Φοβίες και αποφυγές

Καλησπέρα,
εδώ και δύο χρόνια η κατάστασή μου έχει γίνει πολύ δύσκολη. Φοβάμαι να κάνω τα πάντα. Φοβάμαι να πηγαίνω στους γιατρούς, να παίρνω φάρμακα, να κάνω ακόμη και επεμβάσεις όταν χρειάζεται. Έτσι σταδιακά ξεκίνησε και έχει χειροτερέψει. Ενώ έχω κάνει εγχειρήσεις στην ζωή μου και ήμουν πάντοτε υπέρ των φαρμάκων, τώρα με έχει πιάσει μία αποφυγή για τα πάντα, ακόμη και για την ίδια την ζωή, σε βαθμό που θέτω την υγεία μου σε κίνδυνο. Κάνω πολλά χρόνια ψυχοθεραπεία και πήγαινε καλά, έχω πάρει αντικαταθλιπτικά στο παρελθόν και με βοήθησαν σημαντικά. Τώρα όμως αρνούμαι την φαρμακευτική βοήθεια που είναι πλέον μονόδρομος. Παίρνω ηρεμιστικά που απλά δρουν ως πυροσβεστήρας του παραπάνω. Χρειάζεται να πάρω σταθεροποιητές συναισθήματος και τρέμω. Πώς βγαίνεις από αυτό το αδιέξοδο; Έχει βρεθεί κανείς σε αυτήν την κατάσταση; Είμαι 31 χρόνων και από τα 19 μου, παλεύω άλλοτε με επιτυχία και άλλοτε με πλήρη αποτυχία όπως τώρα.

φιλαρακι σε καταλαβαινω παρα πολυ κι εγω ετσι ειμαι ειναι αληθεια πως τα φαρμακα εχουν και παρενεργειες πολλες ομως αν πρεπει να τα παρουμε πρεπει να τα παρουμε. απλα λεμε στον γιατρο αν μπορει να μας επιλεξει φαρμακα με λιγοτερες αν γινετε παρενέργειες η να μην μας πειραζουν . οσο για επεμβασεις αν κατσει καμια γερη φαση που πρεπει να γινει γρηγορα μια επεμβαση τοτε το περνας το λουκι γιατι δε γινεται να το αποφυγεις . εχεις κι εσυ τα δικια σου ετσι πως γιναν τα νοσοκομεία φοβασε πλεον τα παντα .:(

Σε ευχαριστώ. Είναι σημαντικό να μην νιώθεις μόνος. Γιατί, επειδή η πλειοψηφία εκεί έξω είναι λειτουργική, μερικές φορές αισθάνεσαι λίγος και ότι δεν υπάρχει ελπίδα.

θα βρεις κι αλλο κοσμο που φοβαται τους γιατρους ειν κι ενας με το νικ σκιουρος κι αυτος εχει θεματα που αφορουν γιατρους κι τετοια ταλεπορητε κι αυτος . οταν μας κατσουν τα σκουρα κανουμε αναγκαστικά το παπί κι τα περναμε τα λουκια κι περνουν μανι μανι απλα ειν μην σου τυχει χοντρο-κατασταση. ευχομαι ποτε μην έρθουμε σε κατασταση τετοια με γιατρους αχρειαστη να ειν αυτη η ωρα κι για ολο το κοσμο το ευχομαι αρρώστια ποτε να μην υπηρχε θα ηθελα .

Quote:

---

Originally Posted by Professor X_1

Καλησπέρα,
εδώ και δύο χρόνια η κατάστασή μου έχει γίνει πολύ δύσκολη. Φοβάμαι να κάνω τα πάντα. Φοβάμαι να πηγαίνω στους γιατρούς, να παίρνω φάρμακα, να κάνω ακόμη και επεμβάσεις όταν χρειάζεται. Έτσι σταδιακά ξεκίνησε και έχει χειροτερέψει. Ενώ έχω κάνει εγχειρήσεις στην ζωή μου και ήμουν πάντοτε υπέρ των φαρμάκων, τώρα με έχει πιάσει μία αποφυγή για τα πάντα, ακόμη και για την ίδια την ζωή, σε βαθμό που θέτω την υγεία μου σε κίνδυνο. Κάνω πολλά χρόνια ψυχοθεραπεία και πήγαινε καλά, έχω πάρει αντικαταθλιπτικά στο παρελθόν και με βοήθησαν σημαντικά. Τώρα όμως αρνούμαι την φαρμακευτική βοήθεια που είναι πλέον μονόδρομος. Παίρνω ηρεμιστικά που απλά δρουν ως πυροσβεστήρας του παραπάνω. Χρειάζεται να πάρω σταθεροποιητές συναισθήματος και τρέμω. Πώς βγαίνεις από αυτό το αδιέξοδο; Έχει βρεθεί κανείς σε αυτήν την κατάσταση; Είμαι 31 χρόνων και από τα 19 μου, παλεύω άλλοτε με επιτυχία και άλλοτε με πλήρη αποτυχία όπως τώρα.

---

Ψυχοθεραπεία κάνεις με τον ίδιο ψυχολόγο όλα αυτά τα χρόνια;
Απλα έχει κολλήσει το μυαλό εκεί, πες τον ψυχολόγο να σου δείξει τεχνικές και τι θα λες στον εαυτό σου όταν φοβάται. Να αλλάξει το μοτίβο που χρησιμοποιείς.
Πώς είσαι γενικά αυτή την περίοδο; Υπάρχει κάτι που σε αγχώνει πέρα από αυτα που αναφέρεις; Σκέψεις;

Με ψυχίατρο κάνω ψυχοθεραπεία, εξειδικευμένο. Ναι, όλα αυτά τα χρόνια. Ναι έχει κολλήσει το μυαλό μου, μια άρνηση για τα πάντα. Πολλά άγχη από παντού, ιδίως με θέματα υγείας και η γενικότερη ευαλωτότητα που έχω σε κάποια θέματα και γενικά είμαι αρκετά ευαίσθητη, επηρεάζομαι εύκολα, είναι και το αρρύθμιστο συναίσθημα.

Πόσο σε καταλαβαίνω. Εμένα η ευαισθησία κ η καλοσύνη με έφτασε εδώ που είμαι τώρα. Κρίσεις πανικού και φοβίες χρόνια γτ έκανα πράγματα που δεν μου άρεσαν γτ έπρεπε να είμαι αρεστή κ σωστή. Μέσα μου όμως υπέφερα. Πέρασε από πολλά στάδια και πολλά ψυχοσωματικά. Πονοκεφάλους ταχυκαρδίες φοβίες μη πεθάνω με υφέσεις κ εξάρσεις. Γιατί καλώς η κακώς ζούμε σε μια κοινωνία λάθος. Να είμαστε σωστοί σε υποχρεώσεις να αναγκαζόμαστε να μη μιλάμε γτ δε μπορούμε και έχουμε ανάγκη. Κ όλο αυτό έχει αντίκτυπο στη ψυχική μας υγεία. Είμαστε οι πιο δυνατοί όμως

Quote:

---

Originally Posted by ellaki1989

Πόσο σε καταλαβαίνω. Εμένα η ευαισθησία κ η καλοσύνη με έφτασε εδώ που είμαι τώρα. Κρίσεις πανικού και φοβίες χρόνια γτ έκανα πράγματα που δεν μου άρεσαν γτ έπρεπε να είμαι αρεστή κ σωστή. Μέσα μου όμως υπέφερα. Πέρασε από πολλά στάδια και πολλά ψυχοσωματικά. Πονοκεφάλους ταχυκαρδίες φοβίες μη πεθάνω με υφέσεις κ εξάρσεις. Γιατί καλώς η κακώς ζούμε σε μια κοινωνία λάθος. Να είμαστε σωστοί σε υποχρεώσεις να αναγκαζόμαστε να μη μιλάμε γτ δε μπορούμε και έχουμε ανάγκη. Κ όλο αυτό έχει αντίκτυπο στη ψυχική μας υγεία. Είμαστε οι πιο δυνατοί όμως

---

Κοιτα ολοι τα ιδια λαθη εχουμε κανει…Αν δεν ημασταν καλοι δεν θα φταναμε εδω που φτασαμε…Γιατι φτασαμε;;;Γιατι δεν βαλαμε ποτε τον εαυτο μας πανω απο ολους,αλλα καναμε το αντιθετο.Βαζαμε τους αλλους πανω απο τον εαυτο μας και να τι εγινε…Οπως ειχα γραψει ξανα
«Παμε εμεις στον ψυχολογο,γιατι δεν πηγαν αυτοι που επρεπε να πανε»
Οσο για το δυνατοι;;;Ναι ειμαστε δυνατοι,γιατι αντιμετωπιζουμε μονοι μας ολα αυτα τα θηρια(καρδια,χερι,ταχυπαλμ� �ες κτλ κτλ)αλλα οι αλλοι τριγυρω βλεπουν αδυναμους ανθρωπους που ολα ειναι στο μυαλο τους,οπως λενε…

Ακριβώς το ίδιο θέμα περνάω κ εγώ professor x 1.

Λες και διαβάζω εμένα.
Είμαι σε αδιέξοδο κ πλέον δεν μπορώ να κάνω καποιες εξετάσεις κτλ που ειναι σημαντικές για την υγεία μου.

Έχω βαλτώσει άσχημα εδώ κ 4 χρόνια και έχει πάει η ζωή μου πίσω.

4 χρόνια είναι πολλά. Ήδη κοντεύω 2 και πνιγομαι. Θα ξεκινήσω άμεσα τους σταθεροποιητές, μόνο έτσι ρυθμίζεται το δικό μου τουλάχιστον συναίσθημα. Ελπίζω και εσύ να βρεις την δύναμη να ξεκινήσεις την αγωγή σου. Πρέπει να βγούμε από όλο αυτό. Τα mood swings με τρελαίνουν πια. Όλα άσπρο μαύρο. Και τα τελευταία δύο χρόνια σχεδόν όλα μαύρο, εξού και οι αποφυγές. Πρέπει να τα καταφέρουμε.

ellaki1989: Εγώ πάντοτε μιλούσα και έπειτα σωριαζομουν. Δεν με ενδιέφερε να είμαι αρεστή, αλλά όλο αυτό το κοινωνικό γίγνεσθαι, σίγουρα μου δημιουργεί κρίσεις πανικού. Η οργή, το συναίσθημα στο θεό. Δεν καταπιέστηκα ποτέ. Δεν έβαλα όρια στον εαυτό μου και τώρα τα έχω διαλύσει όλα, αυτό πληρώνω. Η ενσυναίσθηση επίσης με σκοτώνει. Όλα αυτά απορρέουν από τα οριακά στοιχεία της προσωπικότητάς μου. Όσο για ταχυκαρδίες με ιντεραλ πολλές φορές παλευόταν η κατάσταση. Ίσως η δική σου περίπτωση να είναι διαφορετική. Έχουμε σίγουρα κοινά, αλλά ο καθένας μας διαφορετική προσωπικότητα και διάγνωση.