ΘΥΜΑ ΑΣΠΕΡΓΚΕΡ,Ο ΑΤΕΛΕΙΩΤΟΣ ΚΥΚΛΟΣ ΨΥΧΙΚΟΥ ΠΟΝΟΥ

Καλησπέρα σας παιδιά,ονομάζομαι Βασίλης και είμαι 16 ετών,χαίρομαι πάρα πολύ που κατάφερα να συνδεθώ στο Forum Support και επιτέλους θα μοιραστώ το πρόβλημα που με βασανίζει χρόνια τώρα ειδικά στην εφηβεία.Θα ήθελα να σας πω ότι πρόσφατα έκανα μία διάγνωση και όπως μπορείτε να μαντέψετε και από τον τίτλο,ναι,είμαι άλλος ένας επιπλέον άνθρωπος που έχει άσπεργκερ που η ζώη του είναι κατεστραμμένη καιρό τώρα και όσο πάει χειροτερεύει.Ο λόγος που γράφω έδω είναι ξεκάθαρα για βοήθεια,χρειάζομαι πραγματική βοήθεια διότι όπου αλλού να γράφω όλος ο κόσμος με αγνοεί,είτε από social media,είτε στη πραγματικότητα.Πραγματικά έχω φτάσει σε ένα ανεξήγητο επίπεδο μιζέριας,όλοι οι ανθρώποι που με βλέπουν ειδικά στο σχολείο μου σχηματίζουν απαίσια εντύπωση για εμένα,κάθομαι μόνος μου στα διαλλείματα ακόμα και στην τάξη δεν έχω διπλανό,το μόνο που κάνω είναι να περπατάω μόνος μου και να περιμένω να περάσει η ώρα,κανένας συνομήλικος δεν με θέλει για φίλο και αυτό με σκοτώνει,όλοι με βαριούνται.Πέρυσι με βρίζανε και με λέγανε όλη η τάξη "αυτιστικό" και ακομα χειρότερα.Ακόμα και στο σπίτι μου περνάω χάλια,μέρα νύχτα την βγάζω σκρολάρωντας χωρίς κανένα νόημα και όταν βγαίνω έξω είμαι μόνο με τον μπαμπά μου.Έχω αναφέρει το πρόβλημα μου στους γονείς,πιστεύουν οτι με καταλαβαίνουν αλλά ουτε καν και το μόνο που κάνουν είναι να μου δίνουν συμβουλές που δίνουν σε 5χρονο,λόγου χάρη "θα δεις όλα θα πάνε καλά",ναι μόνο καλά δε πάνε.Πάντως θέλω να σας πω επίσης πως πραγματικά έχω μισήσει τη ζωή μου,προσπαθώ να βρίσκω χαρά από κάπου αλλά τίποτα είναι μάταιο,πηγαίνω καράτε για να εκτονώνομαι και με την ελπίδα ότι θα βρω φίλους αλλά και εκεί κανένας δε με συμπαθεί και με αντιμετωπίζουν λες και δεν υπάρχω εκεί ή είμαι κάτι ασήμαντο,οι γονείς μου λένε ότι φταίει που δε μιλάω,εγώ όμως πολλές φορές προσπαθώ να μιλάω όσο μπορώ αλλά συνέχεια μπλοκάρω και καταλήγω να επικοινωνώ σαν έναν αμόρφωτο ηλίθιο και αυτή η καραμέλα χρόνια τώρα μέχρι και σημερα,αλλά οι γονείς δε θέλουν να δουν την αλήθεια,επιμένουν να λένε ότι δε προσπαθώ.Επίσης συνέχεια παρασκέφτομαι διάφορα γιατί πιστεύω ότι θα με βοηθήσει αλλά τίποτα,δεν αλλάζει τα σκατά που περνάω με κάνει χειρότερα χωρίς να το καταλαβαίνω.Έχω κουραστεί σοβαρά με αυτή την ζωή και τον κόσμο,πολλές φορές έχω σκεφτεί την αυτοκτονία γιατί πραγματικά δεν υπάρχει διαφυγή σε αυτην την αργή κόλαση και τον πόνο που περνάω κάθε λεπτό χωρίς σταματημό,συνέχεια σκέφτομαι και μου λέει το μυαλό μου "κανείς δε νοιάζεται για εσένα και με τι ασχολείσαι,όλοι αδιαφορούν,είσαι τελείως μόνος" και μετά τρελαίνομαι και χτυπιέμαι μόνος μου.Φοβάμαι ακόμα και να βγαίνω έξω γιατί ακόμα και τον ξένο που βλέπω να με αγνοεί οπως είναι το φυσιολογικό,παθαίνω ψυχολογικό.Έχω σοβαρό θέμα,είμαι ψυχιατρικά και βαρία άρρωστος.Σας παρακαλώ χρειάζομαι οπωσδήποτε τη βοήθεια σας,ακόμα και σε ψυχίατρο που πηγαίνω χρόνια τώρα,μόνο χειρότερα γίνομαι.Συνέχεια λέω πως θέλω να αυτοκτόνησω αλλά φοβάμαι δε μπορώ γιατί πρώτον θα κάνω μέγαλο κακό στους γονείς μου οι οποίοι προσπάθησαν τα πάντα για έμενα και δε τους αξίζει τόσος πόνος,άρα δε το επιτρέπω αυτό και δεύτερον θα πάω στη κόλαση.Γι αυτό ΔΕ ΞΕΡΩ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ,ΥΠΟΦΕΡΩ,αισθάνο μαι ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΣ να περνάω αυτήν την ζωή που ειναι μόνο πόνος,είμαι συνέχεια μόνος στο σπιτι χωρίς να μου στέλνουν απολύτως κανένα μύνημα ποτέ κανείς,ακόμα και η ψυχοθεραπεία δε βοήθησε,τι να κάνω για να αγαπήσω αυτή τη ζωή έστω και ελάχιστα,πείτε μου σας ικετεύω.Ακομα και να μιλάω σε κόσμο με τον τρόπο μου δε καταφέρνω να προσεγγίσω ποτέ κανέναν ή να με συμπαθήσει έστω και λίγο,η αδελφή μου λέει ότι φταίει ο χαρακτήρας μου αλλά προσπαθώ να είμαι όσο ευγενικός μπορώ αλλά πάντα παίρνω μία "μούντζα",μόνο η κοινωνική απόρριψη από παντού υπάρχει στη ζωή μου.Ζω ενα ατελείωτο μαρτύριο,δε μ αρέσει αυτή η ζωη αλλά δε μπορώ να νιώσω με τίποτα ανακούφιση και αποδοχή,την οποία προσεύχομαι κάθε μέρα να αποκτήσω,αλλά τίποτα τα ίδια σκατά,ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ?

Γεια σου φίλε, έχω να σου πω ότι όντως, αυτούς που έχουν Άσπεργκερ τους φέρεται η πλειοψηφία πάντα κάπως έτσι. Όμως, μη χάνεις την ελπίδα σου! Εγώ ήμουν εσωστρεφής (αλλά όχι αυτιστικός) και "σοβαρός" και η πλειοψηφία είτε με δούλευε μες τα μούτρα μου είτε με είχαν ως τον "καημένο" που δε μιλάει. Τι τάξη πας? Εγώ ευτυχώς στο τέλος του σχολείου, αλλά κυρίως στις αρχές του πανεπιστημίου, βρήκα κάποιους για παρέα αρχικά και σταδιακά βρήκα και καλούς φίλους. Επίσης, η διαφορά που έχεις εσύ με άλλους δεν είναι μόνο το Άσπεργκερ, το βασικό είναι ότι οι άλλοι δε νοιάζονται πολύ για το τι γνώμη έχουν κάποιοι για αυτούς, ενώ εσένα σε πληγώνει. Ξέρω ότι αυτό είναι θέμα προσωπικότητας, αλλά προσπάθησε να μην είσαι τόσο ευαίσθητος στη γνώμη των άλλων. Άλλοι είναι τελείως κάφροι και δεν τους νοιάζει καθόλου πώς τους βλέπει ο κόσμος, γιατί εσύ να νιώθεις χάλια επειδή σε βλέπουν ως περίεργο? Βρες κάποιους φίλους (και στο σχολείο να μη βρεις υπάρχει το πανεπιστήμιο, το ΙΕΚ, γήπεδα στην περιοχή σου, δραστηριότητες όπως πεζοπορία και σκάκι, αλλά και το ίντερνετ), πέρνα καλά με αυτούς και μη χαλιέσαι τόσο. Εγώ τώρα ευτυχώς έχω περισσότερους φίλους από ποτέ! Επίσης, να ξέρεις ότι εμείς οι εσωστρεφείς δεν χρειαζόμαστε τόση επαφή με άλλους και εξόδους, περνάμε καλά και στο σπίτι!

φιλαρακι μου συμπονάω συμπάσχω γιατι εδω βλεπω εμενα κι τα θυμαμε τα ζω συνεχεια το μπουλινκ το κανουν και οι μεγαλοι οχι τα παιδια μονο .το ασπεργερ ειναι ομορφο μα οι νευροτυπικοι το εχουν στα ματια τους κατι απορριπτέο οταν το δουν να το εχει ενας αλος μη νευροτυπικος άνθρωπος. εχω περασει κι εγω ολα αυτα ουτε η μανα μου ποτε δε με στιριξε ουσιαστηκα. μογκολο να σε φωναζουν ζωον χαζο βλαμενο. ολα αυτα γιατι δε ειμαστε σα αυτους νευροτυπικοι λες κι το επιλεξαμε . αγαπω που εχω ασπεργκερ γιατι ζω πραματα που οι νευροτυπικοι δε τα ζουν .