μην είναι τόσο μπαμ να πάει σε κάποιον σύμβουλο η ψυχολόγο τη μαμά μου, καθώς εκείνος έχει τα χρήματα για να την πάει. Εγώ ακόμα σπουδάζω και δεν έχω αυτή τη δυνατότητα ελπίζω όμως να την έχω σύντομα.

Αυτό που έχω σκεφτεί είναι μήπως μίλαγα σε κάποιον από τους γιατρούς της αλλά φοβάμαι το γεγονός ότι είναι στο ίδιο εργασιακό περιβάλλον με εκείνη (Πραγματικά επαγγελματικά ξανά λέω δεν μπορείς να καταλάβεις ότι αυτή η γυναίκα είναι αλκοολική αλλά δεν θέλω και να βάλω φιτιλιές και να την κάνω να χάσει τη δουλειά της.)

Quote:

---

Originally Posted by whatwasimadefor

Η αλήθεια είναι πως επειδή το πρόβλημα έχει ξεκινήσει εδώ και 4-5 χρόνια όπως ανέφερα, έχω περάσει και από συζητήσεις ήρεμες αλλά και έντονες με τη μητέρα μου η οποία όμως αδιαφορεί για το πως νιώθω, απαντάει με ένα «ναι εντάξει» και γενικά έχει θέμα με το να «της την λες» σε όλους τους τομείς. Δεν θεωρεί ότι τα κάνει όλα σωστά- ίσα ίσα νομίζω ότι θίγεται επειδή καταλαβαίνει το ότι ο άλλος έχει δίκιο. Εγώ εκφράσει με κάθε τρόπο τον εκνευρισμό μου για τη συμπεριφορά της και μάλιστα επειδή πρόσφατα πέθανε η αδερφή της έχω φέρει αρκετά συχνά ως παράδειγμα το ποσό την ενοχλούσε όταν η θεία μου έκανε πράγματα με τα οποία η μητέρα μου δεν συμφωνούσε η είχε γενικά μια συμπεριφορά που δεν ενέκρινε η μάνα μου (ξέρω ότι σε αυτό το σημείο θα μπορούσε να αποδοθεί στη μαμά μου ένα «ελαφρυντικό» αλλά οφείλω να τονίσω πως ο θάνατος της θείας μου δεν επιβάρυνε την κατάσταση της και τον αλκοολισμό της. Για την ακρίβεια, επειδή η θεία μου έλεγε αρκετά συχνά ψέματα στη μητέρα μου και είχε μια σχέση με έναν πολύ νεότερο άνδρα (ο οποίος ήταν μαζί της επιβεβαιωμένα για τα χρήματα αλλά η θεία μου αρνούνταν να το καταλάβει), νιώθω ότι όσο ζούσε η θεία μου είχε συνέχεια αυτό το βάρος της. Επομένως, εφόσον έχει περάσει και εκείνη κατά μια έννοια από τη θέση μου περίμενα ότι θα με καταλάβαινε αλλά δεν είναι έτσι τα πράγματα…

Η απάντηση της μητέρας μου στο τι είναι αυτό που την απασχολεί είναι ότι «έχει κατάθλιψη». Έχω κουραστεί που πλέον σαν είδος έχουμε απλώς αποδεχτεί μια ψυχική νόσο και την έχουμε κάνει και ταμπέλα ενώ πραγματικά υπάρχει ελπίδα και μπορείς να βγεις από αυτό… Η μαμά μου κουράζεται στη δουλειά πράγμα το οποίο καταλαβαίνω και σέβομαι αλλά όλος ο κόσμος κουράζεται στη δουλειά του….

Ο πατέρας μου όπως ανέφερα δεν έχει καθόλου
Τη λέξη συμπόνοια στο λεξικό του, ειλικρινά συναισθηματικά πάσχει και δεν μπορεί να καταλάβει ούτε εμένα ούτε τη μάνα μου. Το μόνο που τον νοιάζει είναι ο εαυτός του. Όταν του λέω ότι η μαμά πάλι ήπιε λέει «το ξέρω τι να κάνω». Δεν αγοράζει αυτός τα κρασιά κτλ αλλά δεν γίνεται να είναι σαν να αδιαφορεί. Σίγουρα αν δεν ήταν τόσο νάρκισσος θα ενοχλούταν και αυτός από την συμπεριφορά της μητέρας μου… Και στο κάτω κάτω εκείνος θα μπορούσε να βοηθήσει κάπως την κατάσταση με την έννοια ότι θα μπορούσε να την πάει σε κάποιο κέντρο απεξάρτησης η για να μην είναι τόσο μπαμ να πάει σε κάποιον σύμβουλο η ψυχολόγο τη μαμά μου, καθώς εκείνος έχει τα χρήματα για να την πάει. Εγώ ακόμα σπουδάζω και δεν έχω αυτή τη δυνατότητα ελπίζω όμως να την έχω σύντομα.

Αυτό που έχω σκεφτεί είναι μήπως μίλαγα σε κάποιον από τους γιατρούς της αλλά φοβάμαι το γεγονός ότι είναι στο ίδιο εργασιακό περιβάλλον με εκείνη (Πραγματικά επαγγελματικά ξανά λέω δεν μπορείς να καταλάβεις ότι αυτή η γυναίκα είναι αλκοολική αλλά δεν θέλω και να βάλω φιτιλιές και να την κάνω να χάσει τη δουλειά της.)

---

Τι να πεις σε κάποιο από τους γιατρούς της; Πως το σκέφτεσαι;
Έχεις συγγενείς που να νοιάζονται;
Η μητέρα σου βρήκε μια δικαιολογία να λέει σε εσάς και στον εαυτό της (έχω κατάθλιψη) και ο πατέρας σου που προφανώς έχει μερίδιο για αυτό που της συμβαίνει - σας συμβαίνει βολεύεται (για δικούς του λόγους).
Δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι να ταρακουνήσεις έναν άνθρωπο που προτιμάει να πίνει για να ξεχαστεί από το να κάνει κάτι για να βελτιώσει τη ψυχική του υγεία και τη ζωή του ολόκληρη.

Quote:

---

Originally Posted by george1520

Τι να πεις σε κάποιο από τους γιατρούς της; Πως το σκέφτεσαι;
Έχεις συγγενείς που να νοιάζονται;
Η μητέρα σου βρήκε μια δικαιολογία να λέει σε εσάς και στον εαυτό της (έχω κατάθλιψη) και ο πατέρας σου που προφανώς έχει μερίδιο για αυτό που της συμβαίνει - σας συμβαίνει βολεύεται (για δικούς του λόγους).
Δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι να ταρακουνήσεις έναν άνθρωπο που προτιμάει να πίνει για να ξεχαστεί από το να κάνει κάτι για να βελτιώσει τη ψυχική του υγεία και τη ζωή του ολόκληρη.

---

Σίγουρα δεν είναι εύκολο να την ταρακουνήσω και αυτό το έχω καταλάβει πλήρως αλλά δεν γίνεται και να αδιαφορήσω. Στους γιατρούς της σκέφτομαι να πω ότι συμβαίνει αυτό και αυτό στο σπίτι και σίγουρα επειδή είναι επικίνδυνο για την υγεία της εκείνοι ως «επιστήμονες» μπορούν να της βάλουν ένα φρένο αν της πουν τύπου ότι απαγορεύεται να πίνει πάνω από μια τάδε ποσότητα καθώς υπάρχει κίνδυνος για την υγεία της, πράγμα το οποίο δεν είναι και ψέμα. Εξάλλου παίρνει και φάρμακα παράλληλα και επομένως αυτή η αλληλεπίθεση ουσιών όντως αποτελεί κίνδυνο για την υγεία της.

Γεια σου whatwasimadefor . Λυπάμαι για αυτό που περνάς.
Προσωπικά δεν είμαι σίγουρη αν είναι καλή ιδέα να μιλήσεις σε κάποιον από τους γιατρούς.
Εαν επικοινωνουσες με κάποιο κέντρο απεξάρτησης ,Ανώνυμους αλκοολικούς για να πάρεις κάποια πιο εξειδικευμένη γνωμη;;
Υ.Γ καταλαβαίνω πως νιώθεις ότι έχεις ευθύνη για την μητέρα σου, αλλά μεγαλύτερη ευθύνη έχεις απέναντι στον εαυτό σου , πρόσεξε να μην τον χάσεις στην προσπάθεια σου να την βοηθήσεις. Να είσαι καλά.

Έλα ρε κι εγώ πίνω από σόι εμείς το έχουμε για τιμή δω χαμού στο νησί

Νομίζω πως δεν θα ήταν καλό να μιλήσεις με τους γιατρούς, γιατί συμφωνώ με την πρώτη σου
άποψη πως θα έμπλεκε η μητέρα σου. Είναι το εργασιακό της περιβάλλον και πολύ εύκολα τα πράγματα
μπορούν να πάνε κατά διαόλου εκεί. Ήδη μου κάνει εντύπωση πως μπορεί και λειτουργεί στην εργασία της.
Το ζήτημα είναι ότι δε θέλει η ίδια, θες εσύ να απεξαρτηθεί και η απεξάρτηση χωρίς να τη θέλει δε θα πετύχει.
Είναι καίριο να είναι δική της η πρωτοβουλία. Και μοιάζει να μην έχει πιάσει πάτο, γιατί τότε συνήθως χτυπάει η
καμπάνα και έρχεται η απόφαση.

Με προβλημάτισε το γεγονός ότι και μόνο η μυρωδιά του αλκοόλ σε επηρεάζει τόσο, λυπάμαι που όλο αυτό
σε επηρεάζει και σε άλλους τομείς της καθημερινότητας. Όμως, θα ήθελα να σε ρωτήσω, πες ότι δεν το συνειδητοποιεί
η ίδια, το τραβάει όπως πάει, ενώ ο πατέρας σου παραμένει στην κοσμάρα του, τότε τι γίνεται;
Υπάρχεις κι εσύ, που δε μπορεί να πάρεις το ρόλο του σωτήρα της, έχεις ζωή να ζήσεις. Δική σου ζωή, όχι των άλλων.

Γεια σου. Ζητώ ειλικρινά συγγνώμη για την εμπειρία σας. Δεν είμαι σίγουρος αν πρέπει να μιλήσω με γιατρό, προσωπικά. Εάν χρειάζεστε πιο ενδελεχή θεραπεία, θα έρθετε σε επαφή με τους Ανώνυμους Αλκοολικούς, μια μονάδα θεραπείας απεξάρτησης από τα ναρκωτικά;