Με σιχαθηκα

Δεν κλαίω ποτέ, δεν μπορώ να κλάψω. Δεν έχω φίλους, οι περισσότεροι δεν λένε τίποτα για εκείνους ενώ εγώ τρέχω μέσα στις σχέσεις σαν να είναι αδέρφια μου και μοιράζομαι εξαρχής τα πάντα. Εκείνοι αποφεύγουν να μου πουν το οτιδήποτε. Βλέπω την άθλια χειριστικοτητα μου που κρατούσε έναν άνθρωπο στη ζωή μου με ενοχοποίηση και "αλυσίδες". Έπεσα μπροστά από ένα αυτοκίνητο στην κίνηση όταν είπε πως τέλειωσε.

Μισώ όσους είπαν πως θα ναι φίλοι και δεν συμπεριφέρθηκαν ποτέ ως αυτό. Μισώ εκείνους που διαβάζουν τα μηνύματα και δεν απαντούν τίποτα, ενώ μπορούν μια χαρά να βγάζουν/ανεβάζουν φωτογραφίες και ιστορίες στα προφίλ τους. Σαν να σου λένε μέσα στα μούτρα σου χέστηκα, αλλά χωρίς λόγια. Μισώ ότι τους έδειξα τον εαυτό μου, και εκείνοι δεν μου έδειξαν απολύτως τίποτα.

Μισώ την μοναξιά και την έλλειψη προσπάθειας των άλλων. Προσπαθώ τόσο πολύ να βρω μια σύνδεση με κάποιον, μα πάντοτε μόνο γράψιμο και αδιαφορία. Καμία προσπάθεια.

Μερικές φορές θέλω να χτυπήσω τους άλλους. Μερικές φορές εύχομαι να μην ήξερα ότι υπήρχαν. Μερικές φορές δεν αντέχω τις συνεχείς απορρίψεις τους.

Το ένα λεπτό πετάω, το άλλο κοιμάμαι. Σιχαθηκα τις εναλλαγές. Μα πάνω απ' όλα, σιχαθηκα να είμαι μόνη.

Εύκολο να κατηγορούν εμένα που δεν έχω σχέσεις, αλλά εγώ βλέπω μια μόνιμη αδιαφορία προς εμένα. Το κινητό μου δεν χτυπάει ποτέ, ποτέ δεν λαμβάνω μηνύματα, και ας προσπαθώ να τους πλησιάσω όλους.

Δεν εννοούν ποτέ αυτά που λένε. Θέλω φίλους λέει, και σε εγκαταλείπει χωρίς να σου πει λέξη.

Και γιατί το να μην αντεχω την εγκατάλειψη να είναι αρρώστια;

φιλε ταυτιζομε ολα αυτα κι εγω τα ζω σε καταλαβαινω γιατι μια ζωη αποrριψαρα τρώω. καλυτερα μονοι μας να ειμαστε φιλε εμεις που μας εχουν ετσι φερθει παρα να ειμαστε μονιμος σε ενταση γιατι φεροντε ετσι ο κοσμος.:(

Quote:

---

Originally Posted by wanderer010

Δεν κλαίω ποτέ, δεν μπορώ να κλάψω. Δεν έχω φίλους, οι περισσότεροι δεν λένε τίποτα για εκείνους ενώ εγώ τρέχω μέσα στις σχέσεις σαν να είναι αδέρφια μου και μοιράζομαι εξαρχής τα πάντα. Εκείνοι αποφεύγουν να μου πουν το οτιδήποτε. Βλέπω την άθλια χειριστικοτητα μου που κρατούσε έναν άνθρωπο στη ζωή μου με ενοχοποίηση και "αλυσίδες". Έπεσα μπροστά από ένα αυτοκίνητο στην κίνηση όταν είπε πως τέλειωσε.

Μισώ όσους είπαν πως θα ναι φίλοι και δεν συμπεριφέρθηκαν ποτέ ως αυτό. Μισώ εκείνους που διαβάζουν τα μηνύματα και δεν απαντούν τίποτα, ενώ μπορούν μια χαρά να βγάζουν/ανεβάζουν φωτογραφίες και ιστορίες στα προφίλ τους. Σαν να σου λένε μέσα στα μούτρα σου χέστηκα, αλλά χωρίς λόγια. Μισώ ότι τους έδειξα τον εαυτό μου, και εκείνοι δεν μου έδειξαν απολύτως τίποτα.

Μισώ την μοναξιά και την έλλειψη προσπάθειας των άλλων. Προσπαθώ τόσο πολύ να βρω μια σύνδεση με κάποιον, μα πάντοτε μόνο γράψιμο και αδιαφορία. Καμία προσπάθεια.

Μερικές φορές θέλω να χτυπήσω τους άλλους. Μερικές φορές εύχομαι να μην ήξερα ότι υπήρχαν. Μερικές φορές δεν αντέχω τις συνεχείς απορρίψεις τους.

Το ένα λεπτό πετάω, το άλλο κοιμάμαι. Σιχαθηκα τις εναλλαγές. Μα πάνω απ' όλα, σιχαθηκα να είμαι μόνη.

Εύκολο να κατηγορούν εμένα που δεν έχω σχέσεις, αλλά εγώ βλέπω μια μόνιμη αδιαφορία προς εμένα. Το κινητό μου δεν χτυπάει ποτέ, ποτέ δεν λαμβάνω μηνύματα, και ας προσπαθώ να τους πλησιάσω όλους.

Δεν εννοούν ποτέ αυτά που λένε. Θέλω φίλους λέει, και σε εγκαταλείπει χωρίς να σου πει λέξη.

Και γιατί το να μην αντεχω την εγκατάλειψη να είναι αρρώστια;

---

υπέροχο κείμενο ίσως το καλύτερο που έχω διαβάσει εδώ μέσα ατόφιο ειλικρινές με ψυχή
μεστα, με ειλικρίνεια και me βιωμένο τον πόνο της γνώσης περιέγραψεs στην κοινωνία του 21ου αιώνα
ταυτίζομαι και εγώ στα περισσότερα όπως και οι περισσότεροι εδώ μέσα έστω και αν δεν μιλάνε
αυτό που νιώθεις και αυτό που σου συμβαίνει λογικά το έχουν νιώσει όλοι οι ποιητές

είσαι ένας υπέροχος άνθρωπος -από ότι φαίνεται τα δίνεις όλα και δεν κρατάς τίποτα για τον εαυτό σου ούτε καν μαγιά για να ξαναγίνεις!

βάστα γερά κάποια μέρα θα βρεθούμε όλοι εμείς απλά δεν βρήκες έναν άνθρωπο να δίνει το 100% όπως εσύ και έτσι να υπάρχει η πλήρης αρμονία όσο γίνεται

παρόλα αυτά για να υπάρχεις εσύ υπάρχουν και άλλοι σαν και σένα έτσι δεν είναι?

το ερώτημα είναι κάνουμε προσπάθεια να αλλάξουμε όσο μπορούμε ούτως ώστε να μην πονάμε ή να πονάμε λιγότερο? η πιστεύουμε ότι θα βρεθεί μία ψυχή να μας νοιώσει και έτσι να μην κάνουμε προσπάθειες για να δίνουμε με υπολογιστικό συμφέρον ούτως ώστε να μην πονάμε τόσο πολύ ?

για ποιο λόγο ενέταξε στο παρόν κείμενο στην ενότητα των οριακών διαταραχων προσωπικότητας?

νηματοθετη να μην ξανασχοληθεις με ανθρωπους που δεν ασχολουνται αυτοι μαζι σου.τοσο απλο . επιπλεον να ξερεις οτι αυτα συμβαινουν σε ολους τους ανθρωπους και η λυση ειναι να ην ασχολησε εσυ μαζι τους

Quote:

---

Originally Posted by wanderer010

Δεν κλαίω ποτέ, δεν μπορώ να κλάψω. Δεν έχω φίλους, οι περισσότεροι δεν λένε τίποτα για εκείνους ενώ εγώ τρέχω μέσα στις σχέσεις σαν να είναι αδέρφια μου και μοιράζομαι εξαρχής τα πάντα. Εκείνοι αποφεύγουν να μου πουν το οτιδήποτε. Βλέπω την άθλια χειριστικοτητα μου που κρατούσε έναν άνθρωπο στη ζωή μου με ενοχοποίηση και "αλυσίδες". Έπεσα μπροστά από ένα αυτοκίνητο στην κίνηση όταν είπε πως τέλειωσε.

Μισώ όσους είπαν πως θα ναι φίλοι και δεν συμπεριφέρθηκαν ποτέ ως αυτό. Μισώ εκείνους που διαβάζουν τα μηνύματα και δεν απαντούν τίποτα, ενώ μπορούν μια χαρά να βγάζουν/ανεβάζουν φωτογραφίες και ιστορίες στα προφίλ τους. Σαν να σου λένε μέσα στα μούτρα σου χέστηκα, αλλά χωρίς λόγια. Μισώ ότι τους έδειξα τον εαυτό μου, και εκείνοι δεν μου έδειξαν απολύτως τίποτα.

Μισώ την μοναξιά και την έλλειψη προσπάθειας των άλλων. Προσπαθώ τόσο πολύ να βρω μια σύνδεση με κάποιον, μα πάντοτε μόνο γράψιμο και αδιαφορία. Καμία προσπάθεια.

Μερικές φορές θέλω να χτυπήσω τους άλλους. Μερικές φορές εύχομαι να μην ήξερα ότι υπήρχαν. Μερικές φορές δεν αντέχω τις συνεχείς απορρίψεις τους.

Το ένα λεπτό πετάω, το άλλο κοιμάμαι. Σιχαθηκα τις εναλλαγές. Μα πάνω απ' όλα, σιχαθηκα να είμαι μόνη.

Εύκολο να κατηγορούν εμένα που δεν έχω σχέσεις, αλλά εγώ βλέπω μια μόνιμη αδιαφορία προς εμένα. Το κινητό μου δεν χτυπάει ποτέ, ποτέ δεν λαμβάνω μηνύματα, και ας προσπαθώ να τους πλησιάσω όλους.

Δεν εννοούν ποτέ αυτά που λένε. Θέλω φίλους λέει, και σε εγκαταλείπει χωρίς να σου πει λέξη.

Και γιατί το να μην αντεχω την εγκατάλειψη να είναι αρρώστια;

---

Δεν γίνεται να είναι στραβός ο γιαλός,μάλλον στραβά αρμενίζεις....Δεν γίνεται όλοι να είναι σκάρτοι και εσύ η καλή...Κάτι κάνεις λάθος ή απλά κάποιοι άνθρωποι έχουν τον ανθρωποδιώχτη χωρίς να το επιδιώκουν.

Σου έγραψε κάποιος πως "είσαι υπέροχος άνθρωπος, τα δίνεις όλα και δεν κρατάς τίποτε για τον εαυτό σου,
ούτε καν τη μαγιά να ξαναγίνεις". Εγώ θα ήθελα να ρωτήσω, πώς αυτό κάνει έναν άνθρωπο "υπέροχο" και όχι
θύμα του ίδιου του εαυτού του. Γιατί κατά την άποψή μου όποιος έχει σε τόσο λίγη υπόληψη τον εαυτό του,
που να μην φροντίζει για την αυτοσυντήρηση, τη διατήρηση των απαραίτητών του, και σπαταλά την ενέργειά του
όλη στις αλλότριες ανάγκες, μόνο υπέροχο δεν τον βλέπω. Τον βλέπω θύμα των άλλων και μάλιστα το προθυμότερο.
Ξεκίνα διατηρώντας τα αποθέματά σου, γιατί δεν είμαστε αιώνιοι, και δεν υπάρχει στη ζωή μας αρκετός χρόνος
για εμάς ήδη. Αν τον πετάς από δω κι από κει, γιατί οι άλλοι να σέβονται κάποιον που δε σέβεται τα όρια και τις δικές
του δυνάμεις;
Γυρνάν οι άλλοι και σε παρατάνε, γιατί κι εσύ σε παρατάς, εφόσον όπως έγραψες δεν αντέχεις την εγκατάλειψη.
Ε, ξεκίνα να μην σε εγκαταλείπεις πρώτα.

Quote:

---

Originally Posted by WildHoney

Σου έγραψε κάποιος πως "είσαι υπέροχος άνθρωπος, τα δίνεις όλα και δεν κρατάς τίποτε για τον εαυτό σου,
ούτε καν τη μαγιά να ξαναγίνεις". Εγώ θα ήθελα να ρωτήσω, πώς αυτό κάνει έναν άνθρωπο "υπέροχο" και όχι
θύμα του ίδιου του εαυτού του. Γιατί κατά την άποψή μου όποιος έχει σε τόσο λίγη υπόληψη τον εαυτό του,
που να μην φροντίζει για την αυτοσυντήρηση, τη διατήρηση των απαραίτητών του, και σπαταλά την ενέργειά του
όλη στις αλλότριες ανάγκες, μόνο υπέροχο δεν τον βλέπω. Τον βλέπω θύμα των άλλων και μάλιστα το προθυμότερο.
Ξεκίνα διατηρώντας τα αποθέματά σου, γιατί δεν είμαστε αιώνιοι, και δεν υπάρχει στη ζωή μας αρκετός χρόνος
για εμάς ήδη. Αν τον πετάς από δω κι από κει, γιατί οι άλλοι να σέβονται κάποιον που δε σέβεται τα όρια και τις δικές
του δυνάμεις;
Γυρνάν οι άλλοι και σε παρατάνε, γιατί κι εσύ σε παρατάς, εφόσον όπως έγραψες δεν αντέχεις την εγκατάλειψη.
Ε, ξεκίνα να μην σε εγκαταλείπεις πρώτα.

---

ξεκινώντας να πω ότι με βρίσκει σύμφωνο το νόημα των λεγομένων σου(βέβαια αυτό μπορεί να μην έχει καμία σημασία αλλά κουβέντα κάνουμε)

το μόνο επιστημονικό πεδίο το οποίο έχει αντικειμενική ισχύ ,τα εργαλεία της επιστήμης κοινά για όλους και η έννοιες τους είναι αναμφισβήτητες είναι τα μαθηματικά. ούτε καν η φυσική !
προφανώς εδώ μέσα δενασχολούμαστε με τα μαθηματικά...

οι επιθετικοί προσδιορισμοί που συνοδεύουν τα ουσιαστικά ...έχουν καθαρά υποκειμενικό χαρακτήρα

ότι μπορεί να είναι καλό για μένα μπορεί να είναι κακό για σένα , ότι μπορεί να είναι υπέροχο για μένα μπορεί για σένα να μην είναι
ο κολοκοτρώνης, ο χριστός .....η άντζελα η δημητρίου για μας μπορεί να είναι καλή και ήρωες και το υπέρτατο καλό...για τους τούρκους όμως το ακριβώς αντίθετο... (ευτυχώς υπάρχει και η άντζελα που ενώνει ελλάδα και τουρκία)

επίσης ακόμα και ο επιθετικός χαρακτηρισμός ,η προσωπική κρίση δηλαδή για έναν άνθρωπο και το χαρακτήρα του ,υπόκειται και αυτό σε παραμέτρους (χωροχρονικούs, συναισθηματικούς, βιολογικούς , συνειδητους, ασυνείδητους και λοιπά...)

ένα απλό παράδειγμα είναι το εξής (έστω κι αν δείχνει απλό με ψυχολογικούς όρους):
εκεί που ένας άνθρωπος μπορεί να βλέπει μια άγονη γη ...και δεν θέλει να την αγοράσει ούτε γεια δραχμή , ή μπορεί και να θέλει να την πουλήσει κιόλας ως τελείως άχρηστη για να την ξεφορτωθεί
κάποιος άλλος μπορεί να βλέπει την αυριανή καρποφόρα γη ... τη γη που θα του επαγγελθεί την αυριανή του ευτυχία .
εκεί που θα τον ζεσταίνει ο ήλιος ,εκεί που θα δρέψει τους καρπούς των προσπαθειών του και της φύσης , εκεί που θα ξεκουράζεται και θα δροσίζεται κάτω από το δέντρο που αυτός θα φυτέψει και η γη θα το μεγαλώσει...
αλλά υπάρχει και κάτι ακόμα
αυτή η γη που ο άλλος δεν εκτιμάει και θέλει να ξεφορτωθεί για μια δραχμή και για το τίποτα, ο άλλος θέλει να την κάνει δικιά του γιατί ξέρει ότι εκεί κρύβεται θησαυρός

(μια γλωσσολογική παρατήρηση: η ουσία και το νόημα των γραφομένων δεν βρίσκεται πάντα στις λέξεις ,αλλά συχνά κρύβεται (ορθάνοιχτα φανερωμένη) διαμέσω των λέξεων και πίσω από τις γραμμές)

ναι είναι ένας υπέροχος άνθρωπος..

Αυτός που έχει ΜΕΤΡΟ στα πάθη του στις αρετές του και στις αμαρτίες του
στο τι δίνει και στο τι παίρνει

Αυτός ..
που προσέχει τον εαυτό του πολύ
που προσέχει τις θερμίδες του
που προσέχει πόσα θα δώσει και πόσα θα πάρει
που επισκέπτεται τακτικά τον digital internet banking του
που έστω δίνει τις δεκάρες του στο ζητιάνο -με προσοχή βέβαια να μην είναι πάνω από μία τυρόπιτα- γυμνάζοντας το χέρι του και αυξάνοντας την αυτοπεποίθησή του και καμαρώνοντας στο βάθος ότι είναι καλύτερος
που τον απασχολεί η γρατζουνιά στο αυτοκίνητό του και θέλει να βάλει κάλυμμα για αυτό
που δις ανασχετεί με τις ρυτίδες την κυτταρίτιδα και τα λευκά μαλλιά της "αγαπημένης" του
που δεν κερνάει ποτέ ούτε και τους φίλους του
που δεν έχει ξενυχτήσει για τον πόνο του διπλανού έστω και αν αυτός κυριολεκτικά είναι ο αδερφός του -αλίμονο! ο ύπνος κάνει καλό στην επιδερμίδα
που οι πόλεμοι είναι πάντα μακριά... οπότε γιατί να νοιαστούμε
που ποτέ δεν βάζει το χέρι στην τρύπα για να βγάλει το φίδι- γιατί να το βάλει αυτός και όχι ο άλλος
που δεν κατάλαβε ποτέ ότι ο άλλος είναι ο εαυτός του...

είναι αλήθεια ότι πονάει πολύ λιγότερο, περνάει μια πιο απαλή , χαλαρή και χλιαρή μαζί ζωούλα η οποία μπορεί να είναι και ευχάριστη...

δεν σώζεται όμως

εν αντιθέσει...
θα σου θυμίσω ένα λόγο τού Χριστού, προς μια *****, την οποία διαβεβαίωσε ότι σώθηκε, "γιατί αγάπησε πολύ"

Α, ντάξει, θα μου θυμίσεις ένα λόγο του χριστού. Εννοείται λοιπόν ότι αγαπάς την αυτοθυσία,
την οποία εγώ θεωρώ μέγιστη κοροιδία. Είμαι εγωίστρια και περήφανη γι αυτό. Και όχι, δε θαυμάζω
την ταπείνωση, ούτε την αγάπη για την σπατάλη του εαυτού, που είναι ό,τι πολυτιμότερο έχω.
Όχι να λέμε υπέροχο έναν άνθρωπο που ξοδεύτηκε στην αναζήτηση της έγκρισης των άλλων.

Quote:

---

Originally Posted by WildHoney

Σου έγραψε κάποιος πως "είσαι υπέροχος άνθρωπος, τα δίνεις όλα και δεν κρατάς τίποτε για τον εαυτό σου,
ούτε καν τη μαγιά να ξαναγίνεις". Εγώ θα ήθελα να ρωτήσω, πώς αυτό κάνει έναν άνθρωπο "υπέροχο" και όχι
θύμα του ίδιου του εαυτού του. Γιατί κατά την άποψή μου όποιος έχει σε τόσο λίγη υπόληψη τον εαυτό του,
που να μην φροντίζει για την αυτοσυντήρηση, τη διατήρηση των απαραίτητών του, και σπαταλά την ενέργειά του
όλη στις αλλότριες ανάγκες, μόνο υπέροχο δεν τον βλέπω. Τον βλέπω θύμα των άλλων και μάλιστα το προθυμότερο.
Ξεκίνα διατηρώντας τα αποθέματά σου, γιατί δεν είμαστε αιώνιοι, και δεν υπάρχει στη ζωή μας αρκετός χρόνος
για εμάς ήδη. Αν τον πετάς από δω κι από κει, γιατί οι άλλοι να σέβονται κάποιον που δε σέβεται τα όρια και τις δικές
του δυνάμεις;
Γυρνάν οι άλλοι και σε παρατάνε, γιατί κι εσύ σε παρατάς, εφόσον όπως έγραψες δεν αντέχεις την εγκατάλειψη.
Ε, ξεκίνα να μην σε εγκαταλείπεις πρώτα.

---

δεν ξερω καν ποσο σπαταλιεται σε "αλλοτριες αναγκες"...
το να δινει κανεις κατι που δεν ζητηθηκε, δεν προσφερει κατι στον αλλον...
εγω καταλαβαινω απο τα γραφομενα, οτι η κοπελα ανοιγεται, αλλα αυτοι που γνωριζει παραμενουν επιφυλακτικοι και στην συνεχεια απομακρυνονται.\σιγουρα καποιος λογος θα υπαρχει και για να τον ξερει κανεις, πρεπει να ξερει την κατασταση απο κοντα.
παντως σιγουρα ο λογος δεν ειναι οτι προσφερει μονοο, σε βαθμο που θυματοποειται..
εδω, μονη της ειπε για χειριστικα σκηνικα εκ μερους της, προκειμενου να εκβιασει μια σχεση..δεν ξερω ποιος ειναι το θυμα εδω...

Δυστυχως αυτο που ψαχνεις και ζητας απο τους αλλους δεν υπαρχει. Η απολυτη αγαπη δεν υπαρχει και κανενας δεν ειναι υποχρεωμενος να σου την δωσει. Φαντασου να γνωρισεις καποιον, να του κανεις το τραπεζι σε καποια ταβερνα και στο τελος να του πεις πως σου χρωσταει ενα χιλιαρικο επειδη εχεις δυο νοικια απληροτα. Μαθε τα ορια σου, μην παραβιαζεις τα ορια των αλλων και ισως μια μερα μαθεις να κρατας σταθερη σχεση. Ναι, ειμαι και εγω οριακος.

Quote:

---

Originally Posted by wanderer010

Δεν κλαίω ποτέ, δεν μπορώ να κλάψω. Δεν έχω φίλους, οι περισσότεροι δεν λένε τίποτα για εκείνους ενώ εγώ τρέχω μέσα στις σχέσεις σαν να είναι αδέρφια μου και μοιράζομαι εξαρχής τα πάντα. Εκείνοι αποφεύγουν να μου πουν το οτιδήποτε. Βλέπω την άθλια χειριστικοτητα μου που κρατούσε έναν άνθρωπο στη ζωή μου με ενοχοποίηση και "αλυσίδες". Έπεσα μπροστά από ένα αυτοκίνητο στην κίνηση όταν είπε πως τέλειωσε.

Μισώ όσους είπαν πως θα ναι φίλοι και δεν συμπεριφέρθηκαν ποτέ ως αυτό. Μισώ εκείνους που διαβάζουν τα μηνύματα και δεν απαντούν τίποτα, ενώ μπορούν μια χαρά να βγάζουν/ανεβάζουν φωτογραφίες και ιστορίες στα προφίλ τους. Σαν να σου λένε μέσα στα μούτρα σου χέστηκα, αλλά χωρίς λόγια. Μισώ ότι τους έδειξα τον εαυτό μου, και εκείνοι δεν μου έδειξαν απολύτως τίποτα.

Μισώ την μοναξιά και την έλλειψη προσπάθειας των άλλων. Προσπαθώ τόσο πολύ να βρω μια σύνδεση με κάποιον, μα πάντοτε μόνο γράψιμο και αδιαφορία. Καμία προσπάθεια.

Μερικές φορές θέλω να χτυπήσω τους άλλους. Μερικές φορές εύχομαι να μην ήξερα ότι υπήρχαν. Μερικές φορές δεν αντέχω τις συνεχείς απορρίψεις τους.

Το ένα λεπτό πετάω, το άλλο κοιμάμαι. Σιχαθηκα τις εναλλαγές. Μα πάνω απ' όλα, σιχαθηκα να είμαι μόνη.

Εύκολο να κατηγορούν εμένα που δεν έχω σχέσεις, αλλά εγώ βλέπω μια μόνιμη αδιαφορία προς εμένα. Το κινητό μου δεν χτυπάει ποτέ, ποτέ δεν λαμβάνω μηνύματα, και ας προσπαθώ να τους πλησιάσω όλους.

Δεν εννοούν ποτέ αυτά που λένε. Θέλω φίλους λέει, και σε εγκαταλείπει χωρίς να σου πει λέξη.

Και γιατί το να μην αντεχω την εγκατάλειψη να είναι αρρώστια;

---

Γεια σου και καλή χρονιά.... Αγάπη μου ήρθαμε σε αυτήν την ζωή η οποία πολλές φορές είναι άδικη.... Πολλές φορές δεν δίνουμε ότι παίρνουμε και αυτό μας κάνει να νιώθουμε ότι δεν το αξίζουμε....Μεγάλο λάθος.... Όταν δίνεις το εκατό τα εκατό σου για να κάνεις μια σχέση να δουλέψει, βγάζεις τον καλύτερο εαυτό σου σε αυτήν οι άλλοι σε χάνουν όχι εσύ αυτούς... επίσης όταν μπαίνουμε σε μια σχέση πρέπει να συμβιβαζόμαστε και με το γεγονός πως αυτή η σχέση σε ένα σε δύο μήνες σε έναν χρόνο ίσως να μην υπάρχει πια γιατί έτσι το έφεραν οι συνθήκες και γιατί έτσι είναι οι σχέσεις...κάπου διάβασα ότι ήσουν χειριστηκή σε μια σχέση σου...μπράβο σου που το αναγνωρίζεις το πρώτο βήμα για να αλλάξεις μια κατάσταση είναι να την αναγνωρίσεις να δεις τα λάθη σου...σταματά να κρίνεις τον εαυτό σου τόσο σκληρά για λάθη που έκανες στο παρελθόν, το παρελθόν δεν αλλάζει μόνο το μέλλον.... Όσο είσαι κολλημένη στο παρελθόν δεν μπορείς να ανοίξεις τα φτερά σου δεν μπορείς να οραματιστείς ένα καλύτερο μέλλον... Μην αφήσεις την κακία τον ανθρώπων να σε αναλώνει, να σε τρώει... Θέλει μεγάλο κουράγιο να παραμείνεις υγιείς συναισθηματικά και να μην γίνεις και εσύ σαν αυτούς...η καλοσύνη είναι πλεονέκτημα όσων έχουν δυνατή ψυχή να το θυμάσαι αυτό...Η κακία είναι για τους αδύναμους...και εσύ εφόσον μετανιώνεις για τα λάθη σου είμαι σίγουρη πως έχεις καλοσύνη μέσα σου...κάνε τα πάντα για να την κρατήσεις!!

Quote:

---

Originally Posted by wanderer010

Έπεσα μπροστά από ένα αυτοκίνητο στην κίνηση όταν είπε πως τέλειωσε.
Δεν εννοούν ποτέ αυτά που λένε.

---

Νόμιζα πως γίνεται μόνο στις ταινίες. Δεν αρρωσταίνουμε για κανέναν ούτε φυσικά του δίνουμε την ζωή μας τίποτε δεν αξίζει περισσότερο από τον εαυτό μας. Αν δεν μας θέλει ο σύντροφος να πάει στο καλό, δεν γινόμαστε σκ...α γιατί μόνο μύγες θα μαζευτούν δίπλα μας, ανανεωνόμαστε και γινόμαστε διαθέσιμοι για να έρθουν πεταλουδίτσες!
Τα αδέρφια, γονείς, παππούδες , παιδιά, έχουν τις ζωές τους απο ενα σημείο και μετά οι δρόμοι χωρίζουν.
Οι γνωστοί όσο σε χρησιμοποιούν είναι φίλοι, για να τους καλύπτεις τις ανάγκες και να τους κάνεις τα χατίρια, και αν νιώσουν πως δεν σε χρειάζονται ή δεν τους δώσεις κάτι που θα ζητήσουν σε διαγράφουν!
Απο τα νήπια βλέπεις πως όποιος έχει καλό παιχνίδι τον πλησιάζουν για να παίξουν χωρίς να τον έχουν φίλο, και αργότερα κάνουν παρέα με τον καλό μαθητή για να τους βοηθάει στα μαθήματα, ή κακές παρέες για να έχουν υποστήριξη. Βρίσκουν σοφέρ για να τους πηγαίνει με το μηχανάκι ή το αυτοκίνητο. Οι φοιτητές έχουν και έναν να παρακολουθεί τα μαθήματα για να τους δίνει τις σημειώσεις. Οι συνάδελφοι στη δουλειά συνεχίζουν με τον ίδιο σκοπό.
Η ανάγκη για παρέα σε κάνει να λες τα πάντα, δεν είναι φυσιολογικό , τα προσωπικά μας δεν είναι να τα μοιραζόμαστε.
Αν δεν συναντάς κάποιων τακτικά, δεν μπορείς να κρατήσεις φιλιά.
Όσο για τα μηνύματα ίσως φοβούνται οτι θα τους πρήξεις πάλι με τα προσωπικά σου ή θα ρωτήσεις για τους ίδιους φέρνοντας τους σε δύσκολη θέση.
Για το προφίλ είναι ένας τρόπος σύγχρονος να εκθέτεις δημόσια τα προσωπικά σου και οχι με μηνύματα.
Γνώρισα άτομα σαν εσένα, που κάναμε παρέα αλλά ως εκεί, ήξερα που θα καταλήξουμε και δεν είχα φίλους, δεν είναι εγκατάλειψη, ούτε υπάρχει αποχαιρετισμός, οι δρόμοι μας χώρισαν και δεν βλεπόμαστε!
Γιατί να στείλω μήνυμα, για να θυμηθώ τα παλιά?
Αρρώστια είναι γιατί δεν αντέχεις την συνείδησή σου , δεν είσαι καλά με τον εαυτό σου, έχεις την ανάγκη να ζεις παρασιτικά στις ζωές των άλλων, σαν τις ψείρες.