Αγαπητό e-μερολόγιο...

Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζω στη ζωή μου όσον αφορά τον χαρακτήρα μου, είναι η παντελής έλλειψη εμπιστοσύνης μου προς τους άλλους. Από τα άτομα που έχω διαλέξει να είναι διπλα μου, μονο ένας ξέρει αρκετά πράγματα για εμενα και τη ζωή μου ώστε να μπορώ να πω ότι θα μπορούσα να τον θεωρήσω μερικές φορες πραγματικό φίλο, αλλα και πάλι δεν είμαι σίγουρη. Δεν ανοίγομαι στους φίλους μου, για πολλούς λόγους που δε θέλω να αναλύσω τώρα. Προς το παρόν, αρκούμαι στο να αναγνωρίζω το πρόβλημα αλλα και την ανάγκη του εαυτού μου να εκφράζεται στην πιο απλή του μορφή, να γραφει αυτά που σκέφτεται και νιώθει, και να τα συζητά με άτομα που πλειοψηφικά διαθέτουν θετική διάθεση, βάθος σκέψης και στην τελική δεν έχουν ούτε ατζέντα ούτε αισθάνομαι ότι με απειλούν.

Αποφάσισα να αρχίσω αυτό το thread για να μοιράζομαι τις σκέψεις μου και τα συναισθήματα μου, σαν πρώτο στάδιο με άτομα που δε γνωρίζω προσωπικά αλλα που παρόλα αυτά δεν μου είναι και παντελώς αδιάφορα. Το κάνω πρωτίστως για εμενα, για να αισθάνομαι καλύτερα που θα βγάζω από μέσα μου αυτά που θέλω να πω, να κάνω ένα πρώτο βήμα στο να αποκαλύπτω σε άλλους τη πραγματική Ντι, και με την ελπίδα να μπορέσω κάποια στιγμή να μιλήσω ανοιχτά στα άτομα που αγαπάω. Μακάρι στα όσα γράφω να βρει κάποιος κάτι που να τον βοηθήσει η απλά να του αρέσει, αν και φοβάμαι πως δε θα είναι τα πάντα γεμάτα θετικότητα. Μπορεί να μην γράφω κάθε μέρα, η να μη λέω τι κάνω στη ζωή μου με τη συμβατική έννοια ενός ημερολογίου, η να μην είναι κάθε μου post μια αποκάλυψη η ένα συνταρακτικό νέο, δεν παύει όμως αυτή μου η απόπειρα να είναι κάτι προσωπικά δικό μου και πολύ σημαντικό για εμενα... οποτε αφήστε τις εμπάθειες και το spam στην πόρτα please :)

Entry no1: Το σώμα μπορεί να κάνει στην ψυχή πράγματα που το μυαλό δεν μπορεί καν να συλλάβει.

Μετά από όσα μου έχουν συμβεί τόσο τον τελευταίο καιρό όσο και τα χρονια που με έφεραν ως εδώ, κοιτάω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και με παίρνουν τα δάκρυα. Κοιτάω το κορμί μου και βλέπω όλες τις κακουχίες στις οποιες το έχω υποβάλει, βλέπω το ποσο έχει υποφέρει από δικη μου αδιαφορία η και συνειδητή κακοποίηση, και συγκινούμαι που κατάφερε να ανταπεξέλθει μέχρι τώρα. Ντρέπομαι που το ανάγκασα να φτάσει στα άκρα και να μου φωνάξει βοήθεια με τόσο βίαιο τρόπο, αλλα γνωρίζω πως αγνοούσα τόσο καιρό τις ανάγκες του και προσπερνούσα τα σημάδια... με τίμησε με το ποσο σθεναρά άντεξε τόσα πολλά, και οφείλω να το προστατέψω πλέον, τόσο από εξωτερική βία, όσο και από τον ίδιο μου τον εαυτό.

Αγαπάω το σώμα μου, είναι ο ναός της ψυχής μου, και με στενοχωρεί όταν πονάει τόσο. Θέλω να είναι καλά, γερο και δυνατό, ικανό και θελκτικό, γεμάτο ζωντάνια και αυτοπεποίθηση. Θέλω επιτέλους να συνειδητοποιήσω ποσο πολύ με επηρεάζει ψυχολογικά η σωματική και αισθητική καταπόνηση που υπέσθη, θέλω να ξυπνήσω και να καταλάβω πως όσα του συμβαίνουν προέρχονται από δικη μου έλλειψη προσοχής, και να με αγκαλιάσω με αγάπη, στοργή και υποστήριξη, όχι κριτική και απειλές υποβολής ποινών. Δε χρειάζεται να τρομάζω, δε χρειάζεται να απογοητεύομαι. Το μονο που χρειάζεται είναι να σταματήσω πια να του φέρομαι σαν να μην έχει σημασία, και να το φροντίζω ώστε να ξεπεράσει κάθε σκόπελο. Το σώμα μου είμαι ΕΓΩ, και με αγαπάω.

Δε θέλω να το κατηγορώ για τα αρνητικά της ζωής μου, γιατί δεν είναι υπόλογο για όσα του συμβαίνουν, είναι δικη μου ευθύνη που το έχω ταλαιπωρήσει τόσο. Θέλω να μην πονάει, θέλω να είναι \"χαρούμενο\" κατά μια έννοια, και για αυτό οφείλω να του φέρομαι με σεβασμό. Το αγαπάω το σώμα μου. Του αξίζει το καλύτερο και το ξέρω. Είναι μαχητής, έχει αντέξει τόσα πολλά και οφείλω να παραδεχτώ πως δε μου φταίει σε τίποτα. Το αγαπάω το σώμα μου, και κάθε ατέλεια, μικρή η μεγάλη, είναι ολοδική μου να τη διορθώσω η να την φυλάξω ως αναμνηστικό σημάδι του ποσα έχω περάσει, και υπενθύμιση να μην αφήσω τον εαυτό μου να ξανακυλήσει, να με κακοποιήσω πάλι. ΑΓΑΠΑΩ το σώμα μου, που σημαίνει ότι νοιάζομαι αρκετά ώστε να βρω τη θέληση να του στερήσω γευστικές απολαύσεις για να αποκτήσω ξανά υγεία και ευεξία. Μου οφείλω να του δώσω όλα τα απαραίτητα θρεπτικά συστατικά που χρειάζεται καθημερινά και να μην \"ξεχνάω\" τις ανάγκες του, να το γεμίζω με μια ποικιλία υγιεινών τροφών και όχι μονο με όσες έχουν ευχάριστη γεύση. Μου έχω υποχρέωση να αθλούμαι και να φροντίζω κάθε του κομμάτι ξεχωριστά, ώστε να δουλεύει σωστά σαν την πιο καλοκουρδισμένη μηχανή, και να αποκτήσει δύναμη, υγεία και εμφάνιση αντάξια των δυνατοτήτων του. Μου οφείλω να το διατηρώ φρέσκο, καθαρό και μοσχομυριστό, και ξέρω πως -όπως πάντα- δεν θα με απογοητεύσει.

ΑΓΑΠΑΩ το σώμα μου. ΞΕΡΩ πως περιμένει μια ΔΙΚΑΙΗ ευκαιρία να ΛΑΜΨΕΙ όπως και ΕΓΩ.
Love thyself.

As πάρουμε μαθήματα απο ένα κορίτσι 19 χρόνων.Μπράβο σου κούκλα μου για την δύναμή σου για το μυαλό σου δεν έχω λόγια να πώ.

...Μαθηματα δυναμης,συναισθηματα ελπιδας,συναισθημα αυτοπεποιθησης και σεβασμου..
Σκεψεις που θα διαφωτισουν σε καποια στιγμη το μυαλο σου.Θα σε βοηθησουν..ο εαυτος σου θα σε βοηθησει γλυκεια μου.
Και ολα θα πανε καλυτερα.Μονο δειξε του πως το αγαπας,μην τον πικρενεις Μαζι σου σε αυτον τον αγωνα,οποτε χρειαστεις φωναξΜερικες φορες μιλας σε ανθρωπους που δεν γνωριζεις γιατι νιωθεις πως μπορουν να σου μιλησουν αντικειμενικα,μπορουν να σε νιωσουν γιατι δεν σκεφτονται πρωτα τον εαυτο τους για να σε βοηθησουν..Μην σταματησεις να μιλας.Ακομη και εδω..θα δεις πως μπορεις αργοτερα να πλησιασεις και τους ανθρωπους που αγαπας.Φτανει ομως να σε βοηθησουν και οι ιδιοι..και ισως να μην βοηθανε οσο πρεπει.Να εισαι καλα...

Dissolved πολυ καλη προσπαθεια !!! Χαιρομαι πολυ που αποφασισες να μοιραζεσε τις σκεψεις σου μαζι μας :)

πολυ ομορφα τα συμπερασματα σου :) ευχαριστουμε που τα μοιραστηκες μαζι μας...

Empnefsth δεν είναι συμπεράσματα, μάλλον ευχές και ευσεβείς πόθοι για να πάνε όλα καλά από εδώ και εμπρός. Έχω διαπράξει την υπέρτατη ύβρη όσον αφορά τα σχέδια μου για το μέλλον. Θεώρησα τον εαυτό μου δεδομένο, πως μπορώ να αντέξω τα πάντα χωρίς να ασχολούμαι με τις δικες μου ανάγκες ιδιαιτερα, αφιέρωσα την προσοχή μου σε όλα τα υπόλοιπα θέματα που χρειάζεται να λύσω και να τακτοποιήσω ώστε να πετύχω τα όνειρα μου, και δεν σκέφτηκα ούτε μια στιγμή τον εαυτό μου, ότι θέλει και αυτός την ίδια προσοχή και αφοσίωση με κάθε άλλη λεπτομέρεια. Αυτό που έλεγαν οι μανάδες μας \"υγεία πάνω από όλα\" είναι αυτό που προσπέρασα επιδεικτικά, και δεν θέλω να σκέφτομαι αρνητικά ότι τώρα το σώμα μου με εκδικείται που δεν το φρόντισα. Ξέρω πως ο δρόμος που έχω επιλέξει δεν είναι καθόλου εύκολος, και έχω πεισμώσει και αποδεχτεί πως θα υποφέρω και θα θυσιάσω πολλά για να πετύχω. Έχει μεγάλη διαφορα όμως το να αγνοείς τον ψυχολογικό πόνο επειδή σου λείπουν κάποιες ανέσεις και να προσπερνάς τη δυσφορία γιατί έχεις έναν σκοπό να πετύχεις, και το να αγνοείς έναν πραγματικό πόνο με την ίδια λογική.

Το σώμα μας περιέχει το φως.
Πρέπει να λάμπει από μέσα. Σαν να μην έχει κανένα μυστικό.
της Μαίρης Μεταξά από την σημερινή της ομιλία στον ΙΑΝΟ
Η ταινία δεν είναι τολμηρή με την έννοια της γραφής , δεν αποσκοπεί να ερεθίσει να σοκάρει και να δημιουργήσει αντιδράσεις. Αναδύει μια κοριτσίστικη τρυφερότητα, μια ντροπαλότητα μια συστολή. Αλλά είναι τολμηρή ως προς αυτό που κρύβει. Χωρίς απαραίτητα να υπαινίσσεται κάτι, η Λουκία είναι σαν να αγγίζει με πολλή προσοχή ένα αναμμένο κάρβουνο , και ίσως σ΄ αυτή τη αδιόρατη ψηλάφηση να θέλει να σταματήσει. Ίσως γιατί ξέρει πως αυτή η ψηλάφηση είναι το πιο λεπτό σημείο το πιο καίριο και σημαντικό αφού από αυτό εξαρτάται όλη η μετέπειτα έκφραση του ερωτισμού μας. Ο τρόπος που θα αγκαλιάσουμε το δικό μας σώμα, είναι καθοριστικός για το πώς θα αγκαλιάσουμε και το σώμα του άλλου. Και κατ΄ επέκταση τον κόσμο μας. Αν δεν αγαπήσουμε πρώτα το σώμα μας δεν θα μπορέσουμε και να αγαπήσουμε ποτέ το σώμα του άλλου. Μήπως αυτό που θέλει να μας πει, δειλά και σιωπηλά η Λουκία, είναι ότι σ΄ αυτή τη πρώτη επαφή εμπεριέχεται όλο το μυστικό της ευτυχίας ή της δυστυχίας της ιστορίας του κόσμου μας.
Προσπαθώντας να μείνω όσο περισσότερο γίνεται κοντά στο θέμα της ταινίας , και συγχρόνως θέλοντας να αποφύγω ιδεολογικές αναλύσεις γιατί αν μη τι άλλο αφού μιλάμε για το σώμα θα πρέπει η προσέγγιση μας να είναι και λίγο βιωματική κατέφυγα στο γνωστό τέχνασμα των συνεντεύξεων.
Πρόκειται για μια διαχρονική συνέντευξη.
Έχω ένα σώμα που περπάτησε όλη την ιστορία του ανθρώπου στη γη και ακόμη τη περπατάει. Σ΄ αυτό το λεκανοπέδιο του φωτός που λέγεται Ελλάδα. Τη πρώτη περίοδο η λεκάνη μου ήταν φαρδιά και γόνιμη σαν τη γη για να αντέξει τις κακουχίες και να θρέψει τα παιδιά. Το στήθος μου χυτό, , προκλητικό, στρογγυλό σαν τον κόσμο, προκαλεί το χέρι του άνδρα να το χαϊδέψει. Είμαι ίδια η μάνα μου η γη. Στα χείλη μου διαγράφεται ανεπαίσθητο το μειδίαμα. Είμαι η κόρη που αφουγκράζεται τη ζωή αρτιμελής και σφριγηλή στέκομαι δίπλα στον κούρο τον αδελφό μου. Όσο βαδίζω αποκτάω και άλλες ιδιότητες. Είμαι η σύζυγος η μάνα η ερωμένη η εταίρα και η *****. Όλα μαζί συνυπάρχουν σε ένα σώμα. Αρμονισμένα. Συμπληρωματικά. Λατρεύω τη Αφροδίτη την Άρτεμη , τον Απόλλωνα και τον Ποσειδώνα. Υπηρετώ μέσα από το σώμα μου τη γη που με γέννησε, εξυμνώντας τη ζωή , τη συντροφικότητα των σωμάτων, τη απαλότητα του χαδιού την ερωτική έκσταση, τη δύναμη του σπέρματος. Η ερωτική μου διάθεση φυσική και απενοχοποιημένη απεικονίζεται σε ένα εύρος παραστάσεων, εκτείνεται από τη τρυφερότητα μέχρι την απώτατη ηδονή και από τη θωπεία μέχρι το άνευ ορίων αχαλίνωτο έρωτα Μαζί με ένα πλήθος παραπληρωματικών στοιχείων όπως κλίνες συμποσίου, αναρτημένες θήκες αυλών, καλάθια φαγητών, λεκάνες νερού, καθώς και μέσα από παιγνίδια με ”όλισβους” (δερμάτινους φαλλούς), δαφνοστεφανομένους συμποσιαστές και συμμετοχή ανδρών και γυναικών . . Στη τέχνη της πατρίδας μου απεικονίζονται όλοι οι τρόποι της γενετήσιας επικοινωνίας με ποικιλία και φαντασία στους τρόπους συνεύρεσης. Ο φαλλός, διώχνει το κακό και ξορκίζει το φόβο του θανάτου (Σάτυροι, Σειληνοί, Μαινάδες) συμμετέχουν σε πομπές-τελετουργίες.
Το κρασί ρέει άφθονο σε μια περιρρέουσα ερωτική ατμόσφαιρα χαλαρώνουν τα δεσμά της λογικής συμπεριφοράς και αφήνουν τα ένστικτα αχαλίνωτα να επιδίδονται σε πομπές με χορούς, τραγούδια και ερωτικές περιπτύξεις. Ζωγραφίζουμε όντα υβριδικά, κατώτερης φύσης από τους ανθρωπόμορφους θεούς και τον άνθρωπο με έναν χιουμοριστικό και σκωπτικό χαρακτήρα όπου διακωμωδείται η αδυναμία χαλιναγώγησης των ενστίκτων από το νου. Μια θαυμάσια διέξοδος είναι για μας το χιούμορ. Γελάμε με τα ένστικτά μας. Παράλληλα στο ιερό των Δελφών ο Απόλλωνας, που συμβολίζει (πνευματικότητα, λογική, νοητική προσέγγιση του κόσμου)παραχωρεί κάθε χρόνο για τρεις μήνες τον ναό του στο Διόνυσο(σώμα, ένστικτο, απόλαυση),. Που σημαίνει πως υπάρχει μια σοφή αναγνώριση των διαφορετικών αναγκών που συνεπάγεται η ταυτόχρονη ζωική και θεϊκή φύση του ανθρώπου και το Απολλώνιο στοιχείο βρίσκεται σε μια σχέση εναλλαγής και αλληλοσυμπλήρωσης με το Διονυσιακό. Την άρρηκτη σχέση μεταξύ ερωτικού και ιερού.
Η ερωτική έλξη και η σεξουαλική πράξη εκφράζονται φυσικά , ανοιχτά , ελεύθερα και διευρυμένα. Η τήρηση της ισορροπίας και του μέτρου μας απασχολεί . Η ηθική μας είναι η άσκηση στην ελευθερία του ατόμου, και της πρόσβασής του στην αλήθεια. Και είναι αυτή η πρόσβαση στην αλήθεια με την οποία θέλουμε να συγγενεύουμε. Η αλήθεια μας αποκαλύπτεται μέσα από τη σχέση μας με τον άλλον άνθρωπο και αυτό που ζητάμε είναι να διαφυλάξουμε αυτή τη σχέση μας προς την αλήθεια. Γιατί η αλήθεια είναι φως και εμείς σαν πολιτισμός φωτός δεν μπορούμε να ζήσουμε αλλιώς. Το σώμα μας περιέχει το φως. Πρέπει να λάμπει από μέσα. Σαν να μην έχει κανένα μυστικό.


http://luciarikaki.blogspot.com/2009/05/blog-post.html


Σε συντροφεύω στις αναζητήσεις σου καλή μου Ντι.

...................
(συνέχεια απο το προηγούμενο)
Και μετά κατηφόρισαν τα δόγματα οι απαγορεύσεις και οι σύνοδοι . Στη τέταρτη σύνοδο της Κωνσταντινούπολης (869-870) απορρίπτεται η τριχοτόμηση που υποστήριζε- ψυχή,πνεύμα , σώμα,- και επιλέγεται ο δυϊσμός σώματος και ψυχής .Στο όνομα μιας αγάπης που κανείς δεν καταλάβαινε, επινοήθηκε το μίσος που πάλι κανείς δεν καταλάβαινε. Μου έκαψαν με πυρσό τις θηλές και με έριξαν στη κάμινο, μου έχωσαν αναμμένους δαυλούς στη κοιλιά , μου έκοψαν το σώμα με πριόνι, με γρονθοκόπησαν με στραγγάλισαν,με καρατόμησαν αφού μου ξερίζωσαν τα μάτια, με ακρωτηρίασαν, με αποκεφάλισαν, με κρέμασαν ανάποδα με έγδαραν ζωντανή. Ο αποδιοπομπαίος τράγος η αιτία όλων των προβλημάτων είπανε πως είμαι εγώ. Το ιερό μου σώμα έγινε αμαρτωλή σάρκα. Και εγώ κόπηκα στη μέση. . Το σώμα μου έγινε αντικείμενο μίσους. Τόσο που έφτασα και εγώ να το μισήσω. Το μοναδικό αγαθό που σίγουρα διέθετα σε αυτή τη σύντομη ζωή. Και μαζί με αυτό, την σεξουαλικότητά μου , τον αισθησιασμό μου, τις επιθυμίες μου, τα πάθη μου και τις ορμές μου. Για να αγαπήσω το βάσανο και τον πόνο. Να απολαύσω το μαρτύριο και τον εξευτελισμό. . Μου είπαν πως η φύση μου είναι νοσηρή και κόσμος μου μετατράπηκε σε κοιλάδα δακρύων. Μου είπανε πως η ελευθερία είναι μια χίμαιρα και καταδικάστηκα σε αιώνια μελαγχολία. Πως η αλήθεια είναι ο θάνατος και υποτίμησα τη ζωή. Μου είπανε ότι η φαντασία είναι επικίνδυνη και φοβήθηκα τα όνειρά μου. Μου είπανε πως η σεξουαλικότητα είναι το ζώο μέσα μου και το πνεύμα μου αποχώρησε από το σώμα μου.
Η τέχνη μαζί μου χέρι χέρι επί αιώνες μ’ ακολουθεί. Τρέμει και αγωνιά. Μοχθεί να καταγράψει και καταγράφοντας ελευθερώνεται. Ελευθερώνεται και ελευθερώνει. Η αναγέννηση με βγάζει από την αφάνεια. Παθητική και στατική στην αρχή ξαπλώνω στα ντιβάνια , καθρεφτίζομαι χωρίς ντροπή , προκαλώ με το βλέμμα με τη στάση, χτενίζομαι . Είμαι η φύση και ο ζωγράφος ο πολιτισμός. Καταρρίπτονται στερεότυπα και ένα άλλο σώμα γεννιέται με βλέμμα διεισδυτικό και απαιτητικό. Μέσα από ένα καναβάτσο παίρνω πίσω λίγο από τη χαμένη μου ελευθερία, και συνεχίζω να περπατάω ή να παραπατάω με ένα σώμα που σκοντάφτοντας δεν σταματάει να αποτυπώνει βήμα με βήμα όλο τη παράνοια και το θαύμα του ανθρώπου στη γη. Αλαλαγμοί πολέμων και πείνα, ήχοι σειρήνων και προδοσία, εξουσία και πορνεία , απληστία και αρρώστια, αδικία και τιμωρία. Κατανάλωση και κοροϊδία. Ψέμα και ιστορία. Εκμετάλλευση και επιθυμία Σεξ και υποκρισία. . Διαστροφή και ηθική. Κορεσμός και αθυμία. Λαγνεία και κενό. Συγχαρητήρια συλλυπητήρια. Κι εγώ τεθλιμμένη αναλώνομαι στα ντιβάνια των ψυχαναλυτών. Αναζητώντας ένα χαμένο μειδίαμα που απορρέει από μια νοσταλγία .
Αυτή της ένωσης των δύο μου εαυτών. Για να μεταστρέψω να μεταλλάξω τις παραπάνω λέξεις και να μιλήσω για τον άλλο άνθρωπο που κουβαλάει το θαύμα πάνω στη γη. Σώμα φωτός –πνεύμα φωτός. Έρωτας και αλχημεία . Αισθησιασμός –διαφωτισμός. . Χαλάρωση και συμφιλίωση. Συνουσία και αλήθεια Στοργή και φαντασία. Απόλαυση και θεραπεία. Σεβασμός και προστασία. Χιούμορ και ευελιξία. Γιατί όπως λένε φίλοι μας οι Κινέζοι η σεξουαλική πράξη είναι η ανθρώπινη συμμετοχή στη κοσμική διαδικασία και σαν τέτοια έχει μια έμφυτη δύναμη που μπορεί να θεραπεύει και να αποτρέπει όλες τις προαναφερθείσες παραπάνω καταστροφές.

ντι :D:D εισαι σε πολυ καλο δρομο
χαιρομαι να σε διαβαζω :D

Entry no2: Enough is Enough.

Δεν αντέχω τους ανθρώπους που δε γνωρίζουν την αξια του Sich Göhnen, κοινώς γνωστη και ως \"φειδού τοις ηττημένοις\" που σε απλά ελληνικά μεταφράζεται ως \"η ανωτερότητα του νικητή ως προς τον ηττημένο\". Το θεωρώ παρακμή, μιζέρια, ενός είδους αρρωστημένη αυτοπεποίθηση, εγωισμό, σχεδόν έλλειψη ήθους - μπορεί βεβαια να είναι και απλή επιθετικότητα, ακόμα και βλακεία. Δεν με ενδιαφέρει όμως να εξηγήσω το γιατί, αρκεί το ότι δεν μπορώ τους ανθρώπους που δεν το εφαρμόζουν.

Γιατί δεν τους φτάνει το γεγονός ότι ο άλλος ουσιαστικά τους παραδίδει την \"νίκη\" και υποχωρεί με τρόπο ώστε να διασώσει κάποια εναπομείνουσα αξιοπρέπεια (ως προς εαυτόν) χωρίς όμως να μειώνει και με κανέναν τρόπο την αξια της νεοαποκτηθείσας νίκης (ως προς τους ιδιους).
Δεν τους φτάνει το ότι μετέτρεψαν τον συνομιλητή τους σε αντίπαλο και τον ανάγκασαν σε θέση άμυνας, για μια επίθεση σε όλα τα μέτωπα, με ένταση που παραλύει και ταράζει, με όψη που εκπλήττει αμήχανα αλλα και ανησυχεί, με κινήσεις που προκαλούν ενστικτώδεις αμυντικές αντιδράσεις, αλλα -το κυριότερο- με λόγια δυσανάλογα βαριά με αυτά που ακούνε, με φράσεις που παραβιάζουν τα όρια του ιδιωτικού απορρήτου και χτυπάνε αποστρατικοποιημένες ζώνες και άμαχο πληθυσμό, που τόσο στοιχίζουν με το περιεχόμενο τους όσο σοκάρουν και με το θράσος τους.
Δεν τους φτάνει το γεγονός ότι έχουν φέρει τον άλλον στα όρια του και προτιμά να παραδεχτεί μια -όχι και τόσο σίγουρη- ήττα, ρίχνοντας τον εγωισμό του και αποχωρώντας με σκυμμένο το κεφάλι, προτιμώντας να διαφυλάξει την ψυχική του ηρεμία από το να χρησιμοποιήσει τα ίδια αθέμιτα μέσα αντεπιτιθέμενος.

Όχι, θέλουν κι άλλο, και δεν θα προσποιηθώ ούτε ότι γνωρίζω τι, ούτε ότι κατανοώ το γιατί. Ίσως πάλι να μην υπάρχει ούτε τι ούτε γιατί, και όλα να οφείλονται σε υπερβάλλοντα ζήλο που οδηγεί με κεκτημένη ταχύτητα σε μια \"πήρα φορα και στα χώνω\" κατάσταση, η σε απλή, αγνή ανικανότητα συνειδητοποίησης την επελθούσης νίκης υπέρ τους. Πέραν από αυτές τις περιπτώσεις, και επειδή οι παρομοιώσεις γηπέδου μου πάνε πολύ, αυτό που περιγράφω μου θυμίζει ντέρμπι αιωνίων αντιπαλων. Είναι σαν να τελειωσε 3-1 ο αγώνας για το κύπελλο, η μια ομάδα να παραδέχεται την ήττα της, και η άλλη να ζητα αέναη παράταση, ρισκάροντας ουσιαστικά την νίκη της, έως... ότου... τί; Η τελευταία μου υπόθεση εικάζει πως επιζητείται η ολοκληρωτική ταπείνωση του αντιπαλου, η ολοσχερής ταπείνωση του όχι μονο στο επικείμενο θέμα, αλλα σε οποιο επίπεδο έχει γνώσεις ο πολιορκητής. Ίσως να είναι η θεα του αντιπαλου τους να υποκλίνεται στην ανωτερότητα τους όχι τόσο από σεβασμό όσο από φόβο, αυτό που ζητούν. Μπορεί πάλι να μην εξισώνουν την παράδοση και την υποχώρηση με νίκη και, γνωρίζοντας ότι η αποτυχία του να επιτεθείς και να νικήσεις είναι πιο μειονεκτική από το να αμυνθείς και να εγκαταλείψεις παραδιδόμενος, συνεχίζουν έστω και μονοι τους, έως ότου αισθανθουν ότι \"δικαίως\" πήραν την υποταγή του αλλου.

Παρεκτράπην όμως, καθώς προείπα ότι δε με ενδιαφέρει να κατανοήσω το γιατί. Το γεγονός από μονο του ξεκινώντας είναι άκρως ενοχλητικό, και καταλήγοντας ιδιαιτέρως εξουθενωτικό. Και έχω την εντύπωση πως έγραψα όλο αυτό το κείμενο απλά και μονο για να δηλώσω το ποσο πολύ αντιπαθώ τη μουρμούρα...

Ντι, το λέει και η υπογραφή σου, πάντα υπάρχουν κάποιοι που επιμένουν ;)

Entry no3: Rebellion in Dreamland

Η ανοχή δεν είναι αρετή. Είναι η κατάρα του κόσμου. Σε μετατρέπει σε θύμα, σε ένα άψυχο δερμάτινο περιτύλιγμα ενός εαυτού που η ηθική σου πολύ θα ήθελε να επιτύχεις, αλλα από το οποιο τα ένστικτα σου μπήγουν τα νύχια τους βαθιά, ακόμα και στο ίδιο σου το σώμα, για να σε κρατήσουν μακρυά. Το να χαμογελάς, να αισθάνεσαι χαρούμενος, να έχεις επίγνωση των συναισθημάτων των άλλων και να μοιράζεσαι τα δικά σου, να συγχωρείς, να δέχεσαι... όλα αυτά είναι συνειδητή διαδικασία, είναι καθημερινός αγώνας, όχι η φυσική αντίδραση του ανθρώπου, και οικτίρω όσους τα απαιτουν θεωρώντας τα δεδομένα. Επαναστάτησε, ξέσπασε, ούρλιαξε μέχρι να σπάσει η φωνή σου για να πολεμήσεις και να αποτινάξεις τα \"σωφρονιστικά δεσμά\" που ο ίδιος επέβαλες στον εαυτό σου, σαν επιδέσμους για να κρύβεις τις παλιές σου ουλές, μέχρι το σώμα σου να μην σε ανέχεται πια. Γδάρε τα νύχια και τα δόντια σου γράφοντας το δικό σου μήνυμα στους τοίχους του δικού σου άσπρου κελιού, γιατί μονο αυτό είναι πραγματικά δικό σου, και θα ήταν κρίμα να αφήσεις άλλους να το διακοσμήσουν με τη δικη τους προσωπική τρελα. Φορα τις επιλογές σου με περηφάνια.

Η ευτυχία δεν είναι ποτε εύκολη, και όχι πάντα επιθυμητή. Είναι ο πόνος και η αγωνια που σου δίνουν σχήμα, που διαμορφώνουν τα όνειρα και τις επιθυμίες σου και, όσο ειρωνικό και αν ακούγεται, η ευτυχία σπανια είναι πλέον ο ιδανικός προορισμός. Κάθε μέρα που περνάει, μια απλή και εύκολη επιβίωση μιας επαρκούς, άνετης ζωής γίνεται όλο και περισσότερο το όνειρο που θέλεις να γίνει πραγματικότητα. Αντί να στοχεύεις αστερια που συνήθως δεν είναι εκεί ή που έχεις δημιουργήσει με τη φαντασία σου για να φωτίζουν τις πιο σκοτεινές σου νύχτες, και σύννεφα που γεμίζουν τον κατάμαυρο ουρανό με τα πιο νοσταλγικά σου σχήματα και μια αίσθηση αέναης κίνησης και προόδου, συμβιβάζεσαι με το φως στην άκρη του δρόμου και τον καπνό του τελευταίου σου τσιγάρου. Και θεωρείς τον εαυτό σου τυχερό.

Αν το καλοσκεφτείς, όλοι θέλουμε να γίνουμε το άτομο που αντανακλάται στη βιτρίνα του εμπορικού κέντρου, αντί για το θύμα που μας καρφώνει κατάματα από τον σπασμένο καθρέφτη του μπάνιου. Γιατί δεν υπάρχει τίποτα να δεις πέρα από την προσωπική σου αλήθεια στον καθρέφτη και, όσο και αν προσπαθείς να αποφύγεις το ίδιο σου το βλέμμα, το μονο που θα αντικρύσεις είναι όσα βρίσκονται πίσω σου και σε έφεραν ως εδώ. Στον καθρέφτη σου, δεν υπάρχει ο διαφανής, εντυπωσιακός κόσμος που περιβάλλει την ελαφρώς μεμακρυσμενη φιγούρα σου στον οποιο μπορείς να ξεφύγεις για να ξεκουράσεις τα μάτια σου όταν το βλέμμα σου γίνει ανυπόφορο, δεν υπάρχουν γιρλάντες και διακοσμήσεις για να ξεγελάσεις τον εαυτό σου ότι ο κόσμος γύρω σου είναι πιο ευχάριστος η ελπιδοφόρος. Στον καθρέφτη σου, βρίσκεσαι αντιμέτωπος με μια αλήθεια που ίσως ποτε δεν προσπάθησες να κρύψεις αλλα, όταν την αντικρύζεις κατάματα, δεν μπορείς να υποφέρεις την αμείλικτη καταδίκη της, και θα κανεις τα πάντα για να σκάσεις ένα \"όλα θα πάνε καλά\" χαμόγελο και να ανεχτείς τον συμβιβασμένο σου εαυτό για άλλη μια μέρα. Οι βιτρίνες τελικά κάνουν καλο στην ψυχή.

Aρνούμαι.

Πείτε τώρα ότι η ωριμότητα έχει σχέση με την ηλικία.Είσαι αξιολάτρευτο πλάσμα κορίτσι μου.Μπράβο για όλα την στάση σου απέναντι στην ζωή και την δύναμή σου.

βασικα μη πιστευουμε πως αυτο που βλεπουμε στη βιτρινα ειναι ευτυχισμενο.ισα ισα πρεπει να δειχνει ευτυχισμενο σε ολους τους αλλους ειτε ειναι ειτε οχι.αλλα δεν μπορω να καταλαβω κατι,τι το κακο να συμβιβαστεις με αυτο που εισαι;επειδη δεν εισαι κατι αλλο καλυτερο απο σενα;γιατι να μην μπορουμε να δεχτουμε τα αρνητικα μας οπως δεχομαστε με ευκολια τα θετικα μας;γιατι θα πρεπει να ειναι ολα θετικα,ολα τελεια;και καποια πραγματα μπορουμε να τα βελτιωσουμε,καποια αλλα οχι.αυτη η τελειομανια ειναι τοσο ασχημο πραγμα...δεν υπαρχει καλυτερο πραγμα απο το να μην εισαι τελειος και να το εχεις δεχτει...ποσα πραγματα διευκολυνουν το μυαλο μας αν σκεφτομασταν ετσι.και οπως δεν ειμαστε εμεις τελειοι να δεχομαστε και τους αλλους ετσι,με τα ψεγαδια τους,χωρις να του απορριπτουμε για αυτα,χωρις να τα κουτσομπολευουμε :)

Όντας τελειομανής σε σημείο μαζοχισμού μερικές φορες, θα σου πω πως αισθάνομαι εγώ για εμενα και για το πως θα περίμενα τους ανθρώπους να αντιδρούν.

Ο τρόπος με τον οποιο έγραψες \"δεν υπαρχει καλυτερο πραγμα απο το να μην εισαι τελειος και να το εχεις δεχτει\" αντικατοπτρίζει την αντιμετώπιση του περισσότερου κόσμου ως προς τα ελαττώματα του, μονο που κατ\'εμέ, έχει ένα εγγενές λάθος που νομίζω πως και εσύ ο ίδιος το ξέρεις: κανεις δεν είναι τελειoς. Κανεις δε θα μπορέσει ποτε να είναι τελειoς, γιατί είμαστε φύσιν γεμάτοι με αντιφάσεις και αδυναμίες. Η μονη τελειότητα για την οποια μπορούμε να μιλάμε εδώ είναι τελειoς ως προς τα δικά μας δεδομένα, τα δικά μας στάνταρ. Τα στάνταρ μας όμως οφείλουν να ορίζονται με βάση τις δυνατότητες μας, τα όσα μπορούμε να επιτύχουμε και όχι το τι έχουμε καταφέρει μέχρι τώρα (δεν θα υπήρχε πρωταθλητισμός αν φερόμασταν έτσι). Γιατί να συμβιβαστείς με αυτό που είσαι όταν μπορείς να γίνεις και να αποκτήσεις κάτι καλύτερο; Δεν μιλάμε για πλεονεξία εδώ, ούτε για υπερηφάνεια, αλλα για πρόοδο και εξέλιξη. Και οποιος συνειδητά επιλεγει την στασιμότητα σε μια μη επιθυμητή κατάσταση που επιδέχεται αλλαγής μονο και μονο επειδή είναι πεισματάρης η αλαζόνας, δεν έχει θέση στον κόσμο μου.

Τα ελαττώματα μας είναι χαρακτηριστικά του εαυτού μας. Αλλα είναι αθώα, μας κάνουν γλυκα αστείους, προσθέτουν το αλατοπίπερο στην προσωπικότητα μας, και θα ήταν κρίμα να προσπαθούμε να τα αλλάξουμε γιατί -και το εννοώ- είναι αυτές οι μικρές λεπτομέρειες που μας κάνουν αξιαγάπητους. Μερικά ελαττώματα όμως μας βλάπτουν και έχουν αρνητικές επιπτώσεις τόσο στη ζωή μας όσο και στους γύρω μας, και το να τα αποδεχτείς ως κομμάτι του εαυτού σου δεν έχει καμια σχέση με τον αυτοσεβασμό αλλα με την αδυναμία η έλλειψη διάθεσης να προσπαθήσεις να τα αλλάξεις. Ως προς αυτά τα ελαττώματα είναι ο συμβιβασμός, τον οποιο δεν κανεις μονο εσύ με εσένα, αλλα περιμένεις και τους υπολοιπους να τον αποδεχτούν.

Εδώ είναι που επαναστατώ. Έχουμε καραβολευτει με την ατάκα \"εγώ έτσι είμαι, τα έχω καλά με τον εαυτό μου και σε οποιον αρέσω\" επειδή για κάποιον λόγο πιστεύουμε πως οι άλλοι θα μας συγχωρήσουν αυτές μας τις ατέλειες και θα τις ανεχτούν επειδή έχουμε μερικά αλλα προτερήματα. Μαλακίες, δεν είμαστε στην αγορά για να κάνουμε συμφωνίες του τύπου \"έχω 3 κιλά θυμο αλλα και 6 κιλά αυτοθυσία, άρα αν θέλεις λίγη από τη δεύτερη, θα πάρεις και 1 κιλό θυμο δώρο\". Λυπάμαι, προσπαθήστε ξανά. Ο,τι μπορείς να ελέγξεις και να βελτιώσεις κατ\'εμέ οφείλεις να το κανεις, ανεξάρτητα αν έχεις και αλλα θετικά. Εγώ θέλω, για εμενα τουλάχιστον, να πολεμάω τα αρνητικά μου που δυσκολεύουν τη ζωή και όχι να σηκώνω τους ωμους και να λέω \"έτσι είμαι, εσείς να με ανέχεστε\". Πρώτα προσπαθείς να αλλάξεις προς το καλύτερο. Αν δεν μπορείς να αποτινάξεις τα πραγματικά βλαβερά σου ελαττώματα, προσπαθείς να βρείς όσο πιο παραγωγικούς τρόπους για να τα χρησιμοποιήσεις. Και μονο αν αποτύχεις και τότε, μπορείς να βγείς και να πεις \"αυτό ήταν, έκανα ο,τι μπορούσα αλλα δεν περνάει με τίποτα, sorry guys, προσπάθησα, αλλα δεν αλλάζω\"...