Πένθος-Εξάρτιση-Χρόνια κατάθλιψη Γονέα
Καλησπέρα σε όλους σας,
Θα ήθελα να μοιραστω την ιστορία μου μαζί σας, και να ακούσω τις απόψεις σας,
Πριν περίπου 10 έτη και όντας εγω σε ηλικία 15 ετών έχασα ξαφνικά τον πατέρα μου από τροχαίο, χωρίς υπαιτιότητά του.
Η οικογένεια μου παραδοσιακή συσπειρωμένη οικογενεια.
Η μητέρα μου επασχε από κατάθλιψη, σε σημείο να είναι όλη μέρα σε έναν καναπέ, να κοιμάται να μαγειρεύει να πηγαινει στο νεκροταφείο και πάλι τα ίδια. Προσπάθησαμε με τις αδερφές μου να τη σηκώσουμε. Το καταφέραμε όπως και να σηκώσουμε και τους εαυτούς μας.
Ήρθε λοιπόν η στιγμή να πρέπει να φύγουμε από το σπίτι εγω και οι αδερφές μου λόγω εργασίας, (από μεγάλη πόλη της επαρχίας μετακομίσαμε σε διαφορετικές πόλεις και παράλληλα έχουμε κάνει και σχετικά σοβαρές σχέσεις, παντρευτήκαμε συζούμε κτλ με κάποιους ανθρώπους) δυστυχώς η μανα μας έμεινε πάλι μόνη της πίσω στο σπίτι. Έχει σταματήσει κάθε δραστηριότητα από τις οποίες έκανε. Θεωρεί πως την έχουμε παρατήσει, ότι έχουμε βρεί άλλες οικογένεις οτι την έχουμε κάνει πέρα, ότι δε νοιαζόμαστε...Δεν δεχετε να πάει σε ψυχολόγο, δεν δέχετε να ξεκινήσει καμία δραστηριότητα, δεν δέχεται να στείλει μήνυμα σε καμία φίλη της διότι λέει πως όλες έχουν τους αντρες τους, ακόμα να σημειώσω πως ήταν μία γυναίκα που μεγάλωνε τα παιδιά στο σπίτι δεν είχε εργασία, αλλα γενικα προοδευτικό μυαλό. Η μητέρα μου έχει γεμίσει πλέον. Δεν μπορω να τη βοηθήσω από κοντά ούτε να μείνω στο πατρικό μου λόγω του εργασιακού, καθώς είμαι μακριά μόνο με διαλόγους και συνέχεια καταλήγουν σε τσακωμούς και όσες φορές της έχουμε πει να μείνει για κάποιες μέρες στο σπίτι κάποιου εκ των τριών μας δεν δέχεται, με τη δικαιολογία οτι να μην την έχουμε στα πόδια μας κτλ. Γενικά δεν δέχεται βοήθεια και εγω νιώθω ενοχές οτι δεν την βοηθάω και οτι θα παθει κάτι και θα το έχω τύψεις. Η μητέρα μου δεν έφυγε ποτέ δυστυχώς από το πένθος...
Τι θα μπορούσα να κάνω για να τη βοηθήσω....
