Originally Posted by
gimit
Έμφραγμα στα 30. Κεραυνός εν αιθρία. Όσο περνούν οι μήνες συνειδητοποιώ τι έχει γίνει, τον πρώτο καιρό είσαι σε σοκ. Ζώντας με φάρμακα ολη μέρα και με το άγχος ότι ο απινιδωτής ανα πάσα στιγμή μπορεί να σε κλωτσήσει στο στήθος σαν άλογο.
Τον τελευταίο καιρό έχει φωλιάσει μέσα μου το άγχος ότι κάθε δευτερόλεπτο που περνάει μπορεί να είναι το τελευταίο μου. Πόσο να αντέξει ένας άνθρωπος με αυτή τη σκέψη;
Είμαι σε ένα σπίτι κλεισμένος, χωρίς δουλειά, ανήμπορος -κατά τους γιατρούς- να κάνω πολυ βαριά πράγματα, δηλαδή να μην κάνω τίποτα. Οι δικοί μου τουλάχιστον έτσι μου φέρονται. Δεν τους αδικώ. Άλλωστε, από τον Σεπτέμβριο είμαι και επίσημα και με χαρτιά ΑΜΕΑ.
Ήμουν υπάλληλος αποθήκης. Είχε κούραση αλλά ήμουν χαρούμενος, γιατί με σέβονταν, γιατί συνεργαζόμουν με άτομα αξιόλογα, γιατί ένιωθα ότι ανήκα σε μια δεύτερη οικογένεια. Τώρα τι;
Θα σας πω τι. Τώρα όλα από το μηδέν. Ποιος θα προσλάβει σε γραφείο έναν πρώην εργάτη στα 30 κάτι; Όλο το καλοκαίρι βέβαια κάποια σεμινάρια για υπάλληλος γραφείου αλλά μέχρι εκεί. Θα μου πεις, γλίτωσες από τον θάνατο και σκέφτεσαι τη δουλειά; Nαι σκέφτομαι και τη δουλειά γιατί είναι ο κρίκος για πολλά που έχω στο μυαλό μου. Πρώτο και κύριο γιατί η φαρμακευτικη αγωγή που παίρνω δεν είναι τζάμπα και σίγουρα όχι φθηνή.
Σκέφτομαι τη δουλειά, γιατί με έκανε να ξεχνάω και πολλά άλλα θέματα. Σκέφτομαι τη δουλειά γιατί σε αυτή είχα στηρίξει τις ελπίδες μου να φύγω από την επαρχία που ζούσα σαν καταπιεσμένος ομοφυλόφιλος. Με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Όχι παρέες, όχι φίλοι, όχι διασκέδαση, όχι ερωτική ζωή. Ούτε καν κρυφή, μάλλον ούτε στον εαυτό μου δεν τολμώ ακόμα και τώρα να το παραδεχτώ.
Όποιος μπορεί να μπει λίγο στη θέση μου, θα καταλάβει πόσο δύσκολη είναι η κατάσταση. Είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι θα πείτε ότι ένας ψυχολόγος ή ψυχίατρος μπορεί να με βοηθήσει να βρω λίγο φως. Δεν ξερω ένας τέτοιος ειδικός είναι τόσο εκπαιδευμένος για να του αραδιάσω όλο αυτό το κάρο με τα προβλήματα.
Άγχος, άγχος, άγχος
Οι γιατροί δεν βρήκαν παθολογικά αίτια για ένα τέτοιο έμφραγμα σε αυτή την ηλικία. Εγώ είμαι σίγουρος ότι το άγχος το προκάλεσε. Άγχος για την καταπιεσμένη μου ταυτότητα και άγχος για να μπορέσω να γίνω ανεξάρτητος και να ζήσω τη ζωή όπως εγώ τη θέλω.
Πραγματικά, δεν έχω καμία ελπίδα. Νιώθω ότι απλά ένα πρωί δεν θα ξυπνήσω και προσπαθώ να προετοιμαστώ για να το δεχτώ
Aπόρριψη, απόρριψη, απόρριψη
Εκτός από την πολύ δική μου οικογένεια, τους γονείς και τα αδέρφια μου, δεν υπάρχει ένας άνθρωπος που να τον νιώθω δικό μου, να του πω όλα όσα θέλω. Έναν πραγματικό φίλο.
Θέλω έναν άνθρωπο να νοιαστεί για μένα, όχι επειδή είναι "υποχρεωμένος" να το κάνει λόγω αίματος. Στη δουλειά είχα έναν υπέροχο προιστάμενο, που με είχε σαν μικρό αδερφό του. Τώρα κι αυτός δεν επικοινωνεί συχνά. Νιώθω ότι με απορρίπτει ακόμα και ο γιατρός μου, να τον ψάχνω μέρες για να μου γράψει μια συνταγή και να μου λέει αύριο και αύριο και μην ανταποκρίνεται!
Δεν τα αξίζω όλα αυτά που περνάω και ναι, πολλές φορές λέω από μέσα μου "ΓΙΑΤΙ ΣΕ ΜΕΝΑ;"
Δεν είναι εγωιστικό και ξέρετε γιατί; Γιατί έχω φτάσει 34 χρόνων και δεν έχω ζήσει ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΑ! Τίποτα που να αξίζει να πεις "τωρα μπορώ να φύγω από αυτή τη ζωή"
Δεν έχω ζήσει τίποτα ρε γαμώτο! Και είναι τόσα πολλά αυτά που θα έπρεπε να έχω ζήσει!
Τώρα δεν ξέρω αν έχω ούτε τις δυνάμεις ούτε το χρόνο για κάνω έστω κάτι
Θέλω πολύ να πιστέψω, αλλά δεν μπορώ!
Συγνώμη που οι σκέψεις μου δεν έχουν συνοχή, είναι μπερδεμένες όπως και εγώ ο ίδιος
Ήθελα απλώς να τα πω κάπου.
Ο Θεός ας μας λυπηθεί όλους.
