Originally Posted by
whatwasimadefor
Η αλήθεια είναι πως επειδή το πρόβλημα έχει ξεκινήσει εδώ και 4-5 χρόνια όπως ανέφερα, έχω περάσει και από συζητήσεις ήρεμες αλλά και έντονες με τη μητέρα μου η οποία όμως αδιαφορεί για το πως νιώθω, απαντάει με ένα «ναι εντάξει» και γενικά έχει θέμα με το να «της την λες» σε όλους τους τομείς. Δεν θεωρεί ότι τα κάνει όλα σωστά- ίσα ίσα νομίζω ότι θίγεται επειδή καταλαβαίνει το ότι ο άλλος έχει δίκιο. Εγώ εκφράσει με κάθε τρόπο τον εκνευρισμό μου για τη συμπεριφορά της και μάλιστα επειδή πρόσφατα πέθανε η αδερφή της έχω φέρει αρκετά συχνά ως παράδειγμα το ποσό την ενοχλούσε όταν η θεία μου έκανε πράγματα με τα οποία η μητέρα μου δεν συμφωνούσε η είχε γενικά μια συμπεριφορά που δεν ενέκρινε η μάνα μου (ξέρω ότι σε αυτό το σημείο θα μπορούσε να αποδοθεί στη μαμά μου ένα «ελαφρυντικό» αλλά οφείλω να τονίσω πως ο θάνατος της θείας μου δεν επιβάρυνε την κατάσταση της και τον αλκοολισμό της. Για την ακρίβεια, επειδή η θεία μου έλεγε αρκετά συχνά ψέματα στη μητέρα μου και είχε μια σχέση με έναν πολύ νεότερο άνδρα (ο οποίος ήταν μαζί της επιβεβαιωμένα για τα χρήματα αλλά η θεία μου αρνούνταν να το καταλάβει), νιώθω ότι όσο ζούσε η θεία μου είχε συνέχεια αυτό το βάρος της. Επομένως, εφόσον έχει περάσει και εκείνη κατά μια έννοια από τη θέση μου περίμενα ότι θα με καταλάβαινε αλλά δεν είναι έτσι τα πράγματα…
Η απάντηση της μητέρας μου στο τι είναι αυτό που την απασχολεί είναι ότι «έχει κατάθλιψη». Έχω κουραστεί που πλέον σαν είδος έχουμε απλώς αποδεχτεί μια ψυχική νόσο και την έχουμε κάνει και ταμπέλα ενώ πραγματικά υπάρχει ελπίδα και μπορείς να βγεις από αυτό… Η μαμά μου κουράζεται στη δουλειά πράγμα το οποίο καταλαβαίνω και σέβομαι αλλά όλος ο κόσμος κουράζεται στη δουλειά του….
Ο πατέρας μου όπως ανέφερα δεν έχει καθόλου
Τη λέξη συμπόνοια στο λεξικό του, ειλικρινά συναισθηματικά πάσχει και δεν μπορεί να καταλάβει ούτε εμένα ούτε τη μάνα μου. Το μόνο που τον νοιάζει είναι ο εαυτός του. Όταν του λέω ότι η μαμά πάλι ήπιε λέει «το ξέρω τι να κάνω». Δεν αγοράζει αυτός τα κρασιά κτλ αλλά δεν γίνεται να είναι σαν να αδιαφορεί. Σίγουρα αν δεν ήταν τόσο νάρκισσος θα ενοχλούταν και αυτός από την συμπεριφορά της μητέρας μου… Και στο κάτω κάτω εκείνος θα μπορούσε να βοηθήσει κάπως την κατάσταση με την έννοια ότι θα μπορούσε να την πάει σε κάποιο κέντρο απεξάρτησης η για να μην είναι τόσο μπαμ να πάει σε κάποιον σύμβουλο η ψυχολόγο τη μαμά μου, καθώς εκείνος έχει τα χρήματα για να την πάει. Εγώ ακόμα σπουδάζω και δεν έχω αυτή τη δυνατότητα ελπίζω όμως να την έχω σύντομα.
Αυτό που έχω σκεφτεί είναι μήπως μίλαγα σε κάποιον από τους γιατρούς της αλλά φοβάμαι το γεγονός ότι είναι στο ίδιο εργασιακό περιβάλλον με εκείνη (Πραγματικά επαγγελματικά ξανά λέω δεν μπορείς να καταλάβεις ότι αυτή η γυναίκα είναι αλκοολική αλλά δεν θέλω και να βάλω φιτιλιές και να την κάνω να χάσει τη δουλειά της.)