Δουλειά και κατάθλιψη

Ανοιγω λοιπόν αυτό το thread, με αφορμή την θετική απάντηση που έλαβα επειτα απο συνεντεξη που είχα για να ξεκινήσω σε μια νέα δουλεια.

Να πω εδω οτι έχω καταθλιπτικη προσωπικότητα, είμαι θλιμμένη από όσο με θυμάμαι δηλαδή. Υπέφερα αρκετά χρόνια με την κοινωνική φοβία που κατάφερνε αρκετα να με κάνει να μην μπορώ να λειτουργώ κανονικά στην ζωή μου.

Δεν εχω τρελη προυπηρεσια δεν αντεχα και πανω απο ενα χρονο. Ουσιαστικα εμενα μεχρι να μην αντεχω αλλο. Παντα πιστευα οτι οι αλλοι το εβλεπαν πως δεν ταιριαζα στο περιβαλλον ( δεν μιλουσα πολυ γιατι ηταν χορος εργασιας, ο καθενας κοιταζε να βγαλει την δουλεια και ενιωθα οτι θα κρινομουν γενικα) δυσκολευομουν παντα να προσαρμοστω. Ηταν και η δουλεια που ειχε τετοιες απαιτησεις αλλα και αρκετη συναναστροφη με κοσμο.

Με θεραπεια το βελτιωσα σε σημαντικο βαθμο αλλα ειναι κατι το ποιο δεν παυει να υπαρχει. Το ζητημα ειναι πως αν εχεις καταθλιψη και γενικα δεν εισαι ευτυχισμενος πρεπει να αφιερωνεις χρονο για τον εαυτο σου μεχρι να αισθανεσαι καλυτερα. Δυστυχως με το να δουλευεις ταυτοχρονα και να γεμιζεις καθε μερα με επιπλεον αρνητικες εμπειριες και απλα να το υπομενεις ειναι μετα θεμα χρονου να τα παρατησεις.
Πραγματικα πρεπει να εχεις υποκριτικες ικανοτητες για να μην φαινεται , γιατι οπως και να εχει δεν εχουμε ολοι γεννηθει πλουσιοι αλλα αν θες να τα βγαζεις περα οικονομικα και ακομα να ακουλουθησεις μια καριερα δεν εχει καμια σημασια το ποσο χαλια αισθανεσαι μεσα σου.

Οι λογαριασμοι θα τρεχουν, ο ψυχολογος πανακριβος και αν πεις κανω διαλλειμα για λιγο μενεις πισω στην καριερα σου και σε ρωτανε μετα στις συνεντεξεις γιατι δεν δουλευες εκεινο το διαστημα φερνοντας εσενα σε δυσκολη θεση.



Πραγματικα αν ταυτιζεται καποιος με αυτα, πως τα βγαζετε περα ??

Ταυτίζομαι κάπως αλλά επειδή είχα πάντα ανάγκη τα λεφτά κοιτούσα να δουλεύω ή να παίρνω επιδόματα διαφόρου είδους ώστε να μην μένω ποτέ άφραγκη από 23 χρονών και πάντα παλεύω για τα λεφτά. Έχω σχιζοσυναισθηματική διαταραχή και είμαι ΑΜΕΑ ουσιαστικά (δήθεν) αλλά κάνω ό,τι μπορώ για τα λεφτά, τρέχω οπουδήποτε για τα λεφτά και πάνω απ' όλα βάζω τα λεφτά κι ας παίρνω 9 χάπια την ημέρα λέω στον εαυτό μου πως θα αντέξω και θα βγάλω την δουλειά. Έτσι τα βγάζω πέρα γιατί έχω έναν αδερφό που σπουδάζει στο Αριστοτέλειο και πρέπει να του στέλνω τουλάχιστον 250 ευρώ για να περνάει καλά το παιδάκι μου συν να περάσω κι εγώ. Βγάλε συμπέρασμα. Δούλευε σε ο,τι καλύτερο βρεις, απλά δούλευε.

Εγώ πάλι χέστηκα για την δουλειά και δε θα ξαναδούλευα αν μπορούσα. Αυτή η εργατίστικη ηθική και το ξεπούλημά μας για να ζούμε είναι το χειρότερο. Εντωμεταξύ έχω παρατήσει θέσεις με πολλά χρήματα γιατί μου γαμάγαν την ψυχή και τώρα παίρνω τρεις και μία. Δε θα ξαναδούλευα φυσικά αν είχα τη δυνατότητα, γιατί να το κάνω; Για να ρίχνω λαδάκι στη μηχανή να τσουλάνε καλά τα γρανάζια της; Είμαστε καλά, άριστα εξαρτήματα, αυτό κάνουμε, έχω την επίγνωση ότι το κάνω αλλά προς το παρόν δεν έχω επιλογή αν θέλουμε να τη βγάζουμε. Αλλά περήφανη γι αυτό, όχι, βέβαια και δεν είμαι. Να χαπακωνόμαστε για να αντέχουμε, ε βέβαια, πόσο βολικό! Αντί να φρικάρουμε που απ' αυτό τουλάχιστον μπορεί να βγει κάτι, να κουμπωνόμαστε για να μας έχουν στο κοπάδι.

Quote:

---

Originally Posted by Berry_Bee

Ανοιγω λοιπόν αυτό το thread, με αφορμή την θετική απάντηση που έλαβα επειτα απο συνεντεξη που είχα για να ξεκινήσω σε μια νέα δουλεια.

Να πω εδω οτι έχω καταθλιπτικη προσωπικότητα, είμαι θλιμμένη από όσο με θυμάμαι δηλαδή. Υπέφερα αρκετά χρόνια με την κοινωνική φοβία που κατάφερνε αρκετα να με κάνει να μην μπορώ να λειτουργώ κανονικά στην ζωή μου.

Δεν εχω τρελη προυπηρεσια δεν αντεχα και πανω απο ενα χρονο. Ουσιαστικα εμενα μεχρι να μην αντεχω αλλο. Παντα πιστευα οτι οι αλλοι το εβλεπαν πως δεν ταιριαζα στο περιβαλλον ( δεν μιλουσα πολυ γιατι ηταν χορος εργασιας, ο καθενας κοιταζε να βγαλει την δουλεια και ενιωθα οτι θα κρινομουν γενικα) δυσκολευομουν παντα να προσαρμοστω. Ηταν και η δουλεια που ειχε τετοιες απαιτησεις αλλα και αρκετη συναναστροφη με κοσμο.

Με θεραπεια το βελτιωσα σε σημαντικο βαθμο αλλα ειναι κατι το ποιο δεν παυει να υπαρχει. Το ζητημα ειναι πως αν εχεις καταθλιψη και γενικα δεν εισαι ευτυχισμενος πρεπει να αφιερωνεις χρονο για τον εαυτο σου μεχρι να αισθανεσαι καλυτερα. Δυστυχως με το να δουλευεις ταυτοχρονα και να γεμιζεις καθε μερα με επιπλεον αρνητικες εμπειριες και απλα να το υπομενεις ειναι μετα θεμα χρονου να τα παρατησεις.
Πραγματικα πρεπει να εχεις υποκριτικες ικανοτητες για να μην φαινεται , γιατι οπως και να εχει δεν εχουμε ολοι γεννηθει πλουσιοι αλλα αν θες να τα βγαζεις περα οικονομικα και ακομα να ακουλουθησεις μια καριερα δεν εχει καμια σημασια το ποσο χαλια αισθανεσαι μεσα σου.

Οι λογαριασμοι θα τρεχουν, ο ψυχολογος πανακριβος και αν πεις κανω διαλλειμα για λιγο μενεις πισω στην καριερα σου και σε ρωτανε μετα στις συνεντεξεις γιατι δεν δουλευες εκεινο το διαστημα φερνοντας εσενα σε δυσκολη θεση.



Πραγματικα αν ταυτιζεται καποιος με αυτα, πως τα βγαζετε περα ??

---

Η ανάγκη μας κάνει και η αίσθηση ότι πρέπει να τα καταφέρω, άλλος μπορεί να έχει ενσωματώσει μια αίσθηση καθήκοντος άλλος θα το πει ένστικτο αυτοσυντήρησης ή επιβίωσης, άλλος κάπως αλλιώς. Όπως και να έχει, όπως σε όλα τα προβλήματα αυτής της φύσεως, η ψυχοθεραπεία και η αγωγή βοηθούν για να αντέχουμε όπως λέει ο φίλος ή για να μην υποφέρουμε αδίκως όπως λέω εγώ (αν και το έχω σκεφτεί παλιότερα κι εγώ όπως ο φίλος, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι δεν με βοηθάει να σκέφτομαι έτσι). Πάντως, αυτό που έχω παρατηρήσει είναι ότι σίγουρα τα προβλήματα που έχω μου έχουν δώσει μια καλή δικαιολογία να μην εξελιχθω όπως μπορούσα ή με εμπόδισαν να εξελιχθω όπως μπορούσα, ακόμη δεν έχω καταλήξει σε ποια εκδοχή πιστεύω.

@Berry_Bee, σε νιώθω για τον κόσμο, πάντα έψαχνα για δουλειά/δουλεία που να ήμουν με όσο λιγότερους
ανθρώπους γύρω μου. Πχ σε ένα γραφείο απομονωμένο από άλλους. Υπάρχουν πιο μοναχικά μέρη δηλαδή, για όσους δε
μπορούν ή δε θέλουν να έχουν πολλά πολλά για τους δικούς τους λόγους. Δούλευα σε δουλειά που δεν έβλεπα παρά έναν άνθρωπο την ημέρα, τώρα είμαι σε μία που βλέπω δύο. :D

Έχω και διάφορα δυσάρεστα όταν με ενοχλούν πράγματα ή φτάσει το πράγμα στο δεν πάει άλλο,
οπότε αυτή ήταν η προφύλαξή μου. Λιγότερες επαφές, λιγότερα ερεθίσματα, λιγότερα προβλήματα.
Και υπάρχουν και οι ωτοασπίδες. Μαγικό πράγμα. :D