Ξερει κανεις τι ειναι αυτα τα συμπτωματα?

Γεια σε ολους, εδω και περιπου 1 χρονο εχω ενα προβλημα και δεν ξερω τι ειναι!
Δεν μου θυμιζει καμοια απο τις γνωστες παθησεις.
Εχω μια σχεση 3 χρονια με εναν ανθρωπο που αγαπαω παρα πολυ και μενουμε μαζι,οταν λοιπον εχουμε καποιον μικρο καυγα(ουτε καν καυγα) και ο συντροφος μου ας πουμε πχ μου μιλησει ψυχρα και δεν ασχοληθει μαζι μου,εγω αντιδραω λες και εποιασα τον αντρα μου με αλλη μετα απο 10 χρονια γαμου. Για να γινω πιο σαφης με ποιανει κατι σαν κριση -κρισαρα θα ελεγα- !Αρχιζω και κλαιω χωρις να ειμαι ικανη να σταματησω,με ποιανει ταχυπαλμια και συναισθημα απελπισιας,υπερβολικα εντονος θυμος και ψυχικος πονος(ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΠΑΙΔΙΑ ΔΕΝ ΠΑΙΖΩ ΘΕΑΤΡΟ ΟΥΤΕ ΥΠΕΡΒΑΛΛΩ).Τονιζω οτι το κλαμμα ειναι τοσο εντονο που δεν μπορω να μιλησω και τα νευρα μου τοσα πολλα που λεω αδιανοητα πραγματα εκεινη την ωρα,απο την πολυ ενταση με ποιανει πονος στο στηθος...Αυτο το πραγμα το παθαινω οχι οταν τσακωθουμε για κατι ΑΛΛΑ ΟΤΑΝ Ο ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΜΟΥ ΔΕΝ ΔΕΙΧΝΕΙ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΣΑΚΩΜΟ ΜΑΣ και αδιαφορει.Δηλαδη μπορει να τσακωνομαστε υπερβολικα πολυ εντονα για κατι και να τον βλεπω οτι μου μιλαει,και ασχολειται με το θεμα (ακομα και αν φωναζει),αλλα αρκει να δειξει αδιαφορια για μια μικρη μας διαφωνια και να πει ας πουμε "ασε με τωρα παω για υπνο" και εκει να με ποιασει παλι η καταραμενη κριση!!Ειλικρινα ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ αλλο,δεν μπορω να καταλαβω τι παθαινω,γινομαι αλλος ανθρωπος,και δεν μπορω να ηρεμησω εως ωτου τα βρουμε και με παρει αγκαλια,μονο τοτε γινομαι παλι ο εαυτος μου!Εχω αρχισει και φοβαμαι,φοβαμαι πολυ....στον τελευταιο μας καυγα καταλαβα ποσο μεγαλο προβλημα εχω,εκλαιγα και φωναζα,δεν τον αφηνα να κοιμηθει.ποναγα σε ολο μου το σωμα και παρακαλαγα απο μεσα μου να πεθανω(αν ειναι δυνατον για κατι τοσο ασημαντο)μολις τα βρηκαμε του μιλησα ανοιχτα και του ειπα πως δεν ειμαι καλα...πως μαλλον εχω προβλημα....ειναι πολυ καλος ςνθρωπος και δεν του αξιζει να εχει διπλα του καποια που του κανει τετοια ακραια σκηνικα...Αυτος δεν παιρνει το θεμα στα σοβαρα,δεν τον ενοχλει γιατι λεει πως με αγαπαει τοσο που μπορει να αντεξει τα παντα και πως δεν εχω τιποτα απλα το παθαινω απο την πολλη αγαπη που εχει ο ενας για τον αλλον!Αλλα ξερω καλα πως δεν ειναι ετσι....εχω σοβαρο προβλημα...Το μυαλο μου παει στη μεταιχμιακη διαταραχη προσωπικοτητας αλλα φυσικα δεν ειμαι σιγουρη.Σας παρακαλω αν καποιος ξερει κατι για αυτα τα συμπτωματα και για αυτην την κατασταση ας μου πει...θελω να ακουσω αποψεις...δεν αντεχω αλλο αυτο τον πονο...δεν μπορω...!Να τονισω οτι ειμαστε μαζι 3 χρονια αλλα αυτα τα συμπτωματα τα εχω τον τελευταιο 1 περιπου χρονο...και επισης οτι δεν παθαινω αυτη την κριση σε κανεναν αλλο τομεα της ζωης μου(πχ επαγγελματικα,οικογενειακ� �) μονο με τον συντροφο μου.Συγνωμη εαν σας κουρασα απλα ηθελα να ξεσπασω,θα με βοηθουσε πολυ να ακουσω την γνωμη σας!!!!Σας ευχαριστω πολυ!

μηπως σε ενοχλει η αδιαφορια?ειναι κατι πολυ φυσιολογικο..ισως η αντιδραση σου ειναι λιγο υπερβολικη.
γιατι ομως τον θυμο που εχεις αντι να τον ξεσπας σε αυτον προτιμας να τον στρεφεις στον εαυτο σου?μηπως αναζητας την προσοχη του?μηπως εκμεταλευεσαι και το παραμικρο ετσι ωστε να τον κανεις να σε προσεξει-λυπηθει?

Eγω θα σου ελεγα να ηρεμησεις λιγο και να μη περνεις κατακαρδα οτι σου λεει, πολλες φορες πανω στα νευρα μας λεμε πολλα αλλα δεν τα εννοουμε.

Και βασικα να κανεις λιγο διαχειριση του θυμου σου. Ισως σε βοηθησει και καποιος ψυχολογος.

Αλλα αμα συνεχισεις ετσι βλεπω να κουραζεται συντομα ο συντροφος σου, γιατι ολο αυτο το δραμα και το κλαμα καπου κουραζει ολους μας.

Quote:

---

Originally posted by astrid
.............εδω και περιπου 1 χρονο εχω ενα προβλημα και δεν ξερω τι ειναι!
Δεν μου θυμιζει καμοια απο τις γνωστες παθησεις.
Εχω μια σχεση 3 χρονια με εναν ανθρωπο που αγαπαω παρα πολυ και μενουμε μαζι,οταν λοιπον εχουμε καποιον μικρο καυγα(ουτε καν καυγα) και ο συντροφος μου ας πουμε πχ μου μιλησει ψυχρα και δεν ασχοληθει μαζι μου,εγω αντιδραω λες και εποιασα τον αντρα μου με αλλη μετα απο 10 χρονια γαμου. Για να γινω πιο σαφης με ποιανει κατι σαν κριση -κρισαρα θα ελεγα- !Αρχιζω και κλαιω χωρις να ειμαι ικανη να σταματησω,με ποιανει ταχυπαλμια και συναισθημα απελπισιας,υπερβολικα εντονος θυμος και ψυχικος πονος(ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΠΑΙΔΙΑ ΔΕΝ ΠΑΙΖΩ ΘΕΑΤΡΟ ΟΥΤΕ ΥΠΕΡΒΑΛΛΩ).Τονιζω οτι το κλαμμα ειναι τοσο εντονο που δεν μπορω να μιλησω και τα νευρα μου τοσα πολλα που λεω αδιανοητα πραγματα εκεινη την ωρα,απο την πολυ ενταση με ποιανει πονος στο στηθος...Αυτο το πραγμα το παθαινω οχι οταν τσακωθουμε για κατι ΑΛΛΑ ΟΤΑΝ Ο ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΜΟΥ ΔΕΝ ΔΕΙΧΝΕΙ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΣΑΚΩΜΟ ΜΑΣ και αδιαφορει.Δηλαδη μπορει να τσακωνομαστε υπερβολικα πολυ εντονα για κατι και να τον βλεπω οτι μου μιλαει,και ασχολειται με το θεμα (ακομα και αν φωναζει),αλλα αρκει να δειξει αδιαφορια για μια μικρη μας διαφωνια και να πει ας πουμε \"ασε με τωρα παω για υπνο\" και εκει να με ποιασει παλι η καταραμενη κριση!!

---

Καλησπέρα αγαπητή φίλη.
Πρώτον, γιατί τόσο έντονη η ανάγκη σου να βάλεις ετικέτα διαταραχής στο πρόβλημά σου?
Ηρέμησε, οι ταμπέλες διαταραχών καμιά φορά είναι πολύ λίγες για να χωρέσουν όλα τα προβλήματα.

Το όλο πράγμα πυροδοτείται απο την μη απόκριση του συντρόφου σου σε ένα δικό σου τσίγκλισμα.
Μήπως τελικά το να μην έχεις τον έλεγχο στις αντιδράσεις του συντρόφου σου, πυροδοτεί κάποια αντίδραση μεσα σου?
Αντίδραση έντονα σωματική, με συμπτώματα, γιατί το συναίσθημα είναι έντονο.

Αυτό που ακούω διαβάζοντάς σε, είναι έναν άνθρωπο που ο ίδιος του ο εαυτός τον εκπλήσσει και ανακαλύτπωντας οτι δεν μπορεί να καταλάβει τις αντιδράσεις του, τρομάζει.

Το να κατανοήσεις αυτήν την έντονη (αψυχολόγητη κατ εσε) αντίδρασή σου, μπορεί κάλλιστα να γίνει μέσα απο την αυτογνωσία.

Μια ψυχοθεραπεία, είναι όχι απαραίτητα η μόνη, αλλά η σύντομη συχνά οδός για την αυτογνωσία :)

Quote:

---

Originally posted by mariap
Eγω θα σου ελεγα να ηρεμησεις λιγο και να μη περνεις κατακαρδα οτι σου λεει, πολλες φορες πανω στα νευρα μας λεμε πολλα αλλα δεν τα εννοουμε.

Και βασικα να κανεις λιγο διαχειριση του θυμου σου. Ισως σε βοηθησει και καποιος ψυχολογος.

Αλλα αμα συνεχισεις ετσι βλεπω να κουραζεται συντομα ο συντροφος σου, γιατι ολο αυτο το δραμα και το κλαμα καπου κουραζει ολους μας.

---

Εχεις δικιο και εγω το φοβαμαι αυτο!!!Και θα εχει δικιο αλλα δεν μπορω ρε γαμωτο να το σταματησω ειναι σαν να γινομαι καποια αλλη εκαινη την ωρα!!!!!

Quote:

---

Originally posted by melene
μηπως σε ενοχλει η αδιαφορια?ειναι κατι πολυ φυσιολογικο..ισως η αντιδραση σου ειναι λιγο υπερβολικη.
γιατι ομως τον θυμο που εχεις αντι να τον ξεσπας σε αυτον προτιμας να τον στρεφεις στον εαυτο σου?μηπως αναζητας την προσοχη του?μηπως εκμεταλευεσαι και το παραμικρο ετσι ωστε να τον κανεις να σε προσεξει-λυπηθει?

---

Οχι ειλικρινα...μακαρι να ηταν ετσι!!!Μακαρι να το εκανα για να με λυπηθει...ειναι κατι πανω απο τις δυναμεις μου αυτο....δεν κανω τιποτα επιτηδες!Ισα ισα που προσπαθω να το κοντρολαρω και δεν μπορω...

Παιδια σας ευχαριστω πολυ για τις απαντησεις σας!!!το θεμα ειναι και σας μιλαω ειλικρινα οτι δεν το κανω επιτηδες...Δηλαδη δεν αποσκοπω πχ στο να με λυπηθει η να με νταντεψει....Μακαρι να το εκανα επιτηδες....Ανεφερα οτι πιστευω οτι πασχω απο διαταραχη γιατι εχτος των συμπτωματων που εχω...βλεπω οτι εκεινη την ωρα ειμαι ενα αλλο ατομο!!!Ενα ατομο ανικανο να διαχειριστει την κατασταση,ενα ατομο που δεν μπορει να ηρεμησει ουτε να κοιμηθει αν δεν τα βρουμε και πανω απο ολα ενα ατομο που εχει εναν εντονο ψυχικο πονο σε βαθμο απελπισιας...Παλια ειχα παει σε ψυχιατρο(ειχαμε χωρισει για λιγο καιρο τοτε και δεν μπορουσα καν να φαω τοτε τρομαξα και πηγα)ειχε διαγνωσει βαρια καταθλιψη και μου εδωσε χαπια....μετα απο 1 μηνα που τα επαιρνα...τα ξαναβρηκαμε και σταματησα μονη μου την αγωγη και ημουν μια χαρα...γιατι ημουν και παλι μαζι του και η ορεξη και η διαθεση μου επανηλθαν ξανα...Πριν απο αυτο τον χωρισμο ειχα φυσιολογικες αντιδρασεις...μηπως φταει που σταματησα τα χαπια???Εγω απο την αρχη νομιζα οτι εφταιγε ο χωρισμος μας που ημουν χαλια και πως δεν ειχα κατι αλλο!Λεω αν οντως ειχα βαρια καταθλιψη τοτε,θα ημουν μια χαρα επειδη τα βρηκαμε???ΟΧΙ! Αλλα μηπωςεκανα λαθος?Μηπως αυτα που με ποιανουν απο τοτε(ολα οσα σας ανεφερα)ειναι επειδη σταματησα αποτομα(επειδη ξαναενιωσα τοτε καλα)την αγωγη μου???Δεν ξερω εχω μπερδευτει...και φοβαμαι πολυ φιλοι μου αληθεια!Εχετε ακουσει εσεις για τετοια συμπτωματα καταθλιψης???Σας ευχαριστω ολους και παλι...

εγω καταλαβα οτι εχεις προβλημα διαχειρισης του θυμου σου κατω απο συνθηκες οπως και εσυ σημειωνεις.
Μην πας σε υπερβολες, τετοια ζητηματα τα εχουν αρκετοι και καμποσοι απο αυτους δυσκολευονται να το διαχειριστουν.

Το ζητουμενο ειναι ομως οτι δεν μπορεις να ανιχνευσεις απο που ξεκινανε ολα αυτα.
Διαβαζω οτι και εσυ η ιδια παραξενευεσαι και ενοχλεισαι, σαν κατι να λειτουργει μονο του, μεσα σου.
Μηπως θα επρεπε να το ψαξεις πιο συγκεκριμενα?
Μαλλον θα πρεπει να ασχοληθεις με βοηθεια απο καποιον που θα μπορεσει να ξεκλειδωσει αυτη την \"αυτονομη\" αντιδραση σου.

Πιστευω οτι δεν εχεις κατι δυσκολο, απο την αλλη ομοως αν το αφησεις, θα το μετατρεψεις σε βουνο.
Προσεχε για να εχεις.....
(και συντροφο αλλα και ψυχικη υγεια συνολικα)

Quote:

---

Originally posted by astrid
Παιδια σας ευχαριστω πολυ για τις απαντησεις σας!!!το θεμα ειναι και σας μιλαω ειλικρινα οτι δεν το κανω επιτηδες...Δηλαδη δεν αποσκοπω πχ στο να με λυπηθει η να με νταντεψει....Μακαρι να το εκανα επιτηδες....Ανεφερα οτι πιστευω οτι πασχω απο διαταραχη γιατι εχτος των συμπτωματων που εχω...βλεπω οτι εκεινη την ωρα ειμαι ενα αλλο ατομο!!!Ενα ατομο ανικανο να διαχειριστει την κατασταση,ενα ατομο που δεν μπορει να ηρεμησει ουτε να κοιμηθει αν δεν τα βρουμε και πανω απο ολα ενα ατομο που εχει εναν εντονο ψυχικο πονο σε βαθμο απελπισιας...Παλια ειχα παει σε ψυχιατρο(ειχαμε χωρισει για λιγο καιρο τοτε και δεν μπορουσα καν να φαω τοτε τρομαξα και πηγα)ειχε διαγνωσει βαρια καταθλιψη και μου εδωσε χαπια....μετα απο 1 μηνα που τα επαιρνα...τα ξαναβρηκαμε και σταματησα μονη μου την αγωγη και ημουν μια χαρα...γιατι ημουν και παλι μαζι του και η ορεξη και η διαθεση μου επανηλθαν ξανα...Πριν απο αυτο τον χωρισμο ειχα φυσιολογικες αντιδρασεις...μηπως φταει που σταματησα τα χαπια???Εγω απο την αρχη νομιζα οτι εφταιγε ο χωρισμος μας που ημουν χαλια και πως δεν ειχα κατι αλλο!Λεω αν οντως ειχα βαρια καταθλιψη τοτε,θα ημουν μια χαρα επειδη τα βρηκαμε???ΟΧΙ! Αλλα μηπωςεκανα λαθος?Μηπως αυτα που με ποιανουν απο τοτε(ολα οσα σας ανεφερα)ειναι επειδη σταματησα αποτομα(επειδη ξαναενιωσα τοτε καλα)την αγωγη μου???Δεν ξερω εχω μπερδευτει...και φοβαμαι πολυ φιλοι μου αληθεια!Εχετε ακουσει εσεις για τετοια συμπτωματα καταθλιψης???Σας ευχαριστω ολους και παλι...

---

Διαγνώσεις μέτα απο το νετ, τί αξιοπιστία έχουν?
Καμία.
Διαγνώσεις που κάνεις εσύ στον ευατό σου, πάλι αναξιόπιστες είναι.
Αγαπητή φίλη, είναι προφανές οτι έχεις κάποια \"θέματα\" προς διαχείριση.
Εφόσον αγχωνεσαι τόσο με το τι μπορεί να απειλέι την ψυχική σου υγεία, πήγαινε σε έναν ειδικό-ψυχολόγο
, να συζητήσετε τις κρίσεις που σε πιάνουν, τις αφορμές, το παρελθόν σου, πώς όλα μπορεί να συνέχονται και τι θέλουν να σου πουν..... Πήγαινε να δουλέψεις για την συναισθηματική εξάρτηση που ίσως έχεις με τον σύντροφό σου.

Φαίνεται να έχεις πολλή δουλειά μπροστά σου.
Θα σου έλεγα να μην σε φοβίζει καθόλου αυτό και να το κάνεις με πίστη οτι θα σε ωφελήσει.


Καλή επιτυχία!

ΔΕΝ ΕΦΤΑΣΑ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΩ ΠΙΟ ΚΑΤΩ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΓΙΑΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΑ ΙΔΙΑ ΠΑΘΑΙΝΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΚΑΙ Ο ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΣΕ ΣΗΜΕΙΟ ΝΑ ΠΕΦΤΕΙ ΚΑΤΩ ΚΑΙ ΝΑ ΚΛΑΕΙ ΦΥΣΙΚΑ ΕΙΧΕ ΕΙΠΩΘΕΙ ΚΑΙ ΛΙΓΟ ΠΙΟ ΣΤΕΝΑΧΩΡΟ..ΜΑΛΙΣΤΑ ΜΕΤΑ ΤΑ ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΑΝ ΚΑΘΙ ΛΕΓΑΜΕ ΚΑΛΑ ΕΜΑΣ ΘΑ ΜΑΣ ΕΠΑΙΡΝΕ Ο ΦΩΣΚΟΛΟΣ!

ειναι πολυ καλος ςνθρωπος και δεν του αξιζει να εχει διπλα του καποια που του κανει τετοια ακραια σκηνικα

ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΝ ΕΔΩ Ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΤΑ ΛΕΕΙ ΑΥΤΑ ΚΑΙ ΚΑΠΟΥ ΕΚΕΙ ΠΑΘΑΙΝΩ ΚΡΙΣΗ..ΛΟΙΠΟΝ ΕΠΕΙΔΗ ΤΟ ΙΔΙΟ ΕΧΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣ ΕΜΑΖΙ ΜΟΥ...

ΣΟΥ ΕΣΤΕΙΛΑ ΤΟ ΜΣΝ Μ

Συμφωνώ με τη γουίρντ...
Καταρχήν γιατί θα πρέπει όλες μας οι αντιδράσεις να έχουν ταμπέλα ψυχολογικών προβλημάτων?
Είσαι άνθρωπος και έχεις εκρήξεις, σε υπερβολικό βαθμό βέβαια, αλλα εκεί πιστεύω πως κρύβονται οι φρίκες σου για τον φόβο ότι θα ξαναχωρίσετε.
Πιστεύω πως υπερθεματίζεις τον θυμό σου, γιατί ασυνείδητα σου βγαίνει πως έτσι θα καταλάβει ο φίλος σου πόσο σημαντικός είναι για σένα.
Το πρόβλημα ενέχεται σ΄το ότι όσο προσπαθείς να τον κρατήσεις έτσι, τόσο πιο γρήγορα βλέπω να χωρίζετε.

Διαβάζοντας τα οσα γραφεις, δεν θα ανησυχουσα για το αν θα χωρισω οσο για το ποσο καλα ειμαι...Βλεπω πώς βαζεις τίτλο για το αν γνωριζει κανεις τί ειναι αυτα τα συμπτωματα...Ανησυχωντας η ιδια για τα συμπτωματα, ανεξαρτητα απο το αν σχετιζονται με καποια διαταραχη ή οχι, ειναι απο μονο του σημαντικο. Το να ξερεις αν εχεις καταθλιψη ή οχι ας πουμε μπορει να σε γλυτώσει απο ενα βαρος του τυπου \"εχω καταθλιψη\". Αρα \"πρεπει να κανω κατι για αυτο\". \"Ειμαι άρρωστη\". Το να μην εχεις ομως, σου διασφαλιζει μια καλη σχεση με τον εαυτο σου? Μία πιο υγιη, ομορφη κ ηρεμη σχεση με τον συντροφο σου? Εναν ελεγχο του εαυτου σου ή των αντιδράσεων σου?

Θα ταν πολυ ωραιο, η απουσια καταθλιψης να μας διασφαλιζει μια ζωη με τους ορους που θελουμε εμεις, αλλα δεν ειναι ετσι.