Συναισθηματικη "πεινα"-ελλειψη

Γεια σας! Πηρα το θαρρος να γραψω κι εγω εδω,τη δικη μου προσωπικα εμπειρια και αυτο που ζω καθημερινα,ελπιζοντας να βρω ανθρωπους που ισως εζησαν ή περνουν απο μια παρομοια φαση και ξερουν λιγα πραγματα παραπανω.
Ειμαι 28 ετων,μοναχοπαιδι,χωρις κοινωνικη στηριξη γενικα,και με λιγο δυσκολες οικογενειακες συνθηκες,οι οποιες ευτυχως προς το παρον ειναι καλυτερες,χωρις σχεση εδω και καιρο,αν και εμφανισιμη,χωρις να μπορω να σταθω σε μια δουλεια,χωρις ακομη να μπορω να βρω το γιατι.
Πασχω αυτη τη στιγμη απο καποια μορφη καταθλιψης,δυσθυμια(οι γνωμες λιγο διιστανται) και μια γιατρος μου διεγνωσε και καποια ηπια μορφη διπολικης διαταραχης την οποια μετα,διευψευσε αλλος γιατρος.Κανω φαρμακευτικη θεραπεια,και ψυχολογικη θεραπεια σε νοσοκομειο.
Εκτος απο ολα αυτα,πασχω και απο υπερφαγια η οποια σε συνδυασμο με τη δυσθυμια με κουραζει απιστευτα γιατι διαπιστωσα οτι αυτο με ταλαιπωρουσε χρονια,ειχε γινει καθημερινοτητα μου,χωρις να καταλαβω απο τι πασχω.
Ημουν και ειμαι ακομη μες στην αρνητικοτητα..
Περασα και νομιζω ακομη ε ιμαι αρκετα ευαλωτη σε γενικευμενη αγχωδη διαταραχη και μαλλον αυτο συνδεεται και με το γεγονος οτι δε μπορω ευκολα να στεριωσω σε μια δουλεια..
Γενικα νιωθω ενα μεγαλο συναισθηματικο κενο,δυσκολευεομαι πλεον να εκφραζω τα συναισθηματα μου.
Οι φιλο μου ειναι παρα πολυ λιγοι,τα ενδιαφεροντα μου προς το παρον ανυπαρκτα,και η ζωη μου ανιαρη.
Δεν το αντεχω αλλο αυτο..Θα εκανα τα παντα να βγω μεσα απο αυτο το κενο που επεσα μεσα..:(

γεια σου κάρμεν και καλώς ήρθες. προσπαθώ να καταλάβω το αίτημά σου και η αλήθεια είναι πως δυσκολεύομαι. ίσως να φταίει ότι κι εσύ δυσκολεύεσαι να εκφράζεις τα συναισθήματά σου; δεν ξέρω. θέλεις να μας μιλήσεις για το μεγάλο συναισθηματικό κενό που νοιώθεις; πόσο καιρό είσαι έτσι, αν το γνωρίζουν οι δικοί σου άνθρωποι και πως σου συμπεριφέρονται, πως πιστεύεις εσύ ότι θα βγεις από αυτό το τέλμα;
επίσης, θα ήθελα να με βοηθήσεις να κατανοήσω τις προτεραιότητές σου. είναι να βρεις από τι πάσχεις τελικά και να το αντιμετωπίσεις; να βρεις μια δουλειά; να ελέγξεις τη σχέση σου με το φαγητό; να κάνεις περισσότερους φίλους; να βρεις καινούργια ενδιαφέροντα; να κάνεις μια ερωτική σχέση; αν τα έβαζες σε μια σειρά, δεν θα ήταν ευκολότερο να τα διαχειριστείς;

O πρωτος λογος που εγραψα εδω ηταν να βρω ατομα που πιθανον περνανε κατι παρομοιο να μενα.
Πως το ξεπερασαν,πως το διαχειριστηκαν κτλ,για να παρω κι εγω λιγο κουραγιο μεσα απο αυτο.Ισως να εγραψα και γιατι ενιωθα μοναξια..
Προτεραιοτητες? Δεν το ειχα σκεφτει..Βασικα ολα οσα ανεφερες,περι δουλειας,σχεσης,κτλ ολα τα σκεφτομαι και ολα θελω να τα βαλω σε μια σειρα.
Αλλα δυσκολευομαι πολυ..Βλεπεις ειμαι ανθρωπος που τα σκεφτομαι ολα μαζεμενα,και μπλεκω σε ενα φαυλο κυκλο και δεν βγαζω ακρη.
Αυτο που με απασχολει πρωτα απο ολα αυτη τη στιγμη ειναι να νιωσω καλα με τον εαυτο μου και το σωμα μου,να βελτιωθω ως προς τη σχεση με το φαγητο,γιατι ξερω πως ετσι θα ανεβει η αυτοπεποιθηση μου.
Να βρω ενδιαφεροντα(ηδη εχω κανει καποιες προσπαθειες γι\'αυτο),μια δουλεια και τα υπολοιπα πιστευω ειναι θεμα χρονου και υπομονης.
Πχ το να βρει καποιος μια σχεση ναι μεν πρεπει να ειναι ετοιμος να τη δεχτει,αλλα ειναι και λιγο θεμα τυχης οποτε δεν ειναι κατι που θα το καθορισω εγω,οπως αλλα πραγματα που περνανε απο το χερι μου αυτη τη στιγμη.
Ελπιζω να εγινα πιο σαφης και κατανοητη αυτη τη φορα..:(

Καρμεν σε καταλαβαινω!ειμαστε και μοναχοπαιδια ,νομιζω οτι το μονο που σταληθεια με ενδιαφερει ειναι η ανθρωπινη επαφη η αληθινη,η ψυχικη,οταν το βρισκω αυτο ,το νοιωθω και ανθιζω σε ολα τα επιπεδα,οταν το χανω ( φταιω εγω? ειμαι εγωιστρια?με απορριπτουν οι φιλοι?εκανα λαθος?συγκηριες?) χανομαι ,ολα γινονται λαθος,ομως νομιζω οτι καταλαβα πια οτι δεν εξαρτωνται ολα απο εμας,τα παντα ρει και εμεις πρεπει να ακολουθουμε την ροη κολυμπωντας οσο καλυτερα μπορουμε με η χωρις σωσιβιο(φαρμακα,ψυχοθεραπε ια,ενδιαφεροντα,τεχνες.θρη� �κεια.λεφτα,ερωτας,αγαπη,κλ� �).αφουγκρασου τον εαυτο σου και νοιωσε τι πραγματικα θελει.καλη δυναμη!

Πως καλυπτει κανεις την συναισθηματικη ελλειψη που μπορει να νιωθει οταν ειναι μονος απο θεμα σχεσης και χωρις πολλους φιλους? Μπορει μονος του,οπως λενε μερικοι,με την αγαπη του προς τον εαυτο του,να καλυψει αυτην την ελλειψη?
Και αν ναι,πως γινεται αυτο?

δυσκολο!για τα ευαισθητα ατομα!για αυτο σου λεω προσπαθω με ολους τους τροπους να κρατηθω στη ροη της ζωης κανοντας ψυχοθεραπεια προσπαθωντας κ εκει να βρω ενσυναισθηση,ανοιγομαι πιο πολυ με ανθρωπους που εκτιμω,εκφραζω οτι με στεναχωρει η με χαροποιει,και γενικα προσπαθω να βαλω καταμερος το συναισθημα,λειτουργωντας με την λογικη(προσπαθω να μη σκεφτομαι αυτη την συναισθηματικη ελλειψη) εστιαζοντας σε οτι κανω και ζωντας την στιγμη που γινεται ειτε ειναι δουλεια ειτε τεχνη ειτε προσευχη.Ειναι κ αυτο ασκηση και με το χρονο ξεχνας αυτη την ελλειψη που λες και ευχαριστιεσαι και με αλλα πραγματα,χαιδευοντας ενα κατοικιδιο,κανοντας γυμναστικη ,ελπιζοντας να βρω την πληροτητα που δεν ειναι μονο συναισθηματικη

Quote:

---

Originally posted by Karmen28_
Πως καλυπτει κανεις την συναισθηματικη ελλειψη που μπορει να νιωθει οταν ειναι μονος απο θεμα σχεσης και χωρις πολλους φιλους? Μπορει μονος του,οπως λενε μερικοι,με την αγαπη του προς τον εαυτο του,να καλυψει αυτην την ελλειψη?
Και αν ναι,πως γινεται αυτο?

---

Καρμεν,
η αγάπη προς τον εαυτό, για μένα, σημαίνει να μην με λογοκρίνω, να ακούω τα συναισθήματά μου, να ακούω τις ανάγκες μου και να με φροντίζω με κάθε μέσο και τρόπο που διαθέτω.

Αναφέρεσαι στην συναισθηματική πείνα, εννοώντας οτι χρειάζεσαι μια φιλική παρουσία, στήριξη, μια ερωτική αγκαλία και γενικότερα ανθρώπινη παρουσία γύρω σου και συντροφικότητα.

Είναι πολύ ωφέλιμο που \"βλέπεις\" τι χρειάζεσαι.

Θα σου έλεγα, το επόμενο βήμα της αγάπης προς τον εαυτό σου, θα είναι το να βρεις τρόπους να το διεκδικήσεις.
Να καλύψεις την πείνα σου,
να βρεις την τροφή που χρειάζεσαι,
ανάμεσα σε άλλους ανθρώπους.

Το πως και τα βήματα που χρειάζεται να κάνεις είναι πολλά και διάφορα.
Θα σε βοηθήσει ίσως να δεις, τι είναι αυτό που μέχρι τώρα κάνεις ( για να δημιουργείς επαφές με άλλους ανθρώπους)και αν σε έχει βοηθήσει...
Επίσης να αναρωτηθείς αν και πόσο σε καλύπτουν οι υάπρχοντες φίλοι σου απο συναισθηματικής άποψης.

Πέρα όμως απο το κοινωνικό κομμάτι του εαυτού σου, υπάρχει και ένας χώρος που είναι ο καθαρά προσωπικός.
Είσαι εσύ και τα ενδιαφέροντά σου, πράγματα που σε γεμίζουν και σου αρέσει να τα κάνεις...Είναι η δημιουργικότητά σου.

Είσαι σε επαφή με αυτά?

Quote:

---

Originally posted by Karmen28_
O πρωτος λογος που εγραψα εδω ηταν να βρω ατομα που πιθανον περνανε κατι παρομοιο να μενα.

---

αν διαβάσεις στο φόρουμ, θα βρεις παρόμοιες ιστορίες με τη δική σου. αφού έκανες όμως τον κόπο να γράψεις στο φόρουμ για σένα πιστεύω πως θέλεις να ασχοληθούμε με τα δικά σου συγκεκριμένα προβλήματα και όχι με \"παρόμοια\".
από τη στιγμή που δυσκολεύεσαι να εκφραστείς όπως λες καλό θα ήταν να βάλεις σε μια σειρά τα πράγματα που δεν σου αρέσουν και θέλεις να αλλάξεις ούτως ώστε να βρεις μια άκρη.
γράφεις πως προτεραιότητά σου είναι η σχέση σου με το φαγητό και το σώμα σου. θέλεις να μας πεις ποια είναι η τωρινή σου σχέση με αυτά;

όσο για το ερώτημά σου δεν πιστεύω πως πολλοί άνθρωποι μπορούν να ζήσουν μόνοι τους για μεγάλο διάστημα. όλοι χρειαζόμαστε την κοινωνικοποίηση για να αντλήσουμε συναισθήματα και συγκινήσεις που μόνο μέσα από την αλληλεπίδραση με άλλους ανθρώπους μπορούμε να πάρουμε. γράφεις πως δεν έχεις ενδιαφέρονται αλλά παρόλα αυτά κάνεις προσπάθειες. θέλεις να μας πεις προς τα που κινείσαι;

Ολες οι απαντησεις σας ειναι χρησιμες πολυ για μενα,και σας ευχαριστω!
Καταρχην να εξηγησω οτι παρολο που εχω τασεις απομονωσης απο αλλους,σιγουρα δε θελω να ειμαι μονη,και ουτε σκοπευω να προσπαθησω να μαθω να ζω μονη.
Αυτο που εννοουσα ειναι να μαθω να ζω καλα με τον εαυτο μου πανω απο ολα και μετα με ολους τους αλλους,που αλλοτε ερχονται και αλλοτε φευγουν.
Σιγουρα για πολυ καιρο δεν ημουν και δεν ειμαι ουτε σε επαφη με πραγματα που αγαπω,ουτε σε επαφη με τον εαυτο μου,γιατι ημουν ατομο που παντα εβαζα τους αλλους πανω απο μενα και ξεχνουσα και παραμελουσα τις δικες μου αναγκες.
Τωρα σιγα σιγα,με ψυχοθεραπεια προσπαθω να κανω μικρα βηματα ωστε να κανω πραγματα που με γεμιζουν κτλ.
Για παραδειγμα γραφτηκα σε χορο,σε τμημα ξενων γλωσσων,σε σεμιναρια φωτογραφιας,οπους διαπιστωσα οτι μ\'αρεσει,και περιμενω να ξεκινησει το τμημα.
Ομως εχω τοσο ελευθερο χρονο επειδη δεν εργαζομαι,που δε ξερω πως να τον διαχειριστω και ακομη και το παραμικρο μου φαινεται βουνο στο μυαλο μου..
Η σχεση μου με το φαγητο δεν ειναι καθολου καλη..Τρωω συχνα λιπαρες τροφες,σε ατακτες ωρες,τρωω γρηγορα και πολλες φορες μεχρι να σκασω και μετα νιωθω ενοχες που εφαγα τοσο,και υποφερω απο στομαχικα προβληματα.
Οι διαιτες οσες και αν προσπαθησα,ηταν αποτυχημενες για μενα,οποτε δε ξερω αν αξιζει το κοπο να προσπαθησω ξανα.Γιατι καθε φορα μετα απο μια παραιτηση,νιωθω χειροτερα απο πριν.Τρωω ειτε ειμαι χαρουμενη,ειτε λυπημενη,ειτε αγχωμενη,ειτε απο ανια κτλ.
Παλια ομως δεν ημουν ετσι,ημουν το αντιθετο.Με παρακαλουσαν για να φαω.