Δεν με σέβονται πλέον στη δουλειά...
Είμαι σε μια δουλειά για τρίτη σεζόν...
οι μισθός δεν είναι στα καλύτερα του ασχέτως κι αν κάθε χρόνο ανεβαίνει όλο περισσότερο η δουλειά...
την δουλειά την ήθελα πολύ καιρό πριν τη πιάσω και τώρα δεν ξέρω αν θα παραμείνω...
έχει να κάνει με αεροδρόμιο του νησιού μου κι βγαίνω να επιβλέπω την εξυπηρέτηση που γίνεται σε κάθε πτήση που αναλαμβάνω...
με έχει κουράσει το πράγμα σεζόν και ο χαμηλός μισθός που δεν πρόκειται να αλλάξει δραματικά σύντομα...νομίζω όσο μεγαλώνει κανείς έχει και περισσότερες ανάγκες...κοντεύω τα 30 και δεν καταφέρνω να κάνω τις αλλαγές που θέλω να κάνω στη ζωή μου λόγω του ότι οικονομικά πρέπει να εξυπηρετώ τη καθημερινότητα πρώτα...
μην τα πολυλογώ, έχουν αποχωρήσει πολλοί συνάδελφοι φέτος λόγω των κακών οικονομικών και των κακών μεταξύ μας σχέσεων..κι άνθρωποι ικανοι με χρόνια πείρας...το καλό είναι ότι καθάρισε ο τόπος απο λίγη τοξικότητα αλλά παραμένει..προσλήψεις ελάχιστων ατόμων και μας περιμένει έντονο καλοκαίρι και με τρομάζει όλο αυτό...
ψυχοπόλεμος, ρουφιανιά, ψευτιές, αλαζωνεία...όπως σε κάθε δουλειά αλλά τώρα εδώ έντονα...
φέτος έχω μπει στο μάτι του κυκλώνα, από τη μια με έχουν ανάγκη λόγω έλλειψης από την άλλη πόλεμος φουλ από τον διευθυντή του σταθμού κι από κάποια τσιράκια του...έχω προσπαθήσει πολύ και μόνος μου να μάθω τη δουλειά και να γίνω καλός, θα μου ήταν αρκετό να αναγνωριζόταν αλλά όχι...διακρίνει σε καλύτερες θέσεις άτομα που έπρεπε να έτρεχαν όλοι πίσω τους και που τον κάνουν με λογάκια να νιώθει καλύτερα το εγώ του...
φετος όλο βρίσκει προφάσεις να μου τα χώνει...πχ με στείλανε με έναν καινούργιο σε πτήση να τον βοηθώ και να τον επιβλέπω...και σε πτήση που είχε λίγο χρόνο να μείνει κάτω...του εξηγούσα τι να κάνει, τι να ζητήσει πως να κινηθεί...φαίνεται δεν έχει το θάρρος ακόμη σαν καινούργιος να κάνει ορισμένα πράγματα και για να μην καθυστερήσουμε κι έχουμε γκρίνιες πάλι στο γραφείο, τα έκανα εγω στη θέση του...
μου την είπε ο διευθυντής που με άκουσε να τον βοηθώ ενώ κατα τα λεγόμενα του έπρεπε μόνο να τον κοιτάζω σε μια άκρη χωρίς τίποτα...αν πάλι αργούσαμε να διώξουμε τη πτήση πάλι θα τα άκουγα...
τα τσιράκια του πάλι του λένε ό,τι ψευτιά τους κατέβει...
συν τοις άλλης αυτές τις μέρες δεν είμαι καλά μέσα μου για πολλούς λόγους και βιώνω και πένθος γιατί έφυγε η γιαγιά μου...
προχτές παραιτήθηκε μια αγαπημένη συνάδελφος, της ζήτησε να κάνει το μεροκάματο εκείνης της μέρας και το επόμενο και μετά από πέντε λεπτά την έδιωξε από μόνος του...μετά γυρνάει και με ρωτάει "λυπάσαι για την απωλειά σου;" όλο χαμογελαστός..."ποια απωλειά μου;" τον ρωτώ επίτηδες...και μου κάνει "που παραιτήθηκε η φίλη σου λέω" περιττό να σας πω ότι την ίδια μέρα έμαθα για την απώλεια της γιαγιας και του ζήτησα άδεια να βρεθώ στη κηδεία και το πήρα σαν κακία αυτό που με ρώτησε...το ίδιο βράδυ δουλευαμε μες στη βροχή...από το γραφείο με το που μπήκα μου είπαν ότι θα πάω στο επόμενο αεροπλάνο που θα κατέβει, να είμαι μούσκεμα, τέσσερις διαθέσιμοι συνάδελφοι που καθόντουσαν ώρες και με τη σειρά να μην πηγαίνει έτσι...εε και έκανα λίγη γκρίνια...πάντως άσχετα κι αν κάνω γκρίνια πάντα θα πάω όπου μου ζητήσουν...μετά με άφησαν να φύγω νωρίτερα καμιά ωρα γιατί δεν είχε δουλειά...μη τα πολυλογώ, του το έκαναν ζήτημα για πρώτη φορά όσο υπάρχω εκεί στα τρία χρόνια και την επόμενη από το τηλ κι όχι από κοντά γιατί παίζει να είναι λίγο δειλός, μου κάνει "γιατί σε αφήσανε εσένα να φύγεις νωρίτερα; και δεν έχεις φιλότιμο! και βαριέσαι και δεν ξέρω ποιον έχω δίπλα μου τρία χρόνια!"... του ζήτησα να τα πούμε από κοντά και εννοείται δεν φάνηκε δυο μέρες...
τέσπα γιατί ήδη μακρύ το σεντόνι που έγραψα...νομίζω δεν βλέπω πολύ καιρό...με πληγώνει που είμαι σε μια δουλειά που ενώ την αγαπώ, το περιβάλλον και η πλειοψηφία να βγάζουν τόση αρνητικότητα...λυπάμαι που στο μεγαλύτερο σύνολο τα εργασιακά περιβάλλοντα να είναι έτσι...
