Α ρε Lemmy, τι μεγάλο δίδαγμα ήταν ακόμη κι ο θάνατός σου
Είδα την τελευταία συνέντευξη του Lemmy, του τραγουδιστή του πολύ γνωστού συγκροτήματος Motorhead (vocals & μπάσο). Πέθαινε. Το ήξερε, η φωνή του δεν έβγαινε με ευκολία, ζοριζόταν ακόμη και να απαντήσει. Κι όμως. Μέχρι τα τελευταία του, έκανε live, κάπνιζε ενώ είχε καρκίνο, στη συνέντευξη έβριζε ως δειλούς αυτούς που σκότωσαν αθώους (ακούστε τη συνέντευξη).
Πού θέλω να καταλήξω. Άλλος θα καθόταν στο κρεβάτι του και θα παρακάλαγε το θεό να τον ελεήσει, σε μια αξιολύπητη επίδειξη αναξιοπρέπειας. Ο Λέμμυ νίκησε το θάνατο. Με το να είναι αυτός που ήταν, ο θάνατος τον πήρε μεν, αλλά δεν τον νίκησε. Αυτό για μένα ακριβώς το τι σημαίνει να είναι κάποιος bad ass person. Έζησε και πέθανε με τους δικούς του όρους.
Μετά μπαίνω σε διάφορα φόρα και βλέπω ανθρώπους να είναι τόσο απεγνωσμένοι γιατί φοβούνται πως θα πεθάνουν. Λες και δε θα τα κακαρώσουμε όλοι μια μέρα. Τρέμουμε τον θάνατο, γινόμαστε έρμαια του κάθε επιτηδευματία της σωτηρίας, σερνόμαστε και τελικά, πεθαίνουμε ζωντανοί. Ενώ άλλοι ζούνε κι ας είναι νεκροί. Σας φαίνεται οξύμωρο; Δεν είναι. Rest in Power Lemmy.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B...84%CE%B5%CF%81
Και το βίντεο
https://www.youtube.com/watch?v=B4cOUDh1nfs&t=226
