Η ιστορία μου! Καλώ για βοήθεια.
Καταρχήν για σας. Μετά απο καιρό αποφάσισα να ανοικτώ εδώ και να αναζητήσω απαντήσεις και γνόμες.
Απο μικρός δέχτηκα πίεση στην παρέα. Με πετούσαν με αποτέλεσμα να δημιουργήσω μέσα μου ενα "κάστρο" με τελείως κλειστές πόρτες. Έγινα αντικοινωνικός. Φυσικά είχα κάποια παρέα. Η κρίση ήρθε στην εφηβική ηλικία. Βγήκαν στην επιφάνεια διάφορα προβλήματα όπως τάσεις κατάθλιψης και υπερβολικής βαρεμάρας κάποιες φορές. Η διάθεση μου αρκετές φορές πήγαινε απο την κορυφή στο 0. Πήγα σε ψυχίατρο. Εδώ και ένα χρόνο παίρνω Seroxat και μπορώ να πω βοήθησε πολύ.
¨Όμως κάποια πράγματα δεν άλλαξαν. Αυτά που κατάφερα να κάνω το καλοκαίρι έχοντας ος βοήθεια και την δουλειά.
1) Συγχώρεσα τον ευατό μου
2)Σταμάτησα να σκέφτομαι αρνητικά
3)Απέκτησα πολή αυτοπεποίθηση
4)Άλλαξα την νοοτροπία μου απο παιδική σε μεγάλη κατα ενα μεγάλο ποσοστό
5)Πολέμησα την αντικοινωνικότητα κάνοντας κάποιες κινήσεις
6)Πολέμησα και νίκησα εναντίον της αγοραφοβίας
!!!Τι με απασχολεί!!!
--Έχω ακόμα υπολέιματα της παιδικής νοοτροπίας
--Ακόμα φοβάμαι να κάνω κινήσεις σε κορίτσια
--Συνεχίζω την συνήθεια να τρώω τα νύχια μου
Πολλές φορές είπα μέσα μου βλεποντας ενα κοινωνικό,ευδιάθετο,με πολλές γνωριμίες άτομο πως θα πάω να του μιλήσω και να του ζητήσω βοήθεια μα ποτέ δεν το έκανα.
Πολλές φορές βρέθηκα σε παρέα με κορίτσια και δεν ήξερα τι να πώ, πως να αντιδράσω με αποτέλεσμα να παγώνω.
Η κατάθλιψη δεν με έβλαψε τόσο σοβαρά ώστε να έχω τρελές συμπεριφορές αλλα νικήθηκε προσ το παρόν.
Μετά απο έρευνα κατέληξα πως η πηγή είναι πως έτσι έμαθα να ζώ, δηλαδή η συνήθεια. Έκανα πολλές αλλαγές, γνώρισα κόσμο μα θάρρος δεν έχω. Δεν ξέρω τι να κάνω.
Δέν είχα ιδιαίτερα καλούς φίλους. Ήταν ψεύτικοι, δεν αντλούσα ικανοποίηση έτσι έκανα πέρα πολλούς. Τώρα ένας μου λέει πως η συμπεριφορά μου κλίνει προς μεγαλίστικη και πως δεν έχω την κατάλληλη σοβαρότητα αν και είμαι 20 χρονών. Ένας άλλος μου λέει πως είμαι λάθος σε πολλά πράγματα όταν του λέω πως χάνει το νόημα σε πολλά πράγματα. Η πραγματικότητα είναι άλλη όμως. Δεν ξέρω τον τρόπο να φερθώ, δεν μπορώ να πώ οτι ακριβώς νιώθω.
Ξέρω πολλά και καταλαβαίνω πολλά αλλα αυτό ειναι γελίο. Δεν μπορώ να με καταλάβω.
Τι μπορώ να κάνω? Πού να στραφώ?
Ευχαριστώ που διαβάσατε το μήνυμα αν και ήταν μεγάλο.