Άγχος και υπερκοιλιακές συστολές

Καλησπέρα σε όλους,

Το τελευταίο διάστημα ταλαιπωρούμαι από ταχυκαρδίες και αίσθημα παλμών το οποίο το είχα γενικά σε ιδιαίτερα αγχώδεις καταστάσεις και έγινε πιο έντονο πριν από μια εβδομάδα+ όταν έπρεπε να χειρουργηθώ για ένα γυναικολογικής φύσεως θέμα. Στον προεγχειρητικό μου έλεγχο ο γιατρός δεν βρήκε καμμία παθολογία (πέραν των υπερκοιλιακών εκτάκτων) τις οποίες και απέδωσε στο άγχος μου.
Επειδή όμως το πρόβλημα συνέχιζε ακόμα και σε κατάσταση ηρεμίας, χωρίς απαραίτητα να σκέφτομαι κάτι να με αγχώνει επισκέφθηκα έναν καρδιολόγο στην γειτονιά μου όπου το ίδιο μου είπε κι αυτός για το άγχος, επιμένοντας ότι δεν έχω κανένα παθολογικό πρόβλημα.
Να ενημερώσω ότι έχω μια ήπια πρόπτωση μιτροειδούς.
Χθές λοιπόν έβαλα χόλτερ στον καρδιολόγο μου, και τα αποτελέσματα βγήκαν σήμερα έπειτα από ένα 24ωρο. Οι υπερκοιλιακές μου ταχυκαρδίες ήταν 2000 στο σύνολο, φυσιολογικές με μέγιστο παλμό στους 108 αν δεν κάνω λάθος. Επίσης βρέθηκαν και 1-2 κοιλιακές που μου είπε ότι είναι ανευ σημασίας. Καμμία ανησυχία από τον γιατρό μου, δεν χρειάζομαι μου είπε κάποια αγωγή και να ελαττώσω το άγχος μου επισκέφτοντας έναν καλό ψυχολόγο.
Για να μην πολυλογώ ακόμα και τώρα που σας γράφω νιώθω να έχω αυτούς τους έντονους παλμούς και θορυβούμαι. Είμαι ένα άτομο που αγχώνεται γενικά με το παραμικρό και λίγο να ακούσω κάτι που συμβαίνει με πιάνει ζαλάδα, ταχυπαλμία, κρύος ιδρώτας. Με τρομάζει όλο αυτό και ώρες ώρες δεν ξέρω τι άλλο να κάνω.

Είναι κάποιος άλλος εδώ στο φόρουμ με αντίστοιχο θέμα;
Θα χαρώ πολύ να το αναλύσουμε.

Ευχαριστώ

Quote:

---

Originally Posted by Melba

Καλησπέρα σε όλους,

Το τελευταίο διάστημα ταλαιπωρούμαι από ταχυκαρδίες και αίσθημα παλμών το οποίο το είχα γενικά σε ιδιαίτερα αγχώδεις καταστάσεις και έγινε πιο έντονο πριν από μια εβδομάδα+ όταν έπρεπε να χειρουργηθώ για ένα γυναικολογικής φύσεως θέμα. Στον προεγχειρητικό μου έλεγχο ο γιατρός δεν βρήκε καμμία παθολογία (πέραν των υπερκοιλιακών εκτάκτων) τις οποίες και απέδωσε στο άγχος μου.
Επειδή όμως το πρόβλημα συνέχιζε ακόμα και σε κατάσταση ηρεμίας, χωρίς απαραίτητα να σκέφτομαι κάτι να με αγχώνει επισκέφθηκα έναν καρδιολόγο στην γειτονιά μου όπου το ίδιο μου είπε κι αυτός για το άγχος, επιμένοντας ότι δεν έχω κανένα παθολογικό πρόβλημα.
Να ενημερώσω ότι έχω μια ήπια πρόπτωση μιτροειδούς.
Χθές λοιπόν έβαλα χόλτερ στον καρδιολόγο μου, και τα αποτελέσματα βγήκαν σήμερα έπειτα από ένα 24ωρο. Οι υπερκοιλιακές μου ταχυκαρδίες ήταν 2000 στο σύνολο, φυσιολογικές με μέγιστο παλμό στους 108 αν δεν κάνω λάθος. Επίσης βρέθηκαν και 1-2 κοιλιακές που μου είπε ότι είναι ανευ σημασίας. Καμμία ανησυχία από τον γιατρό μου, δεν χρειάζομαι μου είπε κάποια αγωγή και να ελαττώσω το άγχος μου επισκέφτοντας έναν καλό ψυχολόγο.
Για να μην πολυλογώ ακόμα και τώρα που σας γράφω νιώθω να έχω αυτούς τους έντονους παλμούς και θορυβούμαι. Είμαι ένα άτομο που αγχώνεται γενικά με το παραμικρό και λίγο να ακούσω κάτι που συμβαίνει με πιάνει ζαλάδα, ταχυπαλμία, κρύος ιδρώτας. Με τρομάζει όλο αυτό και ώρες ώρες δεν ξέρω τι άλλο να κάνω.

Είναι κάποιος άλλος εδώ στο φόρουμ με αντίστοιχο θέμα;
Θα χαρώ πολύ να το αναλύσουμε.

Ευχαριστώ

---

Καλησπέρα. Θυμάμαι όταν είχα κατάθλιψη ότι ένιωθα έντονα τους παλμούς μου. Ήμουν συνεχώς με ένα πιεσόμετρο στο χέρι.. Εκείνη την περίοδο έκανα συνέχεια ασκήσεις με την αναπνοή επειδή το μυαλό μου γενικά ταξίδευε. Και είχα παρατηρήσει ότι λίγο πριν χρησιμοποιήσω το πιεσόμετρο (όπου έδειχνε και τους παλμούς), ε αν έκανα τις συγκεκριμένες ασκήσεις οι παλμοί μου ήταν φυσιολογικοί. Αυτό έγινε 3 μέρες συνεχόμενα και τοτε κατάλαβα πως ήταν άγχος και σταμάτησα να ασχολούμαι. Βρήκα κάτι άλλο να φοβάμαι.
Ε αν ο γιατρός σου, σου είπε ότι είναι εντάξει και ότι πρέπει να πας σε ένα ψυχολόγο για να ηρεμήσεις, να το κάνεις. Θα σε βοηθήσει να αναγνωρίζεις ποτέ κάτι είναι ψυχολογικό, ποτέ είναι σωματικό.
Τι σε αγχώνει γενικά και είσαι σε αυτή την φάση αυτή την περίοδο;

Πολλά και διάφορα, δεν είναι ένα στο σύνολο. Ίσως να είναι η ανάγκη να είμαι τέλεια σε όλα, ίσως να φοβάμαι να μην πω κάτι που δεν θα ενοχλήσει τον απέναντι μου είτε αυτός λέγεται γονιός είτε αυτός λέγεται σύντροφος κ.λπ. Είχα ξαναπάει σε ψυχολόγο παλαιότερα και σε αυτούς που κάνουν κάτι μεθόδους NLP οι οποίοι βοήθησαν τότε αλλά τώρα ξανά τα ίδια. Η "διάγνωσή" τους ήταν ΙΔΨ όπου με λίγες πρακτικές θα την ξεχνούσαμε. Ελα μου όμως που όλο όταν κάτι συμβαίνει ξανα έρχεται στην επιφάνεια.
Πάντως δεν ξέρω ίσως να φταίω και εγώ στις περισσότερες περιπτώσεις δεν πάτησα πόδι. Είμαι άτομο με δύσκολα παιδικά χρόνια και κάποιες φορές όταν δεν βλέπω κάτι πχ από τον σύντροφό μου, ή δεν μιλάω και το πνίγω ή το απαιτώ με αποτέλεσμα να πνίγω τον άλλο.
Γενικά είμαι ψυχούλα, ευαίσθητη όσο δεν πάει, και σε όλα πρέπει να πατάω τέρμα το γκάζι για να νιώθω μέσα μου καλά. Τις περισσότερες φορές όμως δεν λειτουργεί.

Quote:

---

Originally Posted by Melba

Πολλά και διάφορα, δεν είναι ένα στο σύνολο. Ίσως να είναι η ανάγκη να είμαι τέλεια σε όλα, ίσως να φοβάμαι να μην πω κάτι που δεν θα ενοχλήσει τον απέναντι μου είτε αυτός λέγεται γονιός είτε αυτός λέγεται σύντροφος κ.λπ. Είχα ξαναπάει σε ψυχολόγο παλαιότερα και σε αυτούς που κάνουν κάτι μεθόδους NLP οι οποίοι βοήθησαν τότε αλλά τώρα ξανά τα ίδια. Η "διάγνωσή" τους ήταν ΙΔΨ όπου με λίγες πρακτικές θα την ξεχνούσαμε. Ελα μου όμως που όλο όταν κάτι συμβαίνει ξανα έρχεται στην επιφάνεια.
Πάντως δεν ξέρω ίσως να φταίω και εγώ στις περισσότερες περιπτώσεις δεν πάτησα πόδι. Είμαι άτομο με δύσκολα παιδικά χρόνια και κάποιες φορές όταν δεν βλέπω κάτι πχ από τον σύντροφό μου, ή δεν μιλάω και το πνίγω ή το απαιτώ με αποτέλεσμα να πνίγω τον άλλο.
Γενικά είμαι ψυχούλα, ευαίσθητη όσο δεν πάει, και σε όλα πρέπει να πατάω τέρμα το γκάζι για να νιώθω μέσα μου καλά. Τις περισσότερες φορές όμως δεν λειτουργεί.

---

Δυστυχώς η παιδική μας ηλικία είναι η βάση μας. Και αν κάτι δεν γίνει σωστά τότε, έχουμε συνέπειες μετά. Το ότι αναγνωρίζεις τα "αρνητικά" σου είναι τεράστιο κατόρθωμα επειδή ξέρεις από πού θα αρχίσεις. Να πας ξανά σε ένα ψυχολόγο, να αρχίσεις να μιλάς για τα τραύματα σου. Να τα κάνεις μικρότερα, να τα εξαφανίσεις. Είναι πολλά, έγιναν ένα τεράστιο. Θα πονέσεις αλλά πρέπει να κλείσεις τις πληγές σου και να δεις ποια είσαι μέσα από τα μάτια σου και όχι από τα μάτια των άλλων που σου κατέστρεψαν την παιδική σου ηλικία. Και εδώ μπορείς να μας πεις ότι σκέφτεσαι, ότι σε αγχώνει.

Γιατί κάποιοι άνθρωποι που επίσης πέρασαν άσχημα παιδικά χρόνια συμπεριφέρονται σαν να μην τρέχει τίποτα;

Quote:

---

Originally Posted by Melba

Γιατί κάποιοι άνθρωποι που επίσης πέρασαν άσχημα παιδικά χρόνια συμπεριφέρονται σαν να μην τρέχει τίποτα;

---

Δεν υπάρχει αυτό που λες. Σίγουρα η συμπεριφορά τους γενικά δεν είναι και η πιο ωραία. Το ότι είναι καλά ψυχολογικά είναι άλλο θέμα. Εγώ πχ ήμουν μια χαρά μέχρι την μέρα που ήρθε η κατάθλιψη. Πίστευα τόσα χρόνια ότι είμαι εντάξει. Αλλά τίποτα δεν ήταν εντάξει. Κάποια στιγμή λυγίζει.

Το βλέπω και απο τη μητέρα μου. Ο ίδιος άνθρωπος μας κατέστρεψε ψυχολογικά.
Εσύ τι συμπτώματα είχες; Είσαι σε καλύτερη φάση τώρα;

Quote:

---

Originally Posted by Melba

Το βλέπω και απο τη μητέρα μου. Ο ίδιος άνθρωπος μας κατέστρεψε ψυχολογικά.
Εσύ τι συμπτώματα είχες; Είσαι σε καλύτερη φάση τώρα;

---

Ναι σε πολύ καλύτερη φάση. Ήμουν σαν ζόμπι, φοβόμουν τα πάντα, τον αέρα, τους θορύβους. Δεν μπορούσα να ακούω δυσάρεστα, ήθελα να ήμουν ξαπλωμένος αλλά έκανα τα πάντα να μην είμαι. Κάθε λίγο πονούσα και κάτι. Πολύ δύσκολο όλο αυτό.. Εσύ? Πως είσαι στην καθημερινότητα σου?

Κι εγώ έχω φοβίες, π.χ. δεν μπορώ να πάρω μόνη μου το αυτοκίνητο να οδηγήσω αν δεν έχω κάποιον παρέα. Λίγες φορές το έχω πάρει για κοντινές αποστάσεις μόνο.
Η καθημερινότητα μου, χμ, η δουλειά μου έχει την ευκολία να μπορώ να κάθομαι σπίτι να δουλεύω και το εκμεταλλεύομαι. Δουλεύω πολύ γενικά και ειδικά αν προκύψει και κάτι έξτρα πάντα θέλω να το φέρω εις πέρας πολύ πιο γρήγορα από την ημερομηνία παράδοσης. (Η τελειομανής που λέγαμε...)
Βέβαια το θέμα με την δουλειά και το σπίτι πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει, σκέφτομαι να παραιτηθώ από εκεί που είμαι και να πάω κάπου αλλού αλλά δεν έχω στείλει ακόμα τα χαρτιά μου αν και έχω πολλές προτάσεις.
Τα απογεύματα μου κυρίως αν δεν κανονίσω κάτι θα πάω την γυμναστική μου, θα γυρίσω μετά σπίτι και πάλι από την αρχή..

Το θέμα επίσης που ξέχασα να αναφέρω είναι ότι η κατάσταση μέσα στο σπίτι (επειδή μένω ακόμα στο πατρικό μου) είναι λίγο στενάχωρη. Έχουμε την γιαγιά μου σπίτι άρρωστη και πρέπει πάντα να είναι κάποιος από πάνω της αν π.χ. σηκωθεί ο παππούς μου να πάει κάπου. Όσο ναναι αυτή η κατάσταση με τρώει. Και το άλλο επίσης θέμα μιας που ανοίχτηκα είναι η κατάσταση με τον σύντροφό μου, πρέπει κάποια στιγμή να βρούμε σπίτι, να προχωρήσουμε παραπέρα. Αλλά ενώ θέλω να κάνω κίνηση, δεν παίρνω την απόφαση και τρώγομαι με τα ρούχα μου...Είναι λοιπόν και αυτοί οι δύο λόγοι που έχουν μαζευτεί και με έχουν κάνει να νιώθω κατ' αυτόν τον τρόπο.

Quote:

---

Originally Posted by Melba

Κι εγώ έχω φοβίες, π.χ. δεν μπορώ να πάρω μόνη μου το αυτοκίνητο να οδηγήσω αν δεν έχω κάποιον παρέα. Λίγες φορές το έχω πάρει για κοντινές αποστάσεις μόνο.
Η καθημερινότητα μου, χμ, η δουλειά μου έχει την ευκολία να μπορώ να κάθομαι σπίτι να δουλεύω και το εκμεταλλεύομαι. Δουλεύω πολύ γενικά και ειδικά αν προκύψει και κάτι έξτρα πάντα θέλω να το φέρω εις πέρας πολύ πιο γρήγορα από την ημερομηνία παράδοσης. (Η τελειομανής που λέγαμε...)
Βέβαια το θέμα με την δουλειά και το σπίτι πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει, σκέφτομαι να παραιτηθώ από εκεί που είμαι και να πάω κάπου αλλού αλλά δεν έχω στείλει ακόμα τα χαρτιά μου αν και έχω πολλές προτάσεις.
Τα απογεύματα μου κυρίως αν δεν κανονίσω κάτι θα πάω την γυμναστική μου, θα γυρίσω μετά σπίτι και πάλι από την αρχή..

Το θέμα επίσης που ξέχασα να αναφέρω είναι ότι η κατάσταση μέσα στο σπίτι (επειδή μένω ακόμα στο πατρικό μου) είναι λίγο στενάχωρη. Έχουμε την γιαγιά μου σπίτι άρρωστη και πρέπει πάντα να είναι κάποιος από πάνω της αν π.χ. σηκωθεί ο παππούς μου να πάει κάπου. Όσο ναναι αυτή η κατάσταση με τρώει. Και το άλλο επίσης θέμα μιας που ανοίχτηκα είναι η κατάσταση με τον σύντροφό μου, πρέπει κάποια στιγμή να βρούμε σπίτι, να προχωρήσουμε παραπέρα. Αλλά ενώ θέλω να κάνω κίνηση, δεν παίρνω την απόφαση και τρώγομαι με τα ρούχα μου...Είναι λοιπόν και αυτοί οι δύο λόγοι που έχουν μαζευτεί και με έχουν κάνει να νιώθω κατ' αυτόν τον τρόπο.

---

Μου έχει πει η ψυχολόγος (το έχω αναφέρει πολλές φορές) πως όταν πας σε ένα πάρκο και δεις δύο μητέρας, θα παρατήσεις ότι τα παιδιά τους συμπεριφέρονται διαφορετικα. Το παιδί της μάνας που το αγαπούσε, το φρόντιζε, χωρίς να το κρίνει απομακρύνεται από αυτή για να παίξει. Επειδή νιώθει ασφάλεια, πως ότι και να γίνει η μάνα του είναι εκεί. Το άλλο παιδί.. Της μάνας που του μιλούσε άσχημα, το μείωνε. Δεν φεύγει από δίπλα της. Πιστεύει πως εκεί μόνο θα του δώσει την αγάπη, πως αν απομακρυνθεί δεν θα πάρει τίποτα. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν μπορείς να φύγεις. Όσοι κακοποιηθηκαν από γονείς και δεν φύγουν νωρίς από το σπίτι, μετά είναι δύσκολο να φύγουν. Αν φύγεις όμως, θα αλλάξει το μέσα σου. Τώρα είναι σαν και ξανά ζεις τα παιδικά σου χρόνια. Πρέπει να πάρεις απόφαση να κόψεις τον ομφάλιο λώρο που στην ουσία δεν σου πρόσφερε ποτέ τίποτα όμορφο.
Μπράβο σου που είσαι λειτουργική, συνέχισε έτσι. Πείσμα και μόνο πείσμα.

Ουάου, αυτό δεν το είχα σκεφτεί. Η μόνη διαφορά όμως είναι ότι η μητέρα μου δεν με μείωσε ποτέ σε αντίθεση με τον πατέρα μου που είχε όλο το πακέτο. Η ασφάλεια που λες την νιώθω ακόμα και όταν φεύγω από το σπίτι για διακοπές, αλλά όντως στο ίδιο σημείο ξαναγυρνάω, ίσως νιώθω την ασφάλεια που κάποιες φορές αν όχι τις περισσότερες δεν την βρίσκω έξω.
Θα τα συζητήσω όλα αυτά με τον ψυχολόγο και εύχομαι πραγματικά μέσα μου να βρω την λύση που ταλανίζει το μυαλό μου χρόνια τώρα.
Σε ευχαριστώ πάντως για όλα, οι συζητήσεις αυτές μου κάνουν πολύ καλό πραγματικά! :)

Quote:

---

Originally Posted by Melba

Ουάου, αυτό δεν το είχα σκεφτεί. Η μόνη διαφορά όμως είναι ότι η μητέρα μου δεν με μείωσε ποτέ σε αντίθεση με τον πατέρα μου που είχε όλο το πακέτο. Η ασφάλεια που λες την νιώθω ακόμα και όταν φεύγω από το σπίτι για διακοπές, αλλά όντως στο ίδιο σημείο ξαναγυρνάω, ίσως νιώθω την ασφάλεια που κάποιες φορές αν όχι τις περισσότερες δεν την βρίσκω έξω.
Θα τα συζητήσω όλα αυτά με τον ψυχολόγο και εύχομαι πραγματικά μέσα μου να βρω την λύση που ταλανίζει το μυαλό μου χρόνια τώρα.
Σε ευχαριστώ πάντως για όλα, οι συζητήσεις αυτές μου κάνουν πολύ καλό πραγματικά! :)

---

Η ψυχολόγος είπε μητέρα επειδή εμένα αυτή με μείωνε. Το ίδιο ισχύει και για τον πατέρα. Ίδιο ρόλο έχουν, ίδιες ευθύνες. Ο,τι θες να το συζητάς και εδώ.

Εσύ έχεις καταφέρει να φύγεις από το σπίτι και να ζεις μόνος σου;

Quote:

---

Originally Posted by Melba

Εσύ έχεις καταφέρει να φύγεις από το σπίτι και να ζεις μόνος σου;

---

Είχα φύγει και ζούσα μόνος μου πριν χρόνια. Μετά επέστρεψα (λάθος μου) και τώρα ζω κάποιες μέρες μαζί τους άλλες όχι.. Έχω κάνει τεράστια βήματα. Και ακόμη έχω να κάνω κι άλλα όσο αφορά αυτό το κομμάτι. Και θεωρώ μέγα λάθος να μένουμε μαζί με τους τοξικους γονείς μας για πολλά χρόνια. Πρέπει να φεύγουμε νωρίς. Στη πράξη αυτό είναι δύσκολο.. Αλλά απελευθερωνεσαι.

Εγώ ζω με την μητέρα μου, ο πατέρας μου ζει σε άλλο σπίτι από το 2009 που χώρισαν, ήταν σκέψου και περίοδος πανελληνίων. Αντέξαμε τα καταφέραμε και προχωράμε μπροστά.
Θα φύγω όμως και εγώ μόλις βρω την δύναμη και εξωτερικεύσω τα συναισθήματα μου στην ψυχολόγο μου.
Θα πάνε όλα καλά!