Printable View
Καλημερα
Οπως εχω πει εδω και 2,5 μηνες παιρνω αγωγη ζολοφτ
Αισθανομαι μια μονιμη κουραση,σαν να μην εχω καθολου ενεργεια.Κοιμαμαι καλα αλλα ξυπναω μεσα στο αγχος καθε μερα.Ειναι στιγμες που νιωθω να μην μπορω να παρω τα ποδια μου και νιωθω αυτη την ηλιθια θολουρα με βαρυ κεφαλι
Υπαρχει περιπτωση ολα αυτα να ειναι απο το τοσο αγχος που εχω;;;Εξετασεις αιματος εκανα το Δεκεμβριο και καρδιογραφημα
Καρδιολογικο ελεγχο πληρη εκανα το καλοκαιρι
Το ζολοφτ δεν βοηθάει σε αυτό; Δεν ρωτάς τον γιατρό σου; Μπορεί να υπάρχει θέμα με την δοσολογία για αυξομειώσεις. Διότι όπως περιγράφεις, εξακολουθείς να έχεις έντονο στρες.Quote:
Originally Posted by KwsGian
Αυριο εχω συνεδρια θα τον ρωτησω…Επισης ξεχασα να πω οτι μεχρι πριν 1 εβδομαδα επαιρνα και 1/4 tranxene το οποιο σταματησα,υπαρχει περιπτωση να ειναι απο αυτο;;Οπως και να εχει η θεραπεια δε δειχνει να με βοηθαει ιδιαιτερα,το ειχα πει αλλωστε και στον γιατρο αλλα μου ειπε θελει να κανω υπομονη και να παμε σιγα σιγαQuote:
Originally Posted by Professor X_1
Δεν ξερω,πλεον οσο περναει ο καιρος και δεν βλεπω διαφορα τοσο αγχωνομαι και τοσο αρχιζω να φοβαμαι μηπως υπαρχει καποιο θεμα υγειας
Για το τρανξεν επειδή το έπαιρνα και εγώ χρόνια, είχα πρόβλημα με το κεφάλι μου. Μου έκανε βαρύ κεφάλι, όταν αύξησα την δόση στο 1/2 , μου έκανε και πονοκέφαλο και έντονη υπνηλία. Ζήτησα από την ψυχίατρο να το αλλάξω και πλέον χρησιμοποιώ το λεξοτανιλ. Όσον αφορά το αντικαταθλιπτικο, κανονικά έπρεπε να σε είχε βοηθήσει γτ πάνε 2,5 μήνες, αλλά δεν σημαίνει κάτι αυτό. Μπορεί να είναι θέμα δόσης, θέμα ουσίας, να χρειάζεσαι κάποιο διαφορετικό. Αυτά θα στα πει ο γιατρός σου. Πάντως σκέψου πόσα υπάρχουν που μπορείς να δοκιμάσεις. Σίγουρα θα βρεις την κατάλληλη θεραπεία. Εγώ παλιά έπαιρνα ladose, με είχε βοηθήσει τρομερά, αλλά είχα μια πολύ σπάνια παρενέργεια στα SSRIS και SNRIS, που δεν μου επιτρέπουν να τα χρησιμοποιήσω πια. Αυτό με έχει ρίξει, αλλά υπάρχουν πάρα ταύτα και άλλες λύσεις, όπως σταθεροποιητές συναισθήματος κλπ. Μην πέφτεις, μίλα με τον γιατρό σου και θα σε βοηθήσει.Quote:
Originally Posted by KwsGian
Εγω το tranxene το πηρα 1/4 μεχρι πριν 1 εβδομαδα και την τελευταια εβδομαδα το σταματησα τελειως,παρα μονο ενα πρωι πηρα που δεν ενιωθα καλα
Δεν ξερω αν φταιει αυτο που νιωθω ετσι,οτι δηλαδη σταματησα να παιρνω
Στην προηγουμενη συνεδρια ειπα στον γιατροντις αμφιβολιες μου για το ζολοφτ,και μου ειπε να κανω υπομονη και να περιμενω λιγο καιρο και οτι θα με βοηθησει σιγα σιγα
Επισης μου ειπε οτι δεν θελει να σβησει το αγχος μου τελειως για να μπορει να δουλεψει στην ψυχοθεραπεια και να βρουμε τη λυση τπυ προβληματος,οχι να το κουκουλωσουμε
Κατάλαβα, είσαι νέος ακόμη στην ψυχοθεραπεία για αυτό. Εγώ κάνω 5 χρόνια, οπότε είμαστε σε άλλο mood. Κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή. Τον γιατρό σου θα ακούς και θα τα λύσετε όλα μαζί. ΥπομονήQuote:
Originally Posted by KwsGian
Μετα απο τοσα χρονια κουραστηκα και γιαυτο ζητησα βοηθεια…Απλα θελω τοσο πολυ να νιωσω καλα και να απαλλαγω απο αυτο το αγχος και αυτα τα ψυχοσωματικα που ισως η ανυπομονησια μου αυτη τα δημιουργει ολα αυτα
Καθε μερα λεω μακαρι να ειναι καλυτερη απο την προηγουμενη και ισως απο εκει ξεκιναει το πρωινο ξυπνημα με αγχος
Βοηθά πολύ η ψυχοθεραπεία, απλά θέλει χρόνο. Θα το δεις. Πονάει η καρδιά μου να τα διαβάζω αυτά, γιατί σε νιώθω πραγματικά. Το άγχος σου, τα πάντα. Είναι πολύ κλισέ αυτό που θα πω, αλλά να ελπίζεις, τα προβλήματα δεν μένουν για πάντα. Με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο θα λυθούν.Quote:
Originally Posted by KwsGian
Δεν θυμαμαι πως ειναι να μην εχω αγχος…Θυμαμαι ομως να ειμαι καλα αρκετες μερες και να ειναι λιγες οι ασχημες μερες,μεχρι που αλλαξαν ολα και ηρθαν αναποδα…Καποτε πηγαινα στα επειγοντα 1 φορα στα δυο χρονια και εφτασα να πηγαινω στο 4μηνο και παλι να μου λενε εισαι καλα και εγω να αμφιβαλλω για ολαQuote:
Originally Posted by Professor X_1
Εκει ειπα δεν παει αλλο…Εγραψα για θολουρα και βαρυ κεφαλι στην αρχη…Οσο πισω γυρναω το μυαλο μου,σε καθε περιοδο εντονου αγχους αυτα τα συμπτωματα ειχα…
Απλα εφευγαν…τωρα μενουν καιρο
Αυτό που κάνεις είναι βοηθητικό. Η αναδρομή στο παρελθόν, να φοβάσαι λιγότερο, να αποκτάς αυτογνωσία. Εγώ από τα 19 μου παλεύω. Δύσκολο, αλλά είμαστε ακόμη εδώ, αυτό έχει σημασία. Το να προσπαθείς είναι να ζεις. Όταν βαριέσαι να προσπαθείς πια, εκεί αρχίζει το πρόβλημα. Επίσης μένουν καιρό, γιατί αλλάζει η πίστα, όσο μεγαλώνεις. Κάθε φορά και μια νέα, μέχρι να "τερματίσεις το παιχνίδι".Quote:
Originally Posted by KwsGian