παιδική κακοποίηση;

Καλησπέρα σας,
όταν ήμουν παιδί ο ξάδερφός μου (ένα χρόνο μεγαλύτερος), με κακοποιούσε σεξουαλικά για χρόνια. Από τα 5-6 μέχρι τα 10-11. Θυμάμαι πως δεν ήθελα, δεν μου άρεσε αυτό που γινόταν, αλλά ως παιδί δεν μπορούσα να θέσω τα όρια μου και υπέκυπτα στην πίεση που δεχόμουν. Αυτό σταμάτησε όταν μεγάλωσα και άρχισα να αποκτώ μια καλύτερη αντίληψη και μπορούσα να πω όχι (το λέω αυτό γιατί ως μικρότερο παιδάκι νόμιζα πως αυτό είναι νορμάλ και πως μου αρέσει). Στην αρχή όλο αυτό γινόταν στα πλαίσια των αθώων παιχνιδιών που παίζουν τα παιδιά ανακαλύπτοντας το σώμα τους. Αλλά αυτό έγινε μια κανονικότητα, ένας εξαναγκασμός που ως κοριτσάκι δεχόμουν παθητικά, με την κακοποίηση να φτάνει μέχρι και στη διείσδυση αντικειμένων στον πρωκτό μου, την πρόκληση αιμορραγίας από το αιδοίο μου από την τραυματική επαφή, την βιντεοσκόπηση της πράξης και την καταναγκαστική έκθεση μου σε πορνογραφικό υλικό, το οποίο υλικό συνέχιζα να παρακολουθώ εμμονικά μέχρι την εφηβεία μου. Όλα αυτά με έκαναν να χάσω την παιδική μου αθωότητα, καθώς ως παιδί ένιωθα βρώμικο και μεγάλωσα έχοντας μια κρυφή σκοτεινή πλευρά σημαδεμένη από αυτή την εμπειρία. Οι γονείς μου το ανακάλυψαν καθώς ως παιδάκι έγραψα για αυτές τις εμπειρίες μου σε ένα φύλλο χαρτί στο οποίο μάλιστα έγραφα πως εγώ το επιθυμούσα και η μάνα μου με απείλησε πως αν δεν σταματήσω θα το πει στην δασκάλα μου στο δημοτικό. Ένιωθα οτι εγώ φταίω και απέκτησα απίστευτες ενοχές και ένα μόνιμο αίσθημα ντροπής και μίσους εαυτού που με συνοδεύουν ακόμη και σήμερα. Η σεξουαλική κακοποίηση που βίωνα έγινε για μένα μια κανονικότητα καθώς παρουσίαζα σεξουαλική συμπεριφορά προς άλλα συνομήλικα παιδιά στο δημοτικό, παραβιάζοντας τα όρια τους. Το είχε δει μια δασκάλα και δεν έκανε τίποτα, παρά με φώναξε. Ένιωθα μόνη και ότι κανείς δεν με καταλαβαίνει. Μεγάλωσα κρύβοντας την κακοποίηση μου και όταν αυτή συνέβαινε φερόμουν λες και την επιθυμώ, παθητικά και σαν να μου αξίζει αυτό. Ωστόσο δεν μπορώ να κατηγορήσω τον ξάδερφό μου για αυτό, γιατί κι αυτός ήταν ένα παιδί. Σε αυτές τις περιπτώσεις τι κάνεις; Ποιος έχει την ευθύνη; Θεωρείται αυτό παιδική σεξουαλική κακοποίηση; Δεν μπορώ να απαλλαγώ από την ντροπή και είναι κάτι που δεν το έχω πει πουθενά, κάτι που μου προκαλεί σύγχυση και για το οποίο δεν μπορώ να μιλήσω ούτε σε ψυχολόγο, λόγω της ντροπής που αισθάνομαι.

Κοπελα μου, μονο εσυ ξερεις τι εζησες. Εαν δωσεις στους αλλους το δικαιωμα να σου πουν πως πρεπει να νοιωθεις, εσυ παυεις να υπαρχεις σαν προσωπικοτητα. Ντρεπεσαι επειδη αλλοι σου ειπαν να ντρεπεσαι. Επειδη δεν εχω κανει σεξ σε αυτη την ηλικια δυσκολευομαι να δω την κακοποιηση σαν σεξουαλικη, εσυ πως το βλεπεις, ηταν σεξ η οχι αυτο που κανατε η ηταν απομιμηση σε αυτο που εκαναν οι μεγαλοι; Εσυ θα το κρινεις πως πρεπει να νοιωθεις, μονο ετσι θα παρεις την δυναμη να εισαι καλα.

ρε φιλαρακι ποσο ανωμαλουμπα ηταν ο τυπος ??? ρε τι ουγκανα υπαρχουν κι φεροντε ετσι ??απ τι σπιτια βγηκανε ??γονεις ?? τι καναν αυτοι ??τι παιδια βγαζουν μερικοι τερατα . μπας κι του καμναν κι αυτου τετοια τιποτε δικοι του εκει στο περιβάλλον του ?? εσυ εισαι το θυμα αυτος το τερας το ανωμαλο ον που ζει να κανει κακο μονον.:eek:

σιγουρα, την ευθυνη την ειχαν οι γονεις...
εκεινοι ειναι υπευθυνοι για την προστασια των μικρων παιδιων.
σεξουαλικη κακοποιηση, ηταν σιγουρα, αλλα η "παιδικη" σεξουαλικη κακοποιηση εχει την εννοια οτι γινεται απο καποιον μεγαλο... το παιδι των 7 ετων, επρεπε να το προσεχουν οι γονεις του για το τι κανει, οπως κι εσενα, οι δικοι σου για το τι παθαινεις..

επιπλεον, φαινεται ποσο μακρια ηταν οι δικοι σου απο εσενα, οταν ενω τελικα επεσε στην αντιληψη τους αυτο που γινοταν, αντι να σε πλησιασουν για να σε βοηθησουν, ή αν αντιλαμβανονταν οτι δεν μπορουν να το αντιμετωπισουν να απευθυνθουν σε παιδοψυχολογο, εκεινοι σε απειλουσαν...

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

επιπλεον, φαινεται ποσο μακρια ηταν οι δικοι σου απο εσενα, οταν ενω τελικα επεσε στην αντιληψη τους αυτο που γινοταν, αντι να σε πλησιασουν για να σε βοηθησουν, ή αν αντιλαμβανονταν οτι δεν μπορουν να το αντιμετωπισουν να απευθυνθουν σε παιδοψυχολογο, εκεινοι σε απειλουσαν...

---

Εχω την αισθηση πως αυτη ειναι η αιτια να νοιωθει σαν θυμα, οι γονεις ειναι αυτοι που δεν αφηνουν τα παιδια να εχουν τα ορια τους.

οι γονεις οταν δε μπορουν να προσέξουν τα παιδια τους η να εχουν τρόπους να σεβοντε τους αλους η να προσέξουν μην κάποιοι πληγώσουν τα παιδια τους ειναι ΑΧΡΙΣΤΟΙ.

Ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας. Όλα αυτά συνέβαιναν στο σπίτι των παππούδων μας όπου περνάγαμε πολύ χρόνο μικρα. Όσον αφορά τους γονείς, ναι ίσως νιώθω θυμό που δεν με προστάτεψαν, αλλά η ντροπή και το μίσος που νιώθω για μενα σχετίζεται με αυτο που βίωνα κατ' εξακολούθηση χωρίς να αντιδρώ και με το ότι εμφάνιζα σεξουαλική συμπεριφορά απέναντι σε συνομήλικα άτομα, ενώ δεν θα έπρεπε να το κάνω αυτό. Δεν μπορώ όμως ούτε τους γονείς μου να κατηγορήσω πλήρως γιατί ήταν νέοι και δεν ήξεραν πως να το διαχειριστούν. Έχω τύψεις και δεν μπορώ να πω στον εαυτό μου α δεν είναι λάθος δικό σου που σου έκανε όλα αυτά γιατί κι αυτός ήταν ένα παιδι

Δεν πρεπει να νοιωθεις τυψεις επειδι εξερευνουσες τον εαυτο σου, η οποια οικιοτητα αισθανθηκες και σου αρεσε. Δεν φταις που σε προδωσε οικιο σου προσωπο. Φαντασου να ειχες τυψεις που πιστευες στον Αη Βασιλη σαν παιδι, πρεπει να μαθεις να συγχωρεις το παιδι μεσα σου για να μπορεσει να μεγαλωσει.

Quote:

---

Originally Posted by Insomnia96

Ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας. Όλα αυτά συνέβαιναν στο σπίτι των παππούδων μας όπου περνάγαμε πολύ χρόνο μικρα. Όσον αφορά τους γονείς, ναι ίσως νιώθω θυμό που δεν με προστάτεψαν, αλλά η ντροπή και το μίσος που νιώθω για μενα σχετίζεται με αυτο που βίωνα κατ' εξακολούθηση χωρίς να αντιδρώ και με το ότι εμφάνιζα σεξουαλική συμπεριφορά απέναντι σε συνομήλικα άτομα, ενώ δεν θα έπρεπε να το κάνω αυτό. Δεν μπορώ όμως ούτε τους γονείς μου να κατηγορήσω πλήρως γιατί ήταν νέοι και δεν ήξεραν πως να το διαχειριστούν. Έχω τύψεις και δεν μπορώ να πω στον εαυτό μου α δεν είναι λάθος δικό σου που σου έκανε όλα αυτά γιατί κι αυτός ήταν ένα παιδι

---

οχι, να τους κατηγορησεις πληρως!
αν ηταν αρκετα μεγαλοι για να κανουν παιδι και ηταν και ενηλικοι, ηταν και αρκετα μεγαλοι για να το προστατευσουν αυτο το παιδι.. αν δεν ηταν, να μην εκαναν παιδια. τα παιδια δεν ειναι παραλειψη της αντισυλληψης κι οποιον παρει ο χαρος, πρεπει και να τα φροντισεις. εχεις ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΥΘΥΝΗ απεναντι τους εφοσον εισαι ενηλικος. μην τους δικαιολογεις. τον εαυτο σου να δικαιολογεις.
δεν ησουν απλα παιδι, ησουν πολυ μικρο παιδακι. φυσικα και δεν ηξερες απο μονη σου τι ειναι κακο και σε τι πρεπει να αντιδρας, ουτε ηξερες με ποιον τροπο να αντιδρασεις.

Quote:

---

Originally Posted by Insomnia96

Καλησπέρα σας,
όταν ήμουν παιδί ο ξάδερφός μου (ένα χρόνο μεγαλύτερος), με κακοποιούσε σεξουαλικά για χρόνια. Από τα 5-6 μέχρι τα 10-11. Θυμάμαι πως δεν ήθελα, δεν μου άρεσε αυτό που γινόταν, αλλά ως παιδί δεν μπορούσα να θέσω τα όρια μου και υπέκυπτα στην πίεση που δεχόμουν. Αυτό σταμάτησε όταν μεγάλωσα και άρχισα να αποκτώ μια καλύτερη αντίληψη και μπορούσα να πω όχι (το λέω αυτό γιατί ως μικρότερο παιδάκι νόμιζα πως αυτό είναι νορμάλ και πως μου αρέσει). Στην αρχή όλο αυτό γινόταν στα πλαίσια των αθώων παιχνιδιών που παίζουν τα παιδιά ανακαλύπτοντας το σώμα τους. Αλλά αυτό έγινε μια κανονικότητα, ένας εξαναγκασμός που ως κοριτσάκι δεχόμουν παθητικά, με την κακοποίηση να φτάνει μέχρι και στη διείσδυση αντικειμένων στον πρωκτό μου, την πρόκληση αιμορραγίας από το αιδοίο μου από την τραυματική επαφή, την βιντεοσκόπηση της πράξης και την καταναγκαστική έκθεση μου σε πορνογραφικό υλικό, το οποίο υλικό συνέχιζα να παρακολουθώ εμμονικά μέχρι την εφηβεία μου. Όλα αυτά με έκαναν να χάσω την παιδική μου αθωότητα, καθώς ως παιδί ένιωθα βρώμικο και μεγάλωσα έχοντας μια κρυφή σκοτεινή πλευρά σημαδεμένη από αυτή την εμπειρία. Οι γονείς μου το ανακάλυψαν καθώς ως παιδάκι έγραψα για αυτές τις εμπειρίες μου σε ένα φύλλο χαρτί στο οποίο μάλιστα έγραφα πως εγώ το επιθυμούσα και η μάνα μου με απείλησε πως αν δεν σταματήσω θα το πει στην δασκάλα μου στο δημοτικό. Ένιωθα οτι εγώ φταίω και απέκτησα απίστευτες ενοχές και ένα μόνιμο αίσθημα ντροπής και μίσους εαυτού που με συνοδεύουν ακόμη και σήμερα. Η σεξουαλική κακοποίηση που βίωνα έγινε για μένα μια κανονικότητα καθώς παρουσίαζα σεξουαλική συμπεριφορά προς άλλα συνομήλικα παιδιά στο δημοτικό, παραβιάζοντας τα όρια τους. Το είχε δει μια δασκάλα και δεν έκανε τίποτα, παρά με φώναξε. Ένιωθα μόνη και ότι κανείς δεν με καταλαβαίνει. Μεγάλωσα κρύβοντας την κακοποίηση μου και όταν αυτή συνέβαινε φερόμουν λες και την επιθυμώ, παθητικά και σαν να μου αξίζει αυτό. Ωστόσο δεν μπορώ να κατηγορήσω τον ξάδερφό μου για αυτό, γιατί κι αυτός ήταν ένα παιδί. Σε αυτές τις περιπτώσεις τι κάνεις; Ποιος έχει την ευθύνη; Θεωρείται αυτό παιδική σεξουαλική κακοποίηση; Δεν μπορώ να απαλλαγώ από την ντροπή και είναι κάτι που δεν το έχω πει πουθενά, κάτι που μου προκαλεί σύγχυση και για το οποίο δεν μπορώ να μιλήσω ούτε σε ψυχολόγο, λόγω της ντροπής που αισθάνομαι.

---

δεν εχω πολλα να πω, με σοκαρε το θεμα, εχεις την συμπαρασταση μου αν θες να μιλησεις εδω στο φορουμ να τα βγαλεις απο μεσα σου, το διαβασα μια φορα δεν μπορουσα 2η, ο ξαδελφος σου σιγουρα ειτε ειχε δεχτει κακοποιηση ειτε ηταν απο μικρος τυπου ψυχασθενης, ειναι πολυ συγκεκριμενη αυτη η ηλικια για την αναπτυξη της σεξουαλικης ορμης στους ανθρωπους, δεν ειναι απλα οτι "παιζατε" σαν παιδια, ισως εκει να μπορουσες να το δικαιολογησεις, εδω μιλαμε για αγρια πραγματα, αντικειμενα και πολυ φαντασια για μικρα παιδακια.
100000% ΦΤΑΙΝΕ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ, οχι μονο δε σε βοηθησαν αλλα σε απειλησαν, σου εβαλαν την ταμπελα κλπ. ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ.
ελπιζω να το ξεπερασεις :(
οπως λεει ο Αχιλλεας δες το σαν παιδι και συγχωρεσαι τον εαυτο σου. Εφυγες απο κει, κανεις δεν μπορει να σου κανει κακο, εισαι ασφαλης, μπορεις να ηρεμησεις.
Οσο δυσκολο και αν ειναι πρεπει να το επικοινωνησεις με την ψυχολογο σου γιατι οσα λεμε εδω λιγο μπορουν να βοηθησουν σε σχεση με την θεραπευτικη σχεση που θα αναπτυξεις με τον ψυχολογο. Σου ευχομαι ολοψυχα να γαληνεψει η ψυχουλα σου

Quote:

---

Originally Posted by Insomnia96

Καλησπέρα σας,
όταν ήμουν παιδί ο ξάδερφός μου (ένα χρόνο μεγαλύτερος), με κακοποιούσε σεξουαλικά για χρόνια. Από τα 5-6 μέχρι τα 10-11. Θυμάμαι πως δεν ήθελα, δεν μου άρεσε αυτό που γινόταν, αλλά ως παιδί δεν μπορούσα να θέσω τα όρια μου και υπέκυπτα στην πίεση που δεχόμουν. Αυτό σταμάτησε όταν μεγάλωσα και άρχισα να αποκτώ μια καλύτερη αντίληψη και μπορούσα να πω όχι (το λέω αυτό γιατί ως μικρότερο παιδάκι νόμιζα πως αυτό είναι νορμάλ και πως μου αρέσει). Στην αρχή όλο αυτό γινόταν στα πλαίσια των αθώων παιχνιδιών που παίζουν τα παιδιά ανακαλύπτοντας το σώμα τους. Αλλά αυτό έγινε μια κανονικότητα, ένας εξαναγκασμός που ως κοριτσάκι δεχόμουν παθητικά, με την κακοποίηση να φτάνει μέχρι και στη διείσδυση αντικειμένων στον πρωκτό μου, την πρόκληση αιμορραγίας από το αιδοίο μου από την τραυματική επαφή, την βιντεοσκόπηση της πράξης και την καταναγκαστική έκθεση μου σε πορνογραφικό υλικό, το οποίο υλικό συνέχιζα να παρακολουθώ εμμονικά μέχρι την εφηβεία μου. Όλα αυτά με έκαναν να χάσω την παιδική μου αθωότητα, καθώς ως παιδί ένιωθα βρώμικο και μεγάλωσα έχοντας μια κρυφή σκοτεινή πλευρά σημαδεμένη από αυτή την εμπειρία. Οι γονείς μου το ανακάλυψαν καθώς ως παιδάκι έγραψα για αυτές τις εμπειρίες μου σε ένα φύλλο χαρτί στο οποίο μάλιστα έγραφα πως εγώ το επιθυμούσα και η μάνα μου με απείλησε πως αν δεν σταματήσω θα το πει στην δασκάλα μου στο δημοτικό. Ένιωθα οτι εγώ φταίω και απέκτησα απίστευτες ενοχές και ένα μόνιμο αίσθημα ντροπής και μίσους εαυτού που με συνοδεύουν ακόμη και σήμερα. Η σεξουαλική κακοποίηση που βίωνα έγινε για μένα μια κανονικότητα καθώς παρουσίαζα σεξουαλική συμπεριφορά προς άλλα συνομήλικα παιδιά στο δημοτικό, παραβιάζοντας τα όρια τους. Το είχε δει μια δασκάλα και δεν έκανε τίποτα, παρά με φώναξε. Ένιωθα μόνη και ότι κανείς δεν με καταλαβαίνει. Μεγάλωσα κρύβοντας την κακοποίηση μου και όταν αυτή συνέβαινε φερόμουν λες και την επιθυμώ, παθητικά και σαν να μου αξίζει αυτό. Ωστόσο δεν μπορώ να κατηγορήσω τον ξάδερφό μου για αυτό, γιατί κι αυτός ήταν ένα παιδί. Σε αυτές τις περιπτώσεις τι κάνεις; Ποιος έχει την ευθύνη; Θεωρείται αυτό παιδική σεξουαλική κακοποίηση; Δεν μπορώ να απαλλαγώ από την ντροπή και είναι κάτι που δεν το έχω πει πουθενά, κάτι που μου προκαλεί σύγχυση και για το οποίο δεν μπορώ να μιλήσω ούτε σε ψυχολόγο, λόγω της ντροπής που αισθάνομαι.

---

Η κακοποίηση είναι κακοποίηση, οποία ηλικία και να έχει ο θύτης. Μην κατηγορείς τον εαυτό σου που πίστευες όταν ήσουν μικρή πως αυτό είναι το φυσιολογικό. Ήσουν στην πιο αθώα ηλικία, που να ήξερες; Μη κατηγορείς τον εαυτό σου, για τίποτα. Δεν ξέρω αν πρέπει να θυμωσω με τον ξάδελφο. Τόσο μικρός και να συμπεριφερθει έτσι? Τι μπορεί να έζησε κι αυτός. Αλλα η πράξη του ήταν σκληρή. Η μάνα σου ήταν το λιγότερο απαράδεκτη.. Ανίκανη.. Μου έρχονται κι άλλες λέξεις αλλά είναι στα κυπριακά. Θα σου πω τι θα έκανα εγώ στη θέση σου. Θα αγκαλιάζα εκείνο το κορίτσι που το κακοποιησαν τότε, θα του έλεγα ότι θα πάνε όλα καλά, δεν θα του έριχνα καμία ευθύνη και θα άρχιζα ψυχοθεραπεία. Αν δεν ήμουν έτοιμη (σαν κορίτσι που θα ήμουν :) ), δεν θα συζητούσα από την αρχή με τον ψυχολόγο μου για την κακοποίηση αλλά για όλα τα άλλα που με απασχολούν.. Να κλείσω πληγές μέχρι να δυναμώσω τόσο ώστε να μπορέσω να αντιμετωπίσω κι αυτό το θέμα.
.
Με τον ξάδελφό, έχετε επαφές; Μιλάτε; Υπάρχει στη ζωή σου;

Με έχει σοκάρει η ιστορία σου Ινσόμνια. Φυσικά και ήταν κακοποίηση, φυσικά και δεν θα δικαιολογήσουμε τον θύτη επειδή ήταν παιδί. Αυτά που έκανε ήταν φρικτά και σίγουρα το ήξερε. Αυτό το άτομο ξέρεις τι κάνει στη ζωή του? Έχετε μιλήσει αυτά τα χρόνια? Επίσης αλίμονο μας αν δικαιολογούσαμε τους γονείς. Που ήταν αυτοί οι άνθρωποι? Τι έκαναν για να μην τραυματιστεί σωματικά και ψυχικά το 7χρονο παιδί τους?
Εύχομαι να γαληνέψει η ψυχή και το μυαλό σου, με τον κατάλληλο ειδικό θα αντιμετωπιστούν όλα αγαπημένη μου.

Καλησπέρα σας και πάλι,
ευχαριστώ για τη στήριξή σας.
για κάποιο λόγο δεν αισθάνομαι ποτέ κάτι σχετικά με την κακοποίηση μου. Δεν είναι ότι με στοιχειώνει, ότι την ανακαλώ στο μυαλό μου, αλλά υπήρξε. Για μένα διαγράφηκε και δε συζητήθηκε ποτέ. Με τον ξάδερφο έχουμε επαφές (όχι τόσο στενές), αλλά επειδή είναι 1ος ξάδερφός μου πάντα είχαμε επαφές οικογενειακά. Δεν τον έχω ρωτήσει αν θυμάται κάτι, τι θυμάται κλπ. Γενικά, φέρομαι σαν να μην συμβαίνει τίποτα, χωρίς να με στοιχειώνει κάτι. Το μόνο που έχει παραμείνει είναι η ντροπή, στην οποία δομήθηκε όλη μου η προσωπικότητα δυστυχώς. Και όσο μεγαλώνω το συνειδητοποιώ πως η κακοποίηση που βίωσα τότε μπορεί να έχει συντελέσει σημαντικά στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς μου. Επίσης, στο σήμερα οι σεξουαλικές μου συνευρέσεις ενέχουν σκοπίμως ό,τι συνέβαινε τότε, επαναλαμβάνω επίτηδες την κακοποίηση για να τιμωρώ τον εαυτό μου και αισθάνομαι αυτά που αισθανόμουν και τότε.
Όσον αφορά τους γονείς, οι δικοί του τον παραμελούσαν, όχι ηθελημένα απλά δεν υπήρχαν όρια και οι ίδιοι ήταν λίγο στον κόσμο τους. Οι δικοί μου ήταν αρκετά νέοι, άπειροι, με δικά τους τραύματα που δεν είχαν διαχειριστεί. Ίσως να ήθελα να με είχαν προστατέψει, αλλά ούτε σχετικά με αυτό νιώθω κάτι.

Ακριβως, επειδη σε ηλεγχαν μεσο την ντροπη, τωρα το επαναλαμβανεις για να αποδειξεις στον εαυτο σου πως εισαι ενηλικας.

Quote:

---

Originally Posted by Insomnia96

Καλησπέρα σας και πάλι,
ευχαριστώ για τη στήριξή σας.
για κάποιο λόγο δεν αισθάνομαι ποτέ κάτι σχετικά με την κακοποίηση μου. Δεν είναι ότι με στοιχειώνει, ότι την ανακαλώ στο μυαλό μου, αλλά υπήρξε. Για μένα διαγράφηκε και δε συζητήθηκε ποτέ. Με τον ξάδερφο έχουμε επαφές (όχι τόσο στενές), αλλά επειδή είναι 1ος ξάδερφός μου πάντα είχαμε επαφές οικογενειακά. Δεν τον έχω ρωτήσει αν θυμάται κάτι, τι θυμάται κλπ. Γενικά, φέρομαι σαν να μην συμβαίνει τίποτα, χωρίς να με στοιχειώνει κάτι. Το μόνο που έχει παραμείνει είναι η ντροπή, στην οποία δομήθηκε όλη μου η προσωπικότητα δυστυχώς. Και όσο μεγαλώνω το συνειδητοποιώ πως η κακοποίηση που βίωσα τότε μπορεί να έχει συντελέσει σημαντικά στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς μου. Επίσης, στο σήμερα οι σεξουαλικές μου συνευρέσεις ενέχουν σκοπίμως ό,τι συνέβαινε τότε, επαναλαμβάνω επίτηδες την κακοποίηση για να τιμωρώ τον εαυτό μου και αισθάνομαι αυτά που αισθανόμουν και τότε.
Όσον αφορά τους γονείς, οι δικοί του τον παραμελούσαν, όχι ηθελημένα απλά δεν υπήρχαν όρια και οι ίδιοι ήταν λίγο στον κόσμο τους. Οι δικοί μου ήταν αρκετά νέοι, άπειροι, με δικά τους τραύματα που δεν είχαν διαχειριστεί. Ίσως να ήθελα να με είχαν προστατέψει, αλλά ούτε σχετικά με αυτό νιώθω κάτι.

---

Κακοποιηθηκα σεξουαλικα, όταν ήμουν παιδί από τον ξάδελφό μου. Για αρκετά χρόνια αυτό υπήρχε στο μυαλό μου, αλλά σαν ένα γεγονός και θεωρούσα ότι δεν με επηρεάζει κάπου.. Άσε που κάποιες φορές έλεγα στο εαυτό μου ότι μπορεί και να μην έγινε.. Μέχρι τη μέρα που έπεσα σε κατάθλιψη... Κάνω ψυχοθεραπεία από τότε, δεν έχω πλέον κατάθλιψη αλλά έχω μάθει πολλά για μένα και το σώμα μου. Έμαθα πως το μυαλό μου έφτιαξε ένα μηχανισμό έτσι ώστε να μπορώ να επιβιώσω μετά από τη σεξουαλικη κακοποίηση (κράτησε αρκετό καιρό) και την κακοποίηση των γονιών μου(σωματική και ψυχολογική βία)- γιαυτό πίστευα ότι δε με επηρεάζει κάπου και δεν του έδινα τόση "αξία". Θυμάμαι λίγες σκηνές, τα έχει σπάσει το μυαλό μου έτσι για να μπορώ να αντέξω. Δεν μαρεσει να με αγκαλιάζουν, όταν θα γίνει αυτό θέλω να δώσω το οκ πρώτα, παγωνω όταν γίνεται χωρίς τη συγκατάθεση μου, δεν ανοιγομαι εύκολα αλλά όταν το κάνω νιώθω ευάλωτος (έχω κάνει λιιιιγα βήματα σε αυτό το κομμάτι).. Μέχρι να έρθει η κατάθλιψη στη ζωή μου, πίστευα ότι αυτά είναι φυσιολογικά, έτσι είμαι.
Σου μίλησα για μένα επειδή θέλω να καταλάβεις πως ένα τέτοιο γεγονός, αποκλείεται να μην σε επηρεάζει. Ακόμη και τους γονείς σου τους δικαιολογεις, ενώ δεν πρέπει.. Γονείς ήταν, παιδί τους ήσουν. Σκέψου σε παρακαλώ το ενδεχόμενο να πας σε ένα ψυχολόγο. Δώσε στον εαυτό σου μια δεύτερη ευκαιρία, να γνωρίσεις καλύτερα ποια είσαι.