διαπροσωπικές σχσεις κι κανόνες που οριζουν την πορια αυτων
εγω στα λογια δε ειμαι δυνατή δε τα λεω οπως θα ηθελα να τα πω γιαυτο παραθέτω ενα κειμενο οπου βρήκα κι με εκφράζει ολοψυχα.
Δευτέρα 29 Ιανουαρίου 2024
Όλοι οι άνθρωποι αντιμετωπίζουμε καθημερινά αναρίθμητα προβλήματα. Άλλοτε υγείας και άλλοτε ψυχολογικής είτε οικονομικής φύσεως καθώς και πολλά άλλα. Είναι όμως στη φύση μας να βρίσκουμε λύσεις για ό,τι μας αφορά άμεσα. Τον τελευταίο καιρό έχει προκληθεί ένας μεγάλος σάλος με δηλώσεις γνωστών αλλά και μη ηθοποιών που έχουν δεχτεί σωματική, ψυχολογική ή σεξουαλική παρενόχληση αλλά και κάθε μορφής βία. Αυτό είναι ένα φαινόμενο που συνέβαινε πάντα. Όμως, τα τελευταία χρόνια έχουν έρθει στο φως της δημοσιότητας πολλά τέτοια περιστατικά.
Παλεύουμε καθημερινά να αντιμετωπίσουμε ένα σωρό προβλήματα αλλά και να ανταπεξέλθουμε στη ζοφερή, στη σκληρή πραγματικότητα. Ο κορονοϊός και όλα τα επακόλουθά του έχουν προκαλέσει πολλές δυσκολίες στην καθημερινότητά μας. Μη θεωρήσετε ότι ο οικονομικός πόλεμος που υφιστάμεθα δεν είναι πόλεμος ή ο αγώνας που κάνουμε καθημερινά για να είμαστε ψυχικά και σωματικά υγιείς δε λογίζεται αντίστοιχα ως πόλεμος. Τα κατάλοιπά του θα φανούν αργότερα σε όλους μας.
Ήδη έχει αρχίσει να διαφαίνεται ότι μας περιμένουν δύσκολες μέρες. Οικονομική εξαθλίωση και ψυχολογική κατάρρευση έχουν κάνει ήδη την εμφάνισή τους. Ο συνεχής εγκλεισμός και η ολοκληρωτική στροφή στον εαυτό μας δεν είναι απαραίτητα κάτι καλό. Είναι πολύ ωραίο να αγαπάμε και να φροντίζουμε τον εαυτό μας σε λογικά πάντα πλαίσια, χωρίς να γίνονται υπερβολές. Δε μπορώ να διανοηθώ ότι θα πολλαπλασιαστούν οι εγωιστές και οι παρτάκηδες που δε θα δίνουν δεκάρα για το πώς θα νιώθουν οι άνθρωποι γύρω τους. Ότι θα γίνουμε ανταγωνιστικοί, ότι θα πατάμε επί πτωμάτων, ότι θα τραμπουκίζουμε τους γύρω μας μέχρι να πετύχουμε το σκοπό μας.
Ότι όσοι αντιμετωπίζουν οποιασδήποτε φύσεως προβλήματα και νιώθουν μειονεκτικά με τον εαυτό τους, θα ξεσπούν απροκάλυπτα στους γύρω τους με νεύρα, βία και φωνές. Οποιοσδήποτε ασκεί βία, θα πρέπει να καταγγέλεται, όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει από την πράξη του αυτή. Χρειάζεται πρόληψη και ενσυναίσθηση για τα επόμενα επίδοξα θύματα της όποιας κατάστασης.
Θωρακίζουμε πρώτα τον εαυτό μας κι έπειτα προστατεύουμε και τους συνανθρώπους μας, δείχνοντας υπευθυνότητα και σεβασμό απέναντί τους. Πράξη που απαιτεί μεγάλο ψυχικό σθένος, θάρρος και υπερπήδηση του φόβου.
Προστατεύουμε έτσι τη νέα γενιά από έναν νέο φαύλο κύκλο θύτη και θύματος που αποτελεί συνηθισμένο πλέον μοτίβο. Ό,τι γίνεται μία φορά υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να ξαναγίνει. Μιλούν τα στατιστικά στοιχεία άλλωστε. Κατανοώ ότι υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους κάποιος επιλέγει να σιωπήσει. Φόβος, διασυρμός, ενοχές, θυματοποίηση.
Υπάρχουν όμως και άλλοι χίλιοι που μας καλούν να μιλήσουμε , να ορθώσουμε το ανάστημά μας. Για να παραδώσουμε έναν καλύτερο κόσμο στα παιδιά μας, στις νεότερες γενιές. Για αυτό και όποιος ομολογεί μια τέτοιου είδους πράξη που βαραίνει επί χρόνια την ψυχή του είναι αξιέπαινος. Άλλωστε, ο φόβος φέρνει φόβο.
Από την άλλη, όπως έχει αποδειχτεί επιστημονικά ότι οι θύτες ίσως προέρχονται από εξίσου κακοποιητικούς γονείς, για αυτό η χρήση βίας αντιμετωπίζεται για αυτούς ως κάτι φυσιολογικό και όχι ως κατάχρηση εξουσίας. Στο μυαλό τους ίσως είναι δυσδιάκριτες οι έννοιες του σωστού και του λάθους. Για αυτό δεν είναι καλό να περιθωριοποιούμε κανέναν αν δε γνωρίζουμε.
Κάθε φορά λοιπόν που προτρέχει η γλώσσα της διανοίας, θα ήταν καλό να ζητάμε μια ειλικρινή συγγνώμη και να δείχνουμε μια στάση αληθινής μεταμέλειας. Αυτό αφορά κυρίως τη λεκτική βία, η οποία φυσικά αν είναι επαναλαμβανόμενη δεν εμπίπτει σε αυτή την κατηγορία. Δυστυχώς όμως τέτοιου είδους ξεκάθαρες συμπεριφορές είναι είδος προς εξαφάνιση στις μέρες μας.
Πολλές φορές βγάζουμε το θυμό μας σε ανθρώπους που δε μας φταίνε σε τίποτα. Όταν πρόκειται για μια επαναλαμβανόμενη πράξη, όταν δεν μπορούμε να περιορίσουμε τον εαυτό μας, όταν θεωρούμε ότι όλοι είναι κατώτεροι κι εμείς ανώτεροι, τότε θα ήταν καλό να ζητήσουμε τη βοήθεια κάποιου ειδικού, γιατί και οι σχέσεις με τους αγαπημένους μας ανθρώπους θα γίνονται ολοένα και πιο δύσκολες.
Γι αυτό προτρέπουμε πολύ συχνά, εμείς οι ψυχολόγοι τους ανθρώπους να κάνουν λίγα και μικρά λάθη, ώστε να μπορέσουν να διορθωθούν άμεσα. Αν σκοτώσεις κάποιον ή αν τον στιγματίσεις με την άσχημη, την αποτρόπαιη συμπεριφορά σου, το ποτάμι δε γυρίζει πίσω.
Μετά από αυτό το περιστατικό θα έχουν δημιουργηθεί δύο εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι , δύο διαφορετικοί ρόλοι, ο θύτης και το θύμα. Η άσχημη αυτή εμπειρία θα έχει γράψει πάνω τους, η μοίρα θα τους ωθήσει να πάρουν έναν διαφορετικό δρόμο, ένα άλλο μονοπάτι στη ζωή τους.
Κανένας άνθρωπος δεν είναι τέλειος, ούτε είναι το ζητούμενο αυτό, να αγγίζουμε την τελειότητα. Το θέμα είναι να είμαστε ειλικρινείς με τους γύρω μας και κυρίως με τον εαυτό μας. Όταν λοιπόν κάνουμε την αυτοκριτική μας στο τέλος της μέρας, να μη ντρεπόμαστε για αυτό που γίναμε, να μην έχουμε δεύτερες σκέψεις.
Να μην κάνουμε κατάχρηση της εξουσίας που έχουμε στα χέρια μας, να μην εκμεταλλευόμαστε τους συνανθρώπους μας και γενικότερα να μη συμπεριφερόμαστε στους γύρω μας με τρόπο που δε θέλαμε να συμπεριφέρονται σε εμάς. Να μη μεταλλαχτούμε στο τέρας του παραμυθιού που πάντα φοβόμασταν εκ προοιμίου. Είμαστε εκ φύσεως τρωτοί, δε συγχωρούνται όμως όλα τα λάθη μας, γιατί δεν έχουν όλα τις ίδιες συνέπειες.
Μαίρη Τσιχλή – enallaktikidrasi.com
Πηγή
