Φοβία με την απογείωση και προορισμός
Καλησπέρα σε όλους,
Θα ταξιδέψω την ερχόμενη Πέμπτη μετά από αρκετό καιρό με αεροπλάνο από Ηράκλειο προς Αθήνα. Δεν έχω σταματήσει τελευταία να σκέφτομαι την όλη διαδικασία και με πιάνει κρύος ιδρώτας όταν βάζω στο μυαλό μου τη στιγμή εκείνη που θα απογειωθεί το αεροπλάνο και θα βρίσκομαι πλέον στον αέρα.
Από την άλλη μαρέσει πάρα πολύ η αδρεναλίνη της ταχύτητας αλλά ο φόβος περισσότερο έγκειται στο κομμάτι του ανασηκώματος. Θα μου πεις αεροπλάνο είναι πως θα πετάξει αλλιώς; Δεν γίνεται διαφορετικά!
Για να μην μακρυγορώ όσες φορές έχω μπει στο αεροπλάνο τα πρώτα 5-10 λεπτά μετά την απογείωση είναι για εμένα ζόρικα αλλά μετά το συνηθίζω και περιμένω τη στιγμή της προσγείωσης που επίσης μου αρέσει. Να πω ότι θα ταξιδέψω με τον σύντροφό μου ο οποίος δεν σκέφτεται όπως εγώ, του αρέσουν τα αεροπλάνα, δεν έχει κάποια φοβία με αυτά και θα τον πρήζω μέχρι να φτάσουμε στον προορισμό μας.
Και τώρα ξεκινάει το ζουμί. Θα το πω όσο πιο περιληπτικά μπορώ. Στην Αθήνα θα έρθουμε για να συναντήσουμε από κοντά την κολλητή μου φίλη με τον άντρα της με την οποία πρώτη φορά θα συναντηθούμε από κοντά μιας και η σχέση μας και η επικοινωνία μας ξεκίνησε επί εποχή εγκλεισμού και μόνο τώρα μας δόθηκε η ευκαιρία να ταξιδέψουμε για να την συναντήσουμε από κοντά. Ανυπομονοώ στην ιδέα να την δω αλλά από την άλλη σκέφτομαι ότι θα βρίσκομαι σε ένα "ξένο" μέρος. Ξέρει γενικά το πόσο υπερβολική είμαι μερικές φορές με τις σκέψεις μου και πως τα κάνω σαλάτα στο μυαλό μου με τον φόβο μην με πιάσει κάτι εκεί που θα βρίσκομαι και μου λέει ότι θα είμαστε μαζί δεν θα ανησυχείς για τίποτα γιατί απλά δεν θα πάθεις τίποτα.
Πώς μπορώ να δημιουργήσω στο μυαλό μου αυτό το safe place; Άλλες φορές λέω σιγά, μια χαρά θα περάσω και άλλες φορές με πιάνει αυτό το σφήξιμο μην νιώσω αβοήθητη. Το έχει νιώσει κανείς άλλος αυτό;
Είμαι λιγάκι υπερβολική;
Ευχαριστώ και συγγνώμη για το σεντόνι! :p