Μια ζωή...(όλη λάθος απ' την αρχή) Συνέχεια...
Φτάνουμε στο 2019 όπου παίρνω την απόφαση να μιλήσω σε κάποιον δικό μου άνθρωπο για τις σεξουαλικές μου προτιμήσεις. Ήμουν σίγουρος ότι έπρεπε να ξεκινήσω με το φιλικό περιβάλλον. Το άγχος της αποδοχής ήταν τεράστιο καθώς όλοι δηλώνουμε "οκ" και "ανοιχτόμυαλοι" μέχρι να μας χτυπήσει κάτι αντίστοιχο την πόρτα. Η αντίδραση της κολλητής και του κολλητού μου ήταν άκρως θετική και είχα ένα δυνατό feedback απ 'την πλαυρά τους. Όσον αφορά την οικογένεια όμως, εκεί τα πράγματα ήταν πολύ πιο δύσκολα. Η ανοχή και ο σεβασμός στη διαφορετικότητα των δικών μου είναι άκρως αρνητική έως ανησυχητικά πικρόχολη και προσβλητική. Σταυροκοπιούνται που τα παιδιά τους δεν βγήκαν "αδερφές"!!! Παρά το γεγονός ότι σε ερωτήσεις που μου γίνονται κατά καιρούς για το αν έχω κάποια σχέση και το πότε θα τους γνωρίσω κάποια κοπέλα οι αντιδράσεις μου είναι σχεδόν αποστομοτικές "μπορεί και ποτέ". Θεωρώ πως δεν θα έχει νόημα ένα ενδεχόμενο coming out. Οι παρωπίδες και τα στερεότυπα καλά κρατούν. Θα είναι μια πολύ δυσάρεστη κατάσταση και δεν ξέρω αν οι αντιδράσεις όλων μας θα είναι ακραίες ή όχι. Αφήνοντας το κομμάτι της αποκάλυψης στην άκρη για λίγο, πάω στο καλοκαίρι του 2020 όπου και έρχεται μετά οοοοολα αυτά τα χρόνια που σας περιγράφω η πρώτη μεγάλη υποτροπή της νόσου με ψυχωσικά συμπτώματα ίδεες αυτοκαταστροφής και ψευδαισθήσεις. Όλα αυτά τα συμπτώματα έφτασαν στο peak μέσα σε τρεις μέρες. Τα προειδοποιητικά σημάδια όμως υπήρχαν και δεν είχα δώσει σημασία. Είχε διαταραχτεί ο ύπνος, δεν έπαιρνα τις σωστές ώρες τα φάρμακα μου, δεν έτρωγα αφού τις πιο πολλές ώρες βρισκόμουν στη δουλειά. Εκεί είχα επικεντρωθεί και είχα αφήσει όλα τα άλλα πίσω. Νοσηλεύτηκα για 20 μέρες στο νοσοκομείο αλλά η ανάρρωση πήρε ένα πολύ μεγάλο διάστημα που κράτησε μέχρι και 3-4 μήνες. Μετά από κάτι τέτοιο είναι δύσκολο να ανακάμψεις. Το μαγαζί στο οποίο δούλευα έκλεισε συνεπώς δεν υπήρχε κάτι στον ορίζοντα.
Αποφασίζω λοιπόν τον Γενάρη του 2021 να ξαναδώσω πανελλαδικές (3η φορά) για να δω τί μπορώ να καταφέρω. Και παρά το γεγονός ότι είχα μόνο 4μιση μήνες στην διάθεση μου, έγραψα καλύτερα από κάθε άλλη φορά και πέρασα στην Κοινωνιολογία του Παντείου πανεπιστημίου όμως αυτή τη φορά. Δηλαδή στην Αθήνα όπου και μένω. Άρχισα να παρακολουθώ, στις πρώτες δύο εξεταστικές όμως δεν πήγα καλά και έμεινα πίσω. Τον Νοέμβρη του ίδιου έτους βρίσκω μια δουλειά παρόμοιων καθηκόντων με την προηγούμενη. Έμεινα εκεί για ενάμιση χρόνο μη μπορώντας όμως να ισορροπήσω τα 8ωρα της δουλειάς με το πρόγραμμα της σχολής. Έτσι η σχολή έμεινε και πάλι στην άκρη πράγμα που στεναχωρούσε αρκετά. Η ανάγκη για εργασία όμως ήταν και είναι μεγάλη. Η δεύτερη και μέχρι τώρα τελευταία υποτροπή ήρθε τον Νοέμβριο του 2022 με τα ίδια σχεδόν συμπτώματα με την πρώτη όχι σε τόσο έντονη βαρύτητα όμως, ώστε να χρειαστώ νοσηλεία. Έμεινα έτσι στο σπίτι για 2 μήνες έχοντας αναρρωτική άδεια από τον γιατρό μου.
Μετά από λίγο καιρό σταμάτησα και από την δουλειά. Και φτάνουμε στον τελευταίο χρόνο όπου είμαι χωρίς δουλειά, δεν έχω καταφέρει να περάσω κανένα μάθημα της σχολής και μένω σχεδόν όλη μέρα στο σπίτι. Σκαμπανεβάσματα στη διάθεση υπάρχουν άλλοτε έντονα και άλλοτε όχι. Στο κομμάτι της θεραπείας έχω μείνει μόνο στη φαρμακευτική αγωγή. Ο γιατρός μου μάλιστα πριν ένα μήνα μου είπε ότι είμαι καλυμμένος από την πλευρά των φαρμάκων. Ούτε είναι σωστό και φρόνιμο να αλλάζουμε χάπια κάθε 2 μήνες. Είναι πιεστικός στο κομμάτι της ψυχοθεραπείας. Σύμφωνα με όσα του έχω πει για τα συναισθήματα μου εδώ και έναν χρόνο, πιστεύει ότι πρέπει να μπω σε κάποιο εντατικό πρόγραμμα συνεδριών και μάλιστα αν είναι εφικτό σε κάποιον ιδιώτη. Στην προκειμένη φάση όμως κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατό να γίνει. Υπάρχουν κάποιες δημόσιες δομές ψυχικής υγείας στις οποίες έχω απευθυνθεί, η πρώτη συνάντηση ωστόσο είναι προγραμματισμένη για αρκετούς μήνες μετά, συγκεκριμένα τον Μάιο. Επίσης δεν γνωρίζω πράγματα σχετικά με την οργάνωση και την ποιότητα αυτών των κέντρων ψυχικής υγείας. Κατά πόσο δηλαδή ο ειδικός μπορεί να εξετάσει την κάθε περίπτωση ξεχωριστά. Απ'όσο γνωρίζω ο αριθμός των ανθρώπων που εξυπηρετούνται καθημερινά είναι τεράστιος. Με λίγα λόγια τον τελευταίο χρόνο βλέπω τους φίλους μου να εξελίσσονται, να γίνονται καλύτεροι. Έχουν βρει καλές θέσεις εργασίας σε εταιρίες αφού έχουν πάρει το πτυχίο τους, έχουν τη σχέση τους, κάνουν ταξίδια με την/τον σύντροφο τους και ο χρόνος που μένει μέσα στη βδομάδα για να βρισκόμαστε όπως κάποτε, είναι πολύ περιορισμένος. Εγώ από που ακριβώς πρέπει να το πιάσω; Σε καμία περίπτωση δεν τους ζηλεύω. Τους αγαπώ και το ξέρουν. Κάνω τη σύγκριση όμως και βλέπω ότι για χρόνια έχω μείνει ουσιαστικά στάσιμος σε όλους τους τομείς, και θυμώνω με τον εαυτό μου πρωτίστως. Κανείς άλλος δεν φταίει.
Τώρα σχετικά με το κομμάτι του έρωτα και της συντροφικότητας δεν έχω ασχοληθεί εντατικά. Έχω βρεθεί κατά καιρούς με άτομα που γνωρίζω μέσα από εφαρμογές, αποκλειστικά και μόνο όμως για το σεξ. Τίποτα και ποτέ δεν έχει εξελιχθεί σε κάτι παραπάνω. Και σκέφτομαι ενδόμυχα, μήπως ήρθε η ώρα της μεγάλης αποκάλυψης στην οικογένεια μου, ούτως ώστε να μπορώ μετά φανερά και χωρίς φόβο μήπως με ανακαλύψουν, να γνωρίσω άτομα και να είμαι ανοιχτός σε όλα τα ενδεχόμενα; Απλή γνωριμία, σεξ, σχέση ή και τα τρία; Ξέρω ότι μπορεί να πληγώσω κόσμο(οικογένεια) και να πληγωθώ κι εγώ. Πώς μπορώ να στηρίξω όμως τη ζωή μου σε ένα ψέμα; Το κομμάτι της επαγγελματικής αποκατάστασης είναι επίσης σοβαρό. Εγώ μήπως δεν είμαι σε θέση να βρεθώ σε κάποια θέση μιας εταιρίας; Με την σχολή τι πιστέυετε ότι πρέπει να κάνω; Θέλω να την τελειώσω απλώς δεν το παίρνω απόφαση. Ξέρω ότι είναι πολύ μπερδεμένα όλα αυτά που περιγράφω. Αυτό όμως συμβαίνει και στο μυαλό μου και αυτός είναι ο λόγος που ο γιατρός μου συστήνει ψυχοθεραπείες για να μην βυθιστώ γι' άλλη μια φορά στην κατάθλιψη. Είναι σκέψεις και συναισθήματα που δεν έχω μοιραστεί με κανέναν, καθότι μπορεί και να παρεξηγηθώ. Να θεωρηθεί ζήλια, κακία ή οτιδήποτε άλλο.
Αφήνομαι στην κρίση σάς και περιμένω να μοιραστούμε απόψεις και προβληματισμούς. Μπορεί να κούρασα αλλά ήδη νιώθω ότι βγήκε κάτι από μέσα μου!
