Άγχος μετακόμισης σε άλλη πόλη
Πήρα αυτές τις μέρες τη μεγάλη απόφαση να φύγω από το νησί μου για πρωτεύουσα...
για πρώτη φορά λίγο πριν τα 28 μου.
Εργάζομαι τα καλοκαίρια στο αεροδρόμιο του νησιού, το χειμώνα που τελειώνει η σεζόν μας σταματάνε και μένουμε με το ταμείο ανεργίας.
Δούλεψα για λίγο για χειμώνα σε ένα μάρκετ μέχρι να έρθει η σεζόν ώσπου μια βδομάδα πριν με απέλυσαν χωρίς να μου πει κανένας το γιατί...
όλο αυτό με θύμωσε και κατάλαβα πως δεν κάνω ποιοτική ζωή στο νησί, 7 μήνες δουλειά στο αεροδρόμιο και μετά σε δουλειές του χαμού ή με ταμείο κρυμμένος σε ένα χωριό που βαριούνται ως και τα κουνούπια...
κι αποφάσισα να φύγω.
Σκέφτηκα ότι έχω αεροδρομιακή πείρα, έμαθα η εταιρεία από το αεροδρόμιο ψάχνει πολλούς από το πόστο μου στο Βενιζέλος, μίλησα με την εταιρεία, ήρθα σε επαφή τηλεφωνικά με τον υπεύθυνο από εκεί και του άφησα καλή εντύπωση και θα μου στείλει αίτηση πρόσληψης, μου αφήνει ένα μήνα περιθώριο. Είναι δουλειά που'χω εμπειρία και δεν θα βρω εμπόδια. Όλα μοιάζουν ιδανικά.
Όμως με τρομάζει αυτή η αρχή.
Από τη μιά δεν έχω ζήσει μόνος σε μεγαλούπολη, δεν έχω φύγει να μετακομίσω τόσο μακριά και δεν θα έχω κανέναν για support...
από την άλλη με τρομάζει οικονομικά αυτή η αρχή...έχω ένα μικροποσό στην άκρη ίσα ίσα για το ξεκίνημα και λίγο αν το πάω οικονομικά στην αρχή το πρώτο μήνα, από την άλλη θα έχω τα γραμμάτια του αμαξιού, κόστη σπιτιού (πάνω κάτω τα ίδια με εδώ).
Η οικογένεια μου δεν με στηρίζει λεκτικά και συναισθηματικά σε όλο αυτό.
Μόνο ένας συνάδελφος από το αεροδρόμιο που έχουμε έρθει κοντά και με βλέπει σαν παιδί του.
