Κλείνω 3χρονια που άρχισα την αγωγή και μου ήρθαν στο μυαλό εκείνες οι μέρες που ένιωθα να με έχει καταβάλει στο μέγιστο βαθμό ο πόνος.Τα βραδύα που δεν μπορούσα να κοιμηθώ,η όρεξη μου είχε κοπεί τελείως και είχα χάσει κάθε νόημα για ζωή..δεν αισθανόμουν τίποτα άλλο από έναν βαθύ..αβάσταχτο πονο.Αγωνιωδώς να Ψαχνω ψυχολόγους..να πέφτω πάνω σε φιλοχρηματους εκμεταλλευτές ψυχών..ώσπου να πρέπει να πάω στον ψυχίατρο καταϊδρωμένη από τον φόβο του τι θα αντιμετωπίσω..όλα μου ήταν πρωτόγνωρα..γιατί δεν ήξερα..γιατί το έκρυβα τα προηγούμενα χρόνια ότι ήμουν στα πρώτα στάδια κατάθλιψης που με την παροδο του χρονου εξελισσόταν!Και όταν ξεκίνησε η αγωγή..περίμενα μέρα με την μέρα να νιώσω λίγο καλυτερα..να φυγουν οι σκεψεισ που ήθελαν το τέλος μου.Εκείνη η πρώτη δαβολοεβδομαδα που οι αυτοκτονικές τάσεις είχαν φτάσει στο μέγιστο βαθμό..Και εγώ να γνωρίζω γιατί ευτυχώς είχα διαβάσει τις παρενέργειες,αλλά να μην μπορώ να έχω των ελενχο των σκέψεων μου..(το πως τα κατάφερα και δεν πήδηξα από κανένα παράθυρο δεν το ξέρω!!)Με ενδιαφέρει αυτό να το διαβάσουν ολοι αυτοι που είναι στα πρώτα στάδια,να πάψουν να σκέφτονται διαφορά και να νιώθουν ντροπή..και να βρουν το θάρρος να το πουν σε κάποιον..το ξέρω είναι δύσκολο..αλλά μόνο έτσι θα προλάβεται τα χειρότερα..και το απόλυτο σκοτάδι!!
