Κείμενο

Ξαφνικοί πόνοι στο στήθος, ζαλάδες, σφίξιμο στο κεφάλι, σφίξιμο στην άνω και την κάτω γνάθο και πολλά, πολλά άλλα… Τώρα, τώρα ζαλίζομαι, νομίζω θα σωριαστώ, άραγε θα με δει κανένας να με σώσει, αλλά κι αν με δει μήπως εκτεθώ; Δεν ξέρω που να πάω, τι να κάνω… Νομίζω ότι θέλω να γυρίσω στο σπίτι μου, στην ασφάλειά μου αλλά κι αν πάω εκεί άραγε αν πάθω κάτι κι είμαι μόνος μου, πώς θα επιβιώσω; Θεέ μου διλήμματα και μέσα στην ζάλη του φόβου δεν μπορώ να βρω την σκέψη μου πουθενά. Ή μήπως θέλω να χαθώ, να εξαφανιστώ ώστε να εξαφανιστούνε κι όλα αυτά τα άσχημα συναισθήματα. Παίρνω το αμάξι για να γυρίσω πίσω στην ασφάλειά μου. Οδηγώ μηχανικά, χωρίς να προσέχω κανέναν και τίποτα, ευτυχώς υπάρχει κάτι άλλο μέσα μου που με κάνει να μην είμαι επικίνδυνος. Πιάνω την αριστερή λωρίδα στον δρόμο για να είμαι σίγουρος ότι εάν χρειαστεί θα μπορώ να σταματήσω με alarm στην άκρη του δρόμου και να αρχίσω να τρέχω μέχρι να εξαντληθώ κι εγώ και αυτά τα συναισθήματα. Μέχρι να πάψω να αισθάνομαι εγκλωβισμένος αυτή τη στιγμή που η λογική δεν υπακούει στο συναίσθημα… Θέλω να γυρίσω πίσω στην μάνα μου, μέσα στην κοιλιά της. Εκεί δεν θα είμαι άλλο μόνος μου… Εκεί δεν θα αισθάνομαι εγκαταλειμμένος. Θα ακούω πάντα την καρδιά της να χτυπά και δεν θα αισθάνομαι μοναξιά. Θα ζω και θα αναπνέω στον ρυθμό της δικής της καρδιάς. Είναι πιο εύκολο να υπακούς στους ρυθμούς των άλλων καρδιών παρά στης δικής σου. Πώς άραγε θα μπορούσα να αναλάβω την ευθύνη της δικής μου καρδιάς; Φαίνεται ότι αυτός ο ομφάλιος λώρος δεν κόπηκε ποτέ. Ένα κομμάτι του είναι πάντα εδώ να παραπονιέται και να μου θυμίζει ότι κάτι λείπει. Δεν θα φύγει και η πληγή δεν θα κλείσει ποτέ. Γιατί κανένας δεν είναι εδώ να το κάνει για μένα. Κι εγώ ξεχνάω ότι έστω κι αν πονέσω, έστω κι αν το κάνω ξύπνιος χωρίς νάρκωση, έχω πάντα τα δυο μου χέρια, να απομακρύνω αυτό το κομμάτι από πάνω μου και να καυτηριάσω μόνος μου την πληγή.

γεια!κατι μου θυμιζει ολο αυτο...
πριν ποσο καιρο σου συνεβησαν ολα αυτα?

ζαλιζεσαι και βαζεις και οξιες;

Καλησπέρα σας και σας ευχαριστώ για την απαντήσεις σας... Σας παρακολουθώ εδώ και πάρα πολύ καιρό αλλά είναι η πρώτη φορά που αποφάσισα να πάρω κι εγώ μέρος στις συζητήσεις σας.

χμμμμ οξίες;;; καλέ που έβαλα;;; anyway... βασικά αυτό μου συνέβαινε παλιότερα πάρα πολύ συχνά. Μετά από 3 σχεδόν χρόνια ψυχοθεραπείας και ψυχανάλυσης έχουν φύγει τα περισσότερα εκτός από αυτήν την διαολεμένη κλειστοφοβία μου που την έχω από παιδί και τον φόβο μου μήπως πάθω καμιά κρίση πανικού. Παλιότερα το αγχος ήταν πιο έντονο και πιο διάχυτο. Τώρα πιο ήπιο ίσως και πιο συγκεκριμένο... Για παράδειγμα όταν πρόκειται να με κρίνουν, κυρίως στην δουλειά, ή όταν πρόκειται να είμαι με πάρα πολύ κόσμο... Ήθελα απλά να δημοσιεύσω αυτό το κείμενο που είχα γράψει για να δω πόσος κόσμος έχει βιώσει κάτι ανάλογο και πώς το έχει καταπολεμήσει...