σκεψη πανικου..

αυτο που μου συνεβη πριν μισ βδομαδα ηταν το χειροτερο αντικτυπο ολης της διαταραζης πανικου εδω κ 2 χρονια...εμαθα εντελως τυχαια για ενα παιδι 22 χρονων που αυτοκτονησε πεφτοντας απο το μπαλκονι..ολη εκεινη τη μερα γημουν σαν ναρκωμενη..εχω το εξης κακο χαρακτηριστικο,μπορω πολυ ευκολα να βιωσω μια κατασταση που μπορει να μου περιγραψουν..σαν να βαζω τον εαυτο μου σε αυτη την κατασταση με ενα μαγικο τροπο κ νασ κατακλυζομαι απο ολα τα συναισθηματα που βιωνει ο αλλος!ετσι ολη εκεινη την μερα αρχισα να νιωθω την απελπισια που μπορει να ενιωθε το παιδι αυτο..το ποσο ευκολα εκανε το βημα κ επεσε...το ποσο ευκολο θα ηταν κ για μενα...!ηταν η πρωτη μου σκεψη αυτοκτονικη..η πρωτη μου φορα που για ωρες ενιωθα οτι κρατουσα τον εαυτο μου να μην βουτξει απο το μπαλκονι!πρακτικα δεν εχω κανενα λογο να αυτοκτονησω..κανενα απολυτως...ουτε η γενικοτερη ψυχολογικη μου κατασταση ειναι καταθλιπτικη...για εκεινες τις λιγες ωρες ομως μου εμοιαζε τοσο ευκολο που τρομαξα...δεν πλησιαζα καν στην ακρη του μπαλκονιου!ξερω οτι λογικα ημουν επηρεασμενη απο το συμβαν και ισως καθως ειμαι κ λιγο δραματικη προσωπικοτητα φλερταρα με το σεναριο αυτο σαν να επαιζα με τα ορια του εαυοτυ μου!τισ υπολοιπες μερες εκτοτε δεν ξαναενιωσα ετσι αλλα αυτες οι λιγες ωρες με εκαναν να νιωσω ξανα τραγικα αδυναμη κ ερμαιο των πανικων...ειναι αραγε τοσο ευκολο να περασουμε τη λεπτη αυτη γραμμη της ψυψικης υγειας κ να σπρωξουμε τον εαυτο μας???...χρειαζομαι καποιον να μου πει οτι ηταν απλα μια κακη στιγμη κ πως δεν ηταν ενδειξη οτι τα χανω...ειμαι γενικα αισιοδοξος ανθρωπος κ αυτες οι κρισεις πανικου κ οι παραλογες σκεψεις μου απομυζουν την αισιοδοξια!

νιωθω ακριβως το ιδιο!!ελεγα στην προηγουμενη μου συνεδρια μαλιστα οτι μπορω να μπω στην θεση του καθενος..μετα τις κρισεις πανικου μπορω να φανταστω πως ειναι να ακους φωνες πως ειναι να εισαι στην ακρη του μπαλκονιου ολα σα να τα ζω εγω!
και το ιδιο μου συνεβη και εμενα με ενα παιδι το οποιο επεσε απο το μπαλκονι του...λες να λεμε το ιδιο?

χαχα!την ωρα που μου εγραφες στο ποστ μου και μου ελεγες οτι με καταλαβαινεις σου εγραφα και εγω το ιδιο!πολλες συμπτωσεις δε νομιζεις??

δεν πιστευω πια οτι υπαρχουν συμπτωσεις....θελω να πιστευω κ με βοηθαει αυτο οτι ολα ειναι γραμμενα..οτι ολα εχουν το σκοπο τους!..οσο για το παδι που λες συνεβη πριν μια βδομαδα...δεν ξερω πια τι να κανω..μηπως να απαγορευσω σε ολους να μου λενε ασχημα νεα?!...δεν γινεται κ να ζω σε γυαλα κ ροζ συννεφα...υπαρχει πονος εκει εξω..πονος κ τρελα...και τα νιωθω κ τα 2 να με απειλουν!...

δεν σε απειλουν..τιποτα δεν σε απειλει,εμεις τα μεταφραζουμε ολα σαν απειλη και ετσι ειναι αυτη η διαταραχη που εχουμε.
και εγω οπως ειπα νιωθω απειλη λογω της καταιγιδας..ειναι στ\'αληθεια μια λογικη απειλη?κατι που πρεπει να με κανει να προστατευτω?το σκαφανδρο δεν ειναι η λυση..

δεν θα ηταν ωραια αν απλα οταν εβρεχε μπορουσαμε ακομη να παρουμε τον καφε μας..να αναψουμε το τσιγαρο μας..και να παρουμε κ μια φιλη τηλφωνο να πουμε τα νεα μας?!ή αντιστοιχα οταν ακουμε ενα κακο νεο να μπορουμε να σεβαστουμε τον πονο του αλλου χωρις ομως να τον κανουμε κτημα μας?!..απλα πραγματα χανουμε κ αυτο σιχαινομαι!

αν ολα αυτα που νοιωθεις απο ερεθισματα προσπαθησεις να τα εξωτερικευσης εντεχνα ειτε με μουσικη η ζωγραφικη η γραψιμο η οτι αλλο εσενα σου αρεσει να κανεις οταν εισαι μονη,ισως βοηθηθεις σ αυτην την κατασταση ενσυναισθησης που ερχεσαι μερικες φορες!μη μπαινεις στην αυτολυπηση ,δεν γινεται αυτο μονο απο φοβο εγωιστικο(μη βρεθω στην ιδια φαση)αλλα ισως και απο αληθινη ανθρωπια!

κατερινα και εγω που εχω ως διεξοδο τη μουσικη κατι τετοιες στιγμες δεν μπορω ουτε να μιλησω ουτε να σκεφτω πως θα παιξω-ακουσω??

Εγω θα προσπαθουσα στην αρχη να ειμαι συχνα με αλλους που παιζουν-ακουν -μουσικη ,θα εμπαινα σε κατι ομαδικο η το πιο δυσκολο θα παρατηρουσα τον εαυτο μου στην φαση της οξυνσης και θα τον ειχα προγραματισει απο πριν να παει ν ακουσει η να παιξει μουσικη με το ζορι σαν ρομποτ κι ασε το μυαλο οργιαζει,τραβα τα χαληναρια του μυαλου σου απο εκει που σε ποναει εκει που σε ευχαριστει,εσυ, εγω,ειμαστε οι καβαλλαρηδες του αλογου μυαλου μας και πρεπει να κυριαρχουμε με την λογικη η με την τεχνη.Το ξερω ειναι δυσκολο και εγω τα τελευταια δυο χρονια δεν μπορω να το κανω αλλα το εχω στο μυαλο μου ,το θεμα ειναι να κυριαρχησουμε πανω στο συναισθηματικο μας ,εγω ειμαι χαλια συνεχεια προσπαθω και ελπιζω και καμμια φορα απελπιζομαι κιολας!

Αχ σας καταλαβαίνω... Εγώ πάλι οταν ακούω κάτι δυσάρεστο φοβάμαι μη τυχόν και νιώσω μέσα μου ανακούφιση ή καποιου είδους ευχαρίστηση.Με βασανίζει πολύ εντονα οτι είμαι κακός ανθρωπος τώρα που εχω τη διαταραχή αλλά σκέφτομαι για να παρηγοριέμαι οτι καθε άνθρωπος ίσως κάνει αρνητικες και θετικές σκέψεις. Το εχω στο μυαλό μου σαν να είναι στη μια μεριά η Σοφία αγγελάκι και στην άλλη μεριά η Σοφία διαβολάκι. Πολλές φορές μου βγαίνει πρώτα το διαβολάκι και μετά στεναχωριέμαι λέω πως είναι δυνατόν να σκεφτηκα κατι τετοιο για τον τάδε. Ειμαι κακιά??? Συμβαίνει και σε άλλους αυτό? Αν ήμουν όντως κακιά ομως θα είχα τύψεις?

δεν ειμαστε υπευθηνοι για τους λογισμους που περνουν απο το μαυαλο μας ,ειμαστε ομως υπευθυνοι οταν τους κραταμε , μας ευχαριστουν, κ τους κανουμε πραξη!