Έχω θέμα νε τον κόσμο

Πριν αρρωστήσω ήμουν αρκετά δραστήριος συνήθιζα εδώ στη πόλη που μένω να με βλέπουν έξω κάθε μέρα και να τα λέμε.Απο τότε που έπαθα ψυχωση κλείστηκα στον εαυτό μου και έχει χαθεί η σπίθα για ζωη.Παλιοι γνωστοί με βλέπουν και νομίζω πως με κοιτάνε με λύπηση μιας και εδώ και 4 χρόνια δεν βγαίνω έξω εδώ που μένω σχεδόν καθόλου.Υποψιαζομαι πως κάτι έχουν ψιλιαστει και με σχολιάζουν όταν με δουν αφού ξεκοψα από όλους και όλα όταν νοσηλευτηκα.Το θέμα είναι πως το διαχειρίζεσαι αυτό;Αισθάνομαι λίγος και άχρηστος δεν εχω καθόλου καλή εικονα για μενα εχω μείνει χωρίς φίλους και παλεύω με το τέρας της μοναξιάς.

φιλαρακι δες αυτο μπορει να σε βοηθισει . https://www.milamou.gr/

Αν λυπάσαι τον εαυτό σου, γιατί να μη σε λυπούνται και οι άλλοι;
Καταλαβαίνεις τι εννοώ; Πριν βγεις από το σπίτι έχεις ήδη σκεφτεί "με λυπούνται"
γιατί πρώτος σου έχεις φυτέψει την ιδέα.
Και επειδή την φύτεψες, την ποτίζεις κιόλας. Που σημαίνει την τρέφεις, ενώ θα σε συνέφερε
να την ξεφορτωθείς. Αυτό που επιθυμείς είναι να βγεις έξω, έτσι; Να μην είσαι πια μόνος.
Να τρέφεις αυτά που θα σε πάνε προς τα εκεί, όχι το αντίθετο.
Σκέψεις όπως "είμαι λίγος και άχρηστος" είναι αδύνατον να στηρίξουν έναν εαυτό που θα βγει,
θα πάει για έναν καφέ, θα γνωρίσει κάποιον/α, θα αλλάξει τον αέρα του ρε φίλε.
Να τη βρεις τη σπίθα, να την καλλιεργήσεις, φτιάχνοντας τις κατάλληλες συνθήκες για να πιάσει.

Θέατρο αδερφέ παίζουν όλοι να σκέφτεσαι ότι οπωσ είσαι εσύ είναι κι ο άλλος οι ελεύθεροι οι παντρεμένοι είναι όλοι ίδιοι επειδή πήραν αγάπη από τη γυναίκα κ τα παιδιά τους τα πρώτα 10 με 15 χρόνια οι άντρες τρώνε πέτρες λόγω της αγάπης μετά όλο αυτό ξεθυμαινει κ βρίσκεσαι πάλι μονοσ σου αν πάει καλά ο γάμος αν δεν πάει καλύτερα ελεύθερος αυτό το ξέρεις πριν παντρευτεισ από προηγούμενη εμπειρία ασ πούμε εγώ απαγορεύεται να έχω γυναίκα αυτό που με σώνει εμένα είναι ότι αγαπάω γίνεται μαλάκια 2-3 χρόνια μέχρι να συνέλθω περνάει ο καιρός ευχάριστα σχετικά