Το μεγαλύτερο αγκάθι της ζωής μας

Καλησπέρα σε όλους σας!λοιπόν ο πατέρας μου πάσχει από διπολική διαταραχή εδώ και πολλά χρόνια(σίγουρα 10) ενώ σημερα είναι 59 ετών.γυρω στα 40 του εμφανίστηκαν διαφορα ,αγχωδης διαταραχή,κρίσεις πανικού,του ανέβαινε η πίεση και διάφορα άλλα.ηταν το άνοιγμα νέου μαγαζιού και με πολύ προσωπική δουλειά και πολύ άγχος.με τα χρόνια το άγχος του για την δουλειά ήταν πιο έντονο και αυτός πιο ενεργητικός και πιεστικός,αλλά μέχρι εκεί.απο το 2014 ( τώρα πια ξέρουμε τι ηταν) είχε περιόδους μανίας περίπου 1-2 μήνες και πάντα καλοκαίρι και τον υπόλοιπο χρόνο ήταν συνήθως κανονικός και κάποια διαστήματα καταθλιπτικός.οσο περνούσαν τα χρόνια τα διαστήματα μανίας αυξάνονταν μέχρι και το 2020 που ήταν μανιακός περίπου 10 μήνες το χρόνο.δυστυχως συνδέσαμε διάφορες συμπεριφορές της μανίας σε απλά νεοπλουτη συμπεριφορά και ότι απλά ήθελε να κάνει τη ζωή που δεν έκανε νέος.νομιζω ότι ο πατέρας μου είχε τα χειρότερα επεισόδια μανίας από ότι έχω διαβάσει.αν του αρνιοσουν κάτι που αφορούσε τη δουλειά μας ή χρήματα άρχιζε να βρίζει μπροστά σε πελάτες να πετάει πράγματα,να υποτιμάει,και εμάς και τους υπαλλήλους,τους πελάτες, τους προμηθευτές,μάλωνε με όλον το κόσμο.λογω ότι έχουμε ρευστότητα έχει σπαταλήσει χωρίς υπερβολές πάνω από 50.000 και μας έχει δημιουργήσει χρέη,είχε γκόμενες από μπαράκια με τις οποίες μιλούσε μπροστά στη μάνα μου και εμάς,καμία αίσθηση γενικά.το έπαιζε πλούσιος χωρίς να είναι.μεχρι που μου έκλεψε το κινητό για να το δώσει δώρο και τον άκουσε η αδερφή μου μετά να λέει στο τηλέφωνο φέρτο πίσω είναι της κόρης μου κτλ.οταν γέννησα το γιο μου,μου έστελνε μήνυμα σαγαπαω στο μαιευτήριο και μετά από 1 εβδομάδα με έπαιρνε τηλ να μην ξαναπατήσω στη δουλειά.την μάνα μου την έχει κάνει ξεφτίλα άπειρες φορές.δυστυχως πηγαίναμε με τα νερά του τόσα χρόνια πραγματικά για να μην μας καταστρέψει το μαγαζί ή μην κάνει κανένα κακό,φασαρίες.νομιζω ότι δυστυχώς φτάσαμε στο σημείο πρώτα να τον μισήσουμε και μετά να καταλάβουμε ότι πραγματικά έχει τεράστιο πρόβλημα.να επισημάνω ότι δυστυχώς πήγαινε σε γιατρούς όσο ήταν σε κατάθλιψη του έδιναν διάγνωση καταθλιπτικού και επί χρόνια έπαιρνε αντικαταθλιπτικά.το 2021 μετά από ένα χάος γύρω μας αποφάσισα να απευθυνθώ σε ένα γιατρό με εξειδίκευση στη διπολική ενώ είχα ψάξει τις διαδικασίες για εγκλεισμό.ευτυχως ο άνθρωπος αυτός μας έσωσε από το μαρτύριο μας και το δικό του μόνο με τα σωστά φάρμακα.2 χρόνια τώρα ήταν μια χαρά με κανένα επεισόδιο μανίας και ελάχιστα επεισόδια κατάθλιψης.πριν 1 μήνα λόγω δουλειάς πάλι ξύπνησε το θηρίο μέσα του και μπήκε σε μανία και συνεχίζει παρόλο την αύξηση της αγωγής.βεβαια δεν είναι της ίδιας έντασης με τοτε αλλά πάλι πχ δεν κοιμάται.σας τα λέω όλα αυτά παρόλο που ξέρω ότι πολλοί θα στεναχωρηθείτε γιατί έχω απορίες.. είμαι σχεδόν σίγουρη ότι δεν θυμάται συμπεριφορές του,δηλαδη δεν θυμάται επεισόδια μανίας και κατάθλιψης πολλές φορές.δεν ξέρω καν αν αντιλαμβάνεται τι κάνει,που είναι.δεν ξέρω καν αν πάσχει και από κάτι άλλο.δεν ήταν καν δεκτικός.οταν του λέγαμε ότι χρειάζεται γιατρό έλεγε ότι θέλουμε να τον βγάλουμε τρελό για να του φάμε την ανύπαρκτη περιουσία του.νοιωθαμε ότι μας μισεί και θέλει να μας καταστρέψει.ο γιατρός είπε ότι ο πατέρας μου όπως ήταν δεν μπορεί να επιστρέψει.τωρα που έχουμε επεισόδια μανίας φοβάμαι για το τι θα γίνει και που θα εξελιχτεί.ολοι λοιπόν βλέπω αναγνωρίζετε σημάδια,προσπαθείτε να βοηθήσετε τον εαυτό σας,ο πατέρας μου;; αν και χρησιμοποιεί μέχρι και τις ίδιες εκφράσεις όταν είναι σε μανία γενικά μπερδεύεται,δεν θυμάται.πχ όταν ήταν σε μανία θυμάται ότι είχε μαλώσει με κάποιον και όταν ήταν σε κατάθλιψη όχι.οταν έμπαινε σε μανία πάλι,ξαναθυμοταν ότι είχε μαλώσει.ο γιατρός του όταν συζητήσαμε για ψυχοθεραπεία μου είπε οχι.τωρα συνειδητοποιώ ότι το είχε πει γιατί μάλλον δεν μπορεί να βοηθηθεί πέραν των φαρμάκων.τον είχε ρωτήσει αν είμαι άτομο εμπιστοσύνης του,του είπε ναι και πάμε μαζί.μου είχε πει βέβαια ότι είναι ασθενής και εσεις πρέπει να τον παρακολουθείτε στις συναισθηματικές διακυμανσεις.επισης δεν του έχει πει ευθέως από τι πάσχει.να σημειώσω ότι τη μάνα μου την μισεί και την κατηγορεί για όλα όταν είναι σε μανία και όταν είναι σε κατάθλιψη θέλει μόνο αυτήν δίπλα του.βοηθηστε με να καταλάβω και να πάω εν των έσω της ασθενειας.θα εκτιμούσα οποιαδηποτε γνώμη,συμβουλή,βοήθεια.

Σε καταλαβαινω. Περασαμε τα ιδια με αλλες εκφανσεις βεβαια αλλα καταλαβαινω απολυτα τι αναστατωση και τι στεναχωρια προκαλει μια τετοια κατασταση.
Ο γιατρος εμενα μου ειχε πει οτι δεν υπαρχει περιπτωση ατομο με μανια να ακολουθησει σωστα την αγωγη του. Και οντως εκανε αλλα αντι αλλων. Αλλα εγραφε ο γιατρος αλλα επαιρνε η μητερα μου. Ουτε το 1/3 των φαρμακων της δεν επαιρνε.
Στο τελος μετα απο 4 μηνες νοσηλευτηκε. Τωρα αναρρωνει. Κανει ενεση μια φορα το μηνα και παιρνει και σταθεροποιητη διαθεσης.
Το οτι μπερδευεται μπορει να ειναι απο τις γρηγορες εναλλαγες στη σκεψη. Racing thoughts λεγονται. Αλλα γενικα στην μανια η συγκεντρωση δεν υπαρχει.
Οσο σκληρο κι αν ακουγεται αν δεν δειτε προοδο δειτε και την επιλογη της νοσηλειας. Η μανια ειναι επικινδυνη κατασταση.

Δυστυχώς αν δεν το ζήσει κάποιος δεν μπορεί να κατανοήσει ότι αυτό συμβαίνει και είναι ασθένεια..στεναχωριέμαι για όλους αυτούς που βλέποντας τον σε μανία τον θεωρούν απλά κακό άνθρωπο.τωρα ηρέμησε πάλι.του άλλαξε την αγωγή ο γιατρός,βασικά του την αύξησε.2 χρόνια ήταν χωρίς κανένα επεισόδιο.τωρα που μπήκε πάλι σε μανία για κανένα μήνα με την ίδια φαρμακευτηκη αγωγή,ειπε ο γιατρός πυροδοτήθηκε από αγχωδης κατάσταση,που όντως συνέβη.τα φάρμακα του τα δίνει η μητέρα μου.τα παίρνει.βεβαια δεν ξέρει τι έχει.ο γιατρός δεν του έχει πει ευθέως..εσένα η μητέρα σου γνωρίζει; μπορεί να το αντιληφθεί,το τι κάνει όταν είναι σε μανία ;; εννοώ τα θυμάται μετά;; τι λέει,τι κάνει;; δεν είναι για νοσηλεία τώρα και ελπίζω να μην χρειαστεί .όταν πήγα πριν 2 χρόνια στο γιατρό που είμαστε τώρα πήγα για εγκλεισμό,αλλά με απέτρεψε.του δώσαμε σταθεροποιητή και του κόψαμε τα αντικαταθλιπτικά που δυστυχώς έπαιρνε και διογκωναν το πρόβλημα και σε 10 μέρες είχε τεράστια διαφορά.αλλα δυστυχώς ζεις με το φόβο ενός ακόμα επεισοδίου τελικά.

Quote:

---

Originally Posted by Konna1234

Δυστυχώς αν δεν το ζήσει κάποιος δεν μπορεί να κατανοήσει ότι αυτό συμβαίνει και είναι ασθένεια..στεναχωριέμαι για όλους αυτούς που βλέποντας τον σε μανία τον θεωρούν απλά κακό άνθρωπο.τωρα ηρέμησε πάλι.του άλλαξε την αγωγή ο γιατρός,βασικά του την αύξησε.2 χρόνια ήταν χωρίς κανένα επεισόδιο.τωρα που μπήκε πάλι σε μανία για κανένα μήνα με την ίδια φαρμακευτηκη αγωγή,ειπε ο γιατρός πυροδοτήθηκε από αγχωδης κατάσταση,που όντως συνέβη.τα φάρμακα του τα δίνει η μητέρα μου.τα παίρνει.βεβαια δεν ξέρει τι έχει.ο γιατρός δεν του έχει πει ευθέως..εσένα η μητέρα σου γνωρίζει; μπορεί να το αντιληφθεί,το τι κάνει όταν είναι σε μανία ;; εννοώ τα θυμάται μετά;; τι λέει,τι κάνει;; δεν είναι για νοσηλεία τώρα και ελπίζω να μην χρειαστεί .όταν πήγα πριν 2 χρόνια στο γιατρό που είμαστε τώρα πήγα για εγκλεισμό,αλλά με απέτρεψε.του δώσαμε σταθεροποιητή και του κόψαμε τα αντικαταθλιπτικά που δυστυχώς έπαιρνε και διογκωναν το πρόβλημα και σε 10 μέρες είχε τεράστια διαφορά.αλλα δυστυχώς ζεις με το φόβο ενός ακόμα επεισοδίου τελικά.

---

Τα άτομα που συνήθως γράφουν στο φόρουμ (για τα προβλήματα τους και ζητούν βοήθεια), είναι άτομα που καταλαβαίνουν ότι κάτι δεν πάει καλά. Όσοι ταλαιπωρουνται και θεωρούν ότι όλα είναι εντάξει, εδώ μέσα δεν θα τους βρεις. Οπότε μην σκέφτεσαι πως ο πατέρας σου είναι διαφορετικος, υπάρχουν πολλοί σαν τον πατέρα σου(το ανέφερες σε ένα σημείο).Ποια είναι η σχέση σας όταν ο πατέρας σου είναι σε κατάσταση ηρεμίας; Με τη μαμά σου πως είναι; Έχετε συζητήσει ποτέ αυτό που του συμβαίνει, χωρίς να νιώσει ότι τον κρίνετε; Να ακούσετε πως το σκέφτεται, αν θυμάται τι έκανε όσο ήταν σε κρίση;

Παμε ενα χρονο πισω γιατι περυσι τετοια εποχη ξεκινησαν ολα. Πυροδοτηθηκε απο μια διαγνωση που προκαλεσε τεραστιο στρες καθως πηγε το μυαλο της στο κακο ενω δεν ηταν τιποτα τετοιο. Ειχε αυταπατες. Πιστευε πραγματα που δεν ισχυαν και δεν θα μπορουσαν να ισχυουν. Οτι με τον γιατρο που την χειρουργησε ειναι κατι παραπανω απο ασθενης τους. Μετα το ξεχασε. Πηγε στον παθολογο της και του ειπε οτι ειναι εγκυος και φοβαται μη χασει το παιδι. Ειναι κοντα 70 ετων. Μετα το ξεχασε. Κατεβηκε κατω στην εισοδο με μια πετσετα κι ελεγε οτι θα της παω το παιδι να το κρατησει και να το κανει καλα. Το παιδι ηταν στο σχολειο. Ελεγε οτι κυνηγουν τα παιδια μου κακοι ανθρωποι. Μετα τα ξεχναγε.
Αυτο που ηταν σταθερο ηταν η πεποιθηση οτι για ολα τα δεινα της ζωης της φταινε τα μαγια που της εχουν κανει. Συγκεκριμενο προσωπο στην ευρυτερη οικογενεια. Που ειχε αποβιωσει τοτε μολις. Ειχε οργη θυμο ηταν αποτομη και παρτακιας. Εβγαινε εξω απο τις 7 το πρωι γυρναγε στις 8 το βραδυ δεν σηκωνε τηλεφωνα δεν την ενοιαζε οτι ειχαμε τρελαθει απο την αγωνια.
Φεροταν στον κοσμο με απιστευτη αγενεια, μιλαγε με ενταση. Με γουρλωμενα ματια συνεχως.
Ξοδευε κι αγοραζε σα να μην υπαρχει αυριο. Ολο ψωνιζε. Δεν το αντεχαμε αυτο οικονομικα.
Προσευχοταν συνεχως σε σημειο παθολογικο. Αναβε κι ενα κερι για να παει η προσευχη στον Θεο ελεγε.
Πεταξε ολα της τα φαρμακα απο το μπαλκονι κι εκτοτε ημασταν σε φαση brace for impact.
Ολα αυτα κι αλλα πολλα σε καθημερινη βαση.
Μεχρι που επιτεθηκε τοσο ασχημα φραστικα στον πατερα μου που φοβηθηκαμε.3 μερες πριν απο αυτο τον κλειδωσε εξω απο το σπιτι. Καταφερε και μπηκε την επομενη μερα.
Ειχαν ηδη περασει 4 μηνες κολασης. Καναμε την εισαγγελικη. Χωρις να το ξερει την επομενη μερα εφυγε για επαρχια και μας πηραν τηλ απο το αστυνομικο τμημα της πολης εκεινης. Τα υπολοιπα αναμενομενα.
Ο γιατρος μου εχει πει να μην της αναφερω την ασθενεια να μην αναφερομαι στην εποχη της υποτροπης ουτε στις νοσηλειες της. Οτι την ταραζω.
Αυτο που ειδα στο νοσοκομειο ηταν με 2 λεξεις σοκ και δεος. Η μανια ειχε γινει πλεον πληρης ψυχωση. Οτι ελεγε ηταν παραλογο. Ολα ομως. Πηγαινα με σφιγμενο το στομαχι κι εφευγα με κλαματα. Αγωνια αν θα επανελθει. Αστα.
Χαιρομαι που ο πατερας σου δεν ειναι σε αυτο το σταδιο ευχομαι να μη φτασει εκει.
Οχι δεν ειναι κακοι ανθρωποι. Η μητερα μου τωρα ειναι τοσο δοτικη τοσο καλη..οπως ηταν παντα η μαμα μου. Και με τον πατερα μου οταν τα συζηταμε λεμε παντα αστο τοτε ηταν αρρωστη. Προσπαθουμε να μην τα θυμομαστε. Οσο μπορουμε γιατι αυτο υπαρχει παντα στο πισω μερος του μυαλου μας.

Quote:

---

Originally Posted by Maiden

Παμε ενα χρονο πισω γιατι περυσι τετοια εποχη ξεκινησαν ολα. Πυροδοτηθηκε απο μια διαγνωση που προκαλεσε τεραστιο στρες καθως πηγε το μυαλο της στο κακο ενω δεν ηταν τιποτα τετοιο. Ειχε αυταπατες. Πιστευε πραγματα που δεν ισχυαν και δεν θα μπορουσαν να ισχυουν. Οτι με τον γιατρο που την χειρουργησε ειναι κατι παραπανω απο ασθενης τους. Μετα το ξεχασε. Πηγε στον παθολογο της και του ειπε οτι ειναι εγκυος και φοβαται μη χασει το παιδι. Ειναι κοντα 70 ετων. Μετα το ξεχασε. Κατεβηκε κατω στην εισοδο με μια πετσετα κι ελεγε οτι θα της παω το παιδι να το κρατησει και να το κανει καλα. Το παιδι ηταν στο σχολειο. Ελεγε οτι κυνηγουν τα παιδια μου κακοι ανθρωποι. Μετα τα ξεχναγε.
Αυτο που ηταν σταθερο ηταν η πεποιθηση οτι για ολα τα δεινα της ζωης της φταινε τα μαγια που της εχουν κανει. Συγκεκριμενο προσωπο στην ευρυτερη οικογενεια. Που ειχε αποβιωσει τοτε μολις. Ειχε οργη θυμο ηταν αποτομη και παρτακιας. Εβγαινε εξω απο τις 7 το πρωι γυρναγε στις 8 το βραδυ δεν σηκωνε τηλεφωνα δεν την ενοιαζε οτι ειχαμε τρελαθει απο την αγωνια.
Φεροταν στον κοσμο με απιστευτη αγενεια, μιλαγε με ενταση. Με γουρλωμενα ματια συνεχως.
Ξοδευε κι αγοραζε σα να μην υπαρχει αυριο. Ολο ψωνιζε. Δεν το αντεχαμε αυτο οικονομικα.
Προσευχοταν συνεχως σε σημειο παθολογικο. Αναβε κι ενα κερι για να παει η προσευχη στον Θεο ελεγε.
Πεταξε ολα της τα φαρμακα απο το μπαλκονι κι εκτοτε ημασταν σε φαση brace for impact.
Ολα αυτα κι αλλα πολλα σε καθημερινη βαση.
Μεχρι που επιτεθηκε τοσο ασχημα φραστικα στον πατερα μου που φοβηθηκαμε.3 μερες πριν απο αυτο τον κλειδωσε εξω απο το σπιτι. Καταφερε και μπηκε την επομενη μερα.
Ειχαν ηδη περασει 4 μηνες κολασης. Καναμε την εισαγγελικη. Χωρις να το ξερει την επομενη μερα εφυγε για επαρχια και μας πηραν τηλ απο το αστυνομικο τμημα της πολης εκεινης. Τα υπολοιπα αναμενομενα.
Ο γιατρος μου εχει πει να μην της αναφερω την ασθενεια να μην αναφερομαι στην εποχη της υποτροπης ουτε στις νοσηλειες της. Οτι την ταραζω.
Αυτο που ειδα στο νοσοκομειο ηταν με 2 λεξεις σοκ και δεος. Η μανια ειχε γινει πλεον πληρης ψυχωση. Οτι ελεγε ηταν παραλογο. Ολα ομως. Πηγαινα με σφιγμενο το στομαχι κι εφευγα με κλαματα. Αγωνια αν θα επανελθει. Αστα.
Χαιρομαι που ο πατερας σου δεν ειναι σε αυτο το σταδιο ευχομαι να μη φτασει εκει.
Οχι δεν ειναι κακοι ανθρωποι. Η μητερα μου τωρα ειναι τοσο δοτικη τοσο καλη..οπως ηταν παντα η μαμα μου. Και με τον πατερα μου οταν τα συζηταμε λεμε παντα αστο τοτε ηταν αρρωστη. Προσπαθουμε να μην τα θυμομαστε. Οσο μπορουμε γιατι αυτο υπαρχει παντα στο πισω μερος του μυαλου μας.

---

. ναι η διπολικη διαταραχη συνοδευεται απο ψυχωσεις και εμμονες ! ενα πολυ δικο μου ατομο εχει και με την αγωγη ειναι σε μια ικανοποιητικη λειτουργια ! γενικα θελει μια ηρεμια και κατανοηση . οχι κοντρες και ξεσπασματα ! απλα το ξερεις και κανεις αυτα που πρεπει να κανεις . η αποδοχη του ιδιου ατομου και των κοντινων του , ειναι βασικα μια παρα πολυ καλη αρχη . αποδεχεσαι το γεγονος και συνεχιζεις . και φυσικα την δεχεσαι ετσι οπως ειναι ! θελει τεραστια ψυχικα αποθεματα με ηρεμια παντα και ολα θα πανε καλα . α και το αλλο , επειδη ο κοσμος μιλαει χωρις να ξερει τι του γινεται γενικα με αυτες τις παθησεις , καλο ειναι να τους εχεις γραμμενους εκει που δεν πιανει μελανι . γενικα και ειδικα βλεπεις την ζωη με αλλο ματι και δεν ασχολεισαι με μικροτητες και ανουσιοτητες .

Εννοειται οτι τους γραφω ολους. Βλεπω την μητερα μου και μονο. Θεωρω οτι χρειαζεται προστασια. Αυτο. Και παντα θα ειμαι διπλα της. Γιατι οταν επανηλθε και αρχισε να μου γελαει παλι τοτε ειπα "φιλε αξιζε τον κοπο". Περασα μια φρικη αλλα οταν την ειχα παλι πισω ενιωθα οτι ξαναγεννηθηκα. Με τους φοβους και τις αγωνιες αλλα τωρα ειναι καλα και τα αντιμετωπιζουμε μαζι. Παλια ημουν μονη μου με εναν ασθενη που δεν συνεργαζοταν.
Και στα παιδια εχω πει οτι ειναι ψυχικα ασθενης. Για να ξερουν απο τωρα οτι αυτο ειναι μεσα στη ζωη και οτι ο ψυχικα ασθενης ειναι κατα βαση αδυναμος και δεν ειναι εγκληματιας ή κακος ή επικινδυνος εξ'ορισμου.
Ναι υπαρχουν κι αυτες οι περιπτωσεις οπως υπαρχουν και στην κοινωνια γενικοτερα.
Καποια στιγμη πεταξε και τα κουκλακια τους γιατι τα θεωρησε μαγεμενα. Με κοιταξαν με συμπονια. Οχι με οργη οπως θα περιμενα. Την δικαιολογησαν.
Το ζω απο 12 ετων. Η τελευταια υποτροπη ηρθε μετα απο 20 χρονια ηρεμιας αν θες το πιστευεις. Το ειχαμε ξεχασει σχεδον. Αλλα ηρθε για να μας το θυμισει.

Quote:

---

Originally Posted by Maiden

Εννοειται οτι τους γραφω ολους. Βλεπω την μητερα μου και μονο. Θεωρω οτι χρειαζεται προστασια. Αυτο. Και παντα θα ειμαι διπλα της. Γιατι οταν επανηλθε και αρχισε να μου γελαει παλι τοτε ειπα "φιλε αξιζε τον κοπο". Περασα μια φρικη αλλα οταν την ειχα παλι πισω ενιωθα οτι ξαναγεννηθηκα. Με τους φοβους και τις αγωνιες αλλα τωρα ειναι καλα και τα αντιμετωπιζουμε μαζι. Παλια ημουν μονη μου με εναν ασθενη που δεν συνεργαζοταν.
Και στα παιδια εχω πει οτι ειναι ψυχικα ασθενης. Για να ξερουν απο τωρα οτι αυτο ειναι μεσα στη ζωη και οτι ο ψυχικα ασθενης ειναι κατα βαση αδυναμος και δεν ειναι εγκληματιας ή κακος ή επικινδυνος εξ'ορισμου.
Ναι υπαρχουν κι αυτες οι περιπτωσεις οπως υπαρχουν και στην κοινωνια γενικοτερα.
Καποια στιγμη πεταξε και τα κουκλακια τους γιατι τα θεωρησε μαγεμενα. Με κοιταξαν με συμπονια. Οχι με οργη οπως θα περιμενα. Την δικαιολογησαν.
Το ζω απο 12 ετων. Η τελευταια υποτροπη ηρθε μετα απο 20 χρονια ηρεμιας αν θες το πιστευεις. Το ειχαμε ξεχασει σχεδον. Αλλα ηρθε για να μας το θυμισει.

---

Είδες το στερεότυπο ? Θεωρούνται από την κοινωνία κ τα κανάλια με κάτι τυχάρπαστους δημοσιογράφους εν δυνάμει κακοποιοί κ εγκληματίες . Γιατί τους βολεύει όταν γίνονται φονοι να πετάξουν οι δικηγορισκοι ότι ήταν ψυχικά ασταθής ....το άλλοθι

Το θεμα ειναι οτι το στιγμα συντηρειται και απο επαγγελματιες υγειας το οποιο ειναι απαραδεκτο. Ενας τετοιος μας ετυχε και πολυ απλα δεν ξαναπατησαμε. Δωσαμε τα ωραια μας λεφτα αλλου. Θελει δουλεια η κοινωνια γενικοτερα σε αυτο το κομματι.

Καλημέρα σου.

Διαγνώστηκα το 2014-5 με διπολική διαταραχή τύπου 2(ήπια υπομανιακα επεισόδια & βαριά καταθλιπτικά).

Στα καταθλιπτικά επεισόδια είχα συμπτώματα όπως συνεχές κλάμα στην καθημερινότητα, έλλειψη εμπιστοσύνης στον εαυτό μου,τα πράγματα που μου άρεσαν παλια έπαυαν να μου αρέσουν,δε μου έδιναν πλεον καμία ευχάριστηση ,γενικά δεν εβρισκα νοημα σε τίποτα κτλ αλλά ευτυχώς δεν είχα πχ αυτοκτονικές τάσεις ή ψυχωσικά συμπτώματα όπως αλλοι.

Τότε (2014-15) έκανα το πρώτο σοβαρό επεισόδιο μανίας που με οδήγησε στο να απευθύνθω σε κάποιον ειδικό.

Ευτυχώς στάθηκα κ λίγο τυχερή μέσα στην ατυχία μου,αφού γενικά κάνω ήπια υπομανιακα επεισόδιο,μη έχοντας όλα τα σοβαρά συμπτώματα της μανίας,αλλά μερικά μόνο από αυτά,όπως μια ελαφρια ευερεθιστότητα,νοητική υπερδιέγερση (θέλω συνέχεια να μιλάω πολύ,να γράφω πολύ κτλ),άσκοπη σπατάλη χρημάτων , επιπόλαιες πράξεις, αυξημένη ανεξελεγκτη λίμπιντο και μειωμένες ώρες ύπνου.

Μετά από πολλές διαδοχικές δοκιμές φαρμάκων με την ψυχιατρο μου φτάνουμε στο σήμερα όπου κοιμάμαι πλέον καλά το βράδυ,το sequelia(800mg) μου δίνει 6-7 ώρες ύπνου,ενώ το villamos των 10mg που λειτουργεί ως σταθεροποιητής διάθεσης μαζί με το nozinan των 25mg κ το Arpilif των 30 αποτρέπουν τα καταθλιπτικά επεισόδια και με κρατούν σε μια κατάσταση νορμοθυμιας.

Έχω περάσει πολύ δύσκολα από την εφηβεία μου οπου πρωτοξεκίνησε να εκδηλώνεται αυτή η κωλοασθενεια(άργησα πολύ να καταλάβω απο τι πασχω) ,με πολλές ψυχολογικες διακυμάνσεις κτλ μέχρι να καταφέρουμε με τη γιατρό μου να αρχίσουμε να την ελέγχουμε φαρμακευτικά.

Από την εμπειρία μου θα σου πω να μην το βάζεις κάτω και να μην πάψεις να αισιοδοξεις ακόμα και στις υποτροπιάσεις.