Originally Posted by
wanderer010
Αφού νιώθω που νιώθω τόσο άσχημα, θέλω να πω κάποια πράγματα. Βασικά θα ήθελα συμβουλές.
5 χρόνια έχω μια συνεξαρτησιακή επαφή, με έναν κοινωνιοπαθή. Στην αρχή πίστευα πως το πρόσωπο που έδειξε αρχικά ήταν αληθινό, πως είχα βρει την σύνδεση που ήθελα και δεν είχα και ποτέ. Ήταν φοβερός, νοιαζόταν, έλεγε συγκινητικά πράγματα, barnacles. Τα πίστευα όλα. Τον τελευταίο χρόνο παραδέχθηκε πως τα έλεγε για να με χειριστεί. Αλλά αν τολμήσω να του το θυμίσω, θα τα γυρίσει όλα ή θα πει κι εσύ το ίδιο έκανες, ενώ δεν είπα ποτέ πράγματα με σκοπό την χειραγώγηση.
Ήταν και αυτοκτονικος, και πήρα τον ρόλο του σωτήρα. Μου άρεσε ότι έδειχνε πως με χρειαζόταν... Ήταν ο μόνος που μου έστελνε πρώτος, που έδειχνε ενδιαφέρον γενικά. Αυτό κράτησε ούτε έναν μήνα λολ
Και άρχισαν οι προσβολές, άρχισαν τα φταις εσύ για όλα, άρχισε μια τρέλα. Και μετά, πάλι ένας άλλος γλυκός άνθρωπος από το πουθενά. Και κάθε φορά, ένιωθα όλο και πιο όμορφα όταν είχε αυτές τις γλυκές στιγμές. Και όλο και πιο άσχημα τις υπόλοιπες, που ήταν και όλο και πιο συχνές. Δηλαδή φαντάσου μια καλή στιγμή τον μήνα; Σε καθημερινή επικοινωνία. Και μετά 3 τον χρόνο.
Γύριζε όλα όσα έλεγα, την μια έτσι την άλλη γιουβέτσι ώστε πάντα να φαίνεται ότι φταίω εγώ, δεν αναλάμβανε ποτέ ευθύνη για τίποτα, για όλα μα όλα έφταιγα εγώ, και ακόμη και όταν με απείλησε, δεν έκοψα επαφή. Έφταιγα που δεν μπορούσε να κοιμηθεί, έφταιγα γιατί τον ρώτησα πώς είναι, έφταιγα που κοιμήθηκε πολύ, έφταιγα γιατί έδειχνα ενδιαφέρον, έφταιγα γιατί νοιάζομαι μετά έφταιγα γιατί δεν νοιαζομαι. έφταιγα γιατί του πήρα δώρο στα γενέθλιά του, έφταιγα γιατί τον πήρα τηλέφωνο, έφταιγα γιατί έστειλα ένα μήνυμα, έφταιγα γιατί είπα ένα πράγμα για τον εαυτό μου. Έφταιγα γιατί με πήρε ο ύπνος.
Όλο προσβολές. Μια τρέλα, αλλά είχα ενοχές πάντα και δεν έφευγα.
Και η τριγωνοποίηση! Αλίμονο. Ενώ πάντα μου έλεγε πόσο δεν έχει κανέναν, ξαφνικά έλεγε για μια κοπέλα με την οποία είχε ήδη επικοινωνία έναν χρόνο που εμένα μου έλεγε αλλά Ντάλλα. Και πόσο άξια είναι και πώς νιώθει για εκείνον και γενικά συνέχειααα να μου λέει για εκείνη. Πόσο εκείνη έχει αληθινά συναισθήματα και εγώ όχι, πόσο ικανή είναι και εγώ άχρηστη κλπ. Μέχρι που μου έστειλε και σκρινσοτ τον αριθμό της χωρίς ποτέ να ζητήσω κάτι τέτοιο.
Η κοπέλα του έκανε ghosting τελικά. Την κυνηγούσε. Μου έστειλε screenshot πόσο όμορφα της μιλούσε. Ήθελα να κλάψω, γιατί εμένα με πρόσβαλε κάθε μέρα.
Κάποια στιγμή έτυχε να μιλήσω με την κοπέλα, καιρό μετά, και μου είπε πόσο επιζήμιος ήταν για την ψυχική της υγεία και πως για αυτό τον ξεκοψε. Ένιωσα περήφανη για εκείνη, και άχρηστη που εγώ δεν μπορούσα να ξεκόψω.
Με "πέταγε" πολύ συχνά, πολλά μπλοκ κλπ. Αλλά γυρνούσε σε λίγα λεπτά μόνος του τότε. Μετά όταν με μπλόκαρε, έπαιρνα άλλους αριθμούς και τον ενοχλούσα μέχρι να γυρίσει. Τι να κάνει, πάλι γυρνούσε.
Ώσπου μου είπε να πάω να πεθάνω, με έκανε μπλοκ και δεν γύρισε όσα μηνύματα κι να έστειλα. Του είπα, αν δεν απαντήσεις σε κάτι, θα πάω να πέσω μπροστά από ένα αυτοκίνητο. Δεν έδωσε σημασία. Μέσα σε 20 λεπτά από το μπλοκ, περπατούσα στην κίνηση. Με απέφυγε το πρώτο αυτοκίνητο, το δεύτερο δεν πρόλαβε. Έχω πολλές ενοχές για αυτό και ακόμη νιώθω χάλια γύρω από δρόμους. Ε, νοσοκομείο μπλα μπλα, έφαγα μπουνιές στην πλάτη από έναν γιατρό που ήθελε να δει αν έσπασα κάτι. Δεν είχα τίποτα μαζί μου, κινητό κλπ, και η μάνα μου είχε τρελαθεί μέχρι να με βρει.
Αλλά αφού είχα ζήσει, είχα την ελπίδα ότι ξέρεις κάτι, τέλος αυτή η ιστορία , θα πάρω βοήθεια, θα ξεφύγω. Και ήλπιζα να μην μου έχει στείλει τίποτα. 12 ώρες μετά μου είχε στείλει. ???? Είχε γυρίσει. Και μιλούσαμε πάλι.
Μετά Δαφνί, εγκλεισμός, να βλέπω άτομα να κλαίνε όλη μέρα στα κρεβάτια, άλλοι χειριστικοι που το έπαιζαν καλοί και μετά έκαναν την νοσηλεία εφιάλτη, κατηγορώντας με για τα πάντα κάθε φορά που τολμούσα να βγω από το δωμάτιο. Τα βράδια να ροχαλιζουν όλοι τόσο πολύ που έκλαιγα από τα νεύρα και έσπρωχνα τα τραπέζια και τις καρέκλες του σαλονιού ή να πηγαίνω να κοιμάμαι χειμώνα στο πάτωμα σε μια γωνία στον διάδρομο, μόνο με ένα μαξιλάρι. Ακόμη έχω εφιάλτες από αυτά...
Να λιποθυμώ από τα φάρμακα. Να έχω άθλιες συμπεριφορες από τους νοσηλευτές αν δεν έπαιρνα τα φάρμακα. Γιατί; Για μια βλακεία και μισή. Γιατί όσο είχα επαφή με εκείνον, ήμουν καλά, δεν χρειαζομουν τίποτα. Αν δεν είχα; Λιποθυμίες, εμετούς, κρίσεις πανικού, ακόμη και ψυχογενείς επιληπτικές. Ένα πράγμα λες και έπαιρνα ναρκωτικά και μου τα έκοβαν.
Και φτάνουμε στο σήμερα. Που δεν έχω ξεκόψει ακόμη, που φοβάμαι τόσο πολύ να ξεκόψω, που μου φωνάζει κάθε μέρα, με προσβάλει, μου λέει να πεθάνω, πως δεν αξίζω τίποτα, πως είμαι τέρας και όχι άνθρωπος.
Δεν ξέρω γιατί δεν μπορώ απλά να φύγω. Πήγε διακοπές την προηγούμενη εβδομάδα και είχαμε πει να μη μιλήσουμε. 3 μέρες άντεξα, μίλησα, μίλησε κι εκείνος μια χαρά μέχρι που από το πουθενά άρχισε να με προσβάλει που μίλησα. Και δεν μίλησα για άλλες 3 μέρες, 1 μέρα πριν γυρίσει. Δεν του λέω ποτέ για εμένα και πάντα οτιδήποτε λέμε είναι για εκείνον, εδώ και χρόνια.
Τώρα είναι πάλι χάλια η κατάσταση, όλη την εβδομάδα σερί με βρίζει, μου λέει πως δεν αξίζω τίποτα, να μη με ενδιαφέρει εκείνος, με αγνοεί, απαντά ένα μήνυμα κάτι άσχετο και μετά με γράφει, ενώ του έχω εξηγήσει πόσο με ενοχλεί αυτό το να εμφανίζεται για 2 δευτερόλεπτα και μετά γράψιμο στα πάντα. Βρίσκει δικαιολογία τη δουλειά, ότι δεν προλαβε ενώ λέει πως δεν έχει καθόλου κόσμο αυτόν τον καιρό και δεν έχει τι να κάνει στο κατάστημα. Παλαιότερα στην ίδια δουλειά, μου έστελνε 500 μηνύματα. Είναι όλα δικαιολογίες ώστε πάντα να φταίω εγώ.
Δεν με θέλει στη ζωή του καθόλου, μου το δείχνει άλλωστε και εγώ δεν μπορώ να φύγω, δεν ξέρω γιατί. Του είχα ζητήσει να ξεκόψει όσο ήμουν στο νοσοκομείο και είχα βοήθεια, αλλά δεν το είχε κάνει. Τώρα δεν μπορώ να ξεκόψω, φοβάμαι. Δεν έχω επικοινωνία με κανέναν άλλον, γενικά δεν έχω άτομα στη ζωή μου. Όταν δεν έχουμε επαφή, γίνομαι άλλος άνθρωπος, κάνω άσχημα πράγματα στον εαυτό μου, είναι σαν μια φωνή να φωνάζει στο κεφάλι μου πως πρέπει να μην υπάρχω και δεν μπορώ να σταματήσω. Δεν είναι ότι θα πέσω σε κατάθλιψη, θα κάτσω να κοιμηθώ, να μη σηκώνομαι κλπ, θα κάνω επικίνδυνα πράγματα. Δεν αντέχω αυτόν τον κύκλο αλλά δεν ξέρω και τι να κάνω. Δεν έχω δική μου ζωή. Στην αρχή αυτών των χρόνων, έχασα ο,τι είχα, είχα τη δουλειά των ονείρων μου και φίλους, χάθηκαν όλα, μετά απλά όλα περιστρεφοντουσαν γύρω από εκείνον.
Θέλω να ξεφύγω και να είμαι όπως παλιά. Θέλω να ξεφύγω.
Θέλω να πονέσω τους ανθρώπους που με εγκαταλείπουν. Δεν μπορώ να τον αφήσω να φύγει. Τον συγκεκριμένο θέλω να τον πονέσω για τη ζωή που μου έκλεψε και που δεν γυρνά πίσω. Στο μυαλό μου είναι πως αν φύγει, δεν θα μπορέσω να ζήσω άλλο.
