Αποπροσωποποίηση;/ κατάθλιψη;/ τι απ' όλα;
Καλημέρα.
Ένα βήμα πριν επισκεφθώ κάποιον ψυχίατρο αποφάσισα να γράψω στο φόρουμ, βλέποντας πως μοιράζεστε όμορφα τις σκέψεις σας και υπάρχει ουσιαστική βοήθεια και αλληλουποστήριξη. Γενικά έχω περάσει πολλά με τον εαυτό μου. Πραγματικά ευτυχισμένος έχω νιώσει ελάχιστες στιγμές στη ζωή μου, άσχετα από αν όλα γύρω μου ήταν ιδανικά... Ενώ, θεωρητικά, οι αντικειμενικές συνθήκες γύρω μου (σχέση, δουλειά, σπίτι) ήταν πάντα μια χαρά, όλα έμοιαζαν και μοιάζουν δύσκολα για μένα σε επίπεδο διάθεσης... Η ροπή μου προς τη μελαγχολία ήταν πάντα πολύ μεγάλη. Έχοντας "αποφοιτήσει" από 5 χρόνια ψυχοθεραπείας, μετά από κάποιες κρίσεις πανικού που ήρθαν στη ζωή μου και με φόβισαν αρκετά, και θεωρώντας πως πλέον "'εχω πάρει τη ζωή στα χέρια μου", ήρθε ένα κύμα ακόμα μεγαλύτερο για να με παρασύρει. Ξεκίνησε σε μία φάση, όπου όπως είπα και πριν όλα έμοιζαν "τακτοποιημένα". Η δουλειά μου πήγαινε αρκετά καλά, η γάμος μου ακόμα καλύτερα και οι κρίσεις πανικού είχαν εδώ και χρόνια εξαφανιστεί. Γενικά ένιωθα πως είχα τον έλεγχο και πως από εδώ και πέρα, δύσκολα θα "ξαναέπεφτα". Ένα βράδυ που καθόμασταν στον καναπέ και βλέπαμε τηλεόραση ένιωσα πως "διαχωρίζομαι" από τον εαυτό μου. Στην αρχή κοίταξα το χέρι μου, έχοντας την αίσθηση πως "δεν μου ανήκει". Μέρα με τη μέρα, η κατάσταση επιδεινωνόταν. Πήγαινα στη δουλειά και δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ με τίποτα. Ένιωθα συνέχεια σαν "ήμουν αλλού". Σαν "εγώ" να είχα φύγει, αλλά το σώμα μου, η ομιλία μου, η παρουσία μου να εξακολυθούσε να είναι εκεί. Άκουγα και παρατηρούσα τη φωνή μου την ώρα που μιλούσα. Ένιωθα σαν εξωτερικός παρατηρητής του εαυτού μου, έβλεπα τη ζωή μου σαν μία ταινία. Πολλές φορές ένιωθα πως ήμουν ικανός (σχεδόν για αστείο) να αρχίσω να λέω άλλα ντ'άλλων, ή να σταματήσω να μιλάω την ώρα που εξηγούσα κάτι σε κάποιον. Γενικά μου είχε πάει "να", που λέμε... Είχα αρχίσει να φοβάμαι πως τα χάνω. "Αυτό" το πράγμα, ερχόταν και έφευγε στη διάρκεια της ημέρας, ενώ γενικά ένιωθα πως ήμουνα στι 0, πως έχω χάσει επαφή με τα συναισθήματά μου εντελώς, πως τίποτα δεν είχα καταφέρει μέσω της ψυχοθεραπείας. Γενικά η διάθεσή μου ήταν και εξακολουθεί να είναι άσχημη, γεμάτη δυσάρεστες σκέψεις... Βασικό χρακτηριστικό ήταν επίσης η τεράστια έλλειψη συγκέντρωσης (είτε όταν κάποιος μου μιλούσε, είτε διάβαζα, είτε έβλεπα τηλεόραση), όπως επίσης και μία γενικότερη ατονία, απίστευτη νύστα, διάθεση να "κουκουλωθώ" στο κρεβάτι μου. Τότε ήταν που πήρα και την απόφαση σε μία μέρα να παραιτηθώ από την φαινομενικά "πολύ καλή" δουλειά μου, θεωρώντας πως αυτή ήταν η αιτία για οσα μου συνέβαιναν (το ανταγωνιστικό περιβάλλον, η έλλειψη ουσιαστικής προσφοράς, κ.λπ).
Αντί να νιώσω ξαλαφρωμένος πέρασα ένα καλοκαίρι κόλαση, γεμάτος άγχος για την τόσο παρορμητική απόφαση που πήρα και για το πως θα τα βγάζαμε πέρα στη συνέχεια... Τότε ήταν που επισκέφθηκα και πάλι τον ψυχολόγο μου, όπου σε μία συνεδρία που με κόπο προσπαθούσα να τον παρακολουθήσω (ήμουν τελείως "αλλού"), μου είπε πως μάλλον πάσχω από κατάθλιψη και πως μου θα μου συνιστούσε να δω έναν ψυχίατρο και πιθανόν να πάρω κάποια φαρμακευτική αγωγή. Στο άκουσμα και μονο του ψυχίατρου και των φαρμάκων φρίκαρα και αποφάσισα να πάω σε ένα γνωστό μου νευρολόγο ομοιοπαθητικό, που θεώρησα πως θα με βοβθούσε με πιο "φυσικό" τρόπο. Ο γνωστός μου μου είπε πως μάλλον έχω πάθει κάποια νευρική διαταραχή και ξεκίνησα θεραπεία με ομοιοπαθητικά. Εν τω μεταξύ τα συμπτώματα δεν υποχωρούσαν καθόλου, εξακολουθούσα να νιώθω "ξένος" προς τον εαυτό μου, σαν να έχω φύγει, σαν να είμαι συνέχεια αλλού... Άρχισα μανιωδώς να ψάχνω στο ιντερνετ για διάφορες ψυχικές διαταραχές (κλασική αντίδραση πανικού...) και ανακάλυψα μία διαταραχή που ονομάζεται "αποπροσωποποίηση" και που περιέγραφε την ίδια συμπτωματολογία με τη δική μου. Μίλησα στον ομοιοπαθητικό μου για αυτό και μου είπε πως σίγουρα δεν πάσχω από κάτι τέτοιο και πως αν έκανα λίγη υπομονή, με την ομοιοπαθητική τα συμπτώματα θα υποχωρούσαν με τον καιρό. Ακόμα λοιπόν υπομονή κάνω. Πάει 1,5 χρόνος τώρα που νιώθω πως "έχασα τον εαυτό μου" και που με κόπο προσπαθώ να λειτουργήσω στην καθημερινότητά μου. (Ευτυχώς με νέα μου δουλειά τα πράγματα σχετικά καλά). Είμαι σε μία φάση που άλλες φορές λέω στον εαυτό μου "μη μασάς ρε - θα τα καταφέρεις και θα το ξεπεράσεις μόνος σου" και άλλες που νιώθω εντελώς αβοήθητος και πως κανένας δεν μπορεί να με καταλάβει πραγματικά... Έχω αρχίσει να σκέφτομαι μπας και τελικά επισκεφθώ έναν ψυχίατρο/ αν και εξακολουθεί να με φρικάρει η ιδέα των φαρμάκων. Ας με συγχωρέσετε για τον παραπάνω ...χείμαρο, αλλά θα μου ήταν εξαιρετικά χρήσιμο αν κάποιος έχει κάτι να με συμβουλεύσει στην παρούσα φάση. Να είστε όλοι καλά.
