Printable View
Γεια,
πρώτη φορά γράφω σε forum. Εδώ και κάποιες βδομάδες η διάθεση μου είναι σταθερά άσχημη. Δεν έχω διάθεση να κάνω τίποτα. Τίποτα από αυτά που κάνω δε με ευχαριστεί. Αυτό δε σημαίνει ότι έχω σταματήσει τις δραστηριότητές μου, απλά κάνω τα πάντα διεκπαιρεωτικά. Έχει συμβεί και στο παρελθόν αλλά ποτέ άλλοτε δεν κράτησε τόσο καιρό. Πιστεύετε η επίσκεψη σε ψυχολόγο θα βοηθήσει?
Καλή αρχή λοιπόν Βασιλική και καλωσήρθες στο συγκεκριμένο φόρουμ:)
Υπήρξε κάποια αφορμή για ν\'αλλάξει η διάθεσή σου?
Arsi αυτο θα ρωταγα και εγω, αν συνεβη κατι και νοιωθει ετσι η Βασιλικη...
Παντως Βασιλικη αν συνεχιστει αυτη η κατασταση, θα σου προτεινα να δεις εναν ειδικο.
Βασιλική το καλό είναι ότι εξακολουθείς να είσαι δραστήρια έστω και αν ότι κάνεις το κάνεις διεκπαιρεωτικά όπως λες.
Κάτι θα έγινε και είσαι έτσι. Πριν μπλέξεις με τους τρελλογιατρούς που το πιο πιθανο είναι να σε φορτώσουν χάπια (είναι πολλοί που το κάνουν αυτό με το παραμικρό) θα μπορούσες από μόνη σου να κάνεις μια προσπάθεια να διώξεις τη δυσθυμία σου. Οι περισσότεροι άνθρωποι περνούν τέτοιες περιόδους άσχημης διάθεσης. Το πιο πιθανό είναι να περάσει από μόνο του. Αν πάλι δεις οτι επιμένει μπορείς να ζητήσεις τη βοήθεια ενός ειδικού αλλά με προσοχή. Μια άσχημη διάθεση που δε σε καθιστά δυσλειτουργική δε σημαίνει χάπια σόνυ και καλά.
Σας ευχαριστώ όλους για την άμεση ανταπόκριση. Τάσο, πράγματι μου είχε συμβεί κάτι πολύ σοβαρό πριν από ενάμησι χρόνο, αλλά τώρα πια έχει τελειώσει. Δεν ξέρω αν μπορώ να συνδέσω τη διάθεσή μου με ότι συνέβη τότε. Το πρόβλημά μου είναι ότι οι όροι ζωής μου δεν δικαιολογούν τη διάθεσή μου. Θα έπρεπε να αισθάνομαι καλύτερα. Προσπαθώ να αποστασιοποιούμαι και να αναλύω τις σκέψεις μου αλλά αυτή η διαδικασία δε συνεπάγεται αυτόματα και αλλαγή διάθεσης. Απλά έχω κουραστεί να μην αισθάνομαι καλά. Δεν ξέρω τι θα κάνω τελικά.
Καλησπέρα σας, σίγουρα έχω κατάθλιψη και αν δεν έχω ακόμα σύντομα θα τη πάθω!!
Η ζωή μας ήταν όμορφη, ευτυχισμένη και ήρεμη. Η οικογενειακή μας επίχειρηση έφτασε στα ύψη στις πωλήσεις και είναι ένας λόγος που αισθανόμασταν υπέροχα παρόλο που κουραζόμασταν σε υπερβολικό βαθμό.
Την προηγούμενη Παρασκευή ο μπαμπάς μου δεν αισθανόταν καλά και ιδιαίτερα απο τα χριστούγεννα ήταν κάποια διαστήματα αδύναμος, η γιατρός του είπε να κάνει αξονική, γύρισε σπίτι και έκλαιγε κάτι του βρήκαν στο κεφάλι. Παγώσαμε αλλά το αντιμετωπίσαμε με δύναμη και κουράγιο. Αμέσως πήγαμε για μαγνητική και πολλές εξετάσεις όπου η διάγνωση ήταν μεγάλος όγκος στον εγκέφαλο και μάλιστα κακοήθης και πολύ άσχημος, το έχει κάπου 10 μήνες, αν κάνει επέμβαση και χειμιοθεραπείες δεν βγάζει πουθενά και θα ταλαιπωρηθεί πολύ, χρόνος ζωής 6 με 10 μήνες ακόμη. Αυτά ήταν τα λόγια των γιατρών, ελλήνων άγγλων και γερμανών. ΟΧΙ ΟΧΙ δεν πίστευα αυτά που άκουγα, η μητέρα μου είχε πάθει σόκ αμέσως σκέφτηκα \'\'Χριστέ μου πως θα τον κοιτάξω στα μάτια όταν γυρίσω σπίτι?\'\'
Δηλαδή τώρα περιμένουμε να μας φύγει? Είναι δυνατόν?? Εχω απίστευτη δύναμη και κουράγιο, είμαι ψύχραιμη, τον αντιμετωπίζω όπως πρίν γιατί δεν θέλω να κατάλαβει. θα μπορέσω όμως να συνεχίσω να είμαι έτσι ή θα πέσω ψυχολογικά?
προς annitaki
ίσως (λόγω χαρακτήρα) δεν είμαι και ο καλύτερος για να συμπαρασταθώ σε κάποιον όταν βιώνει μία κατάσταση όπως η δική σου, αλλά τώρα θα το κάνω γιατί (εάν γίνεται μέσω forum..) θα ήθελα να ¨προλάβω¨ αυτό με το οποίο αρχίζεις το post. δηλαδή ότι θα πέσεις σε κατάθλιψη.
Η κατάσταση που βιώνεις είναι όντος δύσκολη και ο παράγοντας χρόνος μαζί με το ξαφνικό-αναπάντεχο της υπόθεσης το επιδεινώνει.
Είναι λογικό να είσαι στενοχωρημένη, θλιμμένη, απογοητευμένη, αγανακτισμένη. Εάν δεν ήσουν τότε θα μιλούσαμε για πρόβλημα κιόλας. Υπάρχει όμως μεγάλη διαφορά μεταξύ αυτών των συναισθημάτων και της παθολογικής κατάστασης της κατάθλιψης η οποία είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να βιώσει ένας άνθρωπος!!!
Και στο λέω γιατί αυτή η μεγάλη όπως ανέφερα διαφορά μπορεί να γίνει μικρή και να φτάσεις όντως στην κατάθλιψη χωρίς να το καταλάβεις (το έχω δει να γίνεται) εάν αφήσεις τον εαυτό σου να επαναλαμβάνει και να μυρικάζει την ίδια επαναλαμβανόμενη σκέψη ξανά και ξανά.
Θέλει δύναμη και θέληση για να μην τελματώσεις και ¨κλειδώσεις¨ σε μία αέναη και επαναλαμβανόμενη διαδικασία που ενώ υπάρχει είσοδος, η έξοδός της είναι ένας πραγματικός γολγοθάς...
Αυτή η κατάσταση της αποπραγματοποίησης που ίσως τώρα βιώνεις με το να μην δέχεσαι κάτι πραγματικό και δεδομένο μπορεί να είναι μία φυσιολογική αντίδραση τώρα που το έμαθες το δυσάρεστο νέο ξαφνικά αλλά πρέπει με τον καιρό να φύγει και να δώσει τη θέση της σε άλλα συναισθήματα (δυστυχώς δυσάρεστα) που προανέφερα αλλά μακροπρόθεσμα ΔΕΝ θα σε φέρουν στη κατάσταση της κατάθλιψης.
εάν ήμουν στη θέση σου και με απασχολούσε (όπως εσένα) θα μιλούσα με κάποιον ψυχολόγο.
και πάλι εδώ είμαστε.
και εμενα πριν απο 5 χρονια σηνεβει κατι και εδω και ενα και μισο χρονο πασχω απο καταθληψη με κρησεις πανικου.Quote:
Originally posted by vasiliki26
Σας ευχαριστώ όλους για την άμεση ανταπόκριση. Τάσο, πράγματι μου είχε συμβεί κάτι πολύ σοβαρό πριν από ενάμησι χρόνο, αλλά τώρα πια έχει τελειώσει. Δεν ξέρω αν μπορώ να συνδέσω τη διάθεσή μου με ότι συνέβη τότε. Το πρόβλημά μου είναι ότι οι όροι ζωής μου δεν δικαιολογούν τη διάθεσή μου. Θα έπρεπε να αισθάνομαι καλύτερα. Προσπαθώ να αποστασιοποιούμαι και να αναλύω τις σκέψεις μου αλλά αυτή η διαδικασία δε συνεπάγεται αυτόματα και αλλαγή διάθεσης. Απλά έχω κουραστεί να μην αισθάνομαι καλά. Δεν ξέρω τι θα κάνω τελικά.
Αnnitaki,βιώνεις μια τραυματική εμπειρία,πολύ επώδυνη και είναι φυσικό να φοβάσαι κατά πόσο θα επηρεαστεί και ο δικός σου ψυχισμός.
Θα σου έλεγα να στραφείς σε βοήθεια από έναν ψυχολόγο,για να βγάλεις όλον αυτόν τον πόνο,να μάθεις πώς να τον διαχειριστείς όλο αυτό το δύσκολο διάστημα.Η στήριξη σου είναι απαραίτητη πιστεύω.Σου εύχομαι καλό κουράγιο,δύναμη και το καλύτερο δυνατό για την υγεία του δικού σου ανθρώπου.
Vassiliki, Καλως ήρθες:)Quote:
Originally posted by vasiliki26
Σας ευχαριστώ όλους για την άμεση ανταπόκριση. Τάσο, πράγματι μου είχε συμβεί κάτι πολύ σοβαρό πριν από ενάμησι χρόνο, αλλά τώρα πια έχει τελειώσει. Δεν ξέρω αν μπορώ να συνδέσω τη διάθεσή μου με ότι συνέβη τότε. Το πρόβλημά μου είναι ότι οι όροι ζωής μου δεν δικαιολογούν τη διάθεσή μου. Θα έπρεπε να αισθάνομαι καλύτερα. Προσπαθώ να αποστασιοποιούμαι και να αναλύω τις σκέψεις μου αλλά αυτή η διαδικασία δε συνεπάγεται αυτόματα και αλλαγή διάθεσης. Απλά έχω κουραστεί να μην αισθάνομαι καλά. Δεν ξέρω τι θα κάνω τελικά.
εχω παρατηρησει πώς καποιες φορες, ενα γεγονος που συμβαινει στο παρον μας, δεν το αφηνουμε να επιδρασει πανω μας. Καπως σαν αμυνα. Να μη μας ακουμπησει κ πολυ. Μαλλον επειδη \"καιει\". Ερχεται ομως μια αλλη στιγμη, οταν ισως ειμαστε πιο ετοιμοι, με μεγαλυτερη αντοχη, κ ολο αυτο φαινεται αλλιως. Με εναν αλλο τροπο, ισως πιο αθορυβο, αλλα ισχυρο.
Κι ετσι, οταν ολα φαινονται μια χαρα κ τπτ δεν δικαιολογει μια στεναχωρια, προβληματα ετεροχρονισμενα (φαινομενικα) δηλωνουν την παρουσια τους. Ισως κ μεταμφιεσμενα....αλλα οχι αδικαιολογητα.
Σοφία σε ευχαριστώ για την παρατήρηση.
Πιστεύω ότι αν το πρόβλημα αυτό αφορούσε εμένα θα μπορούσα ίσως να το διαχειριστώ. Δυστυχώς αφορά άτομο του στενού οικογενειακού περιβάλλοντος. Τα δύσκολα όμως πέρασαν. Υπάρχει μια εκρεμότητα, αλλά πιστεύω ότι τελικά θα πάνε όλα καλά.
Ωστόσο, συνεχίζω να μην μπορώ να συνδέσω τη διάθεσή μου με αυτή την κατάσταση. Αν και παρατηρώ στον εαυτό μου αυτό ακριβώς που έγραψες, ότι δηλαδή κατά τη διάρκεια της δύσκολης κατάστασης, επειδή έπρεπε να δράσω, δεν μου επέτρεψα να \"πέσω\" ψυχολογικά, δεν μπορώ να καταλάβω πώς γίνεται να με επηρεάζει αυτή η κατάσταση σχεδόν δύο χρόνια μετά. Τόσο καιρό δηλαδή γιατί δεν ενοχλήθηκα; Γεγονός είναι ότι παρόλη την πληρότητα της ζωής μου σε όλα τα επίπεδα το βάρος παραμένει... και αυτό με τρομάζει
Βασιλικουλα καταρχιν καλως ηρθες κ εσυ!!Τωρα οσο για το αν πρεπει να πας σε ψυχολογο νομιζω πως ειναι μια πολυ καλη ιδεα.Απλα τι γινετε με τον ψυχολογο δεν λυνετε ετσι απλα ενα προβλημα θεωρω πως πρεπει να πας κ σε εναν εμπειρο ψυχιατρο να κανεις μια μικρη αγωγη σε συνδιαζμο με το ψυχολογο,αυτο θα σε βοηθησει πιο πολυ.
Βασιλική νομίζω ότι καλό θα ήταν να συμβουλευτείς ειδικό. Εκ πείρας όχι στο δικό σου θέμα αλλά στον ΙΔΨ, μπορώ να σου πω ότι αρχικά αυτά που υποχρεωτικά έπρεπε να κάνω, τα εκτελούσα παρά του ότι γνώριζα ότι θα έχουν επιπτώσεις προς τη ψυχική και σωματική υγεία μου. Όμως, εν καιρώ η κατάσταση μου δυσχεράνθηκε τόσο ώστε πλέον δεν μπορούσα να πράττω αυτά που έπρεπε στην καθημερινότητα μου ενώ νομίζω πως αυτό με έκανε ακόμα χειρότερα, καθώς συνέδεσα την κατάσταση μου με ότι έκανα πριν και επιθυμούσα διακαώς να αποφεύγα τις υποχρεώσεις μου!
Τώρα είμαι κάπως καλύτερα αλλά το πρόβλημα υφίσταται.